๓ พระรองตัวร้าย

น่าเสียดายที่ตอนนี้ยังคงเป็นฤดูร้อน ทว่าหลีหนิงหนิงพลันรู้สึกไอเย็นที่แพร่กระจายรอบตัว

หลีหนิงหนิงจูงมือซ่งเสวี่ยนมาจนกระทั่งหยุดอยู่ท้ายตลาดก่อนจะเริ่มรู้สึกได้ว่ามือที่จับกุมอยู่เริ่มบีบแน่นขึ้นเรื่อย ๆ ราวกับกระดูกกำลังจะแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ

นางสบัดมือทันที

หัวคิ้วของหลีหนิงหนิงขมวดมุ่นมองไม่พอใจ “ข้าเจ็บ”

“สมควร” ทั้งน้ำเสียงเย็นชาและสีหน้าเคร่งขรึมของ ซ่งเสวี่ยนเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยวทั้งสิ้น

“ข้ากำลังช่วยท่านอยู่นะซ่งเสวี่ยน”

นี่เป็นเรื่องบุญคุณแต่เขากับกระทำรุนแรงกับนางเช่นนี้ หลีหนิงหนิงเห็นว่านางควรปล่อยเขาให้ถูกพระเอกแทงจนกระอักเลือดจุกอกไปซะดีกว่า

อารมณ์ของซ่งเสวี่ยนไม่สมควรให้นางต่อว่าเลยสักนิด

ซ่งเสวี่ยนตอบ “หากเจ้ายังสอดมือยุ่งเรื่องของข้าเช่นนั่นข้าจะฆ่าเจ้าทิ้งซะ” แล้วมีเหตุอันใดสตรีตรงหน้าถึงกล้าสอดมือเข้ามาช่วยเหลือ “รักษาชีวิตของเจ้าไว้ให้ดีเถอะหลีหนิงหนิง”

หลีหนิงหนิงกำมือแน่น เม้มปากเป็นเช่นตรง พระรองผู้นี้หากเขาคิดจะทำเรื่องอันใดแล้วล้วนทำให้สำเร็จทั้งเรื่องสังหารนางก็เช่นกัน

หากเมื่อใดนางทำตัววุ่นวายเมื่อนั้นคือความตายมาเยือน

ทว่าคิดว่าคนอย่างหลีหนิงหนิงจะหวาดกลัวหรือ นางเพียงแค่โมโหเท่านั้น “เหอะ!” นางแค่นเสียงทีหนึ่งก่อนจะเอ่ย “ละครฉากนั้นท่านเป็นเพียงตัวประกอบเท่านั้น ต่อให้ทำดีหรือเหนือกว่าจือรุ่ยหยางอย่างไรคิดว่าหลีหลินว่านจะสนใจท่านหรือ”

บัดซบเถอะ!

เหตุใดนางจะต้องมีเรื่องกับบุรุษผู้นี้ทุกครั้ง

“เหลวไหลสิ้นดี” ซ่งเสวี่ยตวาดกลับ นัยน์ตาดูลึกล้ำเกินกว่าจะคาดเดาได้ “ตาบอดหรือไรกัน! หลีหลินว่านนางหวังดีจะช่วยเหลือแต่เจ้ากลับใจแคบ” น้ำเสียงทุ้มต่ำแฝงความโกรธที่อัดอั้นเต็มส่วน

หลีหนิงหนิงแย้ง “เป็นท่านและนางที่มีบุพเพแต่ไร้วาสนา”

หากวันนั้นซ่งเสวี่ยนไม่ตกหลุมพรางสตรีเบื้องหน้าปานนี้เขาและหลีหลินว่านคงได้หมั้นหมายกันแล้ว

“ข้าสมควรจะฆ่าเจ้าทิ้งตั้งแต่วันนั้น”

จังหวะเดียวกันหลีหนิงหนิงพลันหลับตาลง “หาข้าสมควรตายนักก็ลงมือ”

เรื่องผิดพลาดเช่นนี้หลีหนิงหนิงมีส่วนผิด นางยอมรับความตายที่ซ่งเสวี่ยนมอบให้

ว่ากันตามตรงเดิมที่เป็นวันที่แม่สื่อและซ่งเสวี่ยนมาจวนเพื่อทาบทามหลีหลินว่านพี่น้องร่วมจวนของหลีหนินหนิง แต่เพราะนางเป็นตัวประกอบอย่างไรจึงขั้นทำให้ตนเองได้ตบแต่งเอง

แน่นอนพระรองตัวร้ายย่อมคู่กับตัวประกอบ

ส่วนพระเอกและแม่ดอกบัวขาวย่อมคู่กัน

ซ่งเสวี่ยนมองอย่างเย็นช้า “เป็นสตรีที่ใจกล้าอวดดี” ในเมื่อนางกล่าวเช่นนี้เขาจึงยกมือขึ้นก่อนจะคว้ามือเข้าที่ลำคอระหงจากนั้นจึงออกแรงเพิ่มมากขึ้น

มุมปากพลันยกยิ้มเหี้ยมโหด

ดูสิว่าความใจกล้าของนางสุดท้ายแล้วจะอ้อนวอนร้องขอชีวิตหรือไม่

ความคับแค้นใจทั้งหมดที่มีมาตั้งแต่เกิดเรื่องจนถึงตอนนี้ ซ่งเสวี่ยนกำลังระบายมันกับภรรยาตนเอง

เขากำลังจะอยู่ในใจหลินว่านแต่กลับเป็นนางที่ทำพัง!

“อึก!” หลีหนิงหนิงตัวชาทั่วร่าง เมื่อรู้สึกแรงบีบรัดที่ลำคอมากเพิ่มเรื่อย ๆ พร้อมกับลมหายใจที่เริ่มติดขัด

บัดซบเถอะ! ข้าจะอายุสั้นด่วนจากไปอีกแล้ว

สตรีเบื้องหน้าใบหน้าหน้าเริ่มซีดเซียว ทว่ากับไม่ส่งเสียงวินวอนหรือไม่ดิ้นทุรนทุรายอย่างที่ควรจะเป็น ซ่งเสวี่ยนพลันหัวเราะเล็กน้อยก่อนจะคลายมือเย็นเฉือบออกจากลำของนาง

และอีกครั้งที่หลีหหนิงหนิงรอดพ้นจากความตาย

“ช่างน่าเวทนา” ซ่งเสวี่ยนกล่าว แววตาดุดัน

เมื่อเป็นอิสระหลีหนิงหนิงทั้งหอบหายใจหนักหน่วง นัยน์ตาแดงก่ำมองบุรุษตรงหน้าด้วยความเครียดแค้น อีกนิด…อีกเพียงนิดเดียวเท่านั้นนางก็สิ้นใจแล้วแต่เขากับปล่อยให้นางเป็นอิสระลิ้มรสความทรมานแทนความตาย

ซ่งเสวี่ยนเฝ้ามองนางด้วยสายตาว่างเปล่า “ทรมานอย่างงั้นหรือ…หึ! ความตายสำหรับสตรีใจกล้านั้นง่ายเกินไป”

หลีหนิงหนิงสั่นสะท้านและก้าวถอยหลังออกห่าง

“ซ่งเสวี่ยนท่านมันโหดเหี้ยมเกินกว่าที่ข้าคาดไว้”

โหดเหี้ยม!

คำนี้สำหรับซ่งเสวี่ยนนั้นเขากับคุ้นชินแล้ว ผู้คนต่างตราหน้าว่าและไม่เข้าใกล้ทว่าจะมีผู้ใดรับรู้ว่าเขาพบเจออันใดมาบ้าง “เช่นนั้นก็อย่ามาทำตังวุ่นวายกับข้า”

ซ่งเสวี่ยนคาดไว้แล้วอีกไม่นานนางคงอย่าขาดกับเขา

 

ยามพลบค่ำไร้ผู้คนพลุ่งพล่าน

เป็นหลีหนิงหนิงที่คิดมากไปเอง ในเมื่อสถานการณ์ล้วนแปรเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง

หลีหนิงหนิงเดินเข้าประตูหลังจวนที่มีไว้สำหรับพวกเหล่ารับใช้ก่อนจะค่อย ๆ ปิดประตูลงอย่างเบามือมากที่สุด แต่ถึงแบบนั้นนางก็ยังคงหวาดกลัวอยู่บ้าง

ผู้ใดจะหยั่งรู้ว่าวันหนึ่งนางจะเฉียดใกล้ความตายหลายครั้ง

พรึ่บ!

เพียงพริบตาเดียวไฟก็พลันสว่างวาบทั่วทางเดิน เซินฮูหยินใบหน้าเปี่ยมไปด้วยความสุขอย่างปิดไม่ปิด “คิดว่าจะหนีพ้นหรือ” ก่อนจะปรายสายตามองไปยังด้านหลังของสะใภ้หมาด ๆ ปรากฏว่าข้างกายนั้นไร้ร่างลูกเลี้ยงผู้น่าขยะแขยง

“คิดว่าจะมีผู้ใดช่วยเจ้าได้ตลอดไปหรือ”

หลีหนิงหนิงชะงักตัวแข็งจังหวะที่นางหันหลังเตรียมจะวิ่งหนีนั้น…กับไม่ทันเสียแล้ว

เซินฮูหยินสั่ง “จับตัวนางไป!”

ข้าผิดอันใด! หรือเพราะข้าเป็นตัวประกอบกัน

หลีหนิงหนิงถูกหิ้วไปโดยบ่าวใช้ในจวน นางทั้งดีดดิ้นสุดแรงจะสู้แรงของบุรุษชายฉกรรจ์ได้อย่างไรหรือหวีดร้องจนสุดเสียงก็ไม่มีผู้ใดสอดมือเข้ามายุ่งทั้งสิ้น “ปล่อยข้า!”

“จับนางไว้ให้แน่น” เซินฮูหยินนำหน้าไปมุมปากยกยิ้มร้าย นางสมควรจะสั่งสอนให้หลาบจำเสียบ้างวันข้างหน้าจะได้หวาดกลัว

พอรู้ตัวอีกทีหลีหนิงหนิงก็ถูกพาตัวมาลานหน้าห้องบรรชนแล้วก่อนที่จะถูกกดตัวนอนคว่ำตัวราบไปกับไม้กระดาษแข็ง ๆ แขนทั้งสองข้างถูกมัดด้วยพันธะ

“ปล่อยข้า!”

คิ้วของเซินฮูหยินเริ่มขมวดด้วยความโมโห “เหอะ จะมีผู้ใดริอาจมาช่วยเจ้าได้หรือ..หุบปากซะ!”

ก่อนที่นางจะพยักหน้าให้พ่อบ้านเตรียมโบยได้ทันที

“เหอะ! ท่านไม่มีสิทธิลงโทษข้าโดยไร้เหตุผลเซินฮูหยิน” มันไม่ยุติธรรมวำหรับหลีหนิงหนิงเลย คิดว่าตนเองเป็นนายหญิงแล้วจะใช้อำนาจลงโทษผู้ใดได้ตามใจหรือ

หมดสิ้นแล้วชีวิตอันนางสงสารของตัวประกอบ

หลีหนิงหนิงใบหน้าเจื่อนลง ไร้การขัดขืนและรู้ว่าถึงอย่างก็ไม่มีผู้ใดช่วนเหลือได้

“ลงมือเถอะพ่อบ้าน ข้าเหนื่อยเต็มทีแล้ว”

พ่อบ้านลงมือทันทีโดยไม่รีรอ

เพี๊ยะ!

ไม้หนาขนาดใหญ่ฟาดลงการหลังของสตรีรูปร่างอรชรทันที พ่อบ้านเกรงว่าหากครบยี่สิบไม้นางจะไม่สิ้นลมก่อนหรือ แต่เขาเซินฮูหยินได้อย่างไร

เซินฮูหยินเกรี้ยวกราดทันที “มารดาจัดการเอง” พ่อบ้านที่เอาแต่ชักช้าเช่นนี้มันจะไปได้เรื่องอันใด นางรีบก้าวเดินก่อนจะคว้ามาถือไว้ในมือ

“ไม่เคารพมารดาสมควรถูกสั่งสอน”

เพี๊ยะ!

ทว่าหลีหนิงไม่ได้ปริปากร้องโอดโอยออกมานั้นยิ่งเป็นกมรแสดงว่ายังคงเหิมเกริมและขัดขืนอยู่ เซินฮูหยินเห็นดังนั้นจึงยกไม้ขึ้นสูงกว่าเดิมเตรียมฟาดลงอย่างแรง

“บังอาจแตะต้องคนของข้า”

น้ำเสียงทุ้มต่ำพร้อมกับไอสังหารที่แผ่ซ่านออกมา แม้แต่บ่าวรับใช้ที่ขัดขวางไว้ก็ไม่อาจเสี่ยงชีวิตทำเช่นนั้นได้

บรรยากาศโดยรอบพลันเย็นเฉือบประดุจเหมันต์ฤดู ซ่งเสวี่ยนเดิมเข้ามาด้วยท่าทางนิ่งเฉย หากแต่นัยน์ตาปรายไปมองสตรีบนกระดาษไม้กับแปรเปลี่ยนเป็นความเหี้ยมโหด

เซินฮูหยินมีท่าทีกระอักกระอ่วน “มารดากำลังสั่งสอนนางอยู่ซ่งเสวี่ยน” ผู้ใดจะรู้เล่าว่าเด็กชายตัวเล็กผอมแห้งเมื่อหลายปีก่อนจะโตมาได้เหี้ยมโหดปานนี้

มุมปากหน้ายกยิ้ม “มารดาของข้าตายไปแล้ว”

“ซ่งเสวี่ยน” หลีหนิงหนิงยังคงมีสติแต่ทว่าร่างกายนางกับอ่อนแรงไร้เรี่ยวแรงราวกับกำลังจะแตกเป็นเสี่ยง

“เจ้าจะอยู่หรือตายล้วนเป็นข้าที่ตัดสินใจ”

“เจ้าไม่มีสิทธิพานางไป” เซินฮูหยินตะโกนลั่น

ฟังดูแล้วช่างเป็นคำปลอบใจที่ทำให้หลีหนิงหนิงคลายความกลัวในตอนนี้ได้มากที่สุด จากนั้นต่อมานางพลันถูกโอบอุ้มก่อนที่สติจะดับวูบไป

เกรงว่าข้าคงจะตายแล้ว

เซินฮูหยินไม่พอใจอย่างถึงที่สุด เรื่องเช่นนี้เป็นการหักหน้าของนาง “เจ้าสมควรถูกบิดาลงโทษซ่งเสวี่ยน!”

“คนผู้นั้นมีหรือจะกล้าทำอันใดได้” ซ่งเสวี่ยนหาได้หวาดกลัวผู้ใดทั้งสิ้น ไม่ว่าจะนรกหรือพิภพปีศาจเขาล้วนการเผชิญ

ในขณะนั้นซ่งเสวี่ยนไม่สนใจผู้ใดที่กีดขวางอยู่ทั้งนั้น สตรีผู้นี้เป็นคนของเขาผู้อื่นล้วนไม่สามารถทำอันใดได้ตามอำเภอใจ

เขาโอบอุ้มอย่างมั่นคง จุดหมายคือเรือนนอน