เอาจดหมายไปส่งให้ท่านพ่อข้า

ฮองเฮาใบหน้าดำคล้ำอย่างไม่น่ามอง นางมองดูพระโอรสที่คลอดมาเองอย่างนึกรังเกียจในความโง่เขลาของเขา

“หากเจ้าให้ความเป็นธรรมกับนางสักหน่อย อาอวี่นางจะหนีไปเช่นนี้หรือ หากตระกูลเซี่ยรู้เรื่องเข้า เจ้าจะทำเช่นใด”

“ลูกคิดว่านางเรียกร้องความสนใจ หึงหวงไม่เข้าเรื่องที่ลูกรับเจินเจินนางเข้าตำหนัก นางจึงหาเรื่องฆ่าตัวตาย”

“แล้วเรื่องที่นางถูกพิษเล่า เจ้าจะว่าเช่นใด”

“สาวใช้ของเจินเจินเป็นผู้นำอาหารเข้าไป แต่ลูกตรวจสอบแล้วนางไม่รู้เรื่องนี้”

“ยังจะกล้าแก้ตัวแทนนาง ข้าเตือนเจ้าแล้ว จะรอให้อาอวี่นางตั้งครรภ์ก่อนมิได้เลยหรือ พอนางมีบุตรของตนเอง นางจะมีสนใจหรือว่าเจ้าจะรับสตรีใด ชายารองของเจ้าก็เหลือเกิน ยังไม่ทันเข้าตำหนักก็เรียกร้องอยากได้เรือนพักของอาอวี่ เจ้าต้องโง่เพียงใดที่ยอมนาง เรื่องนี้ข้าช่วยเจ้าไม่ได้ หากข้าออกหน้าความสัมพันธ์กับตระกูลเซี่ยคงจบสิ้น เจ้าไปตามนางกลับมาเสีย ที่เดียวที่นางจะไปคงเป็นจินเป่ย”

“ลูกก็คิดเช่นเสด็จแม่ จึงได้มาขอพระราชทานอนุญาตก่อนเดินทาง”

“ยังดีที่มีหัวคิด หากตามนางกลับมาไม่ได้ ก็ไม่ต้องกลับมา หากชายารองของเจ้ายังสร้างเรื่องไม่เลิก อย่าหาว่าแม่ใจดำ” คงมีเพียงพระโอรสของนางที่โง่มองไม่ออกว่าโจวเจินนางมีเล่ห์เหลี่ยมเพียงใด

หนิงหวงออกจากวังหลวงก็พบองครักษ์รออยู่ที่หน้าประตูวัง

“พบร่องรอยของพระชายาแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

“นางอยู่ที่ใด”

“เมืองหูเจียง กำลังเดินทางขึ้นเหนือพ่ะย่ะค่ะ”

“เตรียมตัวออกเดินทาง”

หนิงหวงเร่งกลับตำหนัก ระหว่างที่นางกำนัลกำลังจัดเตรียมข้าวของให้เขาใช้ออกเดินทาง หนิงหวงก็ไปหาโจวเจินที่เรือนพักของนาง

“เจินเจิน ข้ามีงานที่ต้องไปทำ มิได้ไปเที่ยวเล่น จะพาเจ้าไปด้วยได้อย่างไร” เขาถอนหายใจออกมา มองหญิงคนรักที่อยู่ในอ้อมแขน

“องค์ชายรองคงไปตามพระชายากลับมา หม่อมฉันเข้าใจเพคะ หากหม่อมฉันติดตามไปด้วย นางคงจะไม่พอใจ” น้ำเสียงของนางเต็มไปด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ

“ใช่เสียที่ไหน นางจะกล้าไม่พอใจเจ้าได้อย่างไร เจ้าก็รู้ว่าระหว่างนางกับเจ้า ข้าต้องแลกเจ้า”

“แล้วเหตุใดถึงไม่ปล่อยนางไปเล่าเพคะ หากนางหายโกรธก็คงจะกลับมาเอง อีกอย่างหม่อมฉันยังมิได้เข้าห้องหอเลย บ่าวไพร่มีแต่มองหม่อมฉันด้วยสายตาดูแคลน”

“ผู้ใดกล้า ข้าจะควักลูกตามันทิ้งเสีย หากผิดใจกับตระกูลเซี่ยจะไม่ใช่เรื่องดีสำหรับข้า เจินเจินเจ้าเข้าใจใช่หรือไม่”

“เพคะ หม่อมฉันเข้าใจ” โจวเจินสวมกอดหนิงหวงเอาไว้แน่น ใบหน้าของนางที่ซุกอยู่กับแผงของของเขาเต็มไปด้วยความไม่ยินยอม

หนิงหวงลุ่มหลงนางก็ด้วยนางทำตัวอ่อนหวาน เอาใจเก่ง ทั้งยังเข้าอกเข้าใจเขาเป็นอย่างดี ผิดกับเซี่ยเฟิงอวี่ ที่พบเจอเพียงครั้งแรกนางก็ปากเก่งกับเขาแล้ว และไม่ยอมอยู่ใต้อำนาจของเขาอีกด้วย

หนิงหวงเร่งรีบออกเดินทาง เพื่อจะไปให้ทันเฟิงอวี่ที่ยังออกเดินทางไปได้ไม่ไกล เขาคิดทบทวนหลายหนเรื่องที่นางสามารถออกจากเมืองหลวงโดยหลบสายตาของทหารและองครักษ์ของเขาได้ คิดอย่างไรก็คิดไม่ออก

“เอาจดหมายไปส่งให้ท่านพ่อข้า” พอส่งหนิงหวงออกไปแล้ว โจวเจินก็ให้สาวใช้ของนางกลับไปที่จวนตระกูลโจว

ตลอดการเดินทางของเฟิงอวี่ไม่ค่อยมีอุปสรรคอันใด นางเดินทางอย่างเร่งรีบจะหยุดพักก็เพียงให้ม้ากินน้ำ กินหญ้า และหยุดอีกครั้งก็เพื่อหาที่พักก่อนที่ฟ้าจะมืด

ระหว่างการเดินทางในวันที่สิบ สัญชาตญาณก็บอกนางว่าด้านหน้ามีอันตรายรออยู่ นางดึงบังเหียนม้าให้หยุดลงอย่างรวดเร็ว เสี่ยวเยว่ที่ตามมาด้านหลังเกือบจะเสียหลักบังคับม้าชนนาง

“เกิดอันใดขึ้นเจ้าคะ”

“เสี่ยวเยว่ รับไว้ เจ้าไปหาที่หลบ ไม่ว่าได้ยินเสียงใดห้ามออกมา เข้าใจหรือไม่”

“คุณหนู มันเรื่องอันใดเจ้าคะ”

“มีมือสังหาร” นางยิ้มเย็นออกมา รอยยิ้มเช่นนี้เสี่ยวเยว่เห็นตอนที่นางฆ่าบุรุษทั้งห้าคนทิ้ง

“ให้บ่าวไปตามคนมาช่วยดีหรือไม่เจ้าคะ”

“ไม่ต้องมีไม่มาก อย่าได้ช้า ข้าไม่อยากพะวงเรื่องเจ้า” เฟิงอวี่ผลักตัวเสี่ยวเยว่ให้นางไปหาที่ซ่อน

เป็นเวลาเดียวกับที่มือสังหารออกมาจากที่ซ่อน เมื่อเห็นว่านางรู้ตัวแล้ว

“หึ ให้มาฆ่าสตรีเพียงคนเดียว ต้องพาคนมามากเช่นนี้เลยหรือ” หนึ่งในนั้นถ่มน้ำลายลงพื้นอย่างดูแคลน

พวกมันเป็นมือสังหารว่าจ้าง ง่ายที่รับมาจากรองเจ้ากรมพิธีการโจว ไม่คิดว่าจะเป็นการสั่งหารสตรีเพียงคนเดียว เงินค่าจ้างถึงจะมาก แต่ใช้คนถึงยี่สิบคนก็นับว่ามากเกินไป

มีดสั้นในมือของเฟิงอวี่ ปักเข้ากลางศีรษะของมันราวกับจับวาง เสียงสูดลมหายใจของคนที่เหลือดังขึ้น แม้เสี่ยวเยว่ที่ซ่อนตัวยังได้ยิน

เฟิงอวี่นางไม่ปล่อยให้พวกมันมีเวลาคิด ตอนนี้นางอยู่กลางถนนที่ชาวบ้านใช้เดินทาง จึงไม่อาจจะนำปืนออกมาใช้ได้ ไม่เช่นนั้น ชาวบ้านหรือเจ้าหน้าที่คงได้สงสัยที่มาของอาวุธหน้าตาประหลาด

อาวุธลับถูกปล่อยออกไปอย่างรวดเร็ว มือสังหารที่หลบไม่ทันต่างก็พากันล้มลงราวกับใบไม้ที่ร่วงสู่พื้น

มือสังหารเห็นว่าเฟิงอวี่นางไม่ได้จัดการง่ายอย่างที่คิด จึงพากันบุกเข้ามาพร้อมกัน ระหว่างที่นางต่อสู้อยู่นั้นไม่ทันได้มอง มีสองคนที่พุ่งเป้าไปทางเสี่ยวเยว่แทนนาง

“กรี๊ดดดด” เสียงร้องของเสี่ยวเยว่ ทำให้เฟิงอวี่เสียสมาธิ

นางหันไปมองด้านหลัง ทำให้เปิดช่องว่างให้มือสังหารลงดาบมาที่หลังของนาง

“อึก...” ดวงตาของนางหรี่ลง ก่อนจะหมุนตัวกลับไปแทงเข้าที่หน้าอกของมือสังหาร

ราวกับเลือดขึ้นหน้า ปืนปรากฏขึ้นในมือของเฟิงอวี่ นางลั่นไกออกไปโดยไม่หยุดคิดถึงเรื่องที่จะตามมาภายหลัง เสียงกัมปนาททำให้มือสังหารที่กำลังจับตัวเสี่ยวเยว่มาต่อรองกับนางหยุดชะงัก

เสี่ยวเยว่นางจึงมีโอกาสใช้มีดที่เฟิงอวี่ให้มาแทงเข้าไปที่ตัวของมือสังหาร แต่นางแทงไม่ถูกจุดตาย ก่อนที่ดาบในมือสังหารจะฟันลงมาที่ร่างของเสี่ยวเยว่ ลูกปืนก็ทะลุผ่านร่างของเขาไป

กว่าจะจัดการกับมือสังหารที่เหลือได้ ร่างกายของเฟิงอวี่ก็เกือบจะประคองสติเอาไว้ไม่อยู่ นางเสียเลือดไปไม่น้อย

เฟิงอวี่นางเดินถือปืนในมือเข้าไปหามือสังหารที่ยังไม่ตายในทันทีช้าๆ ใบหน้าที่ดุดันของนาง ราวกับปีศาจร้ายที่จะเข้ามาเอาวิญญาณของมันไป มือสังหารได้แต่ถอยตัวหนี แต่ก็ถูกมีดสั้นที่เฟิงอวี่เพิ่งจะนำออกมาปักลงบนหัวเข่าของมันเสียก่อน

“อ๊ากกกกกก”

“ผู้ใดส่งเจ้ามา” ความเจ็บปวดที่ได้รับ ทำให้ไม่ได้ยินสิ่งที่นางถาม

เฟิงอวี่หมุนใบมีดช้าๆ ราวกับจะคว้านเอาลูกสะบ้าออกมาให้ได้

“อ๊ากกกกก”

“ข้าถามว่าผู้ใดส่งเจ้ามา”

“รอง รองเจ้ากรม เจ้ากรมพิธีการโจว อ๊ากกกก” หัวสะบ้าหลุดกระเด็นออกมาด้านนอก

เฟิงอวี่หยิบเข็มฉีดยาระงับความเจ็บออกมาฉีดให้มือสังหาร นางไม่ต้องการให้มันตาย นางต้องการใช้เป็นหลักฐานเอาความผิดกับสองพ่อลูกตระกูลโจว

ร่างของเฟิงอวี่โงนเงนจะล้มลง เสี่ยวเยว่รีบวิ่งเข้ามาหมายจะประคองนางเอาไว้

“คุณหนู!!! ท่านได้รับบาดเจ็บ”

“ยะ อย่า อย่าเข้ามา อย่าโดนเลือดข้า” นางกัดฟันถอยห่างจากเสี่ยวเยว่

“เหตุใดเล่าเจ้าคะ หะ ให้บ่าวดูแผลท่านหน่อยเถิดเจ้าค่ะ”

“เสี่ยวเยว่เลือดข้ามีพิษ เจ้าถูกจะตายในทันที” ฝ่ามือของเสี่ยวเยว่ชะงักนิ่ง

“บ่าวไม่กลัวตาย” เป็นเพราะนาง เฟิงอวี่ถึงได้รับบาดเจ็บ

“ประคองข้าเข้าไปในป่า อย่าให้โดนเลือดเด็ดขาด”