บทที่ 117

ฉินเจียวเยี่ยนคร้านจะถามสวามี จึงได้แต่บ่นเรื่องที่นางกำลังกังวลอยู่ในใจ “เหตุใดท่านพี่จึงไม่พาข้าเข้าวังเร็วกว่านี้หน่อยล่ะเพคะ? สายป่านนี้ หนิงซูเฟยต้องไม่พอพระทัยหม่อมฉันเป็นแน่”

เซียวชิงเฟิงกระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้น “ข้าส่งคนเข้ามาแจ้งเหนียงเหนียง ตั้งแต่ยามเหม่าแล้ว ว่าข้าตื่นไม่ไหว อาจจะพาเจ้ามาเข้าเฝ้าสายหน่อย”

'อา ข้าตกหลุมรักเขาอีกแล้ว...'

ฉินเจียวเยี่ยนชะโงกหน้าขึ้นหอมแก้มของเซียวชิงเฟิงอย่างรวดเร็ว “รางวัลสำหรับความน่ารักเพคะ”

เซียวชิงเฟิงยกมุมปากอีกครั้ง พลันรู้สึกอบอุ่นซาบซ่านไปทั้งใจ เขารู้สึกว่า ตั้งแต่ที่ได้รู้จักกับฉินเจียวเยี่ยน ชีวิตของเขาก็ราวกับตกอยู่ในถังน้ำตาล เคลือบความรู้สึกของเขาจนหวานหอมกรุ่น

“แล้วรางวัลที่ข้าแต่งตัวให้ฮูหยินเล่า ไม่มีรึ?” ดวงตาดอกท้อทอประกายอย่างที่ฉินเจียวเยี่ยนมองมา ก็เข้าใจความนัยได้ไม่ยาก

ฉินเจียวเยี่ยน “ไว้คืนนี้ ค่อยมารับรางวัลแล้วกันนะเพคะ”

สองหนุ่มสาวส่งยิ้มละมุนให้แก่กัน เซียวชิงเฟิงก้มหน้าแนบหน้าผากของเขากับอีกฝ่า