บทที่ 7 แวบหนึ่งที่คิดถึง

“ไปๆๆ อย่ามาพูดไม่รู้เรื่อง ห้างนี้ไม่ให้คนบ้าเข้า ออกไป!”

“พูดบ้าอะไรเนี่ย ฉันคือท็อปสเปนเดอร์ของสาขาฮ่องกงสามปีซ้อนเลยนะยะ จะมาหาว่าฉันเป็นคนบ้าได้ยังไง ผู้จัดการของห้างอยู่ไหน เรียกมาเดี๋ยวนี้”

“มาเพ้อเจ้ออะไรอีบ้านี่ ไป!!”

ไอ้พวกมีตาไม่มีแววเอ๊ย แค่ฉันเสื้อขาดกับไม่มีรองเท้าใส่ ผมก็ยุ่งนิดหน่อยเพราะต้องใช้มือสางเอา แค่นี้ถึงกับต้องหาว่าฉันเป็นคนบ้าเลยเหรอ หน้าตาอย่างฉันเนี่ยนะ? ที่บ้านแกไม่มีทีวีหรือยังไงถึงได้ไม่รู้ว่าฉันคือคุณหนูรุ‍ณ‍น‍สา เอ‍ก‍เด‍ชา‍พิ‍พั‍ฒ‍น์ ตระกูลฉันเป็นหุ้นส่วนของที่นี่อยู่นะยะ!!

แต่กรีดร้องไปฉันก็ยังถูกไล่ออกมาอยู่ดี ตอนนี้ฉันทั้งร้อนทั้งเหนื่อยทั้งหิว แต่ในสภาพนี้ไม่กล้าที่จะออกไปไหนเลย ได้แต่มาล้างหน้าล้างตาไล่ความสกปรกออกไปจากใบหน้า แต่เพราะเครื่องสำอางส่วนใหญ่เป็นแบบกันน้ำ ยิ่งโดนน้ำในสภาพผมเปียกลู่แนบไปกับใบหน้า สภาพเลยเหมือนยัยบ้ายิ่งกว่าเดิม

“น่าหงุดหงิดชะมัด ฉันจะผ่านวันนี้ไปแบบดีๆ ได้ไหมนะ”

“พี่สาวๆ”

“เห้ย!!”

ในขณะที่ฉันกำลังโฟกัสกับใบหน้าตัวเองที่หน้ากระจก จู่ๆ ก็มีเด็กหญิงคนหนึ่งมากระตุกชายกระโปรงเบาๆ ทำให้ฉันที่ไม่ทันสังเกตถึงกับสะดุ้งเฮือก

“เธอเป็นใคร?”

“หนูเป็นลูกแม่ค้าแถวนี้แหละ เมื่อกี้เห็นพี่สาวถูกยามไล่ออกมา พี่ไม่ได้เป็นบ้าใช่ไหมคะ? เสื้อก็ราคาแพง กระเป๋าก็ราคาแพง โดนปล้นมาเหรอ”

ฉันถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก ในที่สุดก็เจอคนที่มีสายตาเฉียบแหลมมากพอจะช่วยฉันได้สักที ถึงจะเป็นเด็กแต่คำพูดคำจาฉะฉาน หน้าตาน่ารักน่าเอ็นดู คงจะเป็นคนที่ฟ้าส่งมาให้ช่วยฉันแน่ๆ

“อืม พี่สาวเจอคนไม่ดีมาน่ะ” คนไม่ดีที่ว่าก็คือครอบครัวตัวเอง ที่ไม่รู้ว่าตอนนี้รู้หรือยังว่าฉันหายไป

“พวกเขาทำร้ายพี่เหรอคะ?” เด็กหญิงเอียงคอถามเสียงใส

“ช่างเรื่องคนไม่ดีเถอะ พี่ต้องซื้อเสื้อผ้ามาเปลี่ยนจะได้เข้าห้างได้ เราช่วยพี่ได้ไหม?”

“ได้ค่ะ งั้นหนูไปซื้อเสื้อมาให้พี่เปลี่ยนนะ”

“ขอบใจมากนะหนูน้อย นี่จ้ะเงิน พี่รออยู่ตรงนี้นะ”

“ไว้ใจได้เลยค่า”

หลายชั่วโมงผ่านไป จากบ่ายแก่ๆ จนค่ำ จนตอนนี้ไม่รู้เวลาผ่านไปนานแค่ไหน ฉันนั่งอยู่ในห้องส้วมรอเด็กคนนั้นจนเริ่มใจคอไม่ดี หลับไปตื่นหนึ่งถึงได้รู้ว่าโดนเด็กต้ม

บ้าเอ๊ย! ฉันเชื่อใจเด็กที่เจอกันแค่ไม่กี่นาทีได้ยังไงกันนะ แถมเงินที่ให้ไปยังเป็นเงินทั้งหมดที่ฉันมี ตอนนี้ทางเดียวคือต้องไปกดเงินจากบัตรกดเงินสดที่ตู้เอทีเอ็ม แต่มันก็ดันอยู่ในที่ที่ต้องผ่านยามเข้าไปอยู่ดี

โอ๊ยจะเป็นบ้า ชุดก็ไม่มีใส่ เงินก็ถูกเด็กเอาไป แถมตอนนี้มือถือยังมาแบตหมดอีก

เอายังไงดี คิดสิเรนนี่ เธอจะต้องหาทางได้แน่

ระหว่างที่ฉันกำลังคิดไม่ตกอยู่นั้น จู่ๆ ก็มีเสียงฝีเท้าเข้ามาด้านในห้องน้ำนี้ ฉันลุกขึ้นยืนอย่างดีใจเพราะคิดว่าเป็นเด็กคนนั้นที่สำนึกผิดแล้วกลับมา แต่ก็ต้องผิดหวัง

“หนูๆ มีคนบอกว่ามีคนบ้ามาอยู่ในห้องน้ำไม่ยอมออกไปตั้งแต่บ่ายแล้ว นี่มันสี่ทุ่มใกล้เวลาห้างปิดแล้ว ที่นี่ห้ามมีคนมานอนนะ ออกมาเถอะ”

บ้าจริง ทำไมฉันต้องมาถูกมองว่าเป็นคนบ้าด้วย ตอนนี้ฉันทั้งเหนื่อย ทั้งหิว แล้วก็ท้อไปหมดแล้ว แวบหนึ่งที่คิดว่าถ้ากลับบ้านไปอย่างน้อยก็มีเสื้อผ้าให้ใส่ มีน้ำอุ่นให้อาบ ได้นอนห้องแอร์เย็นๆ ฉันก็เสียใจจนก้อนสะอื้นขึ้นมาจุกที่อก

“ป้าขา หนูไม่ใช่คนบ้าค่ะ หนูแค่...โดนหลอกมา”

“โดนหลอก? ตายแล้วยัยหนูเอ๊ย ออกมาเถอะ มีอะไรให้ป้าช่วยไหมลูก ให้พาไปโรงพักไหม”

“โรงพักเหรอคะ...”

ที่นั่นจะไปช่วยอะไรได้ ถ้าฉันไปบอกว่าหนีออกจากบ้านมาเพราะถูกพ่อบังคับให้แต่งงาน จะต้องมีคนบอกว่าฉันบ้าสุดกู่แล้วจับขังแน่นอน

แล้วถ้าฉันให้ป้าไปซื้อเสื้อผ้าให้ ฉันจะโดนแบบที่เด็กนั่นทำอีกไหม ฉันจะต้องทำยังไงดี...

“ออกมาเถอะ มีอะไรบอกป้า เดี๋ยวป้าช่วย”

“คือว่า...”

“ว่ามาเลยลูก”

“หนูขอเสื้อที่คุณป้าใส่อยู่ได้ไหมคะ?”

ฉันไม่กล้าให้ป้าไปซื้อเสื้อให้เพราะกลัวโดนหลอกอีก ทั้งที่ตัวเองก็ไม่ได้มีเงินให้เขาไปซื้อตัวใหม่มาให้ เลยได้แต่ขอเรื่องบ้าๆ ออกไป ทีแรกคิดว่าป้าคงจะปฏิเสธแล้วด่ากราดฉันกลับมา แต่ไม่คิดว่าจู่ๆ จะมีเสียงกุกกักดังมาจากข้างนอกตามด้วยเสียงรูดซิป ก่อนจะมีเสื้อแขนยาวผ้าร่มพาดเหนือคานประตูห้องน้ำมา

“คุณป้า...”

“เสื้อตัวนี้ได้ไหมล่ะ เสื้อเราขาดด้วยใช่ไหม ใส่ไปก่อนแล้วออกมานะลูกนะ”

ทั้งที่เป็นแค่เรื่องเล็กน้อยอย่างการสละเสื้อคลุมตัวหนึ่งให้แท้ๆ แต่ขอบตาฉันมันกลับร้อนผ่าวจนมีน้ำใสๆ ขึ้นมาบดบังภาพตรงหน้า ทำให้ฉันเห็นทุกอย่างไม่ชัดอีกต่อไป

“ป้าไม่รู้นะว่าหนูโดนอะไรมา แต่ขอให้ผ่านไปได้ไวๆ นะ ป้าไม่มีเงินจะให้ ค่าจ้างวันนี้ก็ต้องซื้อนมให้หลาน หนูใส่เสื้อแล้วกลับบ้านนะลูก”

“คุณป้า หนูขอบคุณมากนะคะ”

ในที่สุดฉันก็กลั้นเสียงสะอื้นเอาไว้ไม่ได้อีกต่อไป  ได้ปล่อยให้ตัวเองร้องไห้ออกมาต่อหน้าคนแปลกหน้าที่อยู่อีกฟากของประตูห้องน้ำ

“ไม่ต้องร้องๆ รีบใส่เร็วเข้า ฝนก็จะตกแล้วเดี๋ยวไม่มีรถนะ”

ฉันรีบปาดน้ำตาแล้วรับเอาเสื้อของคุณป้ามาสวมเอาไว้ ก่อนที่จะเปิดประตูออกไปดูคนที่มาช่วยชีวิตในครั้งนี้ ท่านเป็นคุณป้าที่หน้าตาดูใจดีอย่างที่ฉันคิดเอาไว้จริงๆ พอเห็นหน้าฉันเท่านั้นแหละท่านก็พ่นลมหายใจออกมาก่อนพูดเสียงเครียด

“ไปโดนอะไรมาลูกเอ๊ย เป็นลูกเต้าเหล่าใครทำไมเขาปล่อยหนูออกมาคนเดียวแบบนี้”

“หนู...ถูกพ่อจับแต่งงานกับคนที่ไม่ได้รัก เลยหนีออกมาน่ะค่ะ”

ฉันตัดสินใจเล่าความจริงให้ป้าฟัง แบบที่ไม่รู้ว่าท่านจะมองฉันว่าบ้าหรือเปล่า แต่คำตอบของป้าก็ทำให้ฉันใจชื้นขึ้นมา

“จริงเหรอ น่าสงสารจังเลย ป้าเองตอนยังสาวก็เกือบต้องแต่งงานกับเสี่ยแก่ๆ แถวบ้าน ดีที่หนีมากรุงเทพฯมาหางานทำแล้วเจอลุงเข้า ไม่หล่อไม่รวยเท่าแต่ก็ทำให้ป้าสบายใจ”

ในสภาพสังคมที่ต่างกัน มีคนที่เจอเรื่องราวคล้ายๆ กันแบบนี้อยู่ด้วยเหรอ มองจากรอยยิ้มของป้า แม้ว่าจะทำงานเป็นเพียงแม่บ้านเงินเดือนไม่กี่บาท แต่ดูจากรอยยิ้มบนใบหน้าของคุณป้า ยังไงท่านก็มีความสุขกว่าฉันแน่ๆ

“หนูขอบคุณป้านะคะสำหรับเสื้อ ถ้ามีโอกาสหนูจะตอบแทนอย่างดีเลยค่ะ”

“ก็แค่เสื้อที่แถมมากับปุ๋ยใส่ข้าว ไม่ต้องคิดมากห‍ร‍อ‍ก ที่บ้านป้ามีเยอะ แล้วนี่เรามีที่พักหรือยัง มีเงินกินข้าวไหม ป้าไม่มีเงินเยอะ พอออกค่าข้าวให้ได้สี่สิบ เอาไปกินข้าวนะลูก”

พูดจบป้าไม่ถามความเห็นฉันสักคำก็ล้วงกระเป๋ากางเกงตัวเองแล้วเอาเงินมายัดใส่มือฉันในทันที

“เดี๋ยวค่ะป้า คือหนูไม่...”

“ป้าไปแล้วนะ อาจจะช่วยได้เท่านี้ แต่ถ้ากลับบ้านได้ก็กลับนะลูก เป็นผู้หญิงตัวคนเดียวอยู่ข้างนอกมืดๆ ค่ำๆ มันไม่ดี”

“ขอบคุณนะคะ”

“จ้า”

ป้าได้จากไปแล้ว ส่วนฉันก็ยืนอึ้งกับสิ่งที่ตัวเองได้เจอ มองกลับเข้าไปในห้องน้ำเจอไอโฟนรุ่นใหม่ล่าสุดที่ไร้แบตเตอรี่แล้วก็แทบไม่ต่างจากที่ทับกระดาษ กระเป๋าสตางค์ราคาครึ่งหมื่นที่มีบัตรกดเงินสดวงเงินหลักแสนแต่กลับออกไปกดไม่ได้ ชีวิตฉันตอนนี้เรียกว่าน่าสงสารได้ไหมนะ

หลังจากนี้แกจะเอาไงต่อรุ‍ณ‍น‍สา จะทำยังไงต่อคิดสิคิด

“เฮ้อ...เริ่มจากไปกดเงินก่อนแล้วกัน หวังว่ายามจะยอมให้เข้าแล้วนะ”