๒ แม่ดอกบัวขาว

โรงเตี๊ยมแห่งนี้ตั้งอยู่บนถนนเส้นหลักใหญ่โตโอ่อ่า

หลีหนิงหนิงเงยหน้าไล่ขึ้นมามองชั้นที่สอง…ชั้นที่สามขึ้นไปเรื่อย ๆ ก่อนจะหยุดอยู่ที่ชั้นสุดท้ายคือชั้นที่ห้า

รังรักของซ่งเสวี่ยนและแม่ดอกบัวขาว

ทุกอย่างจะมิใช่เรื่องแปลกหากซ่งเสวี่ยนนั้นไม่มีภรรยา

“ดูท่าคงไปพลอดรักกัน ท่านคงชืมไปแล้วกระมังว่ายามนี้ตนมีภรรยาแล้ว” หลิหนิงหนิงพูดไล่หลังซ่งเสวี่ยที่เดินจากไปไม่เหลียวมอง

ไม่รู้เพราะเหตุใดซ่งเสวี่ยนถึงไม่ตัดใจจากแม่ดอกบัวขาวเสียที ว่ากันตามตรงนั้นในบทที่ฉากที่พระรองตัวร้ายนัดหมายกับนางเอกออกมาเพื่อขอร้องอ้อนวอนให้นางอยู่ข้างกายเช่นเดิม

แต่แม่ดอกบัวขาวนั้นทำทีเป็นบัวที่ตัดเยื่อยังเหลือใยเพราะแท้จริงแล้วอยากเก็บไว้ทั้งพระเอกและพระรองของนาง

“ช่างเแสแสร้งเสียจริง” นางคร้านจะใส่ใจจึงปล่อยไป

หลังจากซ่งเสวี่ยนปล่อยนางทิ้งไว้หน้าโรงเตี๊ยมแล้วเดินเข้าไปผู้เดียวนั้น เหอะ! เห็นนางเป็นตัวอะไรกันและคิดว่าหลีหนิงหนิงมีหรือจะวิ่งตามบุรุษ

อยากได้ก็เอาไปเถอะ!

หลีหนิงหนิงพูดขึ้นกับตนเอง “เช่นนั้นข้าจะไปตามทาง ของข้า” ก่อนจะทอดถอนหายใจเหนื่อยหน่าย

หากอยู่เดียวที่จวนนางก็โดนโบยเจียนตาย

ทว่าหากอยู่กับซ่งเสวี่ยนก็เฉียดเข้าใกล้ความตาย

ใบหน้าคนงามยกยิ้มเยาะตนเอง ก็แน่สิ…นางมันก็ เป็นเพียงตัวประกอบในนิยายเท่านั้น แต่จะตายเมื่อไหร่หรือเพราะเหตุอันใดนั้น หลีหนิงหนิงไม่รู้แน่ชัด

หลีหนิงหนิงเดินเตล็ดแตร่ไปทั่วถนนตลอดทั้งสาย มีร้านอาหารสองข้างฝั่งที่ส่งกลิ่นหอมโชยออกมาเชิญชวนให้ลิ้มลอง พร้อมทั้งท้องน้อย ๆ ของนางที่เริ่มส่งเสียงคร่ำควรญโวยวาย

 ดังนั้นนางจึงตัดสินใจเลี้ยวเข้ายังร้านหนึ่งที่ไม่มีคน

มือเรียวลูบหน้าท้องตนเองเล็กน้อย “ใจเย็น ๆ หน่อย”

“เหล่าป่านข้าเอาโจ๊กชามหนึ่ง” จังหวะเดียวกันหลีหนิงหนิงพลันสบตากับเจ้าร้านที่กำลังมองมาพอดี

“โจ๊กชามหนึ่ง!” เหล่าป่านย้ำอีกครั้ง

หลีหนิงหนิงจึงพยักหน้าตอบด้วยความยิ้มแย้ม ได้กินอะไรสักหน่อยคงอารมณ์ดีขึ้นไม่ได้ และแน่นอนบทตัวประกอบของ หลีหนิงหนิงคงไม่ง่ายนัก

เมื่อเนื้อเรื่องเริ่มเปลี่ยนไปจากนิยายที่แปลที่ละนิด

“คุณหนูหลี”

“…..”

“ยามนี้คงต้องเรียกซ่งฮูหยินแล้วใช่หรือไม่”

บุรุษในอาภรณ์สีขาวสะอาดตาดุจเทพเซียน ใบหน้าที่หล่อเหล่าคมคายพร้อมทั้งจมูกเป็นสันและท่าทางประหนึ่งจอมเสเพล หากนางเดาไม่ผิดแล้วก็

“จือรุ่ยหยาง” หลีหนิงหรองขมวดคิ้ว หรี่ตามอง

เหตุใดเขามาอยู่ที่นี้!

สมควรที่จะอยู่โรงเตี๊ยมกับคนสองผู้นั้น!!

ยามนี้เขาสมควรจะอาละวาดมีเรื่องกับซ่งเสวี่ยนมิใช่หรือ!!!

จือรุ่ยหยางสำรวจมองหลีหนิงหนิงประหนึ่งว่ากำลังเห็นผี เมื่อเขาเห็นนางนั่งอยู่ผู้เดียวจึงถือโอกาสมาทักทายเสียหน่อย ไฉนถึงต้องร้องตกใจด้วย “ผ่านไปไม่กี่วันเจ้าก็หลงลืมข้าไปหมดแล้วหรือไรหลีหนิงหนิง”

ไม่ลืม! แต่ข้าพึงเห็นครั้งแรกต่างหาก

แม่ดอกบัวขาวคิดจะจับบุรุษหล่อเหล่าไว้ข้างกายทั้งสองคนเลยหรือไร

หลีหนิงหนิงสายหน้า สายตายังคงจับจ้องไม่วาง

จื่อรุ่ยหยางกระอักกระอ่วนเล็กน้อยเมื่อถูกจ้องมองไม่กระพริบตา เขาแค่นเสียงทีหนึ่งก่อนเอ่ย “ซ่งเสวี่ยนเขาดีกับเจ้าหรือไม่ บุรุษผู้นั้นเห็นแก่ตัวนักเป็นถึงบุตรชายคนโตของจวนแล้วจะมีอำนาจอันใดเพราะมารดาเป็นเพียงบ่าวรับใช้เท่านั้น”

ที่กล่าวออกมาคิดจะทำอันใดงั้นหรือ?

หลีหนิงหนิงอาจจะปรบมือให้กับจือรุ่ยหยางจริง ๆ “แล้วท่านมีดีอันใดหรือ” นางย้อนถามกลับ

แม้จะแปลไม่จบแต่พื้นฐานของตัวละครนางย่อมจำได้ พระเอกผู้นี้เกิดในครอบครัวค้าขายนับว่ายังมีฐานะน้อยกว่าพระรองของนางด้วยซ้ำ แล้วเหตุใดต้องกดผู้อื่นต่ำยกตัวเองขึ้นสูง

เขาคิดว่านางโง่งมหรือ! ท่านมีดีแค่ความหล่อเท่านั้น

ประโยคของสตรีเบื้องหน้าทำเอาจื่อรุ่ยหยางไปไม่เป็น ทว่าในใจเขานั้นย่อมรู้ดีว่าตนดีกว่าซ่งเสวี่ยนทุกอย่าง

ไม่ว่าจะแย่งชิงความรักจากหลีหลินว่านมาได้

หรือแม้แต่หน้าตาเขาก็ไม่ได้ด้อยไปกว่า

“หลายวันก่อนเจ้ายังวิ่งตามข้าอยู่ไม่ใช่หรือไร ไฉนเปลี่ยนไปราวกับไม่คุ้นหน้า” จื่อรุ่ยหยางยกยิ้มมุมปาก ก่อนจะปรายสายตามองเหล่าป่านที่ยกโจ๊กหนึ่งถ้วยมาวางบนโต๊ะให้

“นั่นมันเรื่องในอดีต!”

“10 อีแปะ” เหล่าป่านรูปร่างอ้วนท่วม ตามตัวมีแต่กลิ่นเหงื่อไคล้กำลังจดจ้องรอรับเงินจากสตรีตรงหน้าหลังจากวางถ้วยโจ๊กร้อน ๆ ส่งกลิ่นหอมยั่วยวนตรงหน้า

“…..” หลีหนิงหนิงไม่รู้ว่าควรจะสนใจผู้ใดก่อนดี

 “หากไม่มีก็ไม่ต้องกิน” เหล่าป่านเริ่มขึ้นเสียง ลูกค้ามีไม่น้อยที่มานั่งสั่งอาหารที่ร้านพอกินแล้วก็ไม่จานเงิน

ดังนั้นเขาจำเป็นต้องเก็บเงินก่อน

ว่าอย่างไรนะ!!!

หลีหนิงหนิงมีสีหน้าตกใจ นางหลงลืมไปได้ว่าไม่มีเงิน

ไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ออกมาดี แม้แต่เงินติดตัวสักอีแปะยังไม่มีซ้ำยังอยู่ต่อหน้าพระเอกที่นางกำลังด่าทอไปอีก “เช่นนั้นข้าขอตัว”

หลีหนิงหนิงแทบอยากจะก้มหน้าวิ่งหนีจากไปโดยเร็ว

จังหวะเดียวกันนั้นเองสถานการณ์ทุกอย่างล้วนตกอยู่ในสายตาของจื่อรุ่ยหยาง เขามองดูด้วยความสนุกซ้ำยังเหยียบย้ำ ดูเคลนซ่งเสวี่ยนอยู่ในใจ “ข้าเลี้ยงเจ้าเอง”

จื่อรุ่ยหยางหยิบเงินออกมาจากสาบเสื้อส่งให้เหล่าปานก่อนที่จะเดินไปด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม

“ข้าไม่กิน!” หลีหนิงหนิงปฏิเสธเสียงแข็ง

แค่นี้นางก็ขายหน้าแทบแย่แล้ว

“ข้ามีดีอันใดหรือ…หากมีภรรยาข้าคงมอบเงินให้นางไม่ปล่อยให้ลำบากหรือต้องออกมาหาข้าวกินนางจวน”

หลินหนิงหนิงหันขวับ กระแทกเสียง “เหอะ! แค่นี้นับเป็นบุญคุณหรือ….เช่นนั้นข้าไม่กิน!”

ไปกินกับผีเถอะ!

“เช่นนั้นผู้ใดจะกิน” จือรุ่ยหยางหน้าเสียเมื่อถูกปฏิเสธ “หลีหนิงหนิงเจ้ามิเคยปฏิเสธข้า”

“หากท่านไม่กินก็นำไปให้สุนัขกินซะ”

แน่นอนว่าหากง่ายเกินไปคงไม่ใช่ตัวประกอบเช่นนาง

จังหวะที่หลีหนิงหนิงลุกขึ้นหันหลังเตรียมจะเดินออกไปนั้น สายตาเห็นบุรุษและสตรีผู้หนึ่งกำลังมองมาอยู่

“น้องหญิง! พี่รุ่ยหยาง!”

เหอะ!

นี่มันเรื่องบัดซบอันใดกัน ทุกอย่างไม่ได้เป็นไปตามบทที่นางเคยแปลแม้แต่น้อย

วันนี้นางสมควรจะถูกโบยและนอนโอดโอยอยู่ที่เรือนแต่กลับติดตามซ่งเซวี่ยนออกมา ส่วนฉากที่พระรอง พระเอกและ แม่ดอกบัวขาวพบเจอกันคือที่โรงเตี๊ยมทว่าเหตุใดผู้คนถึงมาพบกันยังที่ตลาดกันได้

หลีหนิงหนิงกรอกตามองบน

“หนิงหนิงมีเรื่องอันใดกับพี่รุ่ยหยางกัน” หลีหลินว่านเดินย่างกายมาตรงหน้าก่อนยืนมือหลีหนิงหนิงขึ้นมาจับกุมอย่างอ่อนโยน “พี่รุ่ยหยางอ่อนโยนกับนางสักนิดเถอะ นางน่าสงสารเพียงนี้” ประโยคหลังเอ่ยกับจือรุ่ยหยาง

ข้ามีอันใดให้น่าสงสารกัน

หลีหนิงหนิงขมวดคิ้ว เอียงคอมองด้วยความสงสัย

“ข้าสบายดี สบายดีมากและกำลังจะกินโจ๊กถ้วยนั้นทว่า จู่ ๆ กับมีสุนัขตัวหนึ่งมายุ่มย่าม” นางอธิบายพร้อมทำการทางประกอบชี้ไปที่โจ๊กหอมกรุ่นถ้วยนั้นที่ตอนนี้คงจืดชืด

จือรุ่ยหยางแย้ง “เจ้ากล่าวหาว่าข้าป็นสุนัขได้อย่างไร ข้าเห็นใจเจ้าที่ไม่มีเงินโจ๊กเมื่อพบคนคุ้นเคยย่อมช่วยเหลือ”

“เหอะ!” หลีหนิงหนิงแค่นเสียง เท้าสะเอวมองไม่กะพริบ

นัยน์ตาของหลีหลินว่านเริ่มเอ่อคลอ ส่ายหน้าไปมาเล็กน้อยมองแล้วน่าสงสารจับใจ “หยุดเถอะ”

“หลินว่าน” ซ่งเสวี่ยนที่ยืนดูอยู่นาน เมื่อเห็นนางในดวงใจเริ่มทีท่าไม่ดีจึงหมายจะเข้ามาปลอบใจแต่ทว่ากับไม่ทันจื่อรุ่ยหยางที่พลันดีตัวนางเขาโอบกอดเสียงแล้ว

“ข้าขอโทษหลินว่าน ข้าผิดไปแล้ว”

จือรุ่ยหยางลูบเรือนผลงามอย่างแผ่วเบา พร้อมกับส่งสายตาดุมายังหลีหนิงหนิง

บทของตัวประกอบเช่นนางคือทำให้ตัวเองของนางคือทำให้เรื่องดำเนินไปได้ใช่หรือไม่ ซ้ำยังต้องเป็นแม่สื่อให้พระเอกปากสุนัขและแม่ดอกบัวขาวอีกหรือ

จังหวะเดียวกันหลีหนิงหนิงปรายสายตาไปมองซ่งเสวี่ยนที่ยืนอยู่ไม่ใกล้เพียงแค่หนึ่งคืบเขาก็จะถึงตัวแม่ดอกบัวขาวแล้ว แต่ทว่าพระรองล้วนได้รับแต่ความผิดหวัง

“กลับเรือน”

หลีหนิงหนิงเจ็บปวดหัวใจ พระรองร้ายกาจผู้น่าสงสารของนางคงจะเจ็บปวดไม่น้อย “ข้าจะปลอบใจท่านเอง”