บทที่ 877

“ข้อนี้ไม่ต้องมาบอกข้าหรอก ข้าก็นึกอยู่นานแล้ว”

“รีบไปสืบอีก ถ้ายังจับคนไม่ได้ หัวเจ้าก็เตรียมหลุดจากบ่าด้วย”

ฉู่ชางเหยียนถลึงตาใส่เจียงหวยด้วยสีหน้าบึ้งตึง ทำเอาเจียงหวยหวาดกลัวเสียจนเข่าทรุดลงกับพื้น

“ฝ่าบาท กระหม่อมจะไปสืบเดี๋ยวนี้ ขอฝ่าบาทอย่าได้ทรงกริ้วอีก”

ฉู่ชางเหยียนกล่าวด้วยความหงุดหงิด “เช่นนั้นยังไม่รีบไปอีก จะมาคุกเข่าหาวิมานอันใด”

“พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมจะรีบไปเดี๋ยวนี้”

หน้าผากเจียงหวยเต็มไปด้วยเหงื่อเย็น พลางรีบคลานขึ้นจากพื้น โค้งคำนับแล้วถอยออกไป

“แต่ละคนล้วนเลี้ยงเสียข้าวสุกทั้งสิ้น!”

ฉู่ชางเหยียนโมโหยิ่ง จนกวาดเอาฎีกาบนโต๊ะลงพื้นเสียหมด

นางกำนัลสองคนยิ่งตกใจจนคุกเข่าลง

“ไสหัวออกไปให้หมด เห็นหน้าพวกเจ้าแล้วข้าก็หงุดหงิดนัก”

นางกำนัลสองคนหวาดกลัวจนรีบยืนขึ้น พลางถอยออกจากห้องทรงอักษรไป

เจี่ยนอันอันและฉู่จวินสิงมองดูฉู่ชางเหยียนแล้ว เห็นว่าคงไม่มีความเคลื่อนไหวใดอีก

ทั้งคู่จึงถอดแว่นตาล่องหนออกมา

“ไม่นึกว่าฉู่ชางเหยียนยังไม่ลืมนกแร้งสองตัวนั้น แต่เกรงว่าชาตินี้เขาคงไม่ได้เห็นพวกมันอีก”

ใบหน้าเจี่ยนอันอันแฝงด้วยรอยยิ้มหยัน พร้อมนำแว่นตาล่องหนไปวางไว้ในห้วงมิติ