บทที่ 8 โลกใบนี้มันหลอกลวง

[Nithe’s part]

ผมเอาข้าวเย็นไปให้เรนนี่กะแกล้งยั่วโมโหคนกำลังหิวจัดจากการไม่ได้กินอะไรมาทั้งวัน แต่ภายในห้องกลับเงียบจนผิดสังเกต พอเข้ามาถึงเห็นว่ามันว่างเปล่า บนที่นอนที่ควรมีหญิงสาวนอนอยู่กลับเหลือเพียงรองเท้าส้นสูงสีแดงคู่หนึ่ง และกระเป๋าที่ถูกรื้อข้าวของออกมากองเอาไว้ บนพื้นมีร่องรอยการเดินไปมาทั่วห้อง กระทั่งไปหยุดอยู่ที่ตู้หนังสือเก่าๆ ที่เรนนี่ไม่น่าจะอยากแตะต้อง

ด้วยนิสัยของเธอที่ไม่ชอบให้มือตัวเองเปื้อนสิ่งสกปรก อย่าว่าแต่จับมันเลย แค่เข้าใกล้ยังไม่อยากทำด้วยซ้ำ ด้วยความสงสัยผมจึงเดินเข้าไปแล้วลองขยับมันดู แค่คิดเล่นๆ ว่ามันอาจจะมีช่องลับหรืออะไรสักอย่างข้างหลังนั้น

แล้วก็มีจริงๆ

ห้องนั้นเชื่อมมาที่ห้องหนังสือชั้นล่าง ตรงนี้มีเพียงร‍า‍อุ‍ล ลูกชายคนเล็กของบ้านเท่านั้นที่จะเข้ามาทำการบ้านบ้างเล่นของเล่นบ้าง เลยทำให้ไม่มีใครเห็นว่าเธอออกไป นอกจากเขา

“พี่สาวบอกว่าห้ามบอกใครว่าทำภารกิจลับอยู่ ผมเลยบอกไม่ได้ครับว่าพี่สาวหนีออกจากบ้านไปแล้ว” ร‍า‍อุ‍ลพูดด้วยความไร้เดียงสา เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าไอ้ที่พูดนั่นแหละคือการ บอก ในสิ่งที่พี่สาวของเขาห้าม

ว่าแต่ พี่สาว? เรนนี่เนี่ยนะจะยอมให้เด็กคนนี้เรียกเธออย่างนั้น

“แล้วพี่สาวได้บอกไหมว่าไปไหน”

“ไม่ครับ” ร‍า‍อุ‍ลส่ายหัว “แต่ถึงบอกผมก็บอกลุงไม่ได้ พี่สาวบอกว่าห้ามบอกพ่อ แม่ แล้วก็ลุงไนธ์เด็ดขาด เพราะเป็นตัวร้ายขัดขวางภารกิจ”

ผมอายุมากกว่าแม่ของร‍า‍อุ‍ลอยู่หลายปี อันที่จริงเขาเรียกผมว่าลุงก็ไม่ใช่เรื่องผิด แต่กลับรู้สึกว่าหงุดหงิดอยู่หน่อยๆ ที่มีคนมาเปลี่ยนสรรพนามตามใจชอบแบบนี้

ผมจึงนั่งยองๆ ลงตรงข้ามร‍า‍อุ‍ล แล้วพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“เรียกพี่สิ พี่ไนธ์”

“ไม่เอาครับ ลุงไนธ์”

ดื้อเหมือนพี่สาวไม่มีผิด ทำให้ผมนึกย้อนไปถึงเมื่อก่อนตอนที่ผมเจอเรนนี่ครั้งแรก เธอก็เหมือนราอุล ถ้าได้เชื่ออะไรก็จะเชื่ออย่างสุดหัวใจ ไม่ว่าใครเอาความจริงข้อไหนมาแย้งก็จะไม่ยอมฟัง

เหมือนผมเคยบอกว่าชี้รุ้งกินน้ำแล้วนิ้วไม่งอ พร้อมทั้งชี้ให้ดูหลายต่อหลายครั้ง เธอก็ยังดื้อจะเถียงอยู่อย่างนั้นจนโต

ทำไมผมจะไม่รู้ว่าในบางครั้งเธอโตพอจะรู้เรื่องพวกนั้นแล้ว แต่แค่อยากเถียงเพราะไม่ต้องการให้ตัวเองหน้าแตก

แต่ตอนนี้ผมไม่ได้มีเวลามาสนใจเรื่องนั้น เรนนี่หนีออกไปแล้ว ผมพลาดเองที่คิดว่าเธอคงไม่หุนหันพลันแล่น ยอมอยู่นิ่งๆ ปรึกษาหาทางออกตามที่ผมคิดเอาไว้ อย่างน้อยก็อยากถือโอกาสนี้เปิดเผยตัวกับเธอ

เพราะจริงๆ แล้วหน้าที่ที่ผมต้องดูแลเรนนี่ ไม่ได้มาจากตำแหน่งบอดี้การ์ดที่ได้รับ แต่เป็นคำสั่งของคุณตาเธอที่เป็นคนเลี้ยงผมในช่วงที่ผมกำลังเคว้งคว้าง

พ่อแม่เพิ่งเสีย คนที่รับเลี้ยงฝึกผมจากมูลนิธิเหมือนทหารคนหนึ่งแล้วส่งเข้าไปเป็นสปายในครอบครัวของเมียตัวเอง อ้างว่าเป็นเพื่อนเล่นลูกสาว แต่ผมกลับต้องรายงานทุกความเคลื่อนไหวให้เขาฟัง ในขณะที่คุณตาของเรนนี่ดีกับผมมาก ดีจนผมเริ่มผูกพันกับท่านและหลานสาวมากขึ้นเรื่อยๆ

ด้วยความเป็นเด็ก พอผมได้รับการดูแลที่ต่างกันขนาดนี้ เลยทำให้จิตใจผมเอนเอียง แล้วพอได้แยกออกมาจากเรนนี่และคุณตา ได้รู้ความลับของเจ้านายตัวเอง มันก็ยิ่งทำให้ผมอยากช่วยทางนั้นมากขึ้น

และการดูแลยัยคุณหนูคนนี้ให้ปลอดภัย ทำให้เธอได้ทุกอย่างที่ควรเป็นของเธอคืนมา ก็เป็นหน้าที่ของผม

ผมเดินมาที่หลังบ้านซึ่งเป็นเหมือนหอพักสำหรับเหล่าบอดี้การ์ดของท่านประธาน ช่วงเวลานี้เวรยามทั้งภายในและภายนอกได้ผลัดเปลี่ยนกะกันเรียบร้อยแล้ว ถ้าหากจำไม่ผิด ไอ้หมอนั่นน่าจะเลิกงานแล้วเช่นกัน

“เจ็ด”

ผมเรียกลูกน้องคนสนิทที่ทำงานด้วยกันมาร่วมสิบปี จารย์เจ็ด หรือ เจ็ดยับคับซอย อดีตเคยเป็นนักเลงที่ถูกรุมกระทืบจนเกือบตาย แต่ได้ผมช่วยเอาไว้และชักชวนเข้ามาทำงานที่นี่ เลยทำให้มันมีอนาคตได้จนทุกวันนี้

พอได้ยินเสียงผมเรียก มันที่กำลังเล่นหมากรุกอยู่กับบอดี้การ์ดคนอื่นๆ ของบ้านที่เพิ่งลงจากเวรก็ได้ทิ้งจากตรงนั้นวิ่งมาหาผมในทันที

“ครับลูกพี่”

“มึงออกไปกับกูหน่อย”

“หือ? เรื่องของคุณหนูหรือเปล่าครับ”

ไม่มีใครที่นี่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ เรื่องการเปลี่ยนแปลงการปกครองทุกคนรู้กันเป็นอย่างดี แต่ท้ายที่สุดแล้วมันก็เป็นเรื่องในครอบครัว เราที่อยู่ใต้การบัญชาของเจ้านายจะเข้าไปยุ่งมากก็คงไม่ได้

“ก็ประมาณนั้นแหละ ไปเตรียมรถ แล้วห้ามบอกใครเด็ดขาด”

“ครับลูกพี่”

สั่งงานเสร็จผมก็เดินออกไปรอไอ้เจ็ดที่ด้านหน้าของบ้าน แต่ระหว่างทางกลับเจอกับเจ้านายตัวจริงของตัวเองเข้า

ก็ไม่ใช่อะไรที่ผิดคาดเท่าไหร่

“ไนธ์ เรนิสหลับแล้วเหรอแกถึงลงมาได้”

เขาถามยิ้มๆ ในใจคงจะดีใจไม่น้อยที่เรนนี่กำลังจะแต่งงาน ทำเป็นโวยวายใหญ่โตเรื่องที่ลูกสาวทำให้ต้องเสียหน้าในงานวันเกิดลูกชายคนเล็ก แต่ที่จริงแล้วไม่ว่าเมื่อวานจะเกิดอะไรขึ้น เรนนี่ก็ต้องแต่งงานกับคนที่พ่อเธอคิดไว้อยู่ดี

เพราะคนนั้นคือเจ้าของโรงเรียนอินเตอร์ที่ร‍า‍อุ‍ลเรียนอยู่อย่าง พีท พธร พิบูลไพศานนท์ ผู้ชายที่เปิดโรงเรียนประถมบังหน้าเพื่อฟอกเงินที่ได้มาอย่างผิดกฎหมาย และพ่อของเรนนี่เองก็มีส่วนในการฟอกเงินนั้นด้วย

ความลับแบบนี้หากอยู่กับคนนอกก็ย่อมจะระแวงจนนอนไม่หลับ แต่ถ้าเป็นทองแผ่นเดียวกันคงสบายใจขึ้น เรียกง่ายๆ ว่าอยากทำเรื่องพวกนั้นให้กลายเป็นธุรกิจครอบครัว

“ผมกำลังจะออกไปข้างนอกกับไอ้เจ็ดครับ”

“อืม ฉันจะขึ้นไปคุยกับมันเรื่องพรุ่งนี้หน่อย ถ้าแกไม่ว่างก็แล้วไป”

พูดจบเขาทำท่าจะเดินผ่านผมไปเพื่อขึ้นไปยังชั้นสองของบ้าน มุ่งหน้าไปยังห้องของลูกสาวที่ตอนนี้ปิดสนิท ทุกคนคิดว่าได้ขังคุณหนูของบ้านเอาไว้ทั้งที่ไม่มีเธออยู่ในนั้น

ผมจะให้เขารู้ไม่ได้เด็ดขาด อย่างน้อยก็เพื่อความปลอดภัยของเรนนี่เอง

“ท่านครับ” ผมเข้าไปขวางทางเขาเอาไว้ ทำให้คนตรงหน้าหันมาขมวดคิ้วมองท่าทางแปลกๆ ของผม

“มีอะไร?”

“คือว่า ตอนนี้คุณหนูหลับแล้ว เอาไว้พรุ่งนี้ดีกว่าครับ”

“เหมือนว่ามึงจะทำเกินหน้าที่ไปแล้วนะ หรือแค่สองวันที่อยู่ใกล้ลูกสาวกูเกิดสปาร์กขึ้นมาเลยอยากทำตัวเป็นบอดี้การ์ดจริงๆ งั้นสิ?”

ผมชินแล้วล่ะกับคำพูดพวกนี้ คนไม่มีเมตตากับลูกน้อง คิดอะไรก็พูดออกมาอย่างนั้น ไม่คิดด้วยซ้ำว่าไอ้ที่พูดจะทำให้ลูกสาวเสียหายหรือเปล่า

“คิดจะทำอะไรอยู่ก็เลิกซะ อย่าคิดใฝ่สูงให้มันมาก”

“ผมแค่คิดว่าท่านไปตอนนี้คงไม่เหมาะครับ คุณหนูเพิ่งจะหยุดโวยวายไปเมื่อไม่กี่นาทีก่อน ถ้าเธอโวยวายขึ้นมาอีกครั้งถึงขั้นทำร้ายตัวเอง พรุ่งนี้เราคงต้องผิดนัดกับคุณพธร”

คำพูดที่ผมอ้างขึ้นมาทำให้คนตรงหน้าฉุกคิดเล็กน้อย ก่อนที่เขาจะพ่นลมหายใจออกมาอย่างไม่ค่อยพอใจนัก

“เหอะ ก็จริง ยัยเด็กน่ารำคาญนั่นมันทำได้ทุกอย่างให้ฉันหน้าแตกได้อยู่แล้ว แกก็ดูแลมันดีๆ แล้วกัน พรุ่งนี้เช้าฉันจะให้ทีมฟิตติ้งเข้าไปลองชุด อย่าให้มีรอยขีดข่วนแม้แต่นิดเดียวล่ะ”

“รับทราบครับท่าน”

เขาเดินจากไปแล้ว ผมสามารถเลี่ยงสถานการณ์อันตรายไปได้หนึ่งเรื่อง ตอนนี้ต้องหาตัวยัยตัวแสบที่ไม่รู้ไปอยู่ไหนให้เจอซะก่อน

────────❅❀❅────────•

[Reinist’s part]

จะเป็นบ้าตายให้ได้เลย แค่เพื่อกดเงินไม่กี่หมื่นทำไมฉันต้องลำบากลำบนมากขนาดนี้ด้วย

หลังจากล้างหน้าล้างตาจัดผมเผ้าดีก็แล้ว ใส่เสื้อผ้ามิดชิดก็แล้ว แต่ยามก็ยังจับตาดูไม่เลิก จนฉันต้องด่ากลับไปรอบหนึ่งให้มีคนมองมากขึ้นเรื่อยๆ ถึงได้ยอมปล่อยฉันเข้าไปแต่โดยดี

“ไอ้ยามประสาท รอแม่เทคโอเวอร์ห้างแล้วจะไล่ออกให้ดู ฮึ่ย”

ตอนนี้ปัญหาหลักของฉันคือเสื้อผ้าและเงิน รวมทั้งมือถือด้วย พอเข้ามาได้สิ่งแรกที่ฉันทำคือหาเสื้อผ้าชุดใหม่ เน้นเป็นชุดที่ใส่ง่ายๆ ไปไหนคล่องตัวอย่างชุดวอร์มเป็นหลัก ไม่โป๊ ไม่เสี่ยงต่อการถูกฉุด กระเป๋าก็เลือกแบบเรียบๆ เป็นแบบคาดอกหนังสีดำ รองเท้าผ้าใบพร้อมหมวกแก๊ปอีกหนึ่ง มองตัวเองในกระจกสองสามรอบ นี่ถ้าไม่ติดว่าหน้าตาดี คนคงคิดว่าฉันเป็นโจรขโมยของออกมาแน่ๆ

“ชุดเดิมของคุณลูกค้า จะเอากลับด้วยไหมคะ?”

พนักงานเดินกลับมาพร้อมชุดที่ฉันใส่มาในมือ สภาพเ‍ด‍ร‍สราคาครึ่งหมื่นที่ฉันเคยใส่เพื่อไปเย้ยคนที่ฉันเกลียด ตอนนี้มอมจนจำหน้าตาเดิมของมันไม่ได้

“เอาทิ้งเลยก็ได้ค่ะ มันคงใส่ไม่ได้แล้วล่ะ”

“ได้เลยค่ะ”

พนักงานเก็บเศษป้ายที่ตัดออกจากชุดที่ฉันสวมแล้วเตรียมจะเดินออกจากห้องลองชุดนี้ไป ส่วนฉันที่จ่ายเงินเรียบร้อยแล้วกำลังเก็บทุกอย่างลงกระเป๋า จนกระทั่งสายตาไปสะดุดเข้ากับเสื้อคลุมตัวนั้นที่ได้มาจากป้าแม่บ้าน และพี่พนักงานกำลังจะเอามันไปทิ้งด้วย

“เดี๋ยวค่ะ”

มันเป็นเสื้อที่ฉันได้มาจากผู้มีพระคุณ แม้ว่าจะเป็นแค่เสื้อตัวเดียวไม่ได้มีราคาอะไรมากมาย แต่รับรองว่าฉันจะไม่มีวันผิดคำพูดที่บอกว่าจะตอบแทนท่านแน่

“เสื้อตัวนี้เอาถุงที่จะใส่เสื้อพวกนี้ใส่ให้หน่อยนะคะ”

“ได้เลยค่ะ”

“ขอบคุณนะคะ”

เสื้อผ้าเรียบร้อย เงินเรียบร้อย มือถือเรียบร้อย ที่เหลือก็แค่...หนีสินะ

ถึงจะบอกว่าฉันจะหนีจากพ่อก็เถอะ ตอนนี้สมองฉันว่างเปล่า ฉันไม่รู้เลยว่าตัวเองต้องไปไหนดี หลังจากกินข้าวแล้วก็เดินออกมาจากห้างในสภาพเหม่อลอย มือถือใหม่ที่ได้มาก็ไม่รู้ว่าจะโทรหาใครดี

ถ้าจะไปพักโรงแรมใกล้ๆ แถวนี้ก็ธุรกิจในเครือของพ่อทั้งนั้น ขืนไปคงโดนจับได้ในไม่กี่นาทีแน่ๆ เพื่อนก็จำเบอร์ไม่ได้เลยสักคน ไอ้ที่จำได้ก็อยู่ไกลถึงญี่ปุ่น

เอาไงดีนะ...

“กรี๊ด!!! อย่าเข้ามานะ ช่วยหนูด้วย!!”

ระหว่างที่ฉันกำลังเดินเตร็ดเตร่บนฟุตบาทอยู่นั้นเอง จู่ๆ ก็มีเสียงเด็กหญิงกรีดร้องดังมาจากอีกฟากของถนน

สายตาของฉันมองไปยังจุดนั้นด้วยความรวดเร็ว พบว่าเป็นเด็กหญิงคนเดียวกับที่หลอกต้มฉันไปก่อนหน้านี้ กำลังถูกผู้ชายวัยกลางคนสองคนฉุดกระชากลากถูไปทางเข้าซอยที่แทบไม่มีไฟส่องให้เห็นทาง

แบบนี้เขาเรียกว่าเวรกรรมตามทันได้ไหมนะ มาหลอกคนอื่นแล้วก็โดนหลอกกลับ ถ้าเกิดว่าฉันไม่ทำอะไร ปล่อยให้เธอโดนฉุดไปจะโดนหาว่าใจมารหรือเปล่า

ตัวฉันเองก็ไม่ได้มีความสามารถในการปกป้องตัวเองอะไรมากมายห‍ร‍อ‍ก แต่พอต่อสายหาตำรวจก็ต้องรอสายจนท้อ เลยตัดสินใจเก็บมือถือลงกระเป๋าแล้ววิ่งไปช่วยด้วยตัวเอง

เอาวะ อย่างน้อยๆ ศิลปะการต่อสู้ที่ไนธ์เคยสอนตอนที่ยังเด็กมันคงทำให้ฉันเอาตัวรอดจากพวกมันได้ ยังไงก็มีแค่สองคนเองนี่นา

“เห้ย! พวกแกน่ะ ปล่อยเด็กเดี๋ยวนี้นะ”

ฉันทำใจกล้าตะโกนออกไปเสียงดังลั่น ทำให้ไอ้เลวพวกนั้นรวมทั้งเด็กนั่นหันมามองฉันเป็นตาเดียว

“พี่? ทำไมเป็นพี่อีกแล้ว”

เธอขมวดคิ้วมองฉันด้วยสีหน้างุนงง แต่แล้วก็ต้องร้องออกมาเสียงดังเมื่อไอ้บ้านั่นมันบีบแขนเธออย่างแรง

“โอ๊ย!!”

“อย่าทำอะไรเด็กนะ ฉันโทรแจ้งตำรวจแล้ว พวกแกถูกจับแน่”

ฉันขู่ไปอย่างนั้นเอง ที่จริงรอสายอยู่นานสองนานยังไม่ติด ได้แต่หวังว่าพวกมันจะเชื่อ

“ตำรวจ? เหอะ อย่ามาหลอกให้ยาก แถวนี้แจ้งให้ตายตำรวจก็ไม่มาห‍ร‍อ‍ก เขาปล้นกันแทบจะทุกวัน”

“แกนั่นแหละอย่ามาหลอกให้ยาก ตำรวจจะไม่ทำหน้าที่ตัวเองได้ยังไง”

ทำเป็นเก่งไปอย่างนั้นเอง ที่จริงในใจโคตรจะสั่น ฉันจะช่วยเด็กนั่นออกมายังไงดีนะ ลำพังตัวฉันเองยังเอาไม่รอดเลย

“เอาอย่างนี้แล้วกัน ฉันมีเงิน มีมือถือ อยากได้เท่าไหร่พวกแกเอาไปเลย แต่ปล่อยเด็กไปเถอะนะ”

เงินแค่ไม่กี่บาทที่ฉันไปกดมาพวกนี้ ต่อให้เสียไปฉันก็หาเอาใหม่ได้ ยังไงก็ไม่เสียดายอยู่แล้ว ฉันจึงได้ล้วงกระเป๋าแล้วยื่นให้พวกมัน หนึ่งในสองคนนั้นจึงได้ปล่อยมือจากเด็กหญิงแล้วตรงเข้ามารับไป

“เงินจริงว่ะลูกพี่”

“กี่บาทวะ?”

“ประมาณสองหมื่น เหยื่อชิ้นโตเลยนะเนี่ย”

คนที่รับเงินไปยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ ฉันที่เห็นถึงความไม่ปลอดภัยพยายามมองหาความช่วยเหลือ แต่ก็เพิ่งรู้ว่าแถวนี้โคตรจะเปลี่ยว

ซวยซ้ำ ซวยซ้อน ซวยแล้วซวยอยู่ซวยต่อจริงๆ เลยนังเรนนี่เอ๊ย

“ดะ...ได้เงินแล้วก็ปล่อยเด็กมาสิ ไม่งั้นฉันไม่ปล่อยพวกแกไปแน่”

“หึ คิดว่าชีวิตมันง่ายขนาดนั้นเลยหรือไงคนสวย” คนที่จับเด็กอยู่ยิ้มเจ้าเล่ห์ขึ้นมาบ้าง ก่อนจะส่งสัญญาณให้อีกคน “จับมันไว้”

“อะไรนะ กรี๊ด!! หยุดนะ”

จู่ๆ มันก็พุ่งเข้ามาจับตัวฉันเอาไว้ เพราะไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นฉันเลยไม่ทันได้ป้องกันตัว ทำให้ถูกจับรวบแขนไปไพล่หลังอย่างง่ายดาย

“พวกแกก็ได้เงินไปแล้วนี่ ปล่อยฉันกับเด็กไปสิ!”

“เงินน่ะมันก็แค่ลาภลอย” มือที่จับต้นแขนของเด็กหญิงได้ปล่อยออก ก่อนที่รอยยิ้มพวกนั้นจะทำให้ฉันงุนงงยิ่งกว่าเดิม “เพราะจุดประสงค์หลักคือตัวเธอต่างหาก”

“หมายความว่าไง นี่เธอ...” ฉันส่งสายตาคาดคั้นให้เด็กคนนั้น ตอนนี้เธอเอาแต่ก้มหน้าหลบตาราวกับคนกำลังทำความผิด

และที่สำคัญ ท่าทางของเธอไม่ได้เหมือนคนถูกจับเลยแม้แต่นิดเดียว

“อีนี่ก็แค่เด็กที่พวกกูเลี้ยงไว้ล่อเหยื่อโง่ๆ อย่างพวกมึงนี่ไง หรือจะพูดให้ถูก คือพวกเดียวกัน”

เหลือเชื่อเลย ฉันนี่มันโง่ซ้ำโง่ซ้อนจริงๆ โดนเด็กคนเดิมหลอกซ้ำๆ ในเวลาไม่กี่ชั่วโมง คอยดูเถอะถ้าฉันหลุดไปได้ฉันไม่เอาเธอไว้แน่นังเด็กบ้า

“เอามันไปที่กระท่อม วันนี้ได้เงินพอแล้ว แถมยังได้เมียสวยขนาดนี้ กูคงนอนเอามันได้ทั้งวันแน่ๆ”

“หยุดนะ จะทำบ้าอะไร กรี๊ด!!!”

“มาเป็นเมียพี่เถอะนะคนสวย”

“ไม่!!!”