คู่แข่ง

ตอนที่6… [คู่แข่ง]

12:30น.

รู้งี้ฉันทานข้าวเช้ามาก่อนก็ดีใครจะไปคิดละว่าเขาจะออกมาทานข้าวตอนเที่ยงครึ่งตอนแรกก็คิดว่ามาทานเที่ยงตรงฉันก็คงไม่ต้องมาเจ็บท้องหิวข้าวอยู่แบบนี้ ฉันเอามือกุมท้องตัวเองไว้เหมือนว่าโรคกระเพาะจะเริ่มเล่นงานฉันซะแล้ว จากที่เริ่มเจ็บน้อยๆตอนนี้กลับรู้สึกเหมือนมีอะไรมากดทับในท้องพร้อมกับบีบเข้ามา

“เป็นอะไร” คนที่เดินนำหน้าฉันออกมาเหลียวกลับมาถามพร้อมกับสายตาที่มองตำแหน่งมือที่ฉันจับท้องเอาไว้

“ไม่มีอะไร"

"เจ็บท้องหรอ"

"......" ทำไมอยู่ๆถึงใช้น้ำเสียงอ่อนโยนแบบนี้กับฉัน

"โกหกใครก็โหกไปแต่อย่ามาโกหกหมอสิคุณ"

"ก็แค่ปวดท้องนิดหน่อยเอง พอดีเมื่อเช้าฉันรีบออกมาเลยไม่ทันได้กินข้าว" กับเขาคนนี้ชีวิตนี้ฉันโกหกอะไรไม่ได้เลยสินะ

“ก็บอกกแล้วไงว่าถ้าหิวก็ให้มากินก่อนเลยไม่ต้องรอฉัน”

“ได้ไง…ถ้าฉันมาก่อนก็ไม่ได้กินข้าวกับนายนะสิ” ฉันฉลาดพอถ้าฉันมาก่อนมีหวังเขาคงไม่มากับฉันหรอก

“ดื้อจริงๆ งั้นกินที่ร้านในโรงบาลนี้แหละไม่ต้องไปไหนไกล”

นี่ห่วงฉันหรือขี้เกียจออกไปกับฉันกันแน่ แล้วดูในโรงบาลสิมีอะไรให้น่ากินฉันอุส่านั่งอดทนรอตั้งแต่เพื่อที่จะออกมากินโรงอาหารใน โรงบาลเนี๊ยะนะ

“ห่วงฉันหรอ” ขอถามสักคำเพื่อว่ามโนของฉันจะเป็นจริงว

“เปล่า! พอดีฉันไม่ได้เอากุญแจรถออกมา”

เพล้ง!!! ไม่ใช่เสียงแก้วแต่เป็นหน้าฉันนี่แหละแตกละเอียดเลย

“ชิ!!!” ฉันสะบัดหน้าก่อนจะเดินเข้ามายังโรงอาหาร เดี๋ยวนะ! อย่าบอกนะว่าตรงหน้าฉันตอนนี้คือโรงอาหารในโรงพยาบาลนี่ถ้า่ไม่มี ป้ายโรงอาหารติดฉันนึกว่าร้า่นอาหารบนห้างซะอีก โอเค๊! ก่อนหน้าที่ว่าอะไรไปเอาเป็นว่าฉันขอถอนคำพูดแล้วกัน แม้แต่ร้านอาหารยัง ต้องมีพ่อครัวชาวต่างชาติเลย

“ฉันถามอะไรหน่อยสิ” หลังจากที่อาหารหน้าตาดูดีมาเสริฟฉันก็ตัดสินใจถามในสิ่งที่อยากรู้มานาน

“จะถามอะไรอีก”

-_-

ทำหน้าเบื่อโลกทันทีเลยนะ

“ไม่เห็นต้องทำหน้าแบบนั้นเลย ฉันก็แค่จะถามว่าทำไมโรงบาลนายมันต้องหรูหราขนาดนี้ด้วย”

“ไม่รู้!!ไม่ได้เป็นคนออกแบบ”

(^_^')

แฮ่ๆ ตอบเอาสะไม่ให้ถามต่อเลยเนาะ

“หึ ทานข้าวดีกว่า” สาบานเลยว่าต่อไปจะไม่ถามหรือสงสัยอะไรเกี่ยวกับโรงบาลนี้อีกแต่ถ้าจำเป็นจริงๆ ฉันคงไม่ถามเขาอีกแล้วละเพราะเขาไม่ได้เป็นคนออกแบบ!!!!

“นายต้องจำไว้นะวันนี้เป็นวันแรกที่เราสองคนมาทานข้าวด้วยกัน” ฉันพูดขึ้นหลังกินข้าวเสร็จแล้วเตรียมตัวออกจากร้าน

“ทำไมฉันต้องจำ”

“ก็ถ้าเราคบกันจะได้รู้ไงว่าเรามาทานข้าวกันวันแรกเมื่อไหร่”

“ไร้สาระ อีกอย่างฉันไม่มีวันคบกับผู้หญิงแบบเธอหรอก” ผู้หญิงแบบฉันมันเป็นยังไงย๊ะ

(=_=)

“แล้วฉันจะคอยดูว่านายจะทนลูกตื้อของฉันได้นานแค่ไหน”

“ตื้อไปเถอะเพราะยังไงผมก็ไม่มีวันรักใครอีกแล้ว” เขาพูดเหมือนกับว่าเคยรักใครมาก่อนอย่างงั้นล่ะ

“นายเคยมีคนรักด้วยหรอ” ถามอย่างอยากรู้

“หมดธุระของคุณแล้วก็กลับไปซะ ผมจะทำงาน” เขาไล่ฉันกลับบ้านอย่างกับฉันเป็นเด็ก

“ไม่กลับวันนี้ฉันจะอยู่กับนายที่นี่”

(^_^')

ส่งสายตาหวานๆ ไปให้

“หือๆ…” เขายิ้มตอบกลับมา

“ยิ้มแบบนี้แสดงว่าให้ใช่มั้ย”

“ไม่!!! คุณไม่มีงานให้ทำหรือไง” ไม่ให้แล้วจะยิ้มทำไม

“ก็นี้ไงงานของฉัน....ตามจีบนาย” ฉันพูดพร้อมกับชี้นิ้วไปยังคนตรงวหน้าด้วยรอยยิ้มที่แม้แต่พ่อของฉันก็ยังไม่เคยได้เห็น

“เหอะ เธอนี้มัน…”

“พี่คริส!!!!” เขายังพูดไม่ทันจบก็มีเสียงแปดหลอดที่เรียกชื่อเหมือนสนิทสนมกับคนตรงหน้าฉันอย่างงั้นละ

“อ้าว!!เมลิน…มาทำอะไรที่โรงบาลคะ” คะ???? วอสสสส!!!! กับฉันทั้งวันอย่าว่าแต่จะพูดดีเลยแค่หน้าฉันเขาแทบจะไม่มองด้งยซ้ำ

ส่วนยัยที่เสียงแปดหลอดก็ไม่ใช่ใครที่ไหนเลยยัยเมลินกาฝากนั้นเองนี้คงตามฉันมาสินะ เหอะ ทีกับยัยนี้เรียกชื่อสะสนิทแถมยังมีคงมีคะอีกแต่กับฉันแค่ชื่อสักคำยังไม่หลุดออกมาจากปากเขาเลย

“ก็มาหาพี่คริสนั้นแหละค่ะ” ฉันมองหน้าเธอทันที

“แล้วเธอมีธุระอะไรมาหาเขา”

“แล้วเธอละโรสเป็นอะไรหรอทำไมต้องมาโรงบาล” เมลินถามฉันด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้มแจ่มใสประมาณว่าโลกนี้มีแต่ความสดชื่น แต่พอมาอยู่บนหน้ายัยนี้โลกนี้ก็ดูมืดมนทันที

“ฉันไม่ได้เป็นอะไร เธอนั้นแหละมาทำไม”

“พอดีเมผ่านมาแถวนี้น่ะค่ะก็เลยแวะซื้อขนมเจ้าดังมาให้พี่คริส” นอกจากจะไม่ตอบฉันแล้วยังเชิดหน้าไปทำคะแนนกับเขาอีก

“ขอบคุณนะทีหลังไม่ต้องซื้ออะไรมาฝากผมก็ได้” ไม่ซื้อได้ไงละถ้าไม่ซื้อคงไม่มีข้ออ้างมาเจอนายหรอกฉันทำได้แค่เถียงอยู่ใน ใจ แหวะ! ไม่เห็นน่ากินเลย

(-*-)

“น่ากินมากเลยครับ ขอบคุณนะ” คอตกทันทีทำไมเขาต้องตอบอะไรที่มันขัดใจฉันด้วย

“งั้นเมขอตัวกลับก่อนนะคะ” ยัยนี้มันมาไม้ไหนหว่ะหรือว่านี้คือการอ่อยทำคะแนนเหนือชั้นมาก

“อ้าว จะกลับแล้วหรอ”

“ค่ะเมไม่อยากรบกวนเวลาทำงาน!!! ของพี่คริสน่ะค่ะขอตัวก่อนนะคะ” เน้นเหลือเกินนะไอ้คำว่ารบกวนเนี๊ยะ

“ครับ” เขาตอบเธอไปก่อนที่จะเดินเข้าห้องทำงานพร้อมกับมีฉันที่เดินตามมาติดๆ

“นี้!!! ทำไมทีกับเมลินนายถึงพูดดีด้วยขนาดนั้น กับฉันนายไม่เห็นพูดแบบนั้นบ้างเลย” ฉันทำหน้างอเข้าใส่เขา

“ก็เมลินเขามีมารยาทผมก็ต้องมีมารยาทกับเขาสิ”

“แล้วฉันไม่มีมารยาทตรงไหนห๊ะ” ฉันยืนกอดอกจ้องหน้าเขา

“ทุกตรง!!!! เมลินกับคุณก็อายุเท่ากันนะ”

“แล้ว???” มันเกี่ยวอะไรกัน

“ก็ไม่ได้ยินหรือไงที่เมลินพูดแทนตัวเองกับผมว่าเมลิน แต่คุณพูดแทนตัวเองว่าฉัน”

“อ๋อจะให้ฉันมีมารยาทกับนายใช่มั้ย…ได้สิ”

“เห้ย!! คุณจะทำอะไร”

“ก็จะนั่งไง” ฉันทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ “ยืนคุยกับผู้ใหญ่มันไม่มีมารยาท”

“แล้วคุณมานั่งทำไมที่ตักผม” ฉันนั่งไปที่ตักของเขาทันทีก็แค่อยากเอาคืนที่เขามองยัยนั้นสะตาหวานเลยทั้งๆที่ฉันก็อยู่ตรงหน้าเขา ทั้งวันแต่กลับทำเหมือนฉันไร้ตัวตน

“ก็ตักของพี่คริสมันนุ้มกว่าเก้าอี้นี้คะ” นั่งไม่พอฉันเอาแขนล้อมที่คอเขาด้วย ก็รู้หรอกนะว่าทำแบบนี้มันน่าอายแต่พอนึกถึงหน้ายัย กาฝากนั้นก็ทำให้ฉันหงุดหงิดขึ้นมาไหนจะสายตา! รอยยิ้ม! ของคนตรงหน้านี่อีก หึ! เอาคืนแค่นี้มันยังน้อยไป

“นี้คุณ!!! คุณเป็นผู้หญิงนะทำแบบนี้ได้ไงมานั่งตักผู้ชาย”

“ก็ทำไปแล้วทำไมถ้าเป็นเมลินนายคงไม่ยอมให้ลุกเลยสินะ”

“อย่าคิดว่าคนอื่นเขาเป็นเหมือนคุณสิ อีกอย่างเมลินเขาคงไม่ใช่ผู้หญิงไร้ยางอายเหมือนคุณหรอก”

(O_O)

ใช่! ยัยนั้นมันไม่เหมือนฉันหรอกเพราะมันไม่มียางอายเลยต่างหากที่เขาเห็นก็แค่ภาพสตอที่มันจนใจแสร้งทำเท่านั้น

“นายยังไม่รู้จักเธอดียัยนั้นมันอาจทำมากกว่าฉันก็ได้” ฉันลุกออกจากตักเขาทันที

“แล้วแต่คุณจะคิด อีกอย่างผมขอเตือนคุณไว้เลยนะว่าอย่ามาทำแบบนี้กับผมอีก” เขาชี้หน้าฉัน

“ทำไมกลัวหวั่นไหวให้กับฉันอย่างงั้นหรอ”

“อยากรู้มั้ยละว่าจะหวั่นไหวหรือไม่หวั่นไหว แต่ที่แน่ๆผมจะไม่อดทนเหมือนครั้งนี้แน่”

“นายจะทำไม” ฉันเริ่มถอยหลังทันทีที่เขาก้าวเข้ามา

“ก้นคุณนิ่มขนาดนั้นผมก็เป็นผู้ชายนะ” นี้ฉันทำอะไรพลาดไปหรือป่าว

“ลามก!!!”

“ก็ใครใช่ให้คุณมานั่งตักผมเองล่ะ ช่วยไม่ได้” เขาหยักไหล่ขึ้นเล็กน้อยฉันชักจะไม่แน่ใจแล้วว่าฉันคิดผิดหรือคิดถูกกันแน่ที่มาเข้าใกล้ผู้ชายคนนี้

“ฉันจะกลับแล้ว…ถอยไป” เขาดันฉันติดกับผนังห้องจนฉันต้องเบี่ยงหน้าหลบเขา

“ไหนว่าจะอยู่กลับผมทั้งวันไง” เขาเอาหน้ามาใกล้ฉันจนฉันต้องหลับตาทันที

“อะไรกันคุณแค่นี้ก็หลับตาแล้วหรอ นึกว่าจะแน่”

“ปล่อย! ฉันจะกลับแล้ว” ฉันผลักเขาออกไป คิดไม่ถึงจริงๆ ว่าเขาจะมาไม้นี้พอเขาปล่อยฉันให้เป็นอิสระฉันก็รีบถือกระเป๋าเตรียมตัวเดินออกไปทันที

“ฝากไว้ก่อนนะพี่คริส”

(^_<)

ฉันบอกเขาก่อนจะเดินออกมาจากห้องทำงานของเขา พร้อมกับสายตาของพยาบาลหน้าห้องที่มองมาเหมือนจะยิ้มก็ไม่ยิ้ม อาการแบบนี้คงกำลังอยู่ในช่วงทำอะไรไม่ถูกสินะ

[คริส]

เกิดมาผมยังไม่เคยเจอผู้หญิงแบบนี้มาก่อนมากสุดก็แค่มายั่วผมพอผมไม่เล่นด้วยพวกเธอก็ไม่มาวุ่นวายกับผมอีกต่างจากเธอคนนี้ที่ดูครั้งแรกก็รู้เลยว่าเป็นคนถือตัวมากแค่ไหน ขนาดเจอกันวันแรกเธอยังเชิดใส่ผมแต่ที่ไหนได้รุกผมยิ่งกว่าอะไร บางครั้งผมก็แกล้งทำเป็นไม่สนใจเธอเพราะผมไม่อยากให้เธอมาวุ่นวายกับผมแต่ยิ่งทำเหมือนกับว่าเป็นการกระตุ้นเธอเข้าไปอีก เพราะขนาดเมื่อกี้เธอยังใจกล้ามานั่งตักผมเลยไม่รู้เลยหรือไงกันว่าการที่เธอทำแบบนั้นมันทำให้ผมทรมานแค่ไหน แต่ผมก็ต้องเก็บความรู้สึกไว้เพราะผมบอกตัวเองเสมอว่าผมรักนาวได้แค่คนเดียว

แต่ยิ่งบอกแบบนั้นก็เหมือนกับว่าผมกำลังหลอกตัวเองท่าทางของโรเซ็ทตาเมื่อกี้ทำให้ผมอดที่จะยิ้มกับสีหน้าความกลัวเหมือนเด็กน้อยที่เธอแสดงออกมาช่วงเวลานั้นผมก็พึ่งได้รู้ตัวว่าลืมอะไรบ้างอย่างไป…

แต่กลับเมลินแค่ผมดูก็รู้แล้วว่าเธอมีปัญหากับโรสทั้งๆ ที่อยู่บ้านเดียวกันแท้ๆไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมแต่ถ้าให้เดาโรสคงใจแคบกับเธอเอามากๆ เลยสินะ…อีกอย่างที่ผมชอบเรียกเมลินและทำดีกลับเธอก็เพราะเธอมีนิสัยที่คล้ายกับนาวเวลาที่ผมได้คุยกับเธอมันเลยทำให้ผมมีความสุข แต่ผมก็ไม่กล้าหรอกตัวเองหรอกว่าผมรู้สึกบางอย่างเวลาที่ได้อยู่ใกล้ใครอีกคน คนที่ผมไม่เคยคิดว่าผมจะสนใจเธอได้แต่วันนี้ความรู้สึกพวกนั้นมันกลับไม่เป็นแบบที่เคย

โรเซ็ทต้าคือผู้หญิงที่ผมไม่สามารถเข้าไปค้นหาตัวตนของเธอได้แม้แต่น้อย แต่เธอกลับเป็นผู้หญิงที่สามารถเข้ามาอยู่ในหัวของผมได้เพียงเวลาไม่กี่วัน