7 สกุลถานเหมือนกัน

รถม้าจอดนิ่งสนิท นางรู้สึกตัวตื่นเพราะการหยุดนิ่งของรถม้า ก่อนที่จะได้ลุกขึ้นร่างแบบบางของซู่เฟินก็ถูกใครบางคนกระชากลงมาแบบไม่ให้ทันได้ตั้งตัว

คนตัวเล็กหันหน้าจะตะโกนด่า กลายเป็นว่าบุรุษผู้นั้น ยืนใช้มือไขว้หลังมองเธอด้วยสายตาไร้อารมณ์

ซู่เฟินพิจารณารูปร่างลักษณะของบุรุษคนนั้น พลางนึกถึงบทบรรยายตัวละครของไรท์เตอร์

มักใส่ชุดสีดำสนิท!

รูปร่างสูงโปร่ง!

ใบหน้าหล่อเหลาคมคาย

หรือจะเป็นถานเฉินเหลียน เออ!! ดีจังเลย ตัวนางเองก็พึ่งนึกได้ว่าตัวละครพระเอกมีนามสกุลเดียวกับนาง หรือว่านางจะเป็น.....

คนของถานเฉินเหลียนเข้านำตัวนางกลับเข้าไปในบ้านโบราณหลังใหญ่ เรือนหลังนี้แม้จะไม่โดดเด่นสง่างามเท่ากับจวนรัชทายาทของอีตาพระรองนั่น แต่ก็ถือว่าใหญ่โตสง่างาม

ปูมหลังของถานเฉินเหลียนคือแม่ทัพใหญ่ ครอบครัวตระกูลถานส่งต่อความภักดีจากรุ่นสู่รุ่น แน่นอนว่าปัจจุบัน คนตระกูลถานถือว่ามีอำนาจพอสมควร โดยเฉพาะถานเฉินเหลียน เป็นเช่นนั้นเขาจึงกล้างัดข้อเฉิงเว่ยฉีพ่อพระรองแสนดีของออลพี้เพิ๊ล

“คุณชายจัดการกับนางเช่นไรดี” พ่อบ้านชราถามคนที่คาดว่าน่าจะเป็นถานเฉินเหลียน

เขายืนมาหยุดอยู่ตรงหน้า มองเธอด้วยสายตาไร้อารมณ์ความรู้สึก ในเรื่องยังบรรยายไว้อีกว่าคนผู้นี้ฆ่าคนได้อย่างง่ายดาย จิตใจโหดเหี้ยม เพราะเติบโตมาแบบไร้ความรักจากบิดาและมารดา

“ข้ารับเจ้ากลับเข้ามาอยู่ในบ้านเพราะคำขอของท่านพ่อครั้งสุดท้ายก่อนตาย คนผู้นั้นบอกให้ข้าดูแลเจ้าเป็นอย่างดี แต่ไม่คิดว่าเจ้าจะหน้าไม่อายเหมือนมารดาของตัวเอง”

ได้ยินว่าเขาด่าแม่ ซู่เฟินก็เลือดขึ้นหน้า อ้าว!!! ไอ้นี่ กล้าดียังไงมาด่าแม่ของนางกัน

คนตัวเล็กผลักอกเขาไปหนึ่งที พร้อมกับชี้มือขึ้นด่า

“ข้าให้เจ้าด่าข้าได้ จะสาปแช่งเช่นไรก็แล้วแต่เจ้า แต่อย่าลามปามไปถึงมารดาของข้า” คนตัวเล็กขึ้นเสียงใส่เขา “คนอย่างเจ้ามันมีดีอะไร นิสัยก็ชั่วร้าย แล้งน้ำใจ ไม่รู้แม่นางหลิงชอบเจ้าไปได้อย่างไร ถ้าข้าเป็นนาง ข้าไปหาคนอื่นเป็นสามีดีกว่า” ซู่เฟินพูดทุกคำออกมาอย่างที่นางรู้สึก

แววตาของถานเฉินเหลียนเปลี่ยนเป็นเกรี้ยวกราด นางเป็นสตรีที่ใจกล้าหน้าทนกว่าที่เขาคิด ทุกคำที่นางพ่นออกมาล้วนแต่แทงใจดำเขาทั้งสิ้น ผู้เป็นพี่ชายกำหมัดแน่น

ตั้งแต่รู้ว่าบิดาแอบซ่อนนางเอาไว้ และไม่ได้รักใคร่มารดาเขาเพียงคนเดียว แค่นั้นก็เจ็บปวดมากเกินพอแล้ว ตอนนี้ยังต้องรับนางกลับเข้ามาอยู่ในบ้านให้เห็นหน้าทุกวัน เป็นหนามทิ่มแทงใจเช่นนี้อีก แถมตอนนี้ยังพึ่งรู้ว่าปากของนางกล้าแกร่งนัก

ถานเฉินเหลียน แทบอยากจะบีบคอนางให้ตายตรงนี้

“เจ้าพูดมากเกินไปแล้ว ไม่อยากรักษาชีวิตเอาไว้ใช่หรือไม่ เขาข่มขู่นาง”

“ตายก็ตายสิ ใช้ชีวิตแบบคนตายยังดีกว่ามาเจอคนอย่างพวกเจ้า”

ซู่เฟินปวดขมับตุบ ๆ ตั้งแต่วาร์ปเข้ามาก็มีเรื่องให้นางปวดหัวไม่หยุด นอกจากจะต้องรับมือกับพระรองแสนชั่ว ยังมีพระเอกแสนร้ายอีกคน

แล้วตอนนี้นางเป็นใครอยู่ในร่างหรือตัวตนของใครกัน อย่าบอกนะว่าเป็นน้องสาวของเจ้านี่

“คุณชาย มีคนส่งของสิ่งนี้มาพร้อมกับคุณหนู ผู้ส่งเน้นย้ำให้ท่านเปิดดูให้ได้”

กล่องไม้ขนาดกะทัดรัดถูกพ่อบ้านถานยื่นมาให้ ถานเฉินเหลียนรับมันมาแต่โดยดี จดหมายที่แนบมาด้วยจ่าหน้าซองถึงเขา ชายหนุ่มคลี่จดหมาย

“ของถานซู่เฟิน

เฉิงเว่ยฉี”

ประทับตรารัชทายาท

เขาอ่านคราแรกก็ยังไม่เข้าใจ แต่เมื่อเปิดดูสิ่งของด้านใน สิ่งนั้นเป็นเพียงผ้าสีขาว เขาสำรวจมันดูอย่างสงสัย บนผ้าผืนนั้นมีร่องรอยสีแดง

ถานเฉินเหลียนมองใบหน้าสุดแสนธรรมดาของสตรีที่เป็นน้องสาวด้วยสีหน้าบอกบุญไม่รับ

“เมื่อคืนเจ้ากับมัน.......” เขาปรี่เข้าไปบีบคอนาง

ครั้งนี้ซู่เฟินไม่ทันได้ตั้งตัว คอของนางยังปวดระบมจากฝีมือของเฉิงเว่ยฉีอยู่เลย บวกกับความเหนื่อยล้า ตอนนี้ยังมีเจ้าพระเอกมาบีบซ้ำ มารดาเอ๊ย นางขอกลับไปเป็นผีได้ไหม ถ้าเป็นคนแล้วจะทรมานขนาดนี้

น้ำตาที่เคยกลั้นเอาไว้ได้ในคราแรกเริ่มไหลออกมา

“เจ็บ” ซู่เฟินพูดได้เพียงคำเดียว นางรู้สึกเช่นนั้นจริง ๆ

น้ำตาของถานซู่เฟินไหลรดลงบนมือแกร่ง ความรู้สึกอุ่นร้อนของรอยน้ำตา ทำให้ถานเฉินเหลียนตกใจจึงรีบปล่อยนาง รอบคอของนางคลับคล้ายคลับคลาจะมีรอยแดงช้ำเหมือนถูกบีบคอทำร้ายมาแล้วก่อนหน้า เขาจับนางแหงนหน้าขึ้น พร้อมกับสำรวจรอยแดงนั่น

“ไปโดนอะไรมากัน....” เขาจับนางเงยหน้า

ซู่เฟินไม่เพียงไม่ตอบ นางยังบ่นด้วยความคับแค้น

“พวกท่านมันเป็นอะไรกัน......” นางแหงนใบหน้าตามมือ จ้องมองพ่อพระเอก “อาศัยแค่มีร่างกายแข็งแกร่งกันหน่อยก็จับคอคนหิ้วไปหิ้วมาเช่นใดก็ได้งั้นหรือ”

“เขาทำร้ายเจ้า?” ถานเฉินเหลียนตกใจ ได้ยินว่าองค์รัชทายาททรงเป็นสุภาพบุรุษ เขาไม่คิดคนผู้นั้นจะทำร้ายสตรี โดยเฉพาะคนที่พึ่งผ่านช่วงเวลานั้นไปด้วยกัน

“ท่านก็ด้วย” ดวงตาของนางพร่าเลือนเพราะหยาดน้ำใส ๆ ซู่เฟินเริ่มสะอึกสะอื้น ตั้งแต่ตื่นขึ้นมาข้าวก็ยังไม่ได้กิน น้ำก็ยังไม่ได้ดื่ม ยังถูกคนโบราณพวกนี้หิ้วคอนางไปมาไม่หยุด

เห็นนางเป็นอะไรกัน เป็นแค่ตัวประกอบจะจับทำอะไรก็ได้อย่างนั้น

อย่าให้นางได้กลับไปโลกเดิมนะ มารดาจะโพสต์แฉพ่อพระรองให้หมด

ตอนนางร้องไห้ ถานเฉินเหลียนปรับสีหน้าของตนไม่ถูก เป็นครั้งแรกที่เขามีน้องสาว พวกคนเป็นพี่ชายต้องทำตัวเช่นไรกัน?

ใบหน้าของซู่เฟินตอนนี้ดูอิดโรยไร้เรี่ยวแรง ม่านน้ำตายังคงล้นเอ่อที่ขอบตาของนาง นางเกลียดคนพวกนี้จริง ๆ

ในบริเวณบ้าน ซู่เฟินก็เหลือบตาไปเห็นสระบัว

ถ้ากระโดดลงไปในนั้น นางจะตายหรือไม่ น้ำในนั้นลึกหรือเปล่า?

มันลึกพอที่จะทำให้นางตายซ้ำใช่ไหม?

ไม่ทันจะได้คิดเรื่องอื่น ร่างกายอิดโรยของซู่เฟินเดินอย่างเลื่อนลอยไปที่ริมสระ นางเหม่อมองพื้นน้ำที่ทอประกายสะท้อนเป็นสีเงิน

แค่เพียงครู่เดียวเท่านั้นถานซู่เฟินก็กระโดดลงน้ำไปทันที

“คุณหนูกระโดดน้ำตาย” สาวใช้คนหนึ่งตะโกนลั่น

ถานเฉินเหลียนเองก็ตกใจ เขากระโดดลงไปงมร่างแบบบางของนางตามสัญชาตญาณ กว่าจะฉุดนางขึ้นจากสระบัวก็เหนื่อยเหลือทน ตอนนี้นางสวมเพียงเสื้อผ้าบางเบา เพราะกลัวพวกบ่าวจะเห็นเรือนร่างของนาง จึงสั่งให้ถอยออกไปสิบก้าวอย่าได้เข้ามาใกล้ เขารีบปฐมพยาบาลให้นางทันที

สตรีตัวเล็กกลับมาหายใจอีกครั้ง นางสำลักน้ำและสลบไป

ผู้เป็นพี่รับเสื้อคลุมตัวใหญ่มาจากพ่อบ้าน ห่อนางเอาไว้เป็นดักแด้

ใบหน้าหล่อเหลาแสดงความสับสน “อย่าได้คิดจะมาตายต่อหน้าข้า” เขาพูดกับหญิงสาวที่สลบไสล “แล้วก็อย่าได้คิดอยากตายอีก”