กล้าดียังไงมานอนข้างข้า

องครักษ์ยังคงจับตัวมือสังหารที่ยังไม่สิ้นลมหายใจเอาไว้ เฟิงอวี่นางปรายตามองไปทางมือสังหารอยู่ครู่ ก่อนจะขว้างมีดสั้นในมือออกไปเข้าที่กลางหน้าผากของเขาพอดี องครักษ์ก็ตกใจจนปล่อยมือออกจากมือสังหาร ร่างของเขาทรุดตัวลงสิ้นใจ โดยที่ยังไม่ได้ร้องออกมาสักคำ

“จะ เจ้า” หนิงหวงมองนางอย่างไม่เข้าใจ

“ข้ากำลังช่วยคนรักของท่านอยู่ ท่านควรจะขอบใจข้า” สายตาราวกับคมมีดของนางแทงเข้าไปในอกของหนิงหวง จนเขาพูดอะไรไม่ออก

“เก็บมีดมาให้ข้าด้วย”

องครักษ์ที่เพิ่งรู้สึกตัว ต่างก็วิ่งไปเก็บมีดที่นางปาไว้รอบบริเวณมาคืนให้นาง เสี่ยวเยว่เดินข้าไปรับเอามาเก็บแทนผู้เป็นนาย

หนิงหวงไปหารถม้ามาเตรียมรอไว้แล้ว เฟิงอวี่นางเองก็ไม่เกรงใจ ขึ้นไปนั่งบนรถม้า นางเห็นขนาดรถม้ากว้างใหญ่ จึงได้ลองนำที่นอนออกมาวาง มันวางได้พอดี ทั้งยังเหลือที่ด้านหน้าอีกเล็กน้อย เพื่อให้เสี่ยวเยว่นั่งได้

“เจ้าขึ้นมานั่งข้างข้าได้ จะไปนั่งลำบากด้านข้างทำไม”

“เจ้าค่ะ”

เฟิงอวี่นางนอนคว่ำหน้าลง ยาที่กินเข้าไปเริ่มออกฤทธิ์ พอรถม้าเคลื่อนตัวนางก็หลับไปในทันที หนิงหวงให้องครักษ์ของตน ค่อยๆ บังคับรถม้าไปให้สะเทือนน้อยที่สุด

ในตอนแรกเขาก็คิดจะพาตัวนางเดินทางกลับเมืองหลวงเลย แต่พอนึกถึงโทสะของนางยามที่ตื่นขึ้นมารู้ว่ามิได้เดินทางขึ้นเหนือ จึงได้เปลี่ยนใจเดินทางไปจินเป่ยแทน

เดินทางจนฟ้าใกล้มืด เฟิงอวี่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะตื่น หนิงหวงจึงได้หาโรงเตี๊ยมเพื่อพานางเข้าพักก่อน

“คุณหนูสั่งความไว้ว่า หากนางไม่ตื่น ห้ามพานางลงจากรถม้าเพคะ”

“ข้าบอกว่าให้เรียกนางว่าพระชายา หากเจ้ายังกล้าเรียกนางว่าคุณหนูอีกคำ ข้าจะลงโทษเจ้า”

“แต่...องค์ชายรองกำลังไปส่งคุณหนูกลับจินเป่ย มิใช่ว่าจะทอดทิ้งนางแล้วหรือเพคะ”

“พอกันทั้งนายทั้งบ่าว หาที่พักชายป่าตั้งกระโจม” หนิงหวงถลึงตามองเสี่ยวเยว่ก่อนจะเดินจากไปอย่างหัวเสีย

เฟิงอวี่นางสั่งความกับเสี่ยวเยว่ไว้ก่อนที่นางจะหลับแล้ว ด้วยรู้ดีว่าอีกไม่นานนางจะมีไข้ หากนางมีไข้ไร้สติ ให้เรียกนางทันที ทำเช่นใดก็ได้ให้นางตื่นขึ้นมา เพื่อจะได้ฉีดยาลดไข้ให้ตนเอง

“คุณหนู คุณหนูเจ้าคะ คุณหนู” เสียงร้องเรียกอย่างร้อนใจของเสี่ยวเยว่ทำให้หนิงหวงที่นอนไม่หลับออกมาจากกระโจมมาดูเฟิงอวี่

“เกิดอันใดขึ้น” เขายื่นหน้าเข้ามาในรถม้าก็ต้องตกใจกับที่นอนขนาดใหญ่ที่ไม่รู้ว่าโผล่มาจากที่ไหน

“คุณหนูเป็นไข้เพคะ นางสั่งความไว้ให้บ่าวเรียกให้ตื่น” เสียงของเสี่ยวเยว่ร้อนใจจนเกือบจะร้องไห้ออกมา

“หลีกไป ข้าดูนางเอง”

“แต่ว่า...”

“จะลงไป หรือจะให้องครักษ์ของข้ามาลากไป”

เสี่ยวเยว่ยอมหลีกทางให้หนิงหวงขึ้นมาในรถม้า นางถอยออกไปยืนอยู่ด้านข้างอย่างร้อนใจ

“อาอวี่ อาอวี่” หนิงหวงเขย่าเรียกตัวนางที่ยังเพ้อไม่ได้สติ

หนิงหวงตบไปที่หน้าของนางเบาๆ อยู่หลายหนจนเฟิงอวี่นางปรือตาขึ้นมามองอย่างไม่พอใจ

“เจ้าเพ้อเพราะพิษไข้” สายตาของนางดูเหมือนพร้อมที่จะสังหารเขาได้ทุกเมื่อ

“ประคองข้าขึ้น” เสียงของนางแหบจนแทบจะเปล่งออกมาไม่ไหว

หนิงหวงช่วยนางอย่างว่าง่าย เฟิงอวี่ไม่มีเวลาสนใจว่าหนิงหวงจะรู้ความลับของนางเข้า ด้วยสติของนางเลือนรางเต็มที นางเรียกเข็มฉีดยาออกมาและยาแก้ปวด ก่อนจะฉีดให้ตนเอง

สายตาของหนิงหวงที่มองเบิกกว้างด้วยความตกใจ พอกะพริบตา ของในมือเฟิงอวี่ก็หายไปแล้ว ราวกับว่ามันไม่เคยมีมาก่อน นางล้มตัวลงนอนทันที

ก่อนจะหลับสนิท เฟิงอวี่นางยังเรียกผ้าห่มในมิติออกมาห่มอีกด้วย

“ห่มให้ข้าหน่อย” นางไม่อาจห่มทั้งตัวได้ และลืมไปว่าด้านข้างของนางไม่ใช่เสี่ยวเยว่

หนิงหวงห่มผ้าให้นางอย่างไร้สติ เขาต้องนั่งพิงรถม้าอยู่นานกว่าสติจะกลับมาได้

“ข้าจะนอนเฝ้านาง เจ้าไปนอนในกระโจมของข้าแทน”

“หากคุณหนูตื่นมา จะเป็นเรื่องนะเพคะ”

“จะไปหรือไม่”

“องค์ชายรอง พระองค์ดื้อรั้นนักเล่าเพคะ” เสี่ยวเยว่ถูกองครักษ์ที่ไม่อาจทนฟังสาวใช้ตำหนิผู้เป็นนายได้ ลากตัวออกไป

หนิงหวงล้มตัวลงนอนด้านข้างของเฟิงอวี่ เข้าจ้องมองใบหน้างามยามหลับสนิทอยู่เนิ่นนาน กว่าจะหลับลงไปกับนางด้วย

เฟิงอวี่หลับสนิทโดยที่ไม่รู้สึกตัวอยู่สามวัน รถม้าก็เคลื่อนตัวเดินทางขึ้นเหนือไปอย่างช้าๆ ยามนี้เลือดไม่ไหลออกมาแล้ว ในตอนแรกยังมีซึมออกมาอยู่บ้าง คนที่ทำความสะอาดให้นางเป็นเสี่ยวเยว่ ที่ต้องใช้ถุงมือและทิ้งของใส่ถุงเอาไว้อย่างเรียบร้อยตามคำสั่งของผู้เป็นนาย

ยามที่นางลืมตาตื่นขึ้น ก็เห็นใบหน้าของหนิงหวงที่นอนเกือบจะติดอยู่กับใบหน้าของนาง เฟิงอวี่ดวงตาแผ่ไอสังหารออกมาทันที

เร็วกว่าเสียงร้องตะโกนของนางคือฝ่าเท้าของนาง เสียงดังตุบร่างของหนิงหวงกระแทกเข้ากับรถม้าเสียงดังสนั่น พร้อมกับเสียงร้องของเขาที่ร้องขึ้นด้วยความเจ็บปวดและความตกใจ

“โอ๊ยยย เจ้าบ้าไปแล้วหรือถีบข้าเพื่ออันใด ทำร้ายเชื้อพระวงศ์มีโทษถึงตะ...” มีดสั้นจ่ออยู่ที่คอของเขา หนิงหวงจึงได้เงียบปากลง

“เจ้าคิดว่าผู้ใดจะตายก่อนกัน กล้าดียังไงมานอนข้างข้า”

“ข้าดูแลเจ้าตอนที่ไม่รู้สึกตัวเหตุใดถึงไม่สำนึก อย่า...” เฟิงอวี่นางเลื่อนใบมีดเข้าไปใกล้คอของเขาเพิ่มขึ้น

เสียงดาบขององครักษ์ด้านนอกดังเข้ามาภายในรถม้า เฟิงอวี่นางจึงขวางมีดออกไปปักอยู่ที่เท้าขององครักษ์ที่กำลังจะเข้ามาช่วยหนิงหวง

“ออกไป” นางเอ่ยเสียงลอดไรฟันออกมา

“พวกเจ้าจะชักดาบเพื่ออันใด หรืออยากให้นางสังหารข้าทิ้ง” หนิงหวงเดินออกไปก็ระบายอารมณ์ใส่องครักษ์ของตนทันที

เสี่ยวเยว่รีบเข้ามาดูเฟิงอวี่ ที่เลือดซึมออกมาจากบาดแผลอีกแล้ว

“คุณหนู ท่านนอนนิ่งๆ เถิดเจ้าค่ะ องค์ชายรองมิได้ล่วงเกินอันใดท่าน เพียงแค่นอนเฝ้าเท่านั้น”

“เจ้าเป็นคนของผู้ใด” สายตาที่แผ่ไอสังหารออกมา ทำให้เสี่ยวเยว่หดคอลงด้วยความหวาดกลัว

“ต้องเป็นคนของท่านอยู่แล้วเจ้าค่ะ เพียงแต่ข้ามักจะถูกลากออกไปเสมอ”

“ทำแผลเถิด” นางล้มตัวกลับลงไปนอนที่เดิม ในปากของเฟิงอวี่เคี้ยวขนมปังไปด้วย

การเดินทางเข้าวันที่สิบหลังจากที่นางได้รับบาดเจ็บ พอเดินทางด้วยรถม้า และยังเคลื่อนตัวไปอย่างช้าๆ ทำให้ไปไม่ถึงไหนเสียที หนิงหวงยังคงหน้าหนาเข้ามาอยู่ในรถม้าด้วย เฟิงอวี่นางก็คร้านจะสนใจแล้ว ทะเลาะกับเขาเมื่อใด แผลของนางเป็นต้องปริทุกครั้ง จึงได้แต่หลับตาข้างไม่สนใจว่าเขาจะนอนในรถม้ากับนางด้วย

“อาอวี่ เจ้าของสิ่งของพวกนี้มาจากที่ใด ยาของเจ้าก็หน้าตาประหลาดนัก”

“...” เฟิงอวี่ไม่ยอมตอบเขา

“อย่างไรเจ้าก็เป็นพระชายาของข้า ข้าไม่พูดออกไปอยู่แล้วเจ้าไม่ต้องห่วง”

“หึ บุรุษโง่งมเช่นท่าน จะเป็นสามีของข้าหรือ ดูท่าจะเพ้อเกินไป”

“จะ เจ้า เจ้าแต่งเข้าตำหนักข้าแล้ว จะไม่ให้เรียกว่าภรรยาได้อย่างไร”

“ได้ผูกผมหรือไม่ ได้เข้าหอหรือไม่ กราบไหว้ฟ้าดินท่านยังทำแบบขอไปที เช่นนี้จะเรียกว่าสามีภรรยาได้อย่างไร” นางยิ้มเย็นออกมา

พอนางยิ้มเช่นนี้เมื่อใด เขาเป็นต้องเจ็บตัวทุกที หนิงหวงเลยถอยห่างไปให้พ้นมือพ้นเท้าของนาง

“อย่างไรเจ้าก็ไม่อาจแต่งให้ผู้อื่นได้อีก”

“ใช่ ก็ไม่แต่ง แต่ข้าจะเลี้ยงดูบุรุษไว้แทน”

“จะ เจ้า เหอะ มีสตรีที่ใดคิดเช่นเจ้ากัน ในเมืองหลวงหาไม่มีสักคน”