ห้องปีกข้าง2

ห้องรับรองตำหนักฮุ่ยเยี่ยนยังคงเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

ภายในห้องมีหลี่กุ้ยเฟย ยี่ซิน ซูเหยา ซานซานและลู่หลิ่ง เด็กน้อยนั่งเล่นตามประสา มีเสียงสนทนาของผู้ใหญ่ดังตลอดเวลา ทุกคนมีสีหน้าชื่นมื่นเบิกบาน ต่างเอ่ยปากสนับสนุนให้ซานซานออกไปหาประสบการณ์ในค่ายทหาร ฝีมือเชิงยุทธ์อันสูงส่งย่อมนำความภาคภูมิใจมาสู่ลู่หลิ่ง เมื่อเด็กหญิงเติบโตขึ้น ยามนั้นก็มีมารดาเป็นแม่ทัพหญิงผู้เกรียงไกรแล้ว

อย่าว่าแต่จวนและข้าทาสบริวารเลย เกรงว่าคงมีรถเทียมม้าและที่ดินทำกินอีกไม่รู้เท่าไหร่ ไม่แน่ว่าอาจมีกิจการเสริมรายได้ร้อยพัน ร่ำรวยยิ่งๆ ขึ้นไป

แรกๆ ซานซานก็รับฟังด้วยความปลื้มปิติที่ทุกคนส่งเสริม ทว่าฟังไปฟังมากลับรู้สึกได้ว่ากำลังถูกไล่ให้ไปไกลๆ มากกว่า

หญิงสาวร้องเฮอะ แค่นเสียงเย็น “ที่แท้พวกท่านก็อยากให้ข้าไปถึงเพียงนี้เชียวรึ?”

ประโยคนี้ทำทุกคนมีสีหน้าเก้อกระดากทันที

หลี่กุ้ยเฟยแย้มยิ้มบางเบา ในใจเอาแต่คิดว่าลู่หลิ่งยังอยู่ บุตรชายก็ยังอยู่ ผู้อื่นไม่นับเป็นอันใด

ยี่ซินคลี่ยิ้มอบอุ่น ในใจคิดว่าซานซานเข้ากองทัพย่อมดี เพราะนางกำนัลคนโปรดของพระสนมย่อมเป็นตนเองเท่านั้น

ซูเหยายิ่งยกยิ้มกว้าง เพราะว่าดีใจที่นางได้อู๋เจ