Episode 07ความสุขคืออะไร?

"อื้อ ใช่" ฉันตอบสั้นๆ สายตาจ้องมองไปยังผู้ชายที่กำลังวิ่งหน้าตั้งมาทางฉันกับแอม พอมาถึงก็ยืนหอบหายใจแรงๆ

"เมื่อเช้าผมบอกให้พี่รอผม แล้วทำไมพี่ไม่รอ" พอมาถึงยังไม่ทันจะหายหอบไวท์ก็ยิงคำถามถามฉัน

"ก็ไม่อยากรอ" ฉันตอบสั้นๆ

"ไปกันเถอะแอม" ฉันหันไปพูดกับแอมเเล้วก็เดินออกมาจากตรงนั้น แอมก็เดินตามฉันมาติดๆ

"เฮ้!! พี่รอผมด้วยสิ" ไวท์รีบวิ่งตามฉัน

"พี่ๆ ทำไมเพื่อนพี่ถึงเย็นชาจัง" ไวท์ซะกิดแอมแล้วถาม

"รินมันก็เป็นของมันแบบนี้แหละเดี๋ยวน้องก็ชิน"

"พี่ชื่อรินเหรอ ?"

"อื้ม"

"สุดท้ายผมก็รู้ชื่อพี่แล้ว ดีใจจัง" ไวท์ยิ้มหวานให้ฉัน

"พี่สองคนกินอะไรไหมครับ ผมเลี้ยงเอง"

"กิน!!" แอมรีบตอบ ฉันหันไปทำตาขวางใส่แอมทันที นี่มันจะเห็นแก่ของฟรีอะไรขนาดนั้น

"ไม่กิน" ฉันพูดตอบ

"ริน แต่วันนี้ทั้งวันเธอกับฉันยังไม่ได้กินอะไรเลยนะ"

"แล้วไง...เงินก็มีเธอจะให้คนอื่นเลี้ยงทำไม"

"แต่ผมเต็มใจเลี้ยงนะ"

"เก็บเงินนายไว้ใช้เวลาจำเป็นเหอะ"

"นี่ไง...เลี้ยงข้าวพี่นี่ไงจำเป็นมาก" ไวท์พูดพร้อมทำหน้ากวนๆใส่ฉัน

"เอาน่าริน..น้องมันอยากเลี้ยงก็ให้น้องมันเลี้ยงเถอะ"

"ไปกินข้าวกันนะ นะครับพี่ริน" ไวท์จับมือฉันแล้วทำหน้าอ้อนๆแต่ฉันชักมือออก

เด็กคนนี้ทำไมดูสดใสจังถึงจะพูดมากไปหน่อยก็เถอะแต่ดูแล้วคงจะเป็นคนดี...เพราะฉะนั้นฉันไม่ควรไปยุ่งกับคนดีๆแบบนี้

สรุปเราสามคนมากินข้าวกันในร้านอาหารที่ห้างนี่แหละ

ภายในร้านอาหาร...

"สั่งเต็มที่เลยนะครับ ไม่ต้องเกรงใจ เดี๋ยวผมขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อน" ไวท์ยิ้มหวานให้ฉันก่อนจะลุกขึ้นไปเข้าห้องน้ำ

หลังจากไวท์เดินไปแอมก็รีบเอามือมาซะกิดแขนฉันทันที

"ริน เด็กเธองานดีมากอะ ป๋ามากด้วย"

"ไม่ใช่เด็กฉัน"

"ได้ไง...เธอได้กันแล้วก็แปลว่าน้องมันเป็นเด็กเธอนั้นแหละ เอ๊ะ...หรือว่าเธอจะเป็นเด็กน้องมัน" แอมทำท่าคิด

"เมื่อคืนฉันไม่ได้มีอะไรกับไวท์"

"ฮะ...ว่าไงนะ!!" แอมพูดเสียงดังจนโต๊ะข้างๆหันมามอง

"เธอจะแหกปากทำไมแอม...ดูสิคนมองเต็มเลย"

"เออๆโทษทีฉันลืมตัว"

"นี่สรุปว่าเมื่อคืน ที่เธอไปกับน้องไวท์เนี่ยไม่ได้มีอะไรกันว่างั้น?" ฉันพยักหน้าตอบ

"ได้ไงวะ...ไม่มีอะไรกันแล้วน้องมันจะพาเธอไปคอนโดทำไม"

"ไม่รู้ ไวท์แค่นอนกอดฉันเฉยๆเเล้วก็โอนเงินมาให้ฉันห้าหมื่น"

"ฮะ...ห้าหมื่น!!" แอมอุทานออกมาเสียงดังอีกครั้ง

"แอม...เธอเบาๆหน่อยไม่ได้หรือไงคนอื่นเขามอง"

"ก็ฉันตกใจอะ อะไรกันให้เงินตั้งห้าหมื่นแต่ไม่ได้ทำอะไรเธอเลยเนี่ยนะ...บ้าไปเเล้ว"

"ฉันก็ว่างั้น"

"หรือว่า....!!"

"หรือว่าอะไร?" ฉันหันไปมองหน้าแอม แอมมันทำหน้ายิ้มๆก่อนจะพูด

"หรือว่าน้องมันจะชอบเธอ!!"

"เพ้อเจ้อ!!"

"มันก็เป็นไปได้นะเธอ ถ้าน้องมันไม่ชอบเธอแล้วน้องมันจะตามมาเลี้ยงข้าวเธอทำไม"

"ก็แค่บังเอิญเจอกัน"

"จ้า...แค่บังเอิญ ถึงเธอจะคิดแบบนั้น แต่ยังไงฉันก็คิดว่าน้องมันชอบเธออยู่ดีนั่นแหละ"

"ฉันกับเขาไม่คู่ควรกันหรอกแอม.."

"ทำไมเธอคิดแบบนั้นละริน"

"เธอดูชีวิตฉันตอนนี้สิ...ฉันคู่ควรกับใครบ้างวะ..หึ!!" พูดจบฉันก็ก้มหน้าแล้วก็หัวเราะในลำคอ

มันจริงแบบที่ฉันพูด ฉันไม่คู่ควรกับความรัก ฉันไม่คู่ควรกับใครทั้งนั้น ฉันก็เป็นได้แค่ที่ระบายของพวกผู้ชายที่ไม่รู้จักพอแค่นั้นแหละ

"ริน...สักวัน สักวันเธอจะเจอคนที่ทำให้เธออยากเลิกทำอาชีพน่าสมเพชนี้ เธอเชื่อฉันสิ"

"สำหรับฉันคงไม่มีวันนั้น"

"ฉันอยากให้เธอลองมองโลกใหม่ โลกใบนี้มันยังมีอะไรให้เธอค้นหาอีกเยอะ"

"เออๆ ขอบคุณเธอมากที่เตือนฉัน แต่ตอนนี้อะสั่งอาหารก่อนไหม?"

"ไหนเธอไม่กิน...?"

"มานั่งในร้านอาหารขนาดนี้แล้ว ไม่กินได้ด้วยเหรอ ฉันก็คนนะหิวเป็นเหมือนกัน"

"จ้าๆ แม่คนปากแข็ง"

จากนั้นแอมมันก็สั่งอาหารมาสามสี่อย่าง หลังจากสั่งอาหารได้ไม่นานไวท์ก็เดินกลับมาที่โต๊ะ พอมาถึงไวท์ก็เอาแต่มองหน้าฉันแล้วก็ยิ้ม ยิ้มเหมือนคนบ้าอะ

"มองทำไม...?" ฉันถามไวท์

"ก็มองคนสวย ไม่ได้เหรอครับ" พูดจบก็ฉีกยิ้มหวาน เด็กคนนี้ท่าจะบ้าจริงๆแหละ

"อะแฮ่ม...เบาๆค่ะไวท์มองมากๆเพื่อนพี่ท้องพอดี"

"ท้องก็ดีสิครับ"

"ไร้สาระ" ไวท์ยู่ปากใส่ฉันเหมือนกำลังกวน..ตี..น..ฉันอยู่

ไม่นานอาหารก็มาเสิร์ฟ เราสามคนพากันนั่งกินข้าวจนอิ่ม

จากนั้นก็เช็กบิล หลังจากจ่ายเงินเรียบร้อย เราสามคนก็ลุกขึ้นเดินออกมาจากร้าน

"แล้วเจอกันนะครับ พี่ริน" ไวท์ยิ้มหวานให้ฉัน

"อื้ม ถ้ามีเงินมาให้ เราคงได้เจอกันอีกแน่"

"ให้ผมโอนไปล่วงหน้าก่อนสักปีเลยยังได้"

"บ้า...นายนี่มัน!!" ฉันอยากจะด่านะแต่คิดไม่ออกว่าจะด่าเด็กนี้ว่าอะไรดี ชอบพูดเพ้อเจ้อจริงๆ

"ผมพูดจริงนะ ผมอะฉายาไวท์โอนไวอะ พี่รู้จักเปล่า" ไวท์พูดติดตลก แต่ฉันไม่ตลกเลยสักนิด คงจะมีแต่แอมกับไวท์ที่ยืนหัวเราะคิกคักกันอยู่สองคน

"กลับกันเถอะแอมมืดแล้ว" พูดจบฉันก็เดินแยกตัวออกมาจากสองคนนั้น แอมมันเห็นว่าฉันเดินออกมามันก็รีบเดินตามฉัน

ภายในรถ....

"นี่ริน ฉันถามน้องไวท์เมื่อกี้ว่าเรียนที่ไหน น้องมันบอกว่าเรียนมหาวิทยาลัยชายล้วนชายล้วน ติดๆกับเราเลย"

"แล้วไงแอม..เธอไม่ต้องมาพยายามจับคู่ให้ฉันเลยนะ"

"ฉันก็อยากเห็นเธอมีความสุขนี่น่า"

"เธอมั่นใจได้ไง ว่าถ้าคนเรามีความรักแล้วจะมีความสุข เธอเคยมีความรักหรือไง"

"ก็ไม่เคย...แต่ฉันก็ไม่ได้ทุกข์แบบเธอนิริน เธอไม่ยิ้มให้ฉันเห็นมากี่ปีแล้ว ฉันแค่อยากเห็นเพื่อนฉันกลับมายิ้มกลับมาร่าเริงเหมือนเดิม" แอมพูดเสียงเศร้าๆ ฉันเข้าใจนะกับสิ่งที่แอมมันพูด ฉันรู้ว่าแอมเป็นห่วง แต่ชีวิตฉัน ฉันเลือกแล้วว่าจะให้มันเป็นแบบไหน

"ชีวิตฉันมันตายจากความสุขมานานแล้วแอม"

"เฮ้อ..." แอมถอนหายใจออกมายาวๆ

"ฉันไม่น่าแนะนำให้เธอมาขายตัวแบบฉันเลยจริงๆริน"

"ฉันว่าดีซะอีก...ถ้าวันนั้นเธอไม่ดึงฉันออกมา ป่านนี้ฉันคงได้ไปนอนข้างถนนแล้ว เธอไม่ต้องคิดมากฉันต้องขอบคุณเธอด้วยซ้ำที่ดึงฉันออกมาจากนรกขุมนั้น"

"อื้อ...ว่าแต่เธอมีหลักฐานยัง เรื่องที่อีแม่เลี้ยงเธอโกงบริษัท" ฉันส่ายหัวไปมา

"คงยาก...เพราะฉันไม่รู้จักใครที่บริษัทที่พอจะถามอะไรได้เลย คงต้องรอป้านิ่มส่งข่าวมาอย่างเดียว" ป้านิ่มคือแม่บ้านคนเก่าคนแก่ที่เคยเลี้ยงดูฉันมาตั้งแต่เด็กๆ ตอนนี้ป้านิ่มอยู่ที่บ้านหลังนั้น กำลังช่วยฉันหาหลักฐานมาเอาผิดสองแม่ลูกนั้นอยู่ แต่สองแม่ลูกนั้นดูจะระวังตัวมาก ไม่ยอมให้ใครเข้าห้องนอนกับห้องทำงานเลย

"ยังไงฉันจะเอาใจช่วยแล้วกัน...สู้ๆนะเธอ"

"ขอบคุณเธอมากนะแอม เธอคือเพื่อนที่ดที่สุดสำหรับฉัน"