บทที่ 3 อยู่ด้วยกัน

แผลที่หูก็ไม่ได้ใหญ่อะไรมากมาย ทำไมฉันต้องไปใส่ใจด้วยว่าเขาจะเจ็บหรือเปล่า คนเราจะมาเป็นบอดี้การ์ดได้มันต้องผ่านการฝึกหนักมาก่อนไม่ใช่เหรอ ไม่แน่ว่าเขาอาจจะไม่สะทกสะท้านอะไรเลยด้วยซ้ำ

แต่เรื่องที่น่าสนใจกว่าเรื่องหูแตกของคนคนเดียว คือคอนโดที่เขาพาฉันมานี่ต่างหาก ในทีแรกคิดว่ามานอนสักคืนคงไม่เป็นไร เพราะฉันไม่ได้กลับบ้านนานห้องนอนเดิมคงยังไม่ได้รับการทำความสะอาด แต่ไม่คิดว่าที่ที่เขาพามามันจะทุเรศได้ขนาดนี้

“เอาลูกสาวแท้ๆ มาขังไว้กับผู้ชายสองต่อสองไม่กลัวลูกจะถูกข่มขืน เขานี่เกิดมามีแค่ไอ้นั่นไว้สืบพันธุ์จริงๆ ไม่ได้มีความเป็นพ่อคนเลยสักนิด”

ฉันบ่นอุบทันทีที่มาถึง ไหนจะเหนื่อยจากการเดินทาง ไหนจะรองเท้าส้นเข็มสูงกว่า 4 นิ้วที่ใส่มาทั้งวัน มาถึงห้องนี้อีกอย่างที่ฉันทำนอกจากบ่นคือถอดรองเท้าออกเพราะมันเจ็บมาก เจ็บจนฉันแทบจะเดินเท้าเปล่าไม่ไหว ทั่วทั้งฝ่าเท้ามีอาการบวมแดงจนต้องอาศัยการนวดเบาๆ เพื่อให้คลายความเจ็บปวดลง

อ้อ ส่วนเรื่องห้อง เขาให้ฉันอยู่ในคอนโดราคาถูกๆ ที่ไม่ได้เก็บเสียงอะไรเลยสักนิด ตั้งแต่เข้ามาก็ได้ยินเสียงข้างห้องทะเลาะกันอยู่เป็นระยะ แล้วยังต้องอยู่ร่วมชายคากับไอ้บ้านี่อีก

ถึงมันจะเป็นห้องนอนที่แยกกันคนละห้องก็เถอะ แต่ฉันก็ไม่สบายใจที่จะอยู่กับเขาอยู่ดี

“ไปหาห้องใหม่ให้ฉัน ฉันไม่อยากอยู่ห้องนี้” ฉันว่าพลางกอดอกแน่นมองเขาด้วยสีหน้าไม่พอใจ

“ขอโทษแล้วกันครับที่หาให้ไม่ได้ ท่านประธานสั่งว่าคุณหนูต้องอยู่ที่นี่ เท่านั้น”

“กับนาย สองต่อสองเนี่ยนะ?”

“ผมไม่ถือ”

เขาว่าพลางยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจนัก ก่อนจะเดินตรงไปยังบันไดทางขึ้นห้องของตัวเองที่อยู่ฝั่งตรงข้าม เห็นอย่างนั้นฉันจึงรีบลุกขึ้นวิ่งกะเผลกๆ ไปขวางเอาไว้

“เดี๋ยวๆ นั่นไม่ใช่คำที่นายควรพูดนะ”

“ถอยไป ผมจะไปอาบน้ำ”

“ทั้งที่มีฉันอยู่ในห้องเนี่ยนะ นายจะบ้าหรือเปล่า นายเคยบอกเองว่าชายหญิงไม่ควรถูกเนื้อต้องตัวกัน แล้วตอนนี้จะมาอยู่ร่วมห้อง ประสาท!”

ครั้งหนึ่งตอนที่ฉันยังไม่ได้ไปเรียนต่อ ฉันปีนขึ้นต้นไม้สูงลงไม่ได้ ร้องไห้ให้เขาช่วยอยู่ครึ่งวันเขาก็ไม่ช่วย บอกว่าให้หาทางลงมาเองเพราะชายหญิงไม่ควรถูกเนื้อต้องตัวกัน ตอนนั้นฉันด่าเขาไปเยอะมากๆ จนท้ายที่สุดก็ต้องลงมาจากต้นไม้เองทั้งน้ำตา

เขาทั้งทำให้ฉันเจ็บใจ เจ็บตัว เจ็บคอ แล้วยังอับอายอีกต่างหาก มาตอนนี้จะกลับคำง่ายๆ ได้ไง

“อยู่ร่วมห้องอะไร ผมก็นอนห้องผม คุณก็นอนห้องคุณ”

“แต่มันก็อยู่ชายคาเดียวกันไหม”

“งั้นคุณคงต้องหาบ้านเดี่ยว เพราะบนคอนโดนี้มีประมาณร้อยครอบครัวอยู่ใต้ชายคาเดียวกัน หรือไม่ก็ย้ายไปอยู่ดาวอังคาร เพราะทุกคนต่างอยู่ใต้โอโซนเดียวกัน”

ความหน้ามึนของเขาเริ่มจะทำให้ฉันปวดหัวตุ้บๆ ฉันทนร่ำเรียนมาหลายปีเพื่อมารับมือกับงานหนักที่รออยู่ข้างหน้า ไม่คิดว่าแค่วันแรกที่กลับบ้านต้องเจอเรื่องน่าปวดหัวมากขนาดนี้

มองใบหน้าที่ไม่ได้สนใจความรู้สึกฉันของคนตรงหน้า มันทำให้อยากจะกรี๊ดใส่หน้าเขาจริงๆ

“ไม่ได้ ฉันเป็นสาวโสดยังไม่แต่งงาน ไม่สะดวกใจอยู่ร่วมชายคากับนาย เกิดว่านายข่มขืนฉันล่ะ ยังไงฉันที่เป็นผู้หญิงบอบบางก็ต้องสู้ไม่ได้อยู่แล้ว”

พูดจบสิ่งแรกที่ฉันได้รับคือรอยยิ้มเยาะจากชายหนุ่มร่างสูง เขากวาดสายตามองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้าก่อนจะพูดเสียงกลั้วหัวเราะ

“ดูจากรูปร่างหน้าตา ผมคิดว่าห้ามใจตัวเองได้แน่”

“นี่นาย!”

“ดูทรงแล้วคนที่อยากได้ผมใจจะขาดคงเป็นคุณมากกว่า แวบแรกก็มองตาเยิ้มขนาดนั้น ทำเป็นด่าแต่ในใจนี่สั่นเป็นแผ่นดินไหวเลยใช่ไหมล่ะ”

“ใครมันจะไปพิศวาสนายกัน หน้าตาก็งั้นๆ หุ่นก็งั้นๆ”

“แน่ใจว่าหุ่นก็งั้นๆ ลองมาลูบดูสักครั้งแล้วจะติดใจ”

ไม่พูดเปล่า เขายังจับมือฉันแล้วเอาไปวางไว้ที่บริเวณกลางอกของตัวเอง ทันใดนั้นกล้ามเนื้อแน่นที่ซ่อนเอาไว้ใต้สูทสีดำอันเป็นยูนิฟอร์มของงานบอดี้การ์ดก็เหมือนจะมีชีวิตขึ้นมา ทุกจังหวะที่เขากดฝ่ามือฉันลงไปลูบไล้ทั่วหน้าท้องที่เต็มไปด้วยคลื่นกล้ามเนื้อ มันทำให้หัวใจกระตุกวูบ

บ้าจริง ทำไมเรื่องน่าอายอย่างนี้ฉันถึงไม่สามารถดึงมือออกมาจากซิกแพ็กของเขาได้เลย ยิ่งลูบก็เหมือนยิ่งถูกดึงดูดให้อยากลูบมากขึ้นกว่าเดิม ขนาดอยู่นอกเสื้อผ้ายังรู้สึกได้ถึงลอนคลื่นที่ชัดเจนขนาดนี้ แล้วถ้าถอดเสื้อจะขนาดไหน...

“เห็นไหม บอกแล้วว่าคุณมีโอกาสจะข่มขืนผมมากกว่าอีก”

น้ำเสียงล้อเลียนของเขาทำให้ฉันได้สติขึ้นมา รีบชักมือกลับแล้วหลบตาตาอย่างเขินๆ

ก็จะไม่ให้เขินได้ยังไง ปากบอกว่าไม่สนไม่เอา แต่กลับลูบไปเต็มมือแบบนั้น น่าอายที่สุด

“ฉันไม่คุยกับนายแล้ว ไอ้ตัวอันตราย!”