1

[เสียงระบบกระซิบในความมืด]

“เมื่อเขาหยุดเชื่อในความรัก และสูญเสียจิตใจอันดีงาม เมื่อนั้นโลกก็เริ่มพังทลาย”

เสียงระเบิดดังสนั่นหวั่นไหว...ดังสะท้านสะเทือนดั่งฟ้าลั่น สายลมพัดแรงส่งเสียงหวีดหวิว ช่วยส่งเสริมเปลวเพลิงให้ลุกโหม เสียงกรีดร้องโหยหวนของผู้คนที่เจ็บปวดทุรนทุรายก่อนตาย ความวุ่นวายกระจายไปทั่วทุกหนแห่ง เสียงเปลวเพลิงโลมเลียกลืนกินวังหลวงที่เคยยิ่งใหญ่จนเหลือเพียงเถ้าธุลีกองหนึ่ง

แต่มีอยู่เพียงที่เดียวที่ยังคงสงบนิ่ง ไร้ซึ่งสรรพเสียงใด บนบัลลังก์มังกร... ร่างของจักรพรรดิหนุ่มผู้เย็นชานั่งนิ่งราวรูปสลัก กำลังถูกเปลวเพลิงกลืนกินทีละน้อย ความร้อนแผ่กระจายไปทั่ว ไฟเริ่มลุกไหม้โลมเลียแผ่นหลังกว้าง ส่งผลให้ผิวเนื้อบริเวณนั้นเริ่มบวมแดงคล้ายจะปริแตกออกมา กลิ่นเนื้อไหม้ปะปนกับกลิ่นคาวเลือด รวมถึงควันคละคลุ้งและเศษซากสิ่งของในตำหนักสิ่งเหล่านั้นไม่อาจทำให้ชายผู้นั่งบนบัลลังก์มังกรสั่นไหวได้แม่แต่องคาพยพเดียว เขายังคงนั่งอยู่อย่างนั้นโดยสีหน้าไร้ซึ่งความเจ็บปวดใด ๆ คล้ายกับว่าไม่ว่าความเจ็บปวดใดจะกล้ำกราย ก็มิอาจทำให้เขาเจ็บช้ำได้แม้เพียงน้อย เพราะเขาได้ผ่านสิ่งที่ทรมานเสียยิ่งกว่าความตายมาแล้ว

ร่างสูงสง่านั้นปิดเปลือกตาลง...ก่อนจะกระซิบชื่อใครบางคนเป็นคำสุดท้าย

“...ซินเยว่...”

[เสียงระบบ: รีเซ็ตโลกไม่สำเร็จ / กำลังค้นหาฮองเฮาคนใหม่]

…….

เสียงทุ้มต่ำแบบโมโนโทนชวนง่วงนอนของอาจารย์ในห้องเลกเชอร์ดังก้องอยู่ในความทรงจำเป็นฉากสุดท้ายที่เธอจำได้

“นักศึกษาทุกคนอย่าลืมส่งรายงานก่อนเที่ยงตรงวันพรุ่งนี้นะครับ”

จากนั้น... ทุกอย่างก็ดับวูบ…

“โอ๊ยยย ใครเขวี้ยงคีย์บอร์ดใส่หัวกูวะ!” เสียงโวยวายดังลั่น พร้อมกับร่างของหญิงสาวที่ดีดตัวขึ้นมานั่งบนเตียงไม้ ก่อนที่ศีรษะจะโขกเข้ากับหัวเตียงเสียงดังลั่นเสียจนทำหญิงสาวรู้สึกหัวหนักอึ้ง ราวกับถูกรุมทึ้ง สองมือเรียวยกขึ้นกุมศีรษะทันใด หลังจากอาการปวดหนึบเริ่มบรรเทาศีรษะเล็ก ๆ นั้นจึงหันไปมองรอบทิศ

หลินซินเยว่ นักศึกษาธรรมดา ๆ ที่ยังไม่ทันส่งรายงานโปรเจกต์จบปีสี่ ลืมตาขึ้นมาในห้องที่ประดับประดาด้วยลายมังกรสีทอง และกลิ่นชาดอกเหมยที่ลอยอวลอยู่ในอากาศโชยเอื่อยเข้าจมูกให้ความรู้สึกสดชื่น ผ้าม่านโปร่งบางสีแดงปกคลุมรอบเตียง ทำให้มองสิ่งที่อยู่นอกม่านไม่ถนัดนัก

“นี่ฉันดูซีรีย์จีนเยอะไปจนเก็บเอามาฝันเลยเหรอเนี่ย” หลินซินเยว่หย่อนปลายเท้าลงก่อนจะแหวกผ้าม่านโปร่งบางนั้นเพื่อจะเดินออกไปสำรวจภายในห้อง

“ฮิฮิ ไหน ๆ นี่ก็คือความฝัน งั้นขอฉันซนหน่อยละกัน”

ภายในห้องนั้นกว้างขวางโอ่อ่า เครื่องเรือนต่าง ๆ ทำอย่างประณีต แต่ที่ดึงดูดความสนใจของหลินซินเยว่ที่สุดกลับเป็นโต๊ะเครื่องแป้ง

“ไหนขอดูหน่อยซิ สมัยนั้นเขาแต่งหน้ากันยังไง” หญิงสาวเดินไปนั่งที่เก้าอี้ไม้หน้ากระจก หลินซินเยว่มองใบหน้านั้นไม่ถนัดนัก กระจกนั้นไม่ได้ชัดเจนเหมือนกับกระจกที่เธอส่องอยู่ทุกวัน แต่ก็ยังพอมองออกว่าใบหน้าที่ปรากฏในกระจกนั้นช่างงดงามเหนือคำบรรยาย

“กระจกอะไรเนี่ย ส่องแล้วสวยกว่าตัวจริงซะอีก หลอกตาชะมัด” ถึงปากจะพูดแบบนั้น แต่มุมปากกลับยกยิ้มไม่ยอมวาง ขณะที่หญิงสาวกำลังตื่นตาตื่นใจกับทุกสิ่งในห้องอยู่นั้น

[ติ๊ง! ยินดีต้อนรับสู่ระบบกู้โลกเวอร์ชัน 3.0 BETA!]

[ภารกิจของหม่าม๊าคือ: จีบจักรพรรดิผู้ไร้หัวใจ ให้หลงรักก่อนโลกจะแตกในอีก 365 วัน!]

[คำเตือน: ถ้าทำไม่สำเร็จ... โลกนี้จะล่มสลาย และหม่าม๊าจะตายไปพร้อมกัน]

“...หา!?”

[และขอแสดงความยินดี... หม่าม๊าคือ “ฮองเฮา” ของเขา]

เสียงเล็ก ๆ ดังเจื้อยแจ้วในหัวของหลินซินเยว่ หญิงสาวสับสนไปหมดแล้ว ร่างบางหันซ้ายแลขวาเพื่อมองหาที่มาของเสียง แต่ก็ไม่พบใคร เธอควรจะตกใจอะไรก่อนดี ระหว่างเสียงไร้ที่มา หรือสิ่งที่เสียงนั้นบอกเธอ!

[ระบบจะเริ่มอธิบายภารกิจเบื้องต้นภายใน 5 วินาทีหากระบบไม่โดนเจ้าของตบออกจากหัวเสียก่อน]

“พูดเองตบมุกเองด้วยนะนั่น…”

[โปรดฟังให้ดี:

1. ขณะนี้ท่านคือ “ฮองเฮา” แห่งแคว้นอวี้

2. พระเอกของโลกนี้คือ “จักรพรรดิอวี้เหยียน”

3. ค่าอารมณ์ของพระเอกอยู่ในระดับ “เย็นเยียบลบ 500 องศา”

4. พระเอกพังเกินเยียวยา หากปล่อยไว้นาน จะกลายเป็นตัวการล่มสลายของโลก

5. ภารกิจของท่าน: จีบพระเอกให้หลงรัก! และเพิ่มค่า “ดัชนีอบอุ่นหัวใจ” ให้ถึง 100 แต้ม

6. เริ่มภารกิจแรก: เอาตัวรอดจากวังหลังให้ได้ 24 ชั่วโมงโดยไม่โดนใครวางยา ตบหน้า หรือใส่ร้ายว่าเป็นสายลับ]

“...อือหือ…” ซินซินเอามือทาบอก หายใจเข้าลึก ๆ อย่างสงบสติอารมณ์ ก่อนจะตะโกนลั่นห้อง

“นี่มันเกมจีบหนุ่มหรือ Hunger Games วะเนี่ย!!?”

“เดี๋ยวนะ ไม่ใช่ว่าฉันกำลังฝันอยู่หรอกเหรอ แล้วนี่มันอะไรกันเนี่ย?!”

[หม่าม๊าไม่ได้ฝันหรอกครับ นี่คือโลกเสมือน หม่าม๊าได้ถูกคัดเลือกให้เข้ามาทำให้ระบบสมบูรณ์ ซึ่งปัญหาใหญ่คือตัวพระเอกของโลกนี้หรือก็คือจักรพรรดิอวี้เหยียน ที่มักมีการกระทำไม่เป็นไปตามบทบาทที่ได้รับ แม้ระบบจะทำการรีเซ็ตตัวละครนี้ไปหลายครั้ง แต่ก็ยังมีพฤติกรรมแบบเดิม คล้ายว่าจะบัคเลยครับ ทางระบบจึงต้องใช้วิธีเรียบง่ายที่อาจได้ผลดี แม้จะต้องใช้เวลามากสักหน่อย โดยการสร้างความสัมพันธ์ที่ดีกับเขาก่อนที่จิตใจเขาจะแตกสลาย และชักจูงเขาให้เดินในทางที่ถูกต้องและรู้จักความรักที่แท้จริง]

“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉันล่ะ?” หลินซินเยว่ว่าพลางชี้นิ้วมาที่ตัวเอง

[เพราะว่าหม่าม๊าได้รับการคัดเลือกจากระบบว่ามีโอกาสที่จะเปลี่ยนพระเอกของโลกนี้ได้ ซึ่งโอกาสนั้นสูงถึงแปดสิบห้าเปอร์เซ็นต์เมื่อเทียบกับหญิงสาวคนอื่น ๆ รวมทั้งความชอบและติดตามดูละครสั้น ซีรีย์จีน และดาราหนุ่มหล่อมากมาย ระบบจึงตัดสินใจเลือกหม่าม๊าครับ]

เสียงนั้นไม่พูดเปล่า แต่กลับแสดงหน้าจอปรากฏขึ้นเบื้องหน้าของหลินซินเยว่ คลิปวิดีโอที่ฉายนั้นแสดงพฤติกรรมการหวีดหนุ่มจีนหล่อ ๆ ของเธอ รวมไปถึงตอนนั่งหัวเราะอ้าปากกว้างขณะดูซีรีย์อยู่ ยังไม่จบเพียงเท่านั้น ยังปรากฏภาพเธอร้องไห้น้ำตาปนน้ำมูกไหลกับฉากสะเทือนใจกับการตายของพระนางของเรื่อง

“พอ ๆ ๆ ภาพพวกนี้มีคนอื่นเห็นไหมเนี่ย” หญิงสาวอับอายจนแทบจากจะมุดดินหนี ชีวิตของเธอถูกคนแอบมองตลอดเลยเหรอเนี่ย

[หม่าม๊าวางใจได้ ไม่มีคนอื่นเห็นครับ และระบบจะปกปิดเป็นข้อมูลลับเฉพาะส่วนตัวของหม่าม๊า ขอหม่าม๊าวางใจได้คนรับ]

“นี่ เลิกเรียกฉันแบบนั้นสักที ฉันยังไม่มีลูกนะ” ก่อนที่ระบบจะได้ตอบกลับสิ้งใดต่อไป เสียงประตูหน้าห้องก็เปิดออกเบา ๆ ปรากฏร่างสาวใช้ในชุดผ้าแพรสีชมพูก้มตัวอย่างนอบน้อม

“ถวายพระพรฮองเฮา ฝ่าบาทจะเสด็จมาที่ตำหนักคุนหนิงในอีกหนึ่งชั่วยามเพคะ...”

[ติ๊ง! มิชชันพิเศษ: “สบตาพระเอกครั้งแรก โดยไม่สะดุดล้ม ทำปากพล่อย หรือโดนดุ”

รางวัล: +5 คะแนนความมั่นใจ

สถานะ: เสี่ยง 87%]

“อะไรนะ...พระเอกจะมาเหรอ?”

[ขอแนะนำให้ท่านรีบล้างหน้า เปลี่ยนชุด และซ้อมยิ้มหน้ากระจกภายใน 15 นาที

โหมดจำลองเปิดใช้งานแล้ว

ข้อมูลเพิ่มเติม: พระเอกของท่านอารมณ์ไม่คงที่ มีแนวโน้มฆ่าคนในระยะห้าเมตรโดยไม่กระพริบตา]

ซินซินกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก

“หนีตอนนี้ยังทันไหมอะ?”

[ไม่ทันแล้ว ท่านลงทะเบียนระบบไปแล้วนะ ปลดไม่ได้ ยกเลิกไม่ได้ คืนก็ไม่ได้ ขอให้ท่านโชคดี...]

“ม่ายยยย!”

ไม่นานหลังจากนั้นเสียงประตูบานใหญ่เปิดออก... ขันทีและสาวใช้หลายคนต่างเดินเข้ามาก่อนจะพากันยอบตัวคำนับเธอ

“ถวายพระพรฮองเฮาเพคะ/พ่ะย่ะค่ะ!”

เหล่านางกำนัลทั้งหลายต่างเข้ามารุมล้อมตัวนางเพื่อผลัดเปลี่ยนอาภรณ์ชุดใหม่ให้หญิงสาวผู้สูงศักดิ์ที่สุดในวังหลัง อาภรณ์งดงามสีชาดลายหงส์สยายปีกถูกสวมคลุมบนร่างแบบบาง หลังจากจัดการกับชุดได้แล้ว นางกำนัลก็ผายมือเชื้อเชิญนางให้นั่งลงห้าโต๊ะเครื่องแป้งนั้น ก่อนจะลงเครื่องประทินผิวพร้อมด้วยแป้งบางเบา ก่อนจะแต่งแต้มชาดที่แก้มและลงสีที่ริมฝีปากเล็กบาง ตลอดช่วงเวลานั้นหลินซินเยว่รู้สึกราวกับตัวเองเป็นตุ๊กตาไร้ชีวิตที่ถูกคนจับใส่เสื้อผ้าและบิดตัวจูงแขนจับใบหน้าหันไปมา ในที่สุดช่วงเวลาที่ความคิดจิตใจล่องลอยไปไกลก็ถูกดึงกลับมาอีกครั้ง เสี่ยวจิ่วนางกำนัลคนสนิท (ระบบขึ้นตัวหนังสือบอกชื่อและสถานะบนหัวของหญิงรับใช้) ก็สรรเสริญเยินยอความงามของเจ้านายตนเองทันที หลินซินเยว่แอบกรอกตามองบนเบา ๆ

แต่แล้วโดยยังไม่ทันตั้งตัว ก็มีเสียงจากขันทีที่เฝ้าหน้าประตูห้องรายงานเข้ามาอีกว่า

“ฝ่าบาทเสด็จ!”

ใจของหลินซินเยว่เต้นถี่รัว ฝ่ามือเย็นชื้นไปด้วยเหงื่อ ก่อนจะเผลอสูดลมหายใจเข้าลึกโดยไม่รู้ตัว ดวงตาของเธอสบเข้ากับแววตาเย็นชาของชายผู้หนึ่ง

จักรพรรดิอวี้เหยียน พระเอกที่ระบบบอกว่า...เสียหายเกินเยียวยา ร่างนั้นสูงโปร่ง แม้จะอยู่ในอาภรณ์ที่สวมทับกายหลายชั้น แต่เธอก็ยังพอมองออกถึงกล้ามเนื้อแข็งแรงภายใน เค้าโครงหน้านั้นช่างเหมาะเจาะพอดี ทำเอาหลินซินเยว่แทบลืมหายใจ

‘จะบ้าตาย พระเอกของโลกนี้มันต้องหล่อขนาดนี้เลยเหรอวะ ถ้าพี่แกอยู่ในโลกจริงล่ะก็ รับรองได้ว่าบทตัวร้ายที่จับสลากได้บทพระเอกต้องเป็นของเขาแน่นอน'

ดวงตาเรียวคู่นั้นนิ่งเฉียบเย็นชา ราวกับมองทะลุจิตใจเธอได้ คิ้วหนาขมวดมุ่นเมื่อเจอกับท่าทางผิดปกติของฮองเฮาในยามนี้

[ระบบ: อุณหภูมิหัวใจพระเอก -500 องศา]

[ระดับอันตราย: ทำลายล้างโลก]

เขาเอ่ยออกมาด้วยเสียงทุ้มต่ำติดแหบเล็ก ๆ

“ข้าจำไม่ได้เลยว่าอนุญาตให้เจ้า...มองข้าตั้งแต่เมื่อไหร่”

และนั่นทำเอาทุกอย่างในตัวหลินซินเยว่... เย็นเฉียบไปทั้งร่าง

นี่มัน...เกมจีบหนุ่มฉบับนรกชัด ๆ!

ใบหน้าเล็กรีบก้มลงจนคางชิดอก อยู่ ๆ ก็รู้สึกหนาวเยือกขึ้นมา นี่หรือคือรัศมีของฮ่องเต้เจ้าผู้ครองแคว้น กลิ่นอายที่แผ่ออกมาจากตัวเขากดดันจนนางที่ตัวเล็กอยู่แล้วยิ่งรู้สึกตัวลีบลงไปอีก

“นี่ ระบบ หยุดพักแป๊บหนึ่งได้มั้ย ขอพักหายใจหายคอก่อนได้ป่ะ อีตาพระเอกนี่รังสีพิฆาตกดดันจนจะหายใจไม่ออกแล้ว” หลินซินเยว่พึมพำออกมาเสียงเบา ในหัวหวังว่าเจ้าระบบตัวดีจะหยุดให้ แบบละครสั้นจีนแนวระบบที่เธอเคยดูมา แต่รออยู่สักพักก็ไม่มีสิ่งใดปรากฎออกมาเลย

“นี่เจ้าจะเล่นลูกไม้อะไรกับเราอีก ฮองเฮา” ชายในชุดคลุมมังกรยื่นมือมาบีบคางนางให้หันมาสบตากับเขา อวี้เหยียนชิงชังในตัวนางยิ่งนัก นับแต่ที่เขาได้ครองราชย์ไม่มีวันใดเลยที่สตรีนางนี้จะทำให้เขาสบายใจ มีแต่สร้างปัญหาไม่หยุดหย่อน วังหลังที่ควรมีฮองเฮาช่วยแบ่งเบาและจัดการควบคุมให้อยู่ในกฏระเบียบอันควรจะเป็น แต่ผู้มีอำนาจจัดการอย่างนางกลับเป็นตัวปัญหาเสียเอง หากว่าเขาไม่เห็นแก่ความสัมพันธ์เก่าก่อนเมื่อครั้งที่เขายังเป็นเพียงองค์ชายไร้ค่า และตระกูลของนางได้ช่วยให้เขาบรรลุจุดประสงค์ได้ล่ะก็ เขาคงสั่งปลดและประหารนางไปนานแล้ว

“หม่อมฉัน…” หลินซินเยว่ดวงตาเบิกกว้าง ปากคอสั่น ตั้งแต่เกิดมาก็ไม่เคยเจอใครทำรุนแรงกับนางเช่นนี้มาก่อน ไหนเลยจะยังรับมืออารมณ์ของฝ่าบาทได้

“หึ วันนี้เล่นบทหญิงเจ้าน้ำตาแล้วหรือ ต่อไปถ้าส่งคนไปเชิญข้ามาเพียงเพื่อมาดูเจ้าเล่นละครเช่นนี้ล่ะก็ เจ้าคงรู้นะว่าสุดท้ายเจ้าจะเป็นอย่างไร” พระสุรเสียงแข็งกร้าวนั้นแน่นอนว่ามาพร้อมกับท่าทีที่กระด้างยิ่งกว่า ฝ่ามือหนาที่บีบคางเล็กเรียวสบัดออกราวต้องของร้อน ก่อนจะผลักนางให้ห่างตัว จนหลินซินเยว่ที่ไม่ทันตั้งตัวจึงล้มลงไปทั้งอย่างนั้น

ร่างบางทำได้เพียงสูดปากด้วยความเจ็บ เหล่านางกำนัลต่างเข้ามาประคองนางให้ลุกขึ้น เมื่อสายตาของนางมองไปเบื้องหน้าก็พบว่า ชายผู้นั้นได้เดินออกไปแล้ว เห็นเพียงแผ่นหลังกว้างพร้อมเสื้อคลุมลายมังกรสบัดไหว ก่อนหายลับไป

[ยินดีกับผู้เล่นคนใหม่ ท่านผ่านภารกิจการพบหน้าครั้งแรกโดยไม่ถูกลงโทษ

คะแนนความมั่นใจ +5

ค่าความสัมพันธ์ระหว่างท่านกับฝ่าบาท -1,000

รอรับภารกิจต่อไปในวันพรุ่งนี้นะครับ]

เมื่อได้ยินว่าภารกิจวันนี้สิ้นสุดแล้ว หลินซินเยว่ก็ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก อย่างน้อยก็ยังไม่ต้องเจอหน้าคนน่ากลัวคนนั้นอีกในวันนี้