บทที่ 109

“เจ้าค่ะ” ฉินเจียวเยี่ยนยอบกายทำความเคารพส่งท้าย เซียวชิงเฟิงจับมือประคองส่งนางขึ้นเกี้ยวแปดคนหาม

เสียงกลองเสียงฆ้องอึกทึก ครึกโครม ขบวนรับตัวเจ้าสาวของเฟิงอ๋องเริ่มออกเดินทาง ชาวบ้านต่างออกมายืนรอชมขบวนอย่างสนอกสนใจ บ้างผลักดันอยากเข้ามาชมใกล้ ๆ หากแต่ทหารองครักษ์ยืนขวางทางเรียงราย ตั้งแต่จวนซ่านเต๋อโหวไปจนถึงจวนเฟิงอ๋อง

ชั้นสองของโรงน้ำชาและโรงเตี๊ยมบนถนนระหว่างทางผ่านของสองจวนเปิดหน้าต่างออกกว้าง บรรดาคุณหนูจากจวนต่าง ๆ โผล่ใบหน้าออกมารับชมความสนุกครึกครื้นระคนอิจฉา

“ไฉนแม่ตุ๊กตากระเบื้องอย่างฉินเจียวเยี่ยนจึงได้อภิเษกกับเฟิงอ๋องเล่า?” คุณหนูจวนโหวท่านหนึ่งเอ่ยขึ้น เบ้ริมฝีปากอย่างไม่สบอารมณ์ ขณะยืนเกาะขอบระเบียงโรงน้ำชา ทอดสายตามองขบวนเจ้าสาวที่ค่อย ๆ เลื่อนผ่านไป

“นางได้กลายเป็นพระชายาของราชวงศ์เลยนะ ช่างน่าอิจฉาเกินไปแล้ว” สหายอีกนางก็กล่าวขึ้น ด้วยความไม่พอใจ เดินมาชะโงกหน้าชมอีกราย

“พวกเจ้าจะอิจฉาไปไย” เสียงหญิงสาวอีกนางในห้องดังขึ้น นางไม่ได้ก้าวออกมาดูด้วย แต่ก็เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงดูแคลน “เฟิงอ๋องก็เป็นแค่ท่านอ๋องเจ้าสำราญ ฮ่องเต้มิได้โปรดปรานเท่าใดนัก หากเป็นฉีอ๋อง หรือหมิงอ