บทที่ 7

สองปลายลิ้นเกี่ยวกระหวัดกันอยู่ภายใน ลิ้นสากสอดแทรกบุกรุกเข้าไปยึดครองอย่างเป็นเจ้าของ สลับกันรุกสลับกันรับจนเกิดเสียงสัมผัสดังก้องภายในหู

ฉินเจียวเยี่ยนยกแขนเรียวขึ้นโอบ รั้งอีกฝ่ายให้ลงมาแนบชิดมากยิ่งขึ้น เช่นเดียวกับฝ่ามือสากที่ลูบไล้ไปตามเนื้อนวลเนียนใต้ร่าง

อาภรณ์สีขาวถูกสะบัดโยนลงจากเตียงอย่างไม่ไยดี ในขณะที่ชุดคลุมสีดำถูกกางออกกลายเป็นผ้าปูเตียงอีกชั้นหนึ่ง

เซียวชิงเฟิงแยกสองขาเรียวออกกว้าง เพื่อแทรกตัวเข้าไปตรงกลางหว่างขา หน้าท้องของเขาสัมผัสได้ถึงความเปียกแฉะที่เจิ่งนอง

เซียวชิงเฟิงหอบหายใจหนัก ก่อนจะผละริมฝีปาก กดจูบไปตามซอกคอชื้นเหงื่อ “นี่ เจ้ายังไม่เคยจริงหรือ?”

“อ๊ะ อา อ่า” เสียงครางกระเส่าดังขึ้นเป็นจังหวะ โดยเฉพาะยามที่ปลายลิ้นร้อนแตะลงบนจุดอ่อนไหวทีละจุด

ยิ่งออกแรงมากเท่าใด หยาดเหงื่อที่เจือกลิ่นดอกเหมยประจำตัวนางก็ยิ่งลอยอบอวล ชวนให้เขาสูดดมเข้าเต็มปอด

ปลายเล็บจิกลงบนบ่าหนา ร่างบางแอ่นตัวไปด้านหน้าตามการเล้าโลมของชายหนุ่ม

ฉินเจียวเยี่ยนตอบเสียงกระเส่า “ยะ ยังไม่เคย”

“แต่เจ้าดูไม่เหมือนแม่นางในห้องหอเลยน