๔ เยี่ยมบ้านเดิม

ครบสามวันหลังแต่งงามสมควรเยี่ยมเยือนบ้านเดิม

จวนหลีตั้งอยู่ไม่ไกลนักห่างออกไปเพียงสองสามซอยเท่านั้น

หลีหนิงหนิงลงจากรถม้าด้วยความระมัดระวัง บาดแผดที่หลังจากการโดนฟาดเพียงผ่านพ้นมาหนึ่งค่ำคืนเท่านั้นจะหายได้อย่างไร ซ้ำวันนี้มันยังออกรู้สึกเจ็บปวดจนนางระบมไปทั่วร่าง

“ไม่อยู่แล้วข้าอยากกลับจวน”

ในตอนนี้หลีหนิงหนิงไม่มีอารมณ์จะพูดคุยกับผู้ใดทั้งนั้น นางเหนื่อยล้าเหลือเกิน เกรงว่าคงใกล้ตายเต็มทีแล้ว

ดวงตาเมล็ดซิ่งเริ่มปรือลงมาอย่างง่วงงุน

“อย่าได้ทำตัวยุ่งยาก” ซ่งเสวี่ยนเอ่ยเสียงเรียบ สายตามองสตรีเบื้องหน้านิ่งเฉย นางเพียงโดนฟาดไปสองสามไม้ไฉนจะเจ็บปวดจนไร้เรี่ยวแรงเช่นนี้

ซ่งเสวี่ยนพลางดูเคลนในใจ

เมื่อหลีหนิงหนิงได้ยินประโยคนี้ นางจึงแค่นเสียงในใจ “เป็นข้าหรือที่อยากมา….ข้ามิใช่ท่านต้องการพบหลีหลินว่าน”

เพียงหลับตาหลีหนิงหนิงก็รู้ว่าซ่งเสวี่ยนคิดอันใดอยู่

ใบหน้าของคนงามเริ่มร้อนผ่าวซีดเซียวอย่างเห็นได้ชัด ยามที่ขยับเขยื้อนกายเดินหลีหนิงหนิงพลันโอนเอนเล็กน้อย นางพยายามตั้งสติไม่ให้ล้มคะมำขายหน้าอยู่ตรงนี้

“จะไปไม่ใช่หรือ” หลีหนิงหนิงพลันทักท้วง เมื่อซ่งเสวี่ยนเอาแต่นิ่งเฉย

“ช่างอวดดี” ซ่งเสวี่ยนสถบปนความโมโห ก่อนจะรีบสาวเท้าเดินผ่านนำหน้าสตรีอวดเก่งไปหลายก้าว ทว่ากับต้องชะงักฝีเท้าเมื่อได้ยินเสียงร้องโวยวายของบ่าวเวรยามหน้าประตู

“คุณหลี!”

“แย่แล้ว!!”

สายตาของนางเลื่อนลอยเหลือเกิน ยามปริปากจะเอ่ยเรียกซ่งเสวี่ยนทว่ากับรู้สึกหนักอึ้งนักห้วงสุดท้ายก่อนที่สติจะดับวูบไปคือเขาหันมามองนางด้วยความนิ่งเฉย

ครานี้ข้าคงตายจริง ๆ ใช่หรือไม่สวรรค์

“ตัววุ่นวาย”

จังหวะเดียวกันนั้นเองซ่งเสวี่ยนพลันเห็นนางล้มลงกับพื้น เขาถอนหายใจเฮือกหนึ่งจากนั้นจึงหมุนตัวกลับไป

เป็นสตรีที่อ่อนแอเพียงนี้เชียวหรือ

ทว่าขนาดที่ซ่งเสวี่ยนช้อนตัวนางขึ้นมาโอบอุ้มแนบอกไว้พลันสัมผัสไอร้อนที่แผ่ของมาจากตัวสตรีผู้นี้ ใบหน้าและริมฝีปากที่ซีดเซียวมองแล้วดูสมเพชหาได้สงสารอย่างที่ควรเป็น

คุณหนูของพวกนางที่พึงตบแต่งออกไปแต่พอถึงวันกลับเยี่ยมบ้านเดิมกลับสลบไสล

นี่มันเกิดเรื่องอันใดขึ้นกัน

เหล่าบ่าวรับใช้เอาแต่จับกลุ่มกระซิบกระซาบนินทาโดยไม่ทันได้สังเกตนัยน์ของซ่งเสวี่ยนที่เริ่มดุดัน “ห้องนางอยู่ที่ใด” แม้จะไม่มีผู้ใดกรูเข้ามาช่วยเหลือตั้งแต่แรกทว่าพอได้ยินเสียงทุ้มต่ำน่ากลัวเช่นนี้ แน่นอนย่อมมีมากมาย

ซ่งเสวี่ยนเงียบงัน ก่อนจะเดินตามบ่าวรับใช้ที่นำไป

ภาพที่ปรากฏให้เห็นตรงหน้าคือเรือนนอนเล็ก ๆ หลักหนึ่งอยู่ไม่ไกลไม่ใกล้จากเรือนบ่าวรับใช้ หากไม่บอกว่านี้คือเรือนของคุณหนูผู้หนึ่งเกรงว่าเขาคงจะเขาใจผิด

ภายในห้องนอนทันทีที่เปิดออกล้วนเต็มไปด้วยฝุ่นมากมาย

“พาข้าไปห้องรับรอง” ซ่งเสวี่ยนไม่อาจอยู่ในสถานที่สกปรกเช่นนี้

“นางเป็นอันใดหรือ”

ไม่รู้ว่าหลีหนิงว่านนั้นมาตั้งแต่ยามใดแต่ซ่งเสวี่ยนกับมีความรู้สึกคันยุบยิบในใจ

“พาหนิงหนิงไปที่ห้องข้า”

หลีหนิงว่านเสนอแม้ภายในใจจะรู้สึกไม่ชอบใจ

สถานการณ์ตอนนี้นับว่าเป็นใจนัก ซ่งเสวี่ยนคาดไว้แล้วว่าเขาต้องได้พบพานหลินว่านที่จวนแต่ไหนเลยจะหลงลืมจือรุ่ยหยางที่เดิมตามหลังมา

“ได้อย่างไร” จือรุ่ยหยางแย้ง ก่อนปรายตามองสตรีที่สลบไสลในอ้อมกอดของศัตรู “ยามนี้นางแต่งงานแล้วหลินว่าน” ซ้ำคำพูดทุกคำล้วนเน้นย้ำราวกับเจาะจงให้คนผู้หนึ่งได้ยิน

หลีหลินว่านยิ้มเจื่อนเล็กน้อย

“เช่นนั้นข้าจะพาไปห้องรับรอง” นางยังคงอาสาทำตัวเป็นญาติผู้พี่ที่แสนดี ก่อนที่ประโยคหลังจะหันไปเอ่ยกับบ่าวกับใช้ “แจ้งนายท่านหลีและนายหญิงว่าหนิงหนิงนางไม่สะดวก”

ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดซ่งเสวี่ยนฟังแล้วถึงขัดหู

ในยามที่ปลายตามองสตรีในอ้อมอกเขาพลันรู้สึกได้ว่านางนั้นมีไข้ไม่น้อย “รบกวนเจ้าตามหมอได้หรือไม่” ซ่งเสวี่ยนเอ่ยขึ้นหลังเงียบอยู่ครู่หนึ่ง

มุมปากของจื่อรุ่ยหยางพลันยกยิ้มเยาะ “สามีย่อมห่วงใจภรรยา”

เมื่อหลีหนิงว่านได้ยินประโยคของซ่งเสวี่ยนนางจึงชะงักทันที จากนั้นจึงกล่าวเสริม “พี่รุ่ยหยางหากภรรยาไม่สบายสามีย่อมสมควรดูแล” สายตาจ้องมองจื่อรุ่ยหยางด้วยความลึกซึ้ง

จื่อรุ่ยหยางได้ยินคำหวานจึงระบายยิ้มกับใบหน้ายียวน เมื่อครู่ “แน่นอนหากเจ้าป่วยข้าย่อมดูแล”

แน่นอนว่าว่าสถานการณ์ตอนนี้ย่อมมีซ่งเสวี่ยนอยู่ด้วย ยามปกติแล้วย่อมชิ่งดีชิ่งเด่นกับจือรุ่นหยาง แต่ตอนนี้เขากลับ นิ่งเฉย สายตามยังคงเพ่งองสตรีที่โอบอุ้มครั้งแล้วครั้งเล่า

“อีกไกลหรือไม่หลินว่าน”

หลีหลินว่านตากระตุกทันที ในใจเริ่มมีอารมณ์โกรธ เหตุใดถึงห่วงใยหลีหนิงหนิงนัก!

ท่านกำลังทำข้าไม่พอใจรู้หรือไม่ซ่งเสวี่ยน!

นางครุ่นคิดในใจ ใบหน้าเชิดขึ้นนัยน์ตาแข็งกร้าวไม่น้อย

จากนั้นไม่นานหลีหนิงหนิงก็ถูกตรวจดูอาการด้วยหมอหญิงชราผู้หนึ่ง ปรากฏว่านางนั้นตัวร้อนรุ่มจับไข้เพราะร่างกายอ่อนแอจนระบมเจ็บช้ำ

ซ่งเสวี่ยนยืนอยู่ไม่ไกลนัก สายตาปรายมองภรรยาตนเองรูปร่างผอมแห้งกำลังนอนอยู่บนเตียง

“นางจะฟื้นเมื่อไหร่” หากตายตอนนี้เขาคงเป็นหม้าย

หมอหญิงชราส่ายหน้าตอบ “ร่างกายของคุณหนูผู้อ่อนแอนักซ้ำยังจับไข้สูง ข้าคงตอบคุณชายไม่ได้ เกรงว่าหากคืนนี้นางยังไม่ฟื้นก็มั่นเช็ดตัวให้นะเจ้าค่ะ ส่วนเทียบยาข้าจะฝากไว้ที่หญิงรับใช้” นางอธิบายอย่างละเอียดและเมื่อหมดหน้าที่แล้วจะออกจากห้องไปทันที

“ท่านอย่าได้กังวลเลย” หลีหลินว่านอาศัยจังหวะนี้เข้ามาปลอบซ่งเสวี่ยน สายตามองญาติผู้น้องด้วยสายลุ่มลึก จากนั้นจึงหมายจะกุมมือซ่งเสวี่ยนทว่าเขากลับก้าวถอยหนี

ซ่งเสวี่ยนยังคงจ้องสตรีบนเตียงด้วยสายตาแน่นิ่ง “ข้าจะพานางกลับจวน”

เห็นได้ชัดว่าหลีหนิงหนิงคงไม่ได้รับการปฏิเสธจากคนที่นี้อย่างเท่าเทียมนัก มองดูได้จากเรือนนอนที่เจ้าของเรือนไม่อยู่กลับถูกปล่อยให้สกปรกคลุกฝุ่นเช่นนี้

หลีหนิงหนิงเป็นคนของเขา ดังนั้นต้องกลับจวนกับเขา… จะปล่อยให้ตายที่นี้ได้อย่างไร

“หลินว่านนางหวังดีแต่ดูเจ้ากับไม่ใยดี” จื่อรุ่ยหยาง ย้ำเตือน ยามที่มองใบหน้าจองหลินว่านเขาพลันเห็นสายตาผิดหวัง

เมื่อจื่อรุ่ยหยางกล่าวเช่นนี้ หลีหลินว่านสีแสร้งใบหน้าหม่นหมอง “อย่าเลยพี่รุ่ยหยาง ซ่งเสวี่ยนคงไม่สะดวกใจที่นำพักที่นี้กระมัง” หากเป็นเมื่อก่อนแน่นอนซ่งเสวี่ยนย่อมยืนกรานจะอยู่ที่นี้

แต่เหตุใดแล้วพอแต่งหลีหนิงหนิงเป็นภรรยาที่แปรเปลี่ยน

สตรีบนเตีนงเริ่มขยับตัวเล็กน้อย หน้าผากเริ่มมีหยาดเหงื่อซึมออกมา ซ่งเสวี่ยนสังเกตเห็นจึงตรงเข้าไปตรวจดูทันที “ไม่สบายตัวหรือ” มือหนาว่างลงบนหน้าผากปรากฏว่าร้อนจี๋

ทว่าพูดกับคนป่วยไปจะมีประโยชน์อันใด

หลีหนิงหนิงยังคงนอนแน่นิ่งดั่งเคย

หลีหลินว่านรีบก้มหน้าปิดบังความไม่พอใจเต็มส่วน เห็นได้ชัดว่ายามนี้นางมีน้ำหนักใจซ่งเสวี่ยนไม่พอ มือทั้งสองข้างกำแน่น

เมื่อเป็นของนางแล้วย่อมเป็นไปจนตาย!

จื่อรุ่ยหยางเองก็พลันมองสตรีบนเตียงไปด้วย

ซ่งเสวี่ยนเป็นคนหยาบกระด้าง เรื่องดูแลตนเองหรือดูแลผู้อื่นย่อมไม่เคย จากนั้นเขาจึงค่อย ๆ ยกสาบเสื้อยกขึ้นเช็ดหน้าผากให้นางอย่างแผ่วเบาราวกับจะรบกวนเวลานอน

“ข้า ข้าทำให้เอง”

หลีหลินว่านเงยหน้ามองอีกทีก็เห็นซ่งเสวี่ยนมีท่าทีอ่อนโยนเสียแล้ว

นางจะยอมให้เป็นเช่นนี้ไม่ได้

“ประเดี๋ยวเจ้าจะจับไข้จากนาง” ยังดีที่จื่อรุ่ยคว้าเรียวแขนของหลินว่านไม่ทัน ไม่เช่นนั้นปานนี้นางคงอยู่ที่ขอบเตียงแล้ว “ปล่อยให้สามีได้ดูแลภรรยาตนเองเถอะ”

หลีหลินว่ายังคงไม่ลดละ “แต่หนิงหนิงเป็นญาติผู้น้องข้า”

จื่อรุ่ยหยางยังคงส่ายหน้า ยืนยัดคำเดิม “เจ้าไปกลับข้า” จากนั้นเขาจึงจับมือหลินว่านเดินออกไปจากเรือนทันที ซ้ำยังมีมารยาทปิดประตูเรือนไม่ให้ผู้ใดเข้ามารบกวนได้อีกด้วย

แต่การกระทำของจื่อรุ่ยหยางครานี้ช่างขัดใจหลีหลินว่านมากนัก หลังจากออกมาระยะหนึ่งนางจึงพลันแกะมือออกด้วยความไม่พอใจ ใบหน้าคนงามขมวดมุ่นอย่างเห็นได้ชัด “ถึงอย่างไรเขาก็เป็นญาติผู้น้องของข้า”

ในใจตอนนี้หลีหลินว่านไม่ชอบที่ซ่งเสวี่ยนไม่สนใจนาง

“แต่นางมีซ่งเสวี่ยนผู้เป็นสามีอยู่ข้างกาย” ท่าทางของ หลินว่านในตอนนี้เองไม่เข้าตาจือรุ่ยหยางเลยสักนิด

ไฉนนางถึงยังดื้อรั้นแบบนี้

“แล้วอย่างไร!”

หลีหลินว่านยังคงยืนยันก่อนจะเดินลงเท้าจากไปทันที

จื่อรุ่ยหยางถามอย่างขับข้องในใจ “หรือเป็นเจ้าที่กำลังหึงห่วงซ่งเสวี่ยน”

“หาใช่เรื่องที่ท่านต้องเก็บมาใส่ใจจื่อรุ่ยหยาง”