10

รุ่งอรุณสาดแสงสีทองผ่านม่านบาง ๆ ของตำหนักคุนหนิง อวิ๋นซินเยว่ลุกขึ้นด้วยความมุ่งมั่น ตั้งใจจะทำสิ่งใดสักอย่างเพื่อตอบแทนพระเมตตาเมื่อคืนที่ผ่านมา จากที่ได้ฟังเรื่องราวที่เสี่ยวหลิงเล่าให้ฟัง ประกอบกับคำพูดของนางกำนัลถึงสิ่งที่ฝ่าบาททำให้ แม้จะไม่รู้ว่าคืนนั้นฝ่าบาทได้ยินอะไรไปบ้าง แต่หัวใจของนางก็เต็มไปด้วยความรู้สึกบางอย่างที่อธิบายไม่ได้ ความรู้สึกที่ว่าเธอกำลังก้าวเข้าไปในพื้นที่ส่วนตัวของเขาได้สำเร็จ

“เตรียมสมุนไพรบำรุงร่างกาย ข้าจะลงมือทำซุปด้วยตัวเอง” นางสั่งเสียงหนักแน่น วันนี้ต้องไม่พลาดไม่นาน กลิ่นหอมละมุนของซุปสมุนไพรที่ใช้ ‘สกิลข้าวกล่องฮองเฮา’ ทำอย่างพิถีพิถัน ค่อย ๆ ลอยอบอวลไปทั่วตำหนัก มือเรียวเล็กยกถาดทองเหลืองขึ้นมั่นคง มุ่งตรงไปยังตำหนักหยางซิน ที่พำนักขององค์จักรพรรดิอวี้เหยียน

ภายในท้องพระโรง อวี้เหยียนประทับบนบัลลังก์มังกรสูงสง่า ใบหน้าของเขาเคร่งเครียด แววตาคมคายยังเย็นเฉียบไม่ต่างจากผืนน้ำแข็งพันปี เมื่อเห็นฮองเฮาก้าวเข้ามาพร้อมถาดในมือ พระเนตรหรี่ลงแวบหนึ่ง ความหงุดหงิดและความสับสนปะปนอยู่ในแววตา

“หม่อมฉัน…ทำซุปบำรุงมาถวายเพคะ” อวิ๋นซินเยว่เอ่ยเสียงอ่อนโยน แววตาเปี่ยมความจริงใจขันทีข้างพระวรกายรีบรับถาดมาวางตรงหน้าพระองค์ แต่ยังไม่ทันที่นางจะได้เอ่ยต่อ เสียงถ้วยกระแทกแตกกระจายก็ดังก้องไปทั่วตำหนัก

เพล้ง!

อวี้เหยียนตวัดพระหัตถ์ผลักถ้วยซุปกระเด็นแตกกระจาย ความรุนแรงนั้นผิดปกติ เศษถ้วยปลิวว่อนจนเสี้ยวหนึ่งของขอบคมกริบบาดลงที่แก้มขวาของอวิ๋นซินเยว่เป็นรอยยาว เลือดสีแดงสดผุดซึมออกมาจากบาดแผลทุกคนในที่แห่งนั้นนิ่งค้างด้วยความตกตะลึง!

แววตาขององค์จักรพรรดิฉายแววตกใจอย่างรุนแรง เพียงแวบเดียว เมื่อเห็นรอยเลือดบนแก้มของฮองเฮา ร่างกายกระตุก มือขวาเหยียดยาวออกไป ราวกับใจหนึ่งอยากลุกขึ้นไปประคองนาง แต่แล้วเพียงเสี้ยวอึดใจนั้น ความเย็นชาก็กลับคืนมาอย่างแข็งกร้าวที่สุด

“หึ…มารยาสตรี มันใช้ได้ผลกับผู้อื่น แต่ไม่ใช่กับข้า!” พระสุรเสียงแผ่วต่ำ ทว่าทุกถ้อยคำเย็นยะเยือกแทงใจ

“ความเมตตาของข้า…มิใช่สิ่งที่เจ้าจะนำมาเล่นสนุก!”

อวิ๋นซินเยว่กำมือแน่น เจ็บทั้งกายและใจจนแทบกลั้นน้ำตาไม่อยู่ นางหรืออุตส่าห์ตั้งใจทำเพื่อตอบแทนน้ำใจ ไม่ได้หวังแม้แต่คำขอบคุณ เขากลับมีท่าทีเช่นนี้ ช่างคาดเดาอารมณ์ยากเหลือเกิน สมแล้วที่เป็นฮ่องเต้ทรราช ไม่ใส่ใจความรู้สึกผู้ใด…ทำตามอารมณ์ตัวเอง

'ไม่ได้! ข้าจะร้องไห้กับเรื่องแค่นี้ไม่ได้! ยิ่งไม่ควรให้เขาเห็นน้ำตา! เขาจะยิ่งรังเกียจเราและคิดว่าเรากำลังใช้มารยาเรียกร้องความสนใจ!’ อวิ๋นซินเยว่เชิดหน้าขึ้นอย่างสง่างาม ทนทานต่อความเจ็บปวดทั้งทางกายและใจ แม้เลือดแดงสดกำลังไหลลงมาตามแก้มขาวผ่องขันทีชราข้างกายฝ่าบาททำสีหน้ากระอักกระอ่วน ในใจคิดเพียงว่าฝ่าบาทกำลังทำร้ายตนเองมากกว่าจะทำร้ายฮองเฮาเสียอีก

......

อวิ๋นซินเยว่กลับตำหนักคุนหนิงด้วยแผลบนแก้ม นางกำนัลรีบเข้ามาช่วยเช็ดเลือด แต่เธอกลับนิ่งสงบ ความเงียบที่น่ากลัวนั้นเต็มไปด้วยความผิดหวัง

‘ตราบใดที่ฉันยังมีลมหายใจอยู่ในร่างนี้…ฉันจะไม่ยอมแพ้ให้เขามองว่าฉันเป็นแค่สตรีที่ไร้ค่า!

[ติ๊ง! คะแนนค่าความชอบของฝ่าบาทกำลังดิ่งลงอย่างมาก!

คำเตือนระดับอันตราย!

-25องศาในครั้งเดียว!

คะแนนความชอบต่ำสุดนับตั้งแต่เริ่มต้นภารกิจ!]

[หากหม่าม๊ายังปล่อยไว้เช่นนี้ จากกำหนดเวลาเดิมก่อนที่โลกนี้จะแตกคือ 365 วัน อาจลดลงมาเหลือ 60วันนะครับ!]

"อะไรนะ! กว่าคะแนนจะขึ้นแต่ละแต้ม โคตะระยากเลย! แต่พอนึกจะลดก็ลดฮวบฮาบเลยเนี่ยนะ! แถมยังลดเวลาทำภารกิจอีก จะบ้าตายรายวัน" อวิ๋นซินเยว่ว่าพลางยกสองมือขยุ้มผมตัวเองไปมาจนผมยุ่งไปหมด ความตื่นตระหนกเข้าครอบงำเธออย่างรวดเร็ว

[หม่าม๊าต้องรีบคิดหาทางเยียวยาจิตใจพระเอก และใกล้ชิดจนพระเอกตกหลุมรักให้ได้ก่อนเวลาจะหมดนะครับ ไม่อย่างนั้น...]

"ไม่อย่างนั้น?"

[ไม่อย่างนั้น หม่าม๊าก็ต้องติดในโลกนี้และตายไปพร้อมกับพระเอกครับ]

"ย่ะ! ไม่ต้องย้ำหรอก เฮ้อออ... ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยเอาใจใครเลย แม้แต่พ่อแม่ก็โอ๋ฉันจะตาย แต่อีตาพระเอกบ้านี่เอาใจโคตรยาก! เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย! ฉันจะประสาทกินแล้วนะ!" อวิ๋นซินเยว่นอนกอดเข่าอยู่บนเตียงของตัวเองในตำหนักคุนหนิง

จื่อเยว่เห็นเจ้านายมีท่าทีเหม่อลอยและนั่งโดยไม่ระวังกิริยา นางก็รีบเอ่ย “พระนางนั่งเช่นนั้นได้อย่างไรเพคะ เอาขาลงมาเถิดเพคะ” ว่าพลางช่วยจัดท่าทางให้ผู้เป็นนาย อวิ๋นซินเยว่นั้นก็ทำเพียงนั่งนิ่งไม่พูดไม่จา ภายในหัวกำลังคิดอย่างหนักว่า เธอจะหาทางรุกคืบเข้าไปในกำแพงน้ำแข็งของอวี้เหยียนได้อย่างไร

.......

ในหัวของจักรพรรดิอวี้เหยียนมักปรากฏภาพเลือดบนแก้มของอวิ๋นซินเยว่ สายตาเจ็บปวดที่นางไม่ยอมให้ใครเห็น และริมฝีปากน้อย ๆ ที่ขบเม้มเข้าหากันแน่นราวกับพยายามข่มกลั้นอารมณ์บางอย่าง เขาไม่ชอบความรู้สึกเช่นนี้เลย! ความรู้สึกราวกับว่าตัวเองเป็นสัตว์ประหลาด…ที่ทำร้ายคนที่ปรารถนาดี

เขาบีบพระหัตถ์แน่นจนเส้นเอ็นปูดโปน‘ข้าไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายนาง! นางต่างหากที่มาทำลายความสงบในใจของข้า!’ เขาพยายามโทษเธอ แต่ไม่เป็นผลสายลมยามเย็นพัดผ่านหน้าต่างตำหนักคุนหนิง กลิ่นไม้หอมจาง ๆ ลอยคลุ้ง

ขันทีเฒ่าเดินเข้ามาด้วยสีหน้าเคร่งขรึม มือเหี่ยวย่นกุมห่อผ้าเล็ก ๆ ที่ทำจากผ้าต่วนเนื้อดีไว้อย่างทะนุถนอมนางกำนัลทั้งหลายต่างหยุดการกระทำทุกอย่างลงพลางก้มศีรษะย่อตัวลงทำความเคารพ เมื่อกงกงยกมือไล่ให้ทุกคนถอยออกไป เหลือเพียงสองนางกำนัลผู้ใกล้ชิดฮองเฮาเพียงเท่านั้น เขายื่นห่อผ้าให้พลางเอ่ยเสียงต่ำ

“นี่คือยาทาชั้นดี ยาจากตำหนักลับ ฝ่าบาททรงประทานให้แก่ฮองเฮา หาได้ยากยิ่ง… ยานี้เพียงแต้มเล็กน้อยก็สามารถสมานแผลให้หายได้อย่างรวดเร็วและไม่ทิ้งรอย” จื่อเยว่เบิกตากว้าง ก่อนจะเอื้อมไปรับ แต่เสียงของกงกงกลับดังขึ้นอีกครั้ง ทุ้มแผ่วแต่แฝงอำนาจ

“แต่พวกเจ้า ห้ามบอกฮองเฮาว่ายานี้มาจากไหน… หากฮองเฮาสงสัย ก็จงบอกไปว่า เจ้าส่งคนไปขอจากสำนักหมอหลวงมา ”จื่อเยว่และนางกำนัลอีกคนรีบพยักหน้ารับคำ สีหน้าฉายความประหลาดใจปนไม่เข้าใจ แต่ก็ไม่กล้าเอ่ยคำถามขันทีชราหรี่ตาลงเล็กน้อย คล้ายจะพูดกับตนเองมากกว่าจะบอกผู้อื่น

“ฝ่าบาท…ทรงเมตตาเงียบ ๆ เช่นนี้แหละ ดีแล้ว หากให้ทรงแสดงความเมตตาต่อหน้า…เกรงว่ากำแพงที่ทรงพยายามปกป้องใจตนเองอยู่จะพังทลายลงในไม่ช้า”

เมื่อขันทีข้างกายฝ่าบาทหมุนกายจากไป เหลือนางกำนัลถือห่อผ้าไว้ในอ้อมแขน หัวใจสั่นระรัว พวกนางต่างรู้ดีว่านี่ไม่ใช่เรื่องธรรมดา หากพระองค์ไม่ทรงใส่ใจฮองเฮาเลย เหตุใดจะต้องประทานยาลับมาด้วยวิธีเช่นนี้กันเล่า

จื่อเยว่เดินเข้าไปหาผู้เป็นนายอย่างระมัดระวัง พร้อมนำยาออกมาบรรจงป้ายลงบนบาดแผลที่แก้มของฮองเฮา ทันทีที่เนื้อยาแตะกับบาดแผล ความรู้สึกเย็นซ่านก็แผ่กระจายไปทั่ว ความปวดร้าวลดลงอย่างรวดเร็ว

“ยานี้วิเศษยิ่งเพคะ! ฝ่าบาท…เอ่อ… สำนักหมอหลวงให้มา” จื่อเยว่รีบแก้คำพูดตามที่ได้รับสั่งมา อวิ๋นซินเยว่พยักหน้าอย่างไม่ใส่ใจนัก เพราะในหัวเธอกำลังยุ่งอยู่กับการวางแผน แต่ทันใดนั้น ดวงตาของเธอก็เบิกกว้างเมื่อสัมผัสได้ถึงกลิ่นที่คุ้นเคยจากเนื้อยา!‘กลิ่นนี้!’มันเป็นกลิ่นหอมเย็น ๆ ที่คล้ายกับกลิ่นสมุนไพรหายากที่เธอเคยใช้

[ติ๊ง! คำเตือนระดับสีเหลือง!

ส่วนผสมของยานี้...คือส่วนผสมที่ใช้ในการถอนพิษที่หม่าม๊าถูกวางยาเมื่อคืนก่อนนั้น!

และยานี้คือยาที่ฝ่าบาททรงนำมาป้อนหม่าม๊าด้วยพระองค์เอง!]

“จื่อเยว่! เจ้าเอายานี้มาให้ข้าดูใกล้ ๆหน่อยสิ” อวิ๋นซินเยว่สั่งด้วยน้ำเสียงที่รุนแรงผิดปกติเธอรับตลับยามาถือไว้ในมือ ใจเต้นระรัว ฝ่ามือเธอสั่นเทา กลิ่นของยานี้...ยืนยันสิ่งที่เสี่ยวหลิงบอก!พระองค์ไม่ได้ผลักไสเธอเพราะเกลียดชังแต่พระองค์ผลักไสเธอ...เพราะกลัวที่จะต้องเสียเธอไปอีกครั้ง!และที่สำคัญกว่านั้น…

[คำถาม: ใครเป็นคนปรุงยานี้? ยาถอนพิษที่หายากที่สุดในแคว้นอวี้?] คำตอบ : มีเพียงหมอหลวงคนเดียวที่ทำได้…และวัตถุดิบมาจากคลังหลวงที่ฝ่าบาทเก็บไว้ใช้ส่วนพระองค์เท่านั้น!

นี่คือความใส่ใจที่มาจากใจจริง!]

ความจริงที่ว่าจักรพรรดิผู้เย็นชาทำร้ายเธออย่างรุนแรง…แต่ในขณะเดียวกันก็ส่งยาลับที่แพงที่สุดและใกล้ชิดที่สุดของเขามาให้...มันทำให้หัวใจของอวิ๋นซินเยว่สั่นคลอนอย่างรุนแรง!เขาไม่ได้เกลียดเธอเลย! เขาแค่กลัวที่จะรักเธอ!เธอต้องทำลายความกลัวนั้นให้ได้!

“พรุ่งนี้…เตรียมชุดที่งดงามที่สุด ข้าจะไปพบฝ่าบาทที่ตำหนักหยางซิน และครั้งนี้…ข้าจะไปในฐานะของ ‘ฮองเฮา’ ผู้ประกาศสิทธิ์ในตัวพระสวามี!”