ถอดข้าออกจากตำแหน่งพระชายาเสีย

เสี่ยวเยว่กำลังช่วยประคองเฟิงอวี่ที่ใบหน้าเริ่มซีดขาวขึ้น แต่เสียงฝีเท้าม้าจำนวนมากด้านหลังก็ดังขึ้นเสียก่อน

“เกิดอันใดขึ้น” หนิงหวงมองศพมือสังหารที่นอนตายเกลื่อน และมองมาที่เฟิงอวี่ ที่มีเสี่ยวเยว่ประคองแขนนางเอาไว้ เสื้อด้านหลังของนางชุ่มไปด้วยเลือด

“ยะ อย่า อย่าเข้ามา หากเจ้าไม่อยากตาย”

“อาอวี่ เจ้าได้รับบาดเจ็บ ข้าจะพาเจ้าไปหาหมอ”

“ไสหัวไป!!! มือสังหารผู้นั้นมันยังไม่ตาย” นางชี้มือไปที่มือสังหารที่นอนหายใจรวยริน “รองเจ้ากรมพิธีการโจว” สายตาที่นางมองมาทางเขามีแต่ความโกรธแค้น

เฟิงอวี่ส่งสายตาให้เสี่ยวเยว่ประคองนางเข้าไปในป่า

“ดะ เดี๋ยวก่อน เจ้าจะไปที่ใด เจ้าไม่กลัวตายหรือ” เขาร้องถามด้วยความตื่นตระหนก

“หึ การพบท่าน คือหนทางตายที่ง่ายที่สุดสำหรับข้าแล้ว” นางถ่มน้ำลายที่มีเลือดออกมา ก่อนจะผลักตัวของเสี่ยวเยว่ออก

“ไม่ทันแล้ว ถอยไป” เฟิงอวี่ใกล้หมดสติเต็มที่ นางไม่อาจอยู่ตอบโต้กับหนิงหวงต่อได้

“คุณหนู” เสียงของเสี่ยวเยว่สะอื้นไห้ ปวดใจที่ไม่อาจช่วยผู้เป็นนายได้

“เฝ้าด้านนอกไว้ ข้าไม่ตายง่ายๆ หรอก” นางยิ้มออกมาเช่นในตอนแรกที่ปลอบให้เสี่ยวเยว่ลุกขึ้นเดินทางต่อ

เสี่ยวเยว่พยักหน้าอย่างแข็งขัน นางเชื่อว่าเฟิงอวี่จะออกมาโดยที่นางไม่ตาย

“อาอวี่ อาอวี่ เจ้าเป็นสาวใช้นาง เหตุใดไม่ตามนางเข้าไป” เขาหันมามองเสี่ยวเยว่อย่างไม่พอใจ

“องค์ชายก็เข้าไปไม่ได้เพคะ ร่างกายของคุณหนูตอนนี้ผู้ใดก็เข้าใกล้ไม่ได้”

“คุณหนูบ้าอันใด!!! นางเป็นพระชายาของข้า” หนิงหวงตวาดออกมาอย่างหัวเสีย “เปิดทาง” เขาเอ่ยเสียงลอดไรฟันออกมาอย่างหมดความอดทน

“ไม่ได้เพคะ”

“จับนางเอาไว้” องครักษ์รีบเข้ามาลากตัวเสี่ยวเยว่ออกไปให้พ้นทาง

เฟิงอวี่นั่งพิงใต้ต้นไม้ใหญ่ นางหยิบเข็มฉีดยาออกมาฉีดห้ามเลือดไม่ให้ไหลเพิ่ม ก่อนจะกลืนยาบรรเทาความเจ็บปวดลงไป ยังดีที่ในกำไลมียาเพิ่มเลือด เมื่อก่อนที่นางให้เลือด ทางองค์กรจะให้นางกินทุกครั้ง

สีหน้าของเฟิงอวี่เริ่มดีขึ้น เสียงฝีเท้าของหนิงหวงที่เข้ามาตามหานางก็ดังขึ้น เฟิงอวี่จึงเก็บข้าวของทั้งหมดเข้าไปในมิติ

“อย่าเข้ามา ข้าเตือนท่านแล้ว” ดวงตาของนางแข็งกร้าวขึ้น

“อาอวี่ เจ้านั่งอยู่เช่นนี้จะหายได้อย่างไร” เขาเดินมานั่งลงตรงหน้าของนาง

“เลือดของข้าเป็นพิษ หากยังไม่อยากตาย ห้ามโดนตัวข้า” ฝ่ามือของเขาชะงักทันที

ยามนี้เสื้อผ้าของนางชุ่มไปด้วยเลือดที่ไหลออกมาก่อนหน้า แม้จะหยุดไหลแล้ว แต่ก็ยังดูน่ากลัวอยู่ดี

“ข้าไม่เชื่อ” เขาจับตัวเฟิงอวี่พลิกให้หันหลังมาให้เขาตรวจสอบบาดแผล

เฟิงอวี่ขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจ กับการกระทำของเขา เขาไม่เชื่อหรือว่าไม่กลัวตายกันแน่ เห็นอยู่ว่าโง่ที่ไม่ยอมเชื่อนาง

พอมือของหนิงหวงแตะโดนเลือดที่ไหลออกมาจากตัวของเฟิงอวี่ ความเจ็บปวดราวกับถูกพิษก็ทำให้ตัวเขาล้มลงกับพื้น ดิ้นทุรนทุรายด้วยความเจ็บปวด

“ข้าเตือนท่านแล้ว” นางเรียกเข็มยาถอนพิษในมิติออกมาฉีดไปที่แขนของหนิงหวง

อาการของหนิงหวงค่อยๆ ดีขึ้น เขาหอบหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน แล้วจ้องมองเฟิงอวี่อย่างไม่อยากเชื่อ ดวงตาของเขาเข้มขึ้น เมื่อนึกถึงพิษที่สาวใช้ถูก และในอาหารของนาง

“เหตุใดถึงเป็นเช่นนี้”

“ข้าจะรู้ได้อย่างไร กลับไปได้แล้ว ข้าไม่คิดจะกลับไปเมืองหลวง” นางมองเขาอย่างเย็นชา

“อาอวี่ เจ้าต้องกลับไปพร้อมข้า”

“ห่วงชีวิตข้าที่ไม่อาจตายระหว่างทางได้เพราะจะผิดใจกับตระกูลเซี่ย หรือว่า...กลัวจะเสียคนหนุนหลังเพื่อให้ได้ขึ้นนั่งบัลลังก์” นางมองเขาอย่างเยาะเย้ย

“ไม่ว่าเรื่องใด เจ้าก็ต้องกลับไปพร้อมข้า ข้าจะให้ความเป็นธรรมกับเจ้าเอง”

“หึหึ น่าขัน ก่อนที่ข้าจะหนีออกมาได้ ท่านก็ควรให้ความเป็นธรรมมิใช่หรือ ก่อนหน้าที่ข้าจะตาย...ท่านก็ควรให้ความเป็นธรรม จับคนที่วางยานอนหลับข้าแล้วรัดคอข้าเกือบตาย หนิงหวง ท่านคิดหรือว่าข้ารักท่านมากจนต้องฆ่าตัวตาย ท่านคิดผิดแล้ว การแต่งงานครั้งนี้มิใช่ข้าที่ต้องการ แต่เป็นพระราชโองการชั่วช้าที่ทำให้ข้าต้องมีสภาพเช่นนี้” ดูเหมือนจะเป็นประโยคยาวที่สุดที่เฟิงอวี่นางเคยพูดมา ความในใจของเซี่ยเฟิงอวี่ถูกถ่ายทอดออกมาเพื่อตำหนิเขา

“ขะ ข้า” เขาไม่รู้จะตกใจเรื่องไหนก่อนดี

“ถอดข้าออกจากตำแหน่งพระชายาเสีย ข้าให้สัญญาจะช่วยท่านนั่งบัลลังก์ให้ได้ โดยไร้อุปสรรค”

“มันไม่ง่ายเช่นที่เจ้าคิด”

“เจ้ากล้าสังหารโจวเจินกับบิดานางหรือไม่เล่า หากกล้า ข้าก็พอจะทำข้อตกลงกับท่านได้” นางยิ้มเย็นออกมา

“เจ้าอย่าได้บีบคั้นข้า”

“งั้นก็เป็นเจ้าที่บีบคั้นข้าได้หรือ มันไม่ได้ง่ายเช่นที่เจ้าคิด อย่าให้ข้าหมดความอดทน ชีวิตเจ้าหรือไม่ว่าผู้ใดข้าก็สังหารได้อย่างไม่เกรงกลัว...ที่ข้าหนีออกมาก็เพื่อให้พวกเจ้ามีหนทางรอด”

หนิงหวงเชื่อว่านางทำได้จริง ดูจากศพของมือสังหารยี่สิบคน ล้วนแต่เข้าจุดตายทั้งหมด ไม่ว่าจะเป็นมีดสั้นหรือว่าอาวุธลับของนาง

“ข้าจะพาเจ้าไปส่งที่จินเป่ย”

“เท่านี้ก็สิ้นเรื่อง ออกไป!!! แล้วเรียกเสี่ยวเยว่เข้ามาหาข้า” นางหลับตาลง อดกลั้นต่อความเจ็บปวดที่ได้รับ

หนิงหวงเดินออกไปอย่างว่าง่าย เฟิงอวี่นางจึงเริ่มถอดเสื้อผ้าที่เปื้อนเลือดของนางออก ก่อนจะโยนเข้าไปในมิติของนาง จนตอนนี้แผ่นหลังของนางเปลือยเปล่า มีเพียงผ้าคลุมที่นางเรียกออกมาจากมิติ แล้วอุปกรณ์ทำแผล

“คุณหนู!!!” เสี่ยวเยว่วิ่งเข้ามาหาอย่างรวดเร็ว

“สวมชุดกับถุงมือก่อน” นางชี้ไปที่ชุดพลาสติกและถุงมือยางที่นางนำออกมา

เฟิงอวี่นอนคว่ำหน้าลง บอกขั้นตอนให้เสี่ยวเยว่ทำแผลให้นางอย่างช้าๆ

“เจ็บมากหรือไม่เจ้าคะ” เสียงของนางสั่นจนเกือบจะเปลี่ยนเป็นสะอื้น เมื่อเห็นรอยดาบยาวเกือบเต็มแผ่นหลังของเฟิงอวี่

“ทนได้ ราดน้ำลงไป แล้วใช้สำลีสีขาว ใช่...นั่นเช็ดเลือดแล้วใส่ถุงเอาไว้” ยามที่น้ำเกลือถูกราดลงมา ลมหายใจของเฟิงอวี่ก็ติดขัด

เมื่อแอลกอฮอล์ล้างแผลถูกราดลงมา เฟิงอวี่ก็คำรามอยู่ในลำคอเบาๆ ผิวเนื้อของนางเต้นจนเสี่ยวเยว่รับรู้ได้ว่าเฟิงอวี่นางกำลังเจ็บปวดอย่างหนัก

“คุณหนู หากท่านเจ็บปวด ท่านร้องกับข้าได้เลยเจ้าค่ะ” นางเป็นคนทำแผลยังแอบร้องไห้ไปด้วยความสงสาร

“หึหึ เด็กโง่ ข้าไม่ชอบร้องไห้ และเจ้าก็อย่าได้ร้องไห้กับเรื่องเล็กน้อยเพียงนี้”

“เล็กน้อยที่ใดเจ้าคะ แผลใหญ่เพียงนี้ ไม่รู้จะหายดีหรือไม่ หากเป็นแผลเป็น”

“ข้าจะไปเปิดหลังให้ผู้ใดดูเล่า”

“องค์ชายรอง ต่อไปจะรังเกียจที่ท่านมีแผลเป็นหรือไม่เจ้าคะ”

“หึ ข้าไม่กลับไปเป็นพระชายาอีกแล้ว เขากับข้าไม่มีสิ่งใดเกี่ยวข้องกัน”

ทุกประโยคที่ทั้งสองพูดคุยกันอยู่ในสายตาของ หนิงหวง เฟิงอวี่ก็รู้ว่าเขาเดินย้อนกลับมา แต่นางก็อยากให้เขาได้ยินในสิ่งที่นางพูด

เฟิงอวี่ให้เสี่ยวเยว่เย็บแผลที่หลังของนาง “เย็บเหมือนที่เจ้าเย็บผ้า หากเย็บได้ดี จะหลงเหลือรอยแผลเป็นน้อยลง”

เสี่ยวเยว่ก็ตั้งใจเย็บให้อย่างเบามือ แผลที่ได้สวยราวกับนางเป็นแพทย์ศัลยกรรมชั้นดี หากเฟิงอวี่ได้เห็นจะต้องเอ่ยชื่นชมนางแน่

เสี่ยวเยว่ช่วยเฟิงอวี่สวมใส่เสื้อผ้า ก่อนจะประคองนางออกมาจากป่า