공유

ตอนที่77พิชซ่า

last update 최신 업데이트: 2025-06-06 17:27:57

อ๋องน้อยเฟยเทียนเงยหน้ามองเสี่ยวหนี่ด้วยแววตาเป็นประกาย ยิ้มหวานเอ่ยเสียงใสอย่างจริงใจว่า

“ตามใจพี่เสี่ยวหนี่ดีกว่า พี่เสี่ยวหนี่ทำอะไรก็อร่อย...ข้าชอบ”

เสี่ยวหนี่ได้ยินเข้าก็ยิ้มกว้างอย่างภาคภูมิใจ แม้จะเป็นเพียงคำชมจากเด็กตัวน้อย วางอ๋องน้อยเฟยเทียนลงกับพื้นเบาๆ แล้วลูบศีรษะเขาด้วยความเอ็นดู

“ได้เลย พี่สาวจะทำพิชซ่าละกันเนอะ”

คำว่าพิชซ่าหลุดออกจากปากเสี่ยวหนี่ทุกคนก็ต่างมองหน้ากันพลางพึมพำเบาๆ อย่างงุนงง

“พิชซ่าหรือ มันคืออาหารชนิดใดกัน”

อวี่หรงเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย สีหน้าเหมือนเคยได้ยินคำนี้ที่ไหนมาก่อน แต่ยังนึกไม่ออก เสี่ยวหนี่พยักหน้าอย่างหนักแน่นแล้วบอกกับพวกเพื่อนๆ ในห้องเครื่องว่า

“ช่าย พวกเจ้าก็ต้องมาช่วยข้าด้วยนะ ทำมากหน่อย กินกันทุกคนให้อิ่มหนำ เป็นมื้อเที่ยงของวันนี้ เพื่อปาร์ตี้เล้กๆ ของเราข้าล่ะชอบตริงๆ ปาร์ตี้นี่”

หยางชินอวี้กับจี้เหวินที่ยืนอยู่ไม่ไกล พอได้ยินว่าเสี่ยวหนี่จะชวนคนทั้งกลุ่มทำอาหารก็กอดอกแล้วเบือนหน้าไปอีกทาง ก่อนจะเดินออกจากห้องไปอย่างไม่สนใจใดๆ

“พวกนี้...ว่างนักหรือไรได้พักทั้งทีกลับหาเรื่องเข้าครัวให้เปื้อนให้ร้อน” จี้เหวินพึมพำเบาๆ ด้วยท่าทีรำคาญ

เฟิง
이 책을 계속 무료로 읽어보세요.
QR 코드를 스캔하여 앱을 다운로드하세요
잠긴 챕터

최신 챕터

  • ฝ่าบาทอย่าเพึ่งรักข้าแค่กินข้าวให้หมดก่อน!   ตอนที่227จบบริบูรณ์

    ร่างของเสี่ยวหนี่ในชื่อใหม่ข้าวนึ่ง ฮองเฮาผู้แสนอ่อนโยนกลายเป็นสิ่งที่เขาควบคุมไม่ได้ เพราะเมื่อเสี่ยวหนี่มารับบทฮองเฮา ไม่ได้รู้ว่ากำลังกลายเป็นตัวละครหนึ่งในที่เขาทำผิดพลาดแต่สามารถพลิกวิกฤติด้วยความตั้งใจอย่างรอบคอบและกลับมาเป็นโอกาส ท่านยมหัวเราะต่อไป พร้อมกับครุ่นคิดถึงความแปลกประหลาดของชีวิตที่บางครั้งแค่เปลี่ยนแปลงเล็กน้อยก็ทำให้ผลลัพธ์ต่างออกไปบันทึกของเขาแสดงให้เห็นถึงเส้นทางที่เสี่ยวหนี่ต้องเดิน นับจากการพบเจอความรักแท้จากหยางลี่ไปจนถึงการเป็นแม่ขององค์ชายองค์หญิง นี่คือสิ่งที่เขากำหนดไว้ แต่ไม่เคยคาดคิดว่าจะทำให้เขารู้สึกสนุกไปกับมันในทุกๆ ครั้งที่ต้องบันทึกการเปลี่ยนแปลงของชีวิตมนุษย์“ดูสิ...จากแม่ครัวในร้านอาหารนางกลายเป็นฮองเฮาจริงๆ หัวใจของท่านฮ่องเต้ก็เปิดรับข้าวนึ่งจนหมดทั้งหัวใจ...” ท่านยมยิ้มอย่างมีเลศนัยพร้อมกับครางเบาๆ "แต่ชีวิตนั้นช่างบิดเบี้ยว บางครั้งต้องเลือกทิ้งบางสิ่ง เพื่อให้ได้สิ่งใหม่มา” ท่ามกลางอาณาจักรของการตัดสินและการย้อนรอยอดีตที่ยาวนานท่านยมถอนหายใจยาวๆ ด้วยความรู้สึกขบขันที่ลึกซึ้ง และแล้วเขาก็เริ่มพลิกบันทึกหน้าใหม่ โดยไม่ให้พลาดทุกความเปลี่ยนแ

  • ฝ่าบาทอย่าเพึ่งรักข้าแค่กินข้าวให้หมดก่อน!   ตอนที่226บทสรุป

    ตงเจี้ยนที่ยิ้มมุมปากหลังจากทานราดหน้าทะเล ก็ตอบด้วยเสียงที่เต็มไปด้วยความชื่นชม "ราดหน้าทะเลนี่ก็ไม่น้อยหน้ากันเลยนะ เส้นราดหน้าเหนียวนุ่มกำลังดี ปลา หอย กุ้งสดมาเต็ม ทุกคำที่ทานเข้าไปมันเต็มไปด้วยรสทะเลที่สดใหม่ ผสมกับซอสที่เคี่ยวจนข้นและไม่เหนียวจนเกินไปนี่สิที่เรียกว่าอร่อยมาก"เฟยเทียนที่ถือกระบี่ไม้ยืนอยู่ข้างๆ ด้วยท่าทางเหมือนจะกินอะไรเป็นครั้งแรกในชีวิตก็อดไม่ได้ที่จะลองชิม เขาก้มลงแล้วตักราดหน้าทะเลกินคำแรกแล้วเงยหน้ามาพูด "รสชาติดีมากอร่อยที่สุดของครับ" เขาพูดพร้อมยิ้มกว้างจนตาหยีขณะที่ทุกคนเริ่มลงมือลิ้มรสชาติอาหาร เสี่ยวอี้และอันหรูที่อยู่ข้างๆ ก็เริ่มพูดถึงความอร่อยของอาหาร เสี่ยวอี้ลูบท้องตัวเองแล้วพูดกับแววตาเบิกบาน "ถ้าอาหารทุกมื้อในวังหลวงเป็นแบบนี้คงไม่มีใครอยากออกจากโต๊ะอาหารเลยนะ"ในขณะเดียวกัน องค์ชายหยางหลิงที่วิ่งมาจากห้องข้างๆ พร้อมกับองค์หญิงน้อยของอวี่หรงและเชียหยา ก็เข้ามานั่งที่โต๊ะ พวกเขาก็เริ่มตักอาหารแล้วลิ้มรสไปพร้อมๆ กันหยางหลิงตักผัดไทยห่อไข่คำแรกและพูดอย่างเต็มปาก "อร่อยที่สุดเลยฮับเสด็จแม่"พูดพร้อมกับรอยยิ้มตาหยี ท่ามกลางเสียงหัวเราะและการพูด

  • ฝ่าบาทอย่าเพึ่งรักข้าแค่กินข้าวให้หมดก่อน!   ตอนที่225หนึ่งปีผ่านไป

    หนึ่งปีผ่านไป...พื้นที่ในวังหลวงแห่งนี้เต็มไปด้วยความสดใสและความคึกคักของเด็กๆ ที่เริ่มเติบโตขึ้นอย่างรวดเร็วเสียงฝีเท้าเล็กๆ ขององค์ชายน้อยหยางหลิง วิ่งเข้ามาหาหยางลี่ที่ยืนยิ้มอยู่ในศาลาริมน้ำ หน้าตาเต็มไปด้วยความสุข องค์ชายตัวน้อยโผเข้าสู่อ้อมกอดของบิดาทันที"เสด็จพ่ออออออออ" หยางหลิงพูดเสียงใสๆ ก่อนจะยิ้มกว้างและยกแขนขึ้นกอดหยางลี่อย่างแน่นหนา "วันนี้ลูกอยากจะฝึกขี่ม้า แต่องครักษ์เฟิงอวี่เฉิงบอกว่าข้าเดินให้เก่งก่อนค่อยหัดขี่ม้าเสด็จพ่อลูกโตแล้วนะเก่งขึ้นด้วย"“จริงหรือไหนดูสิต้องให้พ่อลองอุ้มเจ้าดูก่อน”หยางลี่ยิ้มตอบลูกชายแล้วยกเขาขึ้นไว้ในอ้อมแขนด้วยความรัก “ลูกตัวโตขึ้นแล้วนะฮับ”"ดีมากลูก ข้ารู้ว่าเจ้าจะเก่งขึ้นทุกวันแน่ลูกพ่อ"ข้างๆ หยางหลิง อ๋องน้อยเฟยเทียนยืนถือกระบี่ไม้ในมือ เขายืนข้างๆ ตงเจี้ยนที่ยืนยิ้ม "พ่อบอกว่าจะสอนข้าเดินหมาก ท่านพ่อ เมื่อไรข้าจะได้เป็นผู้คุมหมากเสียที"เฟยเทียนพูดเสียงตื่นเต้น ก่อนจะยืนหันไปมองอวี่หรงที่ยืนอยู่ห่างๆ อวี่หรงหัวเราะน้อยๆ หันมายิ้มให้กับลูกชาย "ไปหัดขี่ม้าก่อนเถอะ แล้วข้าจะสอนเจ้าหมากภายหลังฝีมือของพ่อไม่ธรรมดาเจ้าจะต้องเป็นผู้คุ

  • ฝ่าบาทอย่าเพึ่งรักข้าแค่กินข้าวให้หมดก่อน!   ตอนที่224ไม่มีใครต้องไป

    อวี่หรงและตงเจี้ยนพุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว พร้อมทั้งกอดรัดท่านยมไว้อย่างแน่นหนา ดวงตาของทั้งสองเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นและตั้งใจ แต่ร่างสูงเต้นมูนว็อกนั้นหายไปแล้ว"อย่าปล่อยนะ ตงเจี้ยน" อวี่หรงพูดเสียงหนักแน่น ขณะที่เขาจับท่านยมไว้อย่างมั่นคง"ข้าไม่มีทางปล่อยหรอกน่าท่านเองก้จับไว้ให้มั่นองค์ชายรอง" ตงเจี้ยนตอบกลับเสียงดุดัน แน่นอนว่าทั้งสองไม่ยอมให้ท่านยมหลุดมือไปง่ายๆ อย่างเด็ดขาดในขณะที่การต่อสู้ของพวกเขาดำเนินไป เสี่ยวหนี่ยืนมองอย่างงุนงง โดยไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมทั้งสามถึงพุ่งเข้ามาแบบนี้"กำลังคิดจะทำอะไรกัน" เสี่ยวหนี่ถามด้วยความสับสน ปากพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยแน่ใจว่าจะต้องการอะไรจากการกระทำนี้หยางลี่ที่กอดเสี่ยวหนี่ไว้แน่น จนเสี่ยวหนี่ไม่ยอมปล่อยมือราวกับว่าหากปล่อยมือเสี่ยวหนี่จะหายไปตลอดกาล"เสี่ยวหนี่... ไม่ต้องห่วงนะข้าจะไม่ยอมให้เจ้าต้องไปไหน ไม่มีทางข้าเองก็ไม่ปล่อยเจ้าได้โปรดอยู่ที่นี่กับข้า"" หยางลี่พูดดังๆ รัวเร้วแบบไม่พัก แต่คนที่หายไปจริงๆ คือท่านยมหายตัวไปอย่างรวดเร็ว ราวกับไม่เคยมีตัวตนที่นี่เลย อวี่หรงและตงเจี้ยนยังคงกอดกันยื้อยุดไปมาไม่ลืมหูลืมตาด

  • ฝ่าบาทอย่าเพึ่งรักข้าแค่กินข้าวให้หมดก่อน!   ตอนที่223ไม่ไป2

    ท่านยมยิ้มอย่างแปลกๆ พลางยืนอยู่ตรงหน้ากับเสี่ยวหนี่ที่ยังคงยืนอยู่ท่ามกลางความตึงเครียด เขาหยิบกระดาษเล็กๆ ขึ้นมาจากกระเป๋าเสื้อคลุมแล้วคลี่ออกมาช้าๆ ใบหน้าของเขายังคงแสดงออกถึงความมั่นใจ แต่ในแววตาของท่านยมกลับแฝงไปด้วยความเศร้าเหมือนกัน"ไม่ไปจริงหรือ" ท่านยมพูดเสียงต่ำๆ ราวกับกำลังทดสอบสิ่งที่เสี่ยวหนี่คิด "นี่คือสัญญาเจ้าอ่านมันเสีย ว่าเจ้าไม่สมัครใจที่จะไม่ไป และข้าเองก็มีข่าวร้ายจะบอกเจ้าเช่นกัน"เสี่ยวหนี่มองท่านยมอย่างงงๆ ยังไม่เข้าใจสิ่งที่ท่านยมกำลังพูด คิ้วขมวดมุ่นเมื่อเห็นท่าทางของท่านยมที่ดูเหมือนจะมีบางสิ่งซ่อนเร้นอยู่ "จะมีข่าวไหนร้ายยิ่งกว่าการที่ข้าต้องกลับไปบ้าง" ถามเสียงเครียดท่านยมยิ้มที่มุมปาก รอยยิ้มที่ไม่สามารถบอกได้ว่ามันหมายถึงอะไร เขาถือกระดาษ ก่อนจะเดินไปข้างๆ เสี่ยวหนี่ เขาจับกระดาษนั้นยื่นไปให้เสี่ยวหนี่ดูอย่างช้าๆ ดวงตาของเขาจับจ้องไปที่เธออย่างเงียบสงบ"ร่างเดิมของเจ้าไม่มีแล้ว" ท่านยมพูดเสียงที่แหบพร่า แต่ยังคงมีความมั่นใจในน้ำเสียงของเขาเหมือนกันคำพูดนั้นทำให้เสี่ยวหนี่สะดุ้งเฮือก รู้สึกเหมือนหัวใจหยุดเต้นไปชั่วขณะ ดวงตากวาดมองไปที่ท่านยมและกระด

  • ฝ่าบาทอย่าเพึ่งรักข้าแค่กินข้าวให้หมดก่อน!   ตอนที่222ไม่ไป

    เสี่ยวหนี่เดินออกไปยังสวนด้านหลังวังยามค่ำคืน แสงจันทร์สีเงินสาดส่องผ่านยอดไม้ลงมาเป็นลำทำให้ร่างเล็กในชุดบางสีอ่อนดูราวกับภาพฝัน มือของนางกำรากสมุนไพรซางลู่ไว้แน่น กลิ่นความขมจางๆ ของสมุนไพรลอยคลุ้งในอากาศ นางก้มหน้าลงมองมันก่อนจะเดินไปยังบ่อน้ำเล็กๆ ที่อยู่มุมสวนซึ่งเป็นที่เงียบสงบ ไม่มีใครมาแถวนี้ในยามนี้เสี่ยวหนี่ทรุดตัวนั่งลงบนพื้นหญ้าข้างบ่อ ท่ามกลางกลิ่นดินชื้นของยามค่ำ ร่างเล็กนั่งกอดเข่าแน่น ใบหน้าเงยขึ้นมองฟ้า สายลมพัดผ่านผมของนางปลิวไหวเบาๆ ดวงตาของนางสั่นระริก น้ำค้างเย็นเกาะตามปลายหญ้า"เป็นยังไงเป็นกัน… ข้ายืนยันจะอยู่ที่นี่ ไม่ไปไหน" นางพึมพำเสียงเบาราวกับกระซิบกับดวงจันทร์ ริมฝีปากสั่นน้อยๆ แต่เสียงยังหนักแน่นเสี่ยวหนี่หลับตาลง สูดลมหายใจเข้าลึกๆ จนสุดปอด ลมเย็นพัดเข้าไปจนหัวใจรู้สึกเหมือนจะเต้นแรงขึ้น ความกลัว ความรัก ความผูกพัน และความดื้อดึงผสมปนกันอยู่ในอก ก่อนที่นางจะค่อยๆ ผ่อนลมหายใจออกมาอย่างช้าๆ ดั่งคนที่ตัดสินใจแล้วราตรีนั้นเงียบจนได้ยินเพียงเสียงลม นี่คือบ้าน นี่คือครอบครัว และนี่คือโลกของนางแล้ว ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยอะไรก็ตามในคืนที่ราวกับจะเงียบเชียบ เสียง

더보기
좋은 소설을 무료로 찾아 읽어보세요
GoodNovel 앱에서 수많은 인기 소설을 무료로 즐기세요! 마음에 드는 책을 다운로드하고, 언제 어디서나 편하게 읽을 수 있습니다
앱에서 책을 무료로 읽어보세요
앱에서 읽으려면 QR 코드를 스캔하세요.
DMCA.com Protection Status