ความรู้สึกที่ซ่อนไว้

คนที่โดนกล่าวถึงฉีกยิ้มออกไป เป็นไงเป็นกัน คิดเสียว่าเป็นรางวัลเลี้ยงน้องตัวเองที่เรียนจบก็แล้วกัน ...

ชายหนุ่มคิดให้กำลังใจตัวเอง ไม่ใช่ว่าไม่มีเงิน แต่เงินสดที่ติดกระเป๋ามาน่ะมันมีไม่กี่พัน ก็น้องดันไม่บอกว่างานนี้มีเพื่อนเยอะนี่น่า

เฮ้อ ... งานนี้คนหล่อเหงื่อตก

“ไม่เอาหรือบี”

ธาริณียื่นแก้วค็อกเทลสีฟ้าใสให้เพื่อนรัก แต่ก็โดนปฏิเสธอย่างนิ่มนวล 

“ไม่ดีกว่า ขอน้ำส้มก็พอ”

ร่างบางเอ่ยพร้อมเอียงหลบ เมื่อคนที่เอ่ยชวนยื่นแก้วแตะริมฝีปากเธอไปแล้ว

“ก็ได้ ไม่เห็นจะง้อเลย”

ดึงแก้วกลับ เอ่ยน้ำเสียงงอน ๆ หันไปยังอีกคน และไม่ต้องสงสัยงานนี้ต้องมีคนเมาเป็นแน่ เพราะสภาพที่เห็นทุกคนรินน้ำอำพันดื่มกินเหมือนน้ำเปล่าเลยทีเดียว

อนาธิปที่นั่งอยู่ใกล้ ๆ เหลือบมองและแอบยิ้มอยู่ในใจ เมื่อเห็นว่าสาวสวยทุกนางและเพื่อนผู้ชายไม่กี่คนในกลุ่ม ไม่เว้นแม้น้องสาวของเขาเองก็กินของที่มีแอลกอฮอล์ผสมอยู่ทุกคน แต่คนเดียวที่ไม่แตะต้องเลยก็คือมนธิรา

ทำไมรู้สึกพอใจมนธิรานักนะ ... หล่อนไม่เหมือนกับน้องสาวเขาสักนิด ไม่ว่าจะเป็นท่าทางห้าว ๆ การแต่งตัว ต่างกันลิบลับ รสนิยมก็ต่างกันราวฟ้ากับดิน อีกคนหวานหยดแต่อีกคนเปรี้ยวจนเข็ดฟัน แต่ก็เป็นเพื่อนรักกัน

การหยอกเย้าที่แหย่กันไปมาในเรื่องอดีต ยกมาเป็นเสียงหัวเราะไม่ขาดสาย และหลายชั่วโมงผ่านไป ตอนนี้รู้สึกว่าบางคนเริ่มออกอาการเมาเล็ก ๆ เมื่อรับแอลกอฮอล์เข้าไปเต็มที่

มนธิราเริ่มนั่งไม่ติด เมื่อเข็มนาฬิกาบนข้อมือมันบ่งบอกว่าได้เวลากลับบ้านแล้ว แต่คนที่พามาไม่มีท่าทีอยากกลับเหมือนหล่อนเลย อันที่จริงงานนี้หล่อนบอกปฏิเสธเพื่อนไปแล้วว่าไม่อยากมา แต่ก็ต้องเปลี่ยนใจเมื่อมีบางอย่างทำให้หล่อนตัดสินใจใหม่อีกครั้ง

สถานที่แบบนี้มันไม่เหมาะกับผู้หญิงอย่างหล่อนเลย ถึงจะไม่ได้ทำอะไรเสียหายตรงไหนก็ตาม แต่คนอย่างหล่อน มันไม่มีโอกาสเหมือนคนอื่น ๆ หรอก เพื่อนทุกคนล้วนแต่เป็นลูกคนรวย มีอิสระ แต่ทุกคนไม่เคยรังเกียจหล่อนกลับรักและคบเธอเหมือนเพื่อนคนอื่น ๆ หากตอนนี้หล่อนยังอยู่กับพ่อ หล่อนจะมีโอกาสพบเพื่อนแบบนี้ไหม ...

แต่ยังไงซะ คนที่ให้โอกาสนี้แก่หล่อน ก็คือเขาอีกนั่นแหละผู้ชายที่มองดูเย็นชาต่อหน้าหล่อน แล้วต่อหน้าคนอื่นล่ะ ... เมื่อคิดอย่างนั้นหล่อนรีบสลัดความคิดนั้นทิ้งเพราะเวลานี้เพื่อนเท่านั้นที่จะทำให้หล่อนลืมเรื่องบางเรื่องลงได้

เสียงหัวเราะเฮฮาเรียกสายตาของคนรอบข้างได้ดี ยิ่งได้อาการเมานิด ๆ ของพวกชายหนุ่มทำให้โต๊ะเรียกสายตาคนรอบข้างได้ดีทีเดียว

“โต๊ะตรงข้ามไม่มีมารยาทเอาเสียเลย”

เมรีที่นั่งลงได้ไม่นาน เสียงหัวเราะจากโต๊ะใหญ่ถัดออกไป มันดังเข้าหูเมรี จนหล่อนอดค่อนขอดให้ชายหนุ่มที่นั่งใกล้ ๆ ฟังไม่ได้

ชายหนุ่มเห็นด้วย หันมองไปยังคนกลุ่มใหญ่นั้น แต่ในที่แบบนี้ใครเข้ามาก็ต้องทำใจไว้ หากมัวคิดเล็กคิดน้อยอาจเกิดเรื่องขึ้นได้ ชายหนุ่มคิดได้แบบนั้นก็ไม่สนใจเสียงหัวเราะที่ดังขึ้นนาน ๆ สักครั้ง

ธาริณีที่รู้สึกกำลังหลุดโลกเมื่อเห็นเพื่อน ๆ โยกย้ายส่ายสะโพกตามเสียงเพลงที่ดังขึ้นเรื่อย ๆ อย่างเร้าใจ เวลาล่วงเลยไปเสียงเพลงและจังหวะโดน ๆ ถูกถ่ายทอดออกมาเพื่อให้นักเที่ยวยามราตรีได้หาความสำราญกันอย่างสุดเหวี่ยง

“บีลุกขึ้น!”

“ไม่เอาณี ฉัน ... ฉันไม่กล้า”

ร่างบางแข็งขืนเมื่อเพื่อนรักดึงให้ลุกขึ้นจากที่นั่ง แล้วส่งสายตาอ้อนวอน ที่บ่งบอกว่า หล่อนน่ะไม่กล้าเสี่ยงเต้นแร้งเต้นกาได้หรอก และที่แน่ ๆ หล่อนเต้นไม่เป็น ...

“อะไรของแกวะ แค่นี้ก็ไม่กล้า”

เพื่อนรักบอกน้ำเสียงหงุดหงิด โดยมือเรียวยังเกาะมือเพื่อนรักอย่างเหนียวแน่นเป็นตังเม

“แต่ยังไงซะ! ฉันก็ไม่ยอม”

ว่าแล้วหล่อนก็ดึงเพื่อนรักออกไปจนได้ โดยมีสายตาของผู้เป็นพี่ชายมองตามอย่างเหนื่อยใจกับท่าทีน้องสาวของตัวเอง

นี่แหละหนานิสัยของยายณี ... คิดพลางก็ส่ายหน้า นึกสงสารคนที่ถูกน้องสาวฉุดกระชากออกไปอย่างเอ็นดูระคนเห็นใจ

เมื่อคนที่โดนบังคับ(จิตใจ) ออกมายืนรวมกลุ่มกับเพื่อนๆ ที่วาดลวดลายการเต้นอยู่ เห็นว่าณีเอาตัวบีออกมาได้ ก็โห่ร้องอย่างถูกใจ เรียกสายตาของผู้คนรอบข้างได้ดี

ไม่เว้นแม้ธาดาและเมรีที่นั่งจิบไวน์ต้องหันไปดู

“ไม่มีมารยาท!”

เมรีเหยียดปากอย่างดูถูกเต็มที่

แต่อีกคนกลับนั่งเงียบ มองภาพกลุ่มที่ส่งเสียงเฮฮานิ่ง แต่เมื่อมองชัดอย่างตั้งใจในแสงไฟสลัว พลันสายตาสะดุดกับหญิงสาวร่างบางสมส่วน ที่ดูจะผิดแปลกไปจากสาว ๆ ในกลุ่มเดียวกัน ไม่ว่าจะเป็นท่าทางที่ดูขัดเขินไม่ยอมโยกย้ายส่ายสะโพกเหมือนคนอื่น ๆ และดูเหมือนว่าหญิงสาวและผู้ชายหลายคนดูจะสนใจเธอคนนั้นเป็นพิเศษ...