บทที่ 22

ทุกคนบนโต๊ะ “...”

โดยเฉพาะเซียวชิงเฟิงที่มองนางตาปริบ ๆ

เจ้ารู้ความเสียมากมาย แม้ว่า เขาจะยังไม่มั่นใจว่า สิ่งที่นางคิดจะเป็นเรื่องจริงหรือไม่?

แต่แม่นางคนนี้ กลับไม่คิดจะบอกเล่าสิ่งใดเลย และยังจะจากไปอย่างไม่ไยดีอีก

ฉินเยี่ยนฟางรีบร้อนถามขึ้น “น้องหญิง เจ้าอิ่มแล้วหรือ?”

“ข้าอิ่มแล้วเจ้าค่ะ ว่าจะลงไปเดินดูของเสียหน่อยเจ้าค่ะ เผื่อถูกใจสิ่งใด จะได้ซื้อไปฝากท่านพ่อท่านแม่ด้วย” ฉินเจียวเยี่ยนส่งยิ้มหวาน “พี่หญิงอยู่ปรึกษากับเฟิงอ๋องและฉีอ๋องต่อเถิดเจ้าค่ะ งานราชสำนักเช่นนี้ ข้าไม่ถนัด”

“แต่ว่า...” ฉินเยี่ยนฟางกำลังจะเอ่ยค้าน ด้วยเกรงว่าจะไม่เหมาะสม นางนิ่งชะงักอยู่ครู่หนึ่ง แต่ก็ตัดสินใจปล่อยไป “เอาเถิด ตามใจน้อง”

เซียวชิงเฟิงไม่ได้เอ่ยห้ามแต่อย่างใด ส่วนเซียวชิงฉีนั้น มองว่า ฉินเจียวเยี่ยนอาจจะรู้สึกเบื่อหน่ายที่พวกเขาสนทนากันแต่เรื่องราชสำนัก หญิงสาวจึงได้ขอตัวออกไปก่อน

ฉินเจียวเยี่ยนยิ้มรับ ก่อนจะยอบกายทำความเคารพ แล้วเดินออกไป โดยมีชุนเถาและชุนหลิ่วเดินตามหลังไม่ห่าง

บรรยากาศภายในห้องกลับมาเงียบสงบอีกครั้ง ฉินเยี่ยนฟางจึงเอ่ยสานต่อบทสนทนาเดิมที่ค้างไว้ “เมื่อครู่ที่ฉีอ๋องบอกว่า ได้เข