บทที่ 9 ไม่ต้องกลัว

ช่วยด้วย...

ฉันได้แต่ร้องขอความช่วยเหลืออยู่ในใจ ตอนนี้ทำได้แค่ส่งเสียงอู้อี้แล้วดิ้นให้แรงที่สุดเพื่อให้หลุดจากไอ้สองตัวนรกนี่ให้ได้ พวกมันเอามือสากๆ มาปิดปากฉันเอาไว้แน่น บีบจนฉันเจ็บร้าวไปทั้งกะโหลก ทั้งยังพยายามฉุดกระชากลากถูฉันเข้าไปในซอยมืดๆ นั่น โดยที่เด็กคนนั้นยืนมองนิ่งไม่พูดอะไรเลย

นังเด็กบ้า เพราะอยากช่วยแกแท้ๆ เลยทำให้ฉันต้องจบลงอย่างนี้ ถ้าฉันหลุดไปได้ไม่เอาแกไว้แน่

“อย่าดิ้นสิวะอีนี่ ตัวก็นิดเดียวแรงเยอะจังวะ”

“อื้อ อ่อยอั๊น!!!” ไม่ดิ้นก็โง่น่ะสิ ให้ตายฉันก็ไม่มีวันยอมตกเป็นเมียสวะอย่างพวกแกเด็ดขาด!

“กูบอกว่าอย่าดิ้น!”

ตุ้บ!

ความรู้สึกจุกหน่วงที่ท้องน้อยทำให้เรี่ยวแรงของฉันหายไปในทันที แม้แต่แรงจะตะโกนขอความช่วยเหลือก็ยังไม่มี วินาทีนี้เองที่ฉันเริ่มใจเต้นรัวมากขึ้นเรื่อยๆ เพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองกำลังจะถูกข่มขืนโดยไอ้เลวสองคนนี้

ฉันกลัว...เป็นครั้งแรกเลยที่กลัวมากขนาดนี้ หัวใจมันสั่นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ในใจพยายามอ้อนวอนต่อพระเจ้า ขอให้ส่งใครสักคนมาช่วยฉันที

แวบหนึ่ง...แค่แวบหนึ่งจริงๆ ที่ฉันคิดถึงไนธ์ขึ้นมา คนที่ทะเลาะกันไม่หยุดตลอดสองวันที่ผ่านมานี้ คนที่เขาคงดีใจที่ฉันหายไปจากโลก คนที่เกลียดฉันเข้ากระดูกดำคนนั้น

แค่หวังว่าเขาคงทำหน้าที่บอดี้การ์ดอย่างการเข้ามาช่วยฉันไว้เหมือนทุกครั้ง แต่ความคิดนั้นคงไม่มีวันเกิดขึ้นได้ เพราะตอนนี้เขาคงยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าฉันหายไป

ทำไมฉันมันโง่อย่างนี้นะ...

“ลากมันไป กูอยากจะตายแล้วเนี่ย”

“เออๆ อีหลินไปดูต้นทาง พวกกูจะเอามัน”

“ดะ...ได้”

ฮึก...ขอร้องล่ะ ไนธ์...ช่วยฉันที ฉันสาบานจะไม่ด่านายอีกเลยต่อจากนี้ จะไม่หนีแล้วด้วย ขอร้อง...

นั่นคงเป็นสิ่งเดียวที่ฉันร้องขอได้ ต่อให้รู้ว่าเขาจะไม่มีวันมาก็ตาม

────────❅❀❅────────•

[Nithe’s part]

อยู่ที่ไหนนะ ดึกขนาดนี้แล้ว

ผมตามสัญญาณมือถือของเรนนี่ที่ก่อนหน้านี้ได้แอบแฮกเอาไว้ ก่อนจะพบว่าเธอมาที่ห้างแห่งนี้ที่อยู่ไกลจากบ้านราวๆ 50 กิโลฯได้ ผมรู้ว่าเธอคงไม่กล้าไปไหนไกล แต่พอมาถึงก็มึนตึ้บ เพราะสัญญาณได้หายไปแล้ว

“บ้าเอ๊ย”

“เอาไงดีลูกพี่ แถวนี้กลางคืนโคตรเปลี่ยว มีการปล้นจี้บ่อยด้วย คุณหนูมีเงินติดตัวบ้าง คงจะไปนอนโรงแรมแล้วมั้ง” เจ็ดออกความคิดเห็น หลังจากเราวนรถหาตามที่ต่างๆ นานนับชั่วโมงแล้วไม่เจอ

“เป็นอย่างนั้นก็ดีสิ คิดว่าเรียนจบเมืองนอกเมืองนามาคงจะมีสมองอยู่บ้าง ไม่ทำอะไรโง่ๆ อย่างการมาเดินคนเดียวดึกๆ ห‍ร‍อ‍กมั้ง”

เราสองคนมองหน้าแล้วพยักหน้าให้กัน ถ้าหาที่ถนนแล้วไม่เจอคงต้องหาตามโรงแรมแถวนี้ หวังว่าคงยังไม่ออกไปจังหวัดอื่นไม่งั้นคงหาตัวยากแล้ว

แต่อีกใจหนึ่งผมก็อยากให้เป็นอย่างนั้น ยิ่งเธอออกห่างจากบ้านหลังนี้มากเท่าไหร่ ก็คงเป็นเรื่องดีต่อเธอมากเท่านั้น

เจ็ดวนรถเพื่อมุ่งหน้าไปยังโรงแรมแรกที่อยู่ไม่ไกลจากที่นี่มากนัก ทว่าจังหวะที่พ้นสะพานลอยมาได้สักสองร้อยเมตร จู่ๆ ก็มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งวิ่งตรงมาทางพวกเรา พร้อมทั้งโบกไม้โบกมือคล้ายจะขอความช่วยเหลือ

“ไอ้เจ็ด จอดๆๆๆ”

“ครับลูกพี่”

ผมรีบลงจากรถก่อนจะตรงไปหาเด็กคนนั้นในทันที ทั้งที่ไม่ได้รู้จักมักจี่กันมาก่อน แต่ไม่รู้ทำไมผมถึงได้มีลางสังหรณ์ว่านี่อาจเกี่ยวกับเรนนี่

“พี่คะ ช่วยด้วย” สีหน้าเป็นกังวลของเธอพลอยทำให้ผมใจคอไม่ดีไปด้วย

“เกิดอะไรขึ้น”

“คือว่าพี่สาว พี่สาวเขา...” เด็กหญิงตรงหน้าผมมีท่าทีอึกอักเล็กน้อย เหมือนอยากพูดแต่ก็ไม่กล้าพูดออกมา “พี่สาวเขา...”

“พี่สาวอะไร ใช่ผู้หญิงสวยๆ ที่ผมสีน้ำตาลยาวๆ หรือเปล่า”

ในแววตาของเด็กหญิงกระตุกวูบ เธอกำลังจะอ้าปากตอบคำถามของผม แต่ทันใดนั้นกลับมีเสียงกรีดร้องดังมาจากซอยมืดไม่ไกลจากตรงนี้มากนัก

“กรี๊ด!!”

นั่นมัน...เสียงเรนนี่นิ

ผมไม่รอช้าวิ่งตรงไปทางนั้นในทันที ตามด้วยไอ้เจ็ดที่วิ่งตามมาด้วยกัน ทันทีที่เข้ามาถึงความมืดทำให้ผมมองเห็นตรงนี้ได้ไม่ชัดนัก แต่เงาตะคุ่มๆ บวกกับเสียงเหมือนคนถูกตบอย่างแรงหลายทีมันทำให้ผมใจสั่นไปหมด

เพียะ!!

“กูบอกให้เงียบ!”

“ฮึก...อย่าทำ...ฉันเลย”

วินาทีนั้นผมถึงกับกัดฟันกรอดด้วยความโกรธ เสียงที่ได้ยินคือเรนนี่อย่างแน่นอน ผมไม่รอช้าพุ่งเข้าไปกระชากตัวไอ้เลวที่คร่อมร่างเธออยู่ออกมาแม้ว่าจะมืดจนเกือบมองไม่เห็นก็ตาม

“เห้ย! อะไรวะ กูบอกให้ต่อคิวไง”

“ต่อคิวบ้านพ่อมึงสิไอ้กร๊วก”

ผัวะ!!!

หมัดที่หนึ่งเข้าหน้ามันเต็มๆ จนร่างมันลอยกระเด็นไปไกลหลายเมตร อีกคนที่รอต่อคิวเห็นว่าเพื่อนถูกต่อยก็พยายามเข้ามาช่วย

ผัวะ!!!!

แต่ก็โดนไปอีกหนึ่งหมัด เสียงร้องโอดโอยดังไปทั่วบริเวณ ดังกว่าเสียงกรีดร้องของเรนนี่หลายเท่า ผมไม่เห็นห‍ร‍อ‍กแต่รู้ว่ามันคงเจ็บพอสมควร แต่แค่นี้มันยังไม่พอ

“ไปต่อคิวกันลงนรกนะพวกมึง วันนี้ถ้ามึงไม่ตายกูไม่หยุดแน่”

ว่าแล้วผมก็กระชากไอ้สารเลวตัวแรกมาคร่อมเอาไว้ ก่อนจะรัวหมัดไปที่หน้าของมันแบบไม่เว้นจังหวะให้ได้หายใจ

“ตายซะ ไปตายซะเถอะมึง!!”

“อ้ากกก!!”

เสียงร้องดังขึ้นที่ด้านหลังของผม ทันในนั้นก็มีวัตถุหนักๆ ฟาดเข้ามาอย่างจังที่กลางหลัง

ตุ้บ!

“กล้าดียังไงมาทำพวกกู มึงนั่นแหละต้องไปตาย”

คิดว่าแค่นี้ทำให้ผมเจ็บปวดได้แล้วเหรอ? ตอนนี้ผมไม่รู้สึกอะไรทั้งนั้น เมื่อรู้สึกได้ว่าคนที่ถูกต่อยแน่นิ่งไปจึงได้ลุกขึ้นเพื่อเปลี่ยนเป้าหมายในทันที

“ทะ...ทำไมไม่เป็นไรเลยวะ มึงเป็นคนแน่ป่าวเนี่ย”

“กูก็คนเหมือนมึงนั่นแหละ กูแค่ปกติกว่ามึง”

“ไม่จริง กูฟาดไปแรงขนาดนั้น อั้ก!!!”

ก็ทำได้แค่ฟาดนั่นแหละ แค่ในเวลาไม่กี่วินาทีที่ผมก้าวเข้าไปถึงตัวมันแล้วสอดมือเข้าไปจับคอมันบีบ มือที่จับไม้ก่อนหน้านี้ก็อ่อนแรงจนทำไม้ร่วงพื้นไป

“อย่า...ทำ...กู...เลย” เสียงแหบพร่าพยายามร้องขอชีวิต แต่นั่นยิ่งทำให้ผมบีบมือแน่นยิ่งกว่าเดิม

“ตอนที่ผู้หญิงคนนั้นขอ มึงก็ไม่คิดจะหยุดนี่”

“อั้ก...กู ผิด ไป แล้ว”

“เออ กูรู้ แต่กูไม่ให้อภัย”

ริมาทำร้ายผู้หญิงคนนี้ แค่ทำให้เจ็บหรือพิการมันยังน้อยไป ไอ้สองคนนี้มันต้องได้ชดใช้ทุกอย่างที่ทำกับเรนนี่อย่างสาสม!

“นะ...ไนธ์” เสียงเล็กๆ ดังขึ้นอย่างแผ่วเบาทว่าผมกลับได้ยินมันอย่างชัดเจน มือที่บีบคอไอ้เลวนี่แน่นได้คลายออกเล็กน้อย

ผมอยากจะฆ่าพวกมันใจแทบขาด แต่พอคิดถึงปัญหาที่จะตามมาต่อจากนี้ก็ต้องหยุดมือเอาไว้ก่อน พวกมันทั้งคู่หายใจรวยริน ขนาดว่ามองไม่เห็นผมยังรู้ว่าสภาพดูไม่จืดอย่างแน่นอน

ทันทีที่วางมือจากสองคนนั้นมาได้ ผมรีบตรงไปยังที่ที่เรนนี่อยู่ก่อนหน้านี้ในทันที แสงจันทร์เลือนรางทำให้ผมเห็นว่าตอนนี้เธอลุกขึ้นมานั่งกอดเข่า ร่างกายบอบบางสั่นเทิ้มเจือไปด้วยเสียงสะอื้น

“เรนนี่...”

“ฮึก...นาย มาช้า...”

เสียงสั่นเครือที่ตอบกลับมาทำให้ผมชาหนึบไปทั้งตัว ผมมองไม่เห็นหน้าเธอด้วยซ้ำ แต่กลับรับรู้ได้ถึงความเจ็บปวดที่เธอได้รับเป็นอย่างดี

“ขอโทษที่มาช้า”

“ฉันเกลียดตัวเองจัง ทำไมต้องเป็นฉันที่เจอเรื่องแบบนี้ซ้ำๆ ด้วย ฉันผิดไหมที่ไม่อยากต้องมาทนแต่งงานกับคนที่ฉันไม่ได้รัก ฉันผิดไหมที่แค่อยากออกมาจากบ้านที่ไม่ยินดีต้อนรับฉันเพื่อเริ่มต้นใหม่ ฉันผิดไหมที่แค่พยายามทวงทุกอย่างของฉันคืนมาเอง ทำไมโลกนี้ต้องทำเหมือนฉันพยายามไปเอาของคนอื่นมาแล้วลงโทษฉันด้วย”

‘มึงต้องทำทุกอย่างให้เรนนี่ได้สิ่งที่เป็นของเธอคืนมา ไม่ว่านั่นจะหมายถึงการทรยศคนอย่างไอ้เดชก็ตาม’

จู่ๆ คำพูดของคุณตาของเธอก็แวบเข้ามาในหัวของผม วันนั้นผมรับปากแล้ว สัญญาแล้วว่าจะทำทุกอย่างให้รณเดชไว้ใจ ทำทุกอย่างเพื่อเข้าใกล้เขาแล้วหาทางให้เรนนี่ได้กลับไปนั่งตำแหน่งประธานอีกครั้ง แต่วันนี้ยังเจอเธอได้เพียงสองวัน ผมก็ทำให้เธอหลุดมือเพราะความประมาทของตัวเอง จนทำให้เธอต้องเจ็บปวด...

ผมที่ทำหน้าที่ตัวเองได้แย่ขนาดนี้ จะยังมีหน้ากลับไปทำหน้าที่บอดี้การ์ดให้เธอต่ออีกไหมนะ

“นายช่วยเข้ามาใกล้ๆ หน่อยได้ไหม ฉันรู้ว่ามันงี่เง่า ฉันรู้ว่านายเกลียดฉัน แต่เข้ามาใกล้ๆ ที”

ผมทำตามที่เธอร้องขอด้วยการเขยิบเข้าไปใกล้ๆ แต่ยังไม่ทันได้ถามอะไรก็มีแขนเล็กเอื้อมมาดึงตัวผมเข้าไปกอดไว้แน่น ก่อนที่เธอจะร้องไห้โฮออกมาโดยไม่สนเลยว่าคนตรงหน้าคือคนที่เธอเกลียดมากแค่ไหน

“ฮึก...ฮือ นายมาช้า มาช้ามากๆ ฉันกลัวมากเลยไนธ์ ฉันกลัว...”

เสียงสะอึกสะอื้นพูดแทบไม่เป็นภาษา เธอตัวสั่นเหมือนลูกนก ทั้งหวาดกลัวทั้งบอบบางจนผมไม่กล้าแม้แต่จะกอดตอบ กลัวว่าจะเผลอทำเธอเจ็บ

“พวกนั้นมันลากฉันมา ฉันโดนเด็กนั่นหลอก ฉันมาช่วยเธอแต่จะถูกข่มขืน ฉัน...”

“เด็ก? คุณหมายถึงเด็กไหน?”

คำพูดขาดหายไปชั่วครู่ ทว่าเสียงสะอื้นยังคงอยู่ ผมรับรู้ได้ถึงใบหน้าที่เงยขึ้นมามองผมแม้ว่าจะมองไม่เห็นก็ตาม

“เด็กผู้หญิง เธอเอาเงินฉันไปแล้วไม่ซื้อเสื้อมาให้ จนฉันต้องไปแอบในห้องน้ำ แล้วพอฉันออกมา เธอก็ถูกฉุด ฉันเลย...”

“พอแล้วล่ะ”

ยิ่งเธอพูดเธอก็ยิ่งเจ็บปวดมากขึ้นเรื่อยๆ ตอนนี้ผมควรพาเธอออกไปจากที่นี่ อย่างน้อยๆ ก็ให้ไกลจากสิ่งเลวร้ายที่เธอต้องเจอ

“ผมจะพาคุณกลับ ไปเถอะ”

“ฉันไม่กลับบ้าน ฉันอุตส่าห์หนีออกมาได้แล้ว เจ็บตัวขนาดนี้แล้ว ฉันไม่กลับไปเด็ดขาด”

“รู้แล้ว งั้นไปโรงพยาบาลกัน”

“ไม่เอา ไม่ไป”

“เรนนี่ อย่าดื้อ”

เธอได้ยินแล้วก็เงียบไป ก่อนที่อ้อมกอดที่โอบรัดผมไว้จะคลายออกอย่างช้าๆ

คงรู้ตัวแล้วว่าตัวเองกำลังดื้ออย่างที่ผมว่าจริงๆ

“ไม่ว่าคุณคิดจะทำอะไร ให้บอกผมก่อน ผมมีหน้าที่ดูแลคุณ จำได้ไหม?”

“นายมีหน้าที่จับตาดูฉัน ฉันรู้ห‍ร‍อ‍ก”

“ผมไม่ได้พูด อย่าคิดไปเอง”

เอาเถอะ ในเมื่อเธออยากคิดผมก็จะไม่ห้าม ยังไงตอนนี้เราก็มีเรื่องสำคัญกว่าต้องทำ

“กลับกันเถอะ ไม่ไปบ้านก็ได้ ผมจะพาคุณไปที่อื่น”

ผมพยายามจะพยุงเธอลงมาจากตรงนั้น แต่กลับถูกเรนนี่สะบัดมือทิ้งแล้วเธอก็ลงเดินไปด้วยตัวเอง ลืมท่าทีที่กอดผมแน่นก่อนหน้านี้ไปเสียสนิท

แต่ก็ดีแล้วล่ะ เห็นเธอไม่เป็นอะไรแบบนี้ก็ดีแล้ว

────────❅❀❅────────•