ชุดนักศึกษา

เช้าวันต่อมา อันนา ตื่นแต่เช้าเพื่อเตรียมตัวไปมหาวิทยาลัย เธอขาดเรียนมาตั้งแต่วันจันทร์ก็ยังไม่ได้ไป แถมยังไม่ได้ติดต่อเพื่อนสนิทอย่าง พลอย เลย ป่านนี้พลอยคงตามหาเธอให้วุ่นวายแล้ว

อันนาใส่ชุดลำลองเพื่อที่จะต้องกลับไปเอาชุดนักศึกษาที่เธอเตรียมมาจากบ้าน แล้วก็เดินไปหามาร์คัสด้วยความสองจิตสองใจ เพราะกลัวมาร์คัสจะไม่ยอมคืนโทรศัพท์มือถือให้เธอ

"คุณมาร์คัสคะ" อันนาที่เดินมาเคาะประตูห้องของมาร์คัส

เสียงใสของอันนาทำให้มาร์คัสที่กำลังเคร่งเครียดกับการทำงานต้องเงยหน้าและวางทุกอย่างลง สายตาคมกริบจ้องมองร่างบางตรงหน้าด้วยแววตาที่มีไฟโทสะ

ชุดนักศึกษาของอันนา เสื้อที่ฟิตจนแทบจะปริแตกออกมา หน้าอกหน้าใจก็ดูใหญ่โตเกินกว่าเสื้อตัวนั้น ส่วนกระโปรงก็สั้นจู๋

มาร์คัสเห็นแล้วไม่สบอารมณ์ อยากจะกระชากเสื้อผ้าพวกนี้ออกจากร่างบางของเธอเหลือเกิน

"นี่มันชุดบ้าอะไรวะ!" มาร์คัสสบถออกมาอย่างหงุดหงิด เขามองอันนาตั้งแต่หัวจรดเท้า

"เอ่อ...อันนาจะมาขอมือถือคืนค่ะ วันนี้อันนามีเรียน เลิกเรียนบ่ายสองโมงนะคะ แล้วเดี๋ยวอันนาจะรีบกลับมา"

อันนากลั้นใจพูดและบอกกับมาร์คัส เพราะเธอเองก็ยังมีหน้าที่ต้องทำ ส่วนในหน้าที่ภรรยาของมาร์คัส เธอคิดว่าเธอก็ทำมันออกมาได้ไม่สมบูรณ์นัก แต่ก็ไม่ได้คิดว่าจะละทิ้งการชดใช้หนี้ของพ่อเธอ

"โทรศัพท์?" มาร์คัสลืมไปแล้วว่าตัวเขาเองได้ยึดโทรศัพท์มือถือของอันนามาตลอดสามวันโดยไม่ได้สนใจเลย

เขาเอื้อมมือเปิดลิ้นชักออกแล้วหยิบโทรศัพท์ที่เขาเรียกว่ามัน 'สับปะรังเค' ขึ้นมาสำรวจดู มาร์คัสจัดการเปิดเครื่อง ใช้เวลาเพียงไม่นาน มือถือของอันนาก็เปิดติด แต่ดันติดรหัสหน้าจอ

"นี่เธอซ่อนอะไรไว้ ทำไมล็อกหน้าจอ"

มาร์คัสเริ่มโมโห เพราะคิดว่าอันนากำลังซ่อนใครเอาไว้ภายใต้มือถือสับปะรังเคเครื่องนี้ ทั้งที่จริงก่อนหน้านี้อันนาไม่ได้รู้จักกับมาร์คัสเป็นการส่วนตัว

"ก็มันเป็นมือถือส่วนตัวของอันนานี่คะ อันนาจะล็อกหน้าจอมันก็ไม่แปลกไหมคะ" อันนาไม่อยากต่อล้อต่อเถียงแต่ก็ต้องพูดอธิบายให้มาร์คัสฟัง เหมือนคนแก่เอาแต่ใจสำหรับอันนาตอนนี้

มาร์คัสพยายามสงบนิ่ง ที่อันนาพูดก็มีส่วนถูก เขาเองที่กำลังหัวเสียตั้งแต่เรื่องชุดและโทรศัพท์ 'สับปะรังเค' ที่ติดล็อกหน้าจออยู่

พอเปิดเครื่องติด ข้อความมากมายก็เด้งขึ้นมารัวๆ เบอร์โทรศัพท์เกือบ 100 สายที่ไม่ได้รับที่โทรหาอันนา หนึ่งในนั้นมี พลอย และ ไตรภพ ผู้ชายที่ตามจีบอันนาอยู่

มาร์คัสเหลือบตาไปมองเล็กน้อย เขาก็มีความสงสัยเกิดขึ้นว่าเจ้าของข้อความและสายที่ไม่ได้รับนับร้อยนี้คือใคร ที่เขียนว่า 'ไตรภพ' และมีข้อความป๊อบอัพเด้งขึ้นมาว่า

"พี่เป็นห่วงอันนานะ" ยิ่งทำให้มาร์คัสโกรธจนอยากจะเขวี้ยงโทรศัพท์ 'สับปะรังเค' นี้ทิ้งลงพื้น

"ปลดล็อกให้ฉัน!" มาร์คัสสั่งเสียงเข้ม เขาจะต้องตรวจสอบทุกกระเบียดนิ้วของ 'เมียที่ถูกต้องตามกฎหมาย' ของเขา

"ฮะ? ปลดล็อกเหรอคะ" อันนาสงสัยว่าทำไมจะต้องปลดล็อก เพราะมันเป็นมือถือส่วนตัวของเธอ

"ใช่ ปลดล็อกให้ฉัน เธอมีปัญหาอะไร หรือว่าจะไม่เอาคืน" มาร์คัสส่งคำขู่ไปให้อันนา

อันนารับโทรศัพท์มาอย่างจำใจแล้วก็ใส่รหัสปลดล็อกหน้าจอ เสร็จแล้วก็ยื่นให้กลับมาร์คัสด้วยความไม่เต็มใจ

มาร์คัสเปิดดูข้อความ มีทั้งอาจารย์ที่ดูหนุ่มแน่นทักแช็ตคุยส่วนตัวกับอันนา มีทั้งผู้ชายที่ชื่อไตรภพที่บอกว่า "พี่เป็นห่วงอันนานะ"

และเพื่อนผู้หญิงอีกคนหนึ่งที่มาร์คัสเห็นชื่อว่าพลอย และมีข้อความอีกมากมายเกือบสิบกว่าคน เป็นผู้ชายอยู่ในสแปมข้อความของอันนา

ซึ่งไม่มีร่องรอยการเปิดอ่านหรือตอบโต้ เช่น "ผมชอบอันนา ขอเป็นแฟนได้ไหม อันนามีแฟนหรือยัง" มาร์คัสไล่อ่านข้อความของว่าที่เมียก็ถึงกับเขวี้ยงโทรศัพท์ลงพื้น

พลั่ก! เสียงโทรศัพท์ 'สับปะรังเค' ในสายตาของมาร์คัสตอนนี้ ลงไปแตกกระจายอยู่ที่พื้นอย่างไม่มีชิ้นดี

"ไอ้โทรศัพท์เชยๆ นี่มันไม่ดีแล้ว มันเก่าแล้วอันนา เดี๋ยวฉันซื้อให้ใหม่นะ มันแตกแล้วก็พังแล้วด้วย" มาร์คัสพูดเสียงเรียบเฉย หน้าตาแบบไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขาไม่อยากให้อันนาติดต่อกับไอ้พวกเวรนี่อีก

"มันไม่ได้เสียนะคะคุณมาร์คัส แล้วคุณมาร์คัสทำแบบนี้อันนาจะใช้โทรศัพท์ที่ไหนติดต่อเพื่อนคะ"

อันนาไม่เข้าใจว่ามาร์คัสเป็นอะไรกับแค่โทรศัพท์เครื่องเก่าๆ ของเธอถึงกับต้องปาทิ้ง แล้วข้อมูลมากมายในนั้นเธอจะทำยังไง

"เธอไม่ต้องสนใจมันหรอกอันนา มันสำคัญขนาดนั้นเลยเหรอ หรือมันมีคนสำคัญอยู่ในมือถือของเธอ" มาร์คัสเริ่มงี่เง่าไม่พอใจ

"มันสำคัญสิคะ! เพราะข้อมูลรายงานที่ต้องส่งอาจารย์อยู่ในนั้น แล้วข้อมูลงานกลุ่มกับยายพลอยอันนาก็เซฟไว้ในมือถือแล้วคุณมาร์คัสเขวี้ยงโทรศัพท์อันนาทำไม!" อันนาเองก็รู้สึกโมโห จึงพูดกระแทกเสียงดังๆ ออกไป

"เอ่อ...คืออันนา เดี๋ยวฉันให้ราเชนทร์ซื้อให้เธอใหม่ เอาให้หรูกว่านี้เลย เธออยากได้รุ่นอะไรบอกฉัน" มาร์คัสหันมาบอก แสร้งทำเป็นไม่รู้สึกผิด

"อันนาไม่ได้อยากได้มือถือเครื่องใหม่ค่ะ แต่อันนาต้องใช้ข้อมูลที่อยู่ในมือถือต่างหาก"

อันนาย่อตัวลงไปเก็บมือถือขึ้นมา และดูเหมือนว่าหน้าจอเพียงแค่แตก แต่ก็ยังสามารถทัชสกรีนได้เล็กน้อย

"ถ้าคุณมาร์คัสไม่มีอะไรแล้ว อันนาขออนุญาตไปมหาวิทยาลัยก่อนนะคะ เพราะว่าสายมากแล้ว"

อันนาพูดจบเตรียมจะเดินออกจากห้องทำงานของมาร์คัส แต่ก็เหมือนมีเสียงสวรรค์หรือเสียงนรกก็ไม่รู้ เบรกอันนาหัวคะมำ

"เดี๋ยว ฉันจะไปส่ง" เสียงเรียบนิ่งเย็นชาถูกเปล่งออกมาจากปากของมาร์คัส เขาอยากรู้ว่าอันนามีเพื่อนชื่ออะไรแล้วเป็นใคร ส่วนไอ้คนที่ชื่อไตรภพนี่มันคือใคร

"เดี๋ยวเธอเอามือถือมาให้ฉัน ฉันจะไปซื้อให้ใหม่ แล้วก็ไปเตรียมตัวได้แล้ว เดี๋ยวให้ราเชนทร์เอารถออกไปส่ง" มาร์คัสสั่งประโยคยาวๆ กับอันนาเป็นครั้งที่สอง

"ค่ะ!" อันนากระแทกเสียงสั้นๆ แล้วเดินออกไปวางมือถือไว้ที่โต๊ะทำงานของมาร์คัสตามคำสั่งที่เขาได้พูดเอาไว้

รถหรูสไตล์ยุโรปสีดำสนิท แล่นมาจอดหน้ามหาวิทยาลัยที่อันนาเรียนอยู่ ทุกคนที่ไม่เคยเห็นรถสปอร์ตหรูขนาดนี้มาจอดที่หน้ามหาวิทยาลัย

ก็ต่างพากันฮือฮาว่ารถคันนั้นเป็นของนิสิตนักศึกษาคนไหนกันแน่ หรือรถเสี่ยเลี้ยงของใครหรือเปล่า

"เฮ้ย ยายพลอย! นั่นรถใครวะ โคตรสวยอ่ะ เห็นเขาบอกมีคันเดียวในไทยด้วยนะ" นาง สมหญิง เพื่อนสาว LGBTQ+ เพียงคนเดียวของพลอยและอันนา ได้สะกิดให้พลอยดู

พลอยที่ยืนรออันนาอยู่ด้วยความกระวนกระวายที่ติดต่ออันนาไม่ได้เกือบสามวัน ตั้งแต่วันเสาร์ยันวันจันทร์ก็ยังคงติดต่อไม่ได้ ก็หันไปดูตามเสียงที่เพื่อนบอก พลอยเพ่งสายตาดูก็ไม่เคยเห็นรถหรูคันนี้มาก่อนในมหาวิทยาลัย

"เออ นางสมหญิง สวยจริงอ่ะ สวยมาก ฉันก็ไม่เคยเห็นรถสวยขนาดนี้อ่ะแก" พลอยหันมาเม้าท์มอยกับสมหญิง พากันกระดี๊กระด๊าอยากจะเดินเข้าไปดูใกล้ๆ

แต่ก็ต้องอ้าปากค้างเมื่อคนที่ก้าวขาลงมาจากรถหรูคืออันนา เพื่อนที่หายตัวไปเกือบสามวันและติดต่อไม่ได้ จนพลอยแทบจะวิ่งแจ้นไปแจ้งตำรวจ

"อันนา!" เสียงของสมหญิงและพลอยประสานกันขึ้นดังสนั่นใต้ถุนของคณะ เพื่อนรักทั้งสองรีบวิ่งไปหาอันนาทั้งเป็นห่วงและคิดถึง รวมถึงประหลาดใจกับภาพที่เห็น....