LOGINบานประตูเรือนชุยจูถูกฉีอ๋องผลักเล็กน้อย ก็เปิดกว้างอย่างง่ายดาย เมื่อลองกวาดสายตาเพียงครั้งเดียวก็สามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจนว่า ไม่มีผู้ใดอยู่ในเรือน มีเพียงผ้าปูเตียงที่ยับยู่ยี่ บ่งบอกว่า เคยมีคนนอนบนนี้มาก่อน
ก่อนที่ฉีอ๋องและคนอื่น ๆ จะได้ก้าวเข้าไปตรวจสอบภายในเรือน
ตงไฮ่ องครักษ์คนสนิทของเฟิงอ๋องก็เดินออกมาจากทางด้านข้างเรือน ยืนทำความเคารพอยู่ที่หน้าประตู
“กระหม่อมขอคารวะฉีอ๋องพ่ะย่ะค่ะ”
“อ้าว ตงไฮ่นี่เอง แล้วเสด็จพี่เล่า?” ฉีอ๋องเลิกคิ้วถาม
“เฟิงอ๋องพักที่นี่อยู่ชั่วครู่ก็รู้สึกดีขึ้น จึงเสด็จกลับไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ” ตงไฮ่หันไปทำความเคารพซ่านเต๋อโหวพลางเอ่ย “ท่านอ๋องฝากขอบคุณท่านโหวที่ให้ยืมเรือนพักผ่อน และจะเข้ามาขอบคุณด้วยตนเองในโอกาสหน้าขอรับ”
“อ่อ ไม่เป็นไร ๆ แค่ท่านอ๋องมาแสดงความยินดีในวันเกิดของข้า ข้าก็ยินดีมากแล้ว” ซ่านเต๋อโหวยิ้มแย้ม ก่อนจะเอ่ยชวนทุกคนให้กลับไปร่ำสุราที่งานเลี้ยงกันต่อ “เชิญฉีอ๋องพ่ะย่ะค่ะ”
ฉีอ๋องยกยิ้มเล็กน้อย “เชิญท่านโหว” ก่อนจะกวาดสายตาไปทั่วเรือนอีกครั้ง เมื่อเห็นว่า ภายในเรือนไม่สามารถซุกซ่อนผู้ใดได้ จึงถอนสายตากลับมา แล้วสะบัดแขนเสื้อเดินกลับไป
เมื่อเห็นว่า ทุกคนต่างหันหลังเดินกลับไปที่โถงหน้าแล้ว ตงไฮ่และชุนเถาลอบถอนหายใจราวกับยกภูเขาออกจากอก ก่อนจะแยกย้ายไปหาเจ้านายของตนเอง
.....
“เรือนของหม่อมฉันอยู่ตรงนั้น”
ร่างสูงใหญ่ในอาภรณ์บางเบาสีขาวพิสุทธิ์แตะปลายเท้าลงยอดกิ่งไม้ทะยานไปตามทางที่ฉินเจียวเยี่ยนชี้ ชายผ้าอาภรณ์สองสีขาวดำสะบัดพลิ้วไหวล้อลมไปด้วยกัน
ปัง!!
“ท่านจะเปิดประตูเรือนให้รู้ไปถึงโถงหน้าของจวนเลยหรือไม่?” ฉินเจียวเยี่ยนเอ่ยประชด ในขณะที่ถูกเซียวชิงเฟิงอุ้มเดินเข้ามาในเรือนเหมยฮวาของตนเอง
ชุนหลิ่วที่กำลังพัดหม้อยาอยู่กลางเรือน รีบเงยหน้าขึ้นมามองผู้มาเยือนในทันทีด้วยความระแวงว่า จะมีผู้ใดมาพบเข้า
“คุณหนู!!”
สาเหตุที่นางไม่กล้าไปต้มยาห้ามครรภ์ที่โรงครัว เป็นเพราะเกรงว่าจะมีคนล่วงรู้ความลับของคุณหนูเข้า จึงได้แต่แอบมาต้มยาที่เรือนเหมยฮวาของคุณหนูแทน
“!!!” ชุนหลิ่วเบิกตากว้างตกตะลึงกับภาพที่เห็นเบื้องหน้า จนพัดในมือหล่นลงบนพื้น เมื่อเห็นสองร่างที่ก้าวเข้ามาใกล้
คุณหนูของตนที่ถูกห่อตัวมิดชิดด้วยเสื้อคลุมสีดำสนิท ยิ่งขับให้ผิวกายที่โผล่พ้นออกมาโดดเด่น สะดุดตา ดูบอบบาง น่าทะนุถนอม กอปรกับอยู่ในอ้อมแขนแข็งแรงของเซียวชิงเฟิง ที่มีใบหน้าคมคาย หล่อเหลา แผ่กลิ่นกายบุรุษเพศเข้มข้นด้วยเรือนร่างกำยำสูงใหญ่ในชุดสีขาวราวกับเทพบุตรในแดนสรวง
เพียงแต่ชุดสีขาวที่เขาสวมใส่นั้น มีขนาดเล็กและบางเบาเกินไปเล็กน้อย...
ช่างเหมาะสมกันยิ่งนัก...
แต่เอ๊ะ... ชุดที่ท่านอ๋องสวมใส่ ดูคลับคล้ายคลับคลากับชุดของคุณหนูเลย?
“อะแฮ่ม” ฉินเจียวเยี่ยนกระแอมในลำคอ เพื่อทำลายบรรยากาศการจินตนาการเรื่อยเปื่อยของสาวใช้ “เจ้าเอายาไปต้มที่เรือนปีกข้างเถอะ แล้วไม่ต้องให้ผู้ใดเข้ามา จนกว่าข้าจะเรียก”
ชุนหลิ่วยังคงนั่งนิ่งด้วยความตกตะลึง “...”
ดูเหมือนภาพที่เห็นเบื้องหน้าจะมีอานุภาพทำลายล้างสูงเกินไป ชุนหลิ่วจึงยังไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองใด ๆ
เซียวชิงเฟิงจึงต้องเอ่ยเรียกตัวช่วยพิเศษ “หยางเซิง”
“พ่ะย่ะค่ะ” เสียงตอบรับดังขึ้น พร้อมปรากฏร่างองครักษ์คนสนิทอีกคนที่รีบเดินเข้ามายกทั้งหม้อและเตาออกไปหนึ่งรอบ แล้วกลับเข้ามาอุ้มชุนหลิ่วออกไปอีกหนึ่งรอบ จากนั้น จึงปิดประตูเรือนลงอย่างเบามือ
ในเรือนเหมยฮวาจึงกลับมาเงียบสงบอีกครั้ง เซียวชิงเฟิงอุ้มฉินเจียวเยี่ยนก้าวเท้าผ่านฉากกั้นลม ตรงไปยังเตียงกว้างที่อยู่ด้านใน ทันที
ฉินเจียวเยี่ยนก็ฉวยโอกาสโยนห่อผ้าในมือทิ้งลงบนพื้นในระหว่างที่เดินผ่าน
เซียวชิงเฟิงวางร่างเล็กในอ้อมแขนลงบนเตียง เมื่อแผ่นหลังเรียบเนียนสัมผัสกับฟูกนุ่ม สองแขนเรียวจึงโอบรั้งใบหน้าคมคายลงต่ำ ราวกับจงใจไม่ปล่อยให้เขาหนีไปไหน
“จะครบหนึ่งเค่อแล้ว”
“หนึ่งเค่อ?” เซียวชิงเฟิงหรี่ตาอย่างไม่เข้าใจ
ฉินเจียวเยี่ยนยกยิ้มอธิบายอย่างใจเย็น “หากท่านไม่ลงมือภายในหนึ่งเค่อ ของลับของท่านก็จะไม่สามารถใช้การได้อีกแล้ว”
นางรั้งใบหน้าของเซียวชิงเฟิงลงมาประกบริมฝีปากอีกครั้ง เตรียมจะเริ่มต้นกระบวนการถอนยาใหม่
หากแต่คราวนี้ เซียวชิงเฟิงกลับให้ความร่วมมือกับนางเป็นอย่างดีจนน่าแปลกใจ...
*เค่อ หมายถึง 15 นาที
เด็กน้อยตื่นตะลึงไปกับคำถามของวีรบุรุษของแคว้นตรงหน้า‘แม่ทัพหน้ากากเหล็กจะยอมเป็นพ่อใหม่ให้ข้า!? ว้าว!!’มุมปากของบิดาคนเก่ากระตุกไม่หยุด เมื่อได้ยินเสียงร้องอย่างยินดีของบุตรชายตรงหน้า แต่...“ไม่เอา!”แต่ถ้อยคำที่หลุดออกจากปากของเด็กน้อยกลับกลายเป็นปฏิเสธไปเสียอย่างนั้น ทำเอาเซียวชิงเฟิงถึงกับชะงักงัน “… เพราะเหตุใด?”เซียวชิงเจ๋อเม้มริมฝีปากแน่น “ขะ... ข้า...”“หากไท่ซุนไม่มีเหตุผลที่ดีพอ ข้าอาจจะต้องหาที่ระบายโทสะ” น้ำเสียงทุ้มต่ำเอ่ยขึ้นเสียงเข้ม “เพราะแม่ทัพหน้ากากเหล็กมิใช่ผู้ที่ผู้ใดก็สามารถล่วงเกินได้ คราแรกบอกต้องการข้า มาในยามนี้กลับพลิกลิ้นบอกไม่ต้องการข้าเสียแล้ว”เซียวชิงเจ๋อ “!!!”เด็กน้อยตะลึงงันไปกับความเด็ดขาดของบุรุษตรงหน้าฉับพลัน! เซียวชิงเจ๋อจึงได้ตระหนัก รู้ตัวว่าในความเป็นจริงแล้วนั้น ทุกวาจาที่เอื้อนเอ่ยล้วนแต่มีความสำคัญ มีราคาที่จะต้องจ่าย ดั่งลูกธนูที่ถูกยิงออกไปแล้ว มิอาจเก็บกลับคืนเข้ามาได้เขา... ผู้ที่เป็นไท่ซุน เป็นโอรสของไท่จื่อ เป็นนัดดาของฮ่องเต้ เขายิ่งไม่อาจหลุดปากพูดสิ่งใดพล่อย ๆ ได้!!เซียวชิงเจ๋อสูดลมหายใจลึก ก่อนจะก้มศีรษะขอขมาต่อแม่ทัพหน้ากาก
ร่างเล็กสะดุ้งทันทีที่ได้ยินเสียงทุ้มต่ำนั้น เขารีบหันหลังไปทันที จึงได้เห็นร่างสูงใหญ่ในชุดแม่ทัพสีดำสนิทที่กลมกลืนไปกับค่ำคืนยามรัตติกาล ดวงตาดอกท้อเปล่งประกายในความมืดครึ่งใบหน้าช่วงล่างนั้นถูกปิดบังด้วยหน้ากากเหล็กสีดำสนิท มีรอยสลักเป็นเขี้ยวพยัคฆ์อย่างจาง ๆ อยู่ที่ขอบล่างของหน้ากาก แม้ว่าเจ้าตัวจะไม่ได้เอ่ยคำใด แต่เซียวชิงเจ๋อก็รู้ได้ในทันทีว่าคนตรงหน้าคือผู้ใด“แม่ทัพหน้ากากเหล็ก!?” เซียวชิงเจ๋อร้องลั่น ดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกตะลึงระคนเลื่อมใส‘เขาเข้ามาในห้องตั้งแต่ยามใด? เหตุใดข้าจึงไม่รู้สึกตัวเลยว่าเขามานั่งอยู่ด้านหลังข้า?’‘สุดยอด! สุดยอดเกินไปแล้ว!!’‘เสด็จพ่อไม่มีทางสู้แม่ทัพหน้ากากเหล็กได้แน่ ๆ ทีนี้ข้าก็จะได้มีแต้มต่อรองกับเสด็จพ่อแล้ว ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า!’ในขณะที่เซียวชิงเฟิง ผู้ซึ่งได้ยินความคิดของบุตรชายครบทุกถ้อยคำ “...”ประเสริฐเสียจริง! คิดจะเอาตัวเขามาต่อรองกันเอง เฮอะ! ช่างอ่อนหัดนัก!!ดวงตาดอกท้อจ้องมองร่างเล็กที่ลุกขึ้นยืนอยู่ตรงหน้า “ไท่จื่อบอกว่าไท่ซุนต้องการพบข้ารึ?”“อา...” เซียวชิงเจ๋อออกเสียงได้เพียงเท่านั้นอย่างนึกเสียดายเล็ก ๆ‘โธ่... ข้าก็หลงคิดว่าเขามาห
ปลายยามไฮ่ ร่างเล็กในชุดคลุมกันลมสีดำขนาดพอดีตัวเปิดประตูเรือนนอนของตัวเองออกอย่างแผ่วเบา ก่อนจะย่องไปตามทางเดินตรงไปที่ห้องหนังสือของบิดาที่ยามนี้ไปตรวจราชการในต่างเมืองเซียวชิงเจ๋อแนบแผ่นหลังไปตามกำแพง รอจังหวะให้ทหารผลัดเปลี่ยนเวรเฝ้าหน้าประตู แล้วเดินไปที่หน้าประตูห้อง ก่อนจะมองซ้ายมองขวา เมื่อเห็นว่าไร้ผู้คน จึงสอดมือไปทางด้านหลังแล้วเปิดบานประตูใหญ่ออกช้า ๆเซียวชิงเจ๋อสอดตัวเข้าไปในห้องหนังสืออย่างเงียบกริบ บานประตูสูงใหญ่ปิดลง ภายในห้องมีเพียงแสงสลัวจากดวงจันทร์ที่ลอยเด่นอยู่นอกหน้าต่าง มือป้อม ๆ ล้วงหยิบตะบันไฟฉบับปรับปรุงใหม่ล่าสุดที่มารดาของเขาเป็นผู้ประดิษฐ์ขึ้นออกมาจากอกเสื้อมือเล็กตบแปะลงบนพื้น เพื่อควานหาโคมไฟดวงน้อยที่ตนแอบนำมาซุกซ่อนไว้หลังตู้หนังสือเมื่อยามบ่าย ครั้นเจอแล้ว เขาก็จัดการจุดโคมไฟปรับแสงไฟเพียงเพื่อให้มองเห็นสิ่งต่าง ๆ ในห้อง โดยไม่สะดุดตาคนภายนอกมากนักเสด็จปู่บอกว่าแม่ทัพหน้ากากเหล็กได้มอบป้ายคำสั่งให้แก่เสด็จพ่อไว้แล้ว พร้อมทั้งยังทิ้งที่อยู่ของเขาไว้ให้แล้วด้วย ดังนั้น สิ่งเดียวที่เขาต้องทำคือต้องหาป้ายคำสั่งนั้นให้เจอเซียวชิงเจ๋อล้วงหยิบกระดาษภาพว
ครั้นรถม้าเคลื่อนมาถึงตำหนักบูรพา เซียวชิงเจ๋อที่กำลังลังเลว่าจะพบหน้าบิดาบังเกิดเกล้าอย่างไรดี เพราะเมื่อวานเขาทั้งตั้งแง่ ดื้อรั้นใส่อีกฝ่าย แม้กระทั่งร้องจะขอเปลี่ยนพ่อใหม่ไปด้วยซ้ำแต่หลังจากที่ได้รับรู้ความจริงจากเสด็จปู่ ทั้งจากบันทึกพัฒนาการอย่างลับ ๆ ของเขา รวมถึงร้อยเรื่องราวที่เกี่ยวกับเสด็จพ่อในยามเยาว์วัยที่เสด็จปู่เล่าให้เขาฟังทั้งคืนทำให้เซียวชิงเจ๋อพอที่จะเข้าใจเซียวชิงเฟิงมากยิ่งขึ้นเซียวชิงเฟิงคือเด็กน้อยที่น่าสงสาร แม้ว่าหนิงกุ้ยเฟยจะตั้งใจเลี้ยงเขามาอย่างดี หากแต่ก็ไม่อาจทดแทนความรู้สึกจากมารดาแท้ ๆ ได้ อีกทั้งยังได้เห็นฉีอ๋องสนิทสนมกับหนิงกุ้ยเฟยต่อหน้าต่อตาทุกวันอีก ไม่ว่าเป็นผู้ใดก็ไม่อาจจะอดทนไม่น้อยเนื้อต่ำใจได้ในขณะที่เซียวชิงฉีหรือแม้แต่กู้เหวย ทุกคนล้วนเติบโตมาโดยมีบิดามารดาข้างกายทั้งสิ้น ไม่ว่าจะเลี้ยงด้วยมือหรือลำแข้ง ล้วนแต่ก็เป็นสัมผัสที่ใกล้ชิดจากบุพการีแม้ว่าฮ่องเต้เจิ้นหลงจะยุ่งกับกองฎีกามากเพียงใด แต่ถ้าหากฮองเฮาหรือสนมทูลเชิญก็ย่อมจะเสด็จไปตำหนักนั้นบ้าง เพื่อที่จะใกล้ชิดกับโอรสหรือธิดาในตำหนักนั้นหา
ยามซื่อของวันถัดมาเซียวชิงเจ๋อเพิ่งตื่นขึ้นมาภายในตำหนักเฉียนชิงของฮ่องเต้เจิ้นหลง โดยมีโจวกงกงคอยเฝ้ารับใช้ จนกระทั่งแต่งกายและรับประทานอาหารเช้าเสร็จเรียบร้อย โจวกงกงจึงเดินมาส่งเขาที่หน้าประตูวังหลวงในระหว่างทาง เซียวชิงเจ๋อได้แต่เดินอย่างเงียบ ๆ โจวกงกงกระชับแส้ปัดในมือ หันมามองพระราชนัดดาอยู่หลายครั้งอย่างลังเล ก่อนจะตัดสินใจเอ่ยขึ้นในที่สุด“กระหม่อมได้ยินมาว่าเมื่อหลายเดือนก่อน ไท่ซุนประชวรหนักเลยหรือพ่ะย่ะค่ะ?”ประโยคคำถามของโจวกงกง ทำให้เซียวชิงเจ๋อหันมามอง แล้วตอบ “อื้อ! ข้าเป็นไข้สูง เพราะออกไปเล่นกลางลมหนาว ต้องนอนซมอยู่บนเตียงหลายวันทีเดียว”“เป็นเช่นนี้นี่เอง ไม่ทราบว่ายามนี้พลานามัยของไท่ซุนแข็งแรงดีแล้วหรือพ่ะย่ะค่ะ?”เซียวชิงเจ๋อพยักหน้าอีกครั้ง “แข็งแรงขึ้นมากแล้ว”“คงจะได้ผู้ดูแลดีสินะพ่ะย่ะค่ะ” โจวกงกงเอ่ยยิ้ม ๆ“เพราะเสด็จแม่คอยดูแลข้าอย่างดีตลอดทั้งคืน!!” เซียวชิงเจ๋อเอ่ยอย่างภูมิใจโจวกงกงเลิกคิ้วถามอย่างสงสัย “เอ... แต
เออ! เขาก็ลืมไปว่าเด็กวัยห้าฤดูหนาวเพิ่งจะได้รับการฝึกฝนให้ท่องตัวอักษร แม้แต่เซียวชิงเจ๋อก็เช่นกันมุมโอษฐ์ของฮ่องเต้เจิ้นหลงกระตุกรัว แล้วเหตุใดเจ้าจึงไม่บอกปู่ให้เร็วกว่านี้ เห็นตั้งหน้าตั้งตาอ่าน ก็เข้าใจว่าเขาอ่านออกน่ะสิ!!“มา! มา! ปู่จะอ่านให้เจ้าฟัง” ฮ่องเต้เจิ้นหลงรับบันทึกลับนั้นกลับมา ภายในบันทึกลับนั้น เริ่มบันทึกตั้งแต่วันที่เซียวชิงเจ๋อเกิดมา ทุกบรรทัดจะมีการระบุวันและเวลา พร้อมทั้งบรรยายความพิเศษของวันนั้น ๆ ก่อนที่ฝ่าบาทจะเริ่มอ่านให้หลานชายฟังทีละประโยค“วันที่หนึ่ง เดือนสิบสอง เสี่ยวเยี่ยนคลอดบุตรชายให้แก่ข้า ข้าดีใจเป็นยิ่งนัก แต่เดิมข้าตั้งใจที่จะตั้งชื่อของเขาร่วมกับเสี่ยวเยี่ยน หากแต่เสด็จพ่อดันชิงตัดหน้า ตั้งชื่อให้เขาไปเสียก่อน แต่ก็ช่างเถิด ดีว่าชื่อที่เสด็จพ่อตั้งให้นั้นไพเราะและมีความหมายที่ดีอย่างเซียวชิงเจ๋อ ไว้ให้ข้าและเสี่ยวเยี่ยนค่อยตั้งนามรองให้เขาก็แล้วกัน แม้ว่าข้าจะยังไม่รู้ว่าพ่อที่ดีนั้นจะต้องทำเช่นไร แต่ข้าก็จะพยายามเป็นพ่อที่ดีที่สุดให้แก่เขา”เซียวชิงเจ๋อเหลือบมองใบหน้าของเสด็จปู่ที่แดงขึ้นด






