8 สลับบทบาท

ครั้งสุดท้ายที่ได้พูดคุยกับบิดาก่อนจะหมดลมหายใจ คนที่เขาเรียกว่าพ่อจู่ ๆ ก็บอกความลับที่ไม่เคยกล่าวกับใครมาก่อน

อดีตนักรบผู้ยิ่งใหญ่ ในบั้นปลายสุดท้ายต้องตายอย่างทรมาน อยู่อย่างรู้สึกผิด ร่างกายซูบซีดนอนรอความตายไปเรื่อย ๆ เขาจำวันนั้นได้ดี วันที่บิดาบอกเรื่องน้องสาว

“เฉินเหลียนเจ้ามีน้องสาว” แม่ทัพถานพูดพร้อมกับหยิบของสิ่งหนึ่งออกมาจากใต้หมอน เขารู้สึกผิดที่ทอดทิ้งนางไว้เช่นนั้น

บิดายื่นป้ายหยกที่มีเพียงครึ่งชิ้น ให้ใช้สิ่งนี้เป็นเครื่องยืนยันเพื่อรับตัวนางกลับมายังเมืองหลวง

เขาสืบทราบปูมหลังอีกที นางเป็นเพียงเด็กที่ใช้ชีวิตอยู่ในหอคณิกา เป็นโชคดีของนางที่หน้าตาธรรมดาไม่โดดเด่นจึงเป็นแค่เพียงหญิงรับใช้ มารดาของนางหรืออนุภรรยาของแม่ทัพถานอดีตแสนงดงามเป็นนางโลมเลื่องชื่อ เวลานี้เสียชีวิตไปนานแล้ว มามาในนั้นสงสารที่นางไม่มีที่ไปจึงให้พักอาศัยอยู่ที่นั่น

ตอนไปรับตัวมารถม้าของนางดันถูกสลับกับป๋ายหลูอิงสตรีจากหอคณิกา มีคนตั้งใจส่งตัวนางโลมชื่อดังผู้นั้นไปสำหรับรับรองรัชทายาท แต่กลายเป็นว่าสตรีที่ถูกส่งไปเป็นถานซู่เฟิน

และเฉิงเว่ยฉีรู้ว่าซู่เฟินเป็นคนของสกุลถานถึงได้ส่งตัวนางกลับมาถูกต้องเช่นนี้

เขาลังเลว่าจะส่งนางไปนอนที่ใด ตอนแรกที่ตั้งใจเอาไว้คือห้องเก็บฟืน จึงไม่ได้จัดเตรียมห้องหับไว้สำหรับนาง

ใบหน้าหมดจดของเด็กคนนี้ซีดเซียว

พ่อบ้านถานเห็นความสับสนในแววตาจึงกล่าวขึ้น

“ทางปีกด้านตะวันตก มีเรือนเล็ก ๆ ห่างไกลอยู่แห่งหนึ่ง ข้าน้อยให้คนเข้าไปทำความสะอาดที่นั่นอยู่ตลอด ส่งตัวคุณหนูไปพักที่นั่นก็ได้”

ถานเฉินเหลียนไม่ตอบอันใด เขาพานางกลับไปที่นั่นทันที

พ่อบ้านถานอยู่กับคุณชายของตนมาตั้งแต่เขายังเล็ก รู้ดีว่าคนผู้นี้อ่อนโยนเพียงไหน แต่สิ่งแวดล้อมภายนอกบังคับให้เขาต้องแข็งแกร่ง

เขามั่นใจว่าคุณชายของตนจะดูแลคุณหนูคนนี้เป็นอย่างดี จึงตั้งใจมาทำความสะอาดจัดเตรียมสถานที่นี้ไว้ตั้งแต่ต้น

เขาอุ้มนางไปยังเรือนตะวันตก ถานเฉินเหลียนมองใบหน้าซีดเซียวของสตรีตัวเล็กตรงหน้า สำรวจไปยังรอยมือเขียวช้ำบริเวณรอบคอเล็ก ๆ

เกือบไปแล้ว เขาเกือบฆ่านางแล้ว โชคดีที่เขายั้งมือไว้ได้ทันไม่ได้ลงน้ำหนักบีบคอนางซ้ำสอง

ถานเฉินเหลียนครุ่นคิด เฉิงเว่ยฉีเดิมทีเป็นสุภาพบุรุษแต่คนผู้นั้นทำร้ายและข่มเหงนาง เขานึกไม่ออกว่าองค์รัชทายาทมีเหตุผลใดที่ทำเช่นนี้

แล้วที่นางจะกระโดดน้ำฆ่าตัวตายเป็นเพราะเรื่องนี้ด้วยหรือไม่ ถานเฉินเหลียนสับสนว้าวุ่นไปหมด

ไว้รอนางฟื้นก่อนค่อยสอบถามเรื่องราวคุยกันดี ๆ จากนั้นค่อยจับนางย้ายไปนอนห้องเก็บฟืน

ยามที่นางหลับไปซู่เฟินฝันถึงพิซ่า ฝันถึงโคล่า นางคิดถึงรสชาติซาบซ่าของน้ำอัดลม ความฝันของนางตอนนี้ล้วนแล้วแต่เป็นของกินแทบทั้งนั้น

มารดาเอ้ย ของกินพวกนั้นลอยไปลอยมาอยู่ตรงหน้าแต่ซู่เฟินหยิบมากินไม่ได้สักอย่าง นางจำได้ว่าตอนเป็นผียุค 5G มีแต่คนสร้างกุศลส่งผลบุญมาให้นาง เพียงแค่นึกถึงสิ่งของที่นางต้องการก็จะมาปรากฏตรงหน้า ได้กินไม่มีอดอยากกระเป๋าเสื้อถูกส่งมาให้นางอย่างไม่ขัดสน

ส่วนตอนนี้นะเหรอ ฮื้อ ๆ ฝันร้าย ฝันร้ายอีกแล้ว นางนอนละเมอร่ำไห้

ข่าวเรื่องคุณหนูถานกระโดดน้ำจะฆ่าตัวตายได้ยินไปถึงเฉิงเว่ยฉีด้วยเช่นกัน ชาวบ้านโพทนาเรื่องนี้กันไปทั่ว ‘คุณหนูถานถูกโจรราคะฉุดไปข่มเหงรังแก กลับมาก็ไม่อยากมีชีวิตอยู่โชคดีที่พี่ชายของนางช่วยเอาไว้ได้ทัน’ เหตุผลเพียงเท่านั้นก็ทำให้เขาลำบากต้องไปดูหน้านางที่เรือนสกุลถาน จะตายตอนนี้ได้อย่างไรกันเขายังไม่ได้เริ่ม

กลางดึกสงัดบุรุษหนุ่มแต่งกายด้วยชุดสีดำปกปิดใบหน้าหล่อเหลามุ่งตรงไปเรือนสกุลถาน แอบฟังบ่าวคุยกันจนรู้ว่านางพักอาศัยอยู่ที่ใด จึงไปหานางที่นั่น

เรือนพักของสตรีผู้นั้นเงียบสงัดตั้งอยู่ห่างออกมาจากตัวเรือนหลัก หากไม่มีความจำเป็นคงไม่มีผู้ใดมาเยือนที่นี่

เขารู้เรื่องของนางโดยบังเอิญมันเกิดจากความไม่ตั้งใจ ได้ยินผ่าน ๆ ว่าแม่ทัพถานมีบุตรสาวนอกสมรส ไม่คิดว่าตนเองจะได้เจอนางในเหตุการณ์เช่นนั้น

เขาเดาว่าถานซู่เฟินคนนี้ น่าจะมีสถานะไม่ค่อยดีเท่าไหร่ในสกุลถาน ดูจากเรือนพักที่ห่างไกลบ่าวรับใช้ประจำกายก็ไม่มี

ใบหน้าของสตรีตัวเล็กนั่นซีดเซียวไร้สีเลือด เฉิงเว่ยฉีใช้มือไปอังที่หน้าผาก ซู่เฟินตัวร้อนจี๋ สักพักก็ละเมอร้องไห้ออกมา เมื่อได้ยินเสียงสะอึกสะอื้นของนางเขาก็รู้สึกไม่ดีนัก ให้นางลุกขึ้นมาต่อปากต่อคำกับเขาเสียยังจะดีกว่า

“เจ้าร้องไห้เสียใจเรื่องข้างั้นหรือ” เขาโน้มกายพูดกับนาง

เสียงของเฉิงเว่ยฉีปลุกให้นางตื่น ซู่เฟินปวดหัวจนแทบจะยกหัวไม่ขึ้น นางหรี่ตามองบุรุษชุดดำ จ้องมองเข้าไปในดวงตา

“มาดูว่าข้าตายหรือยังงั้นเหรอ” ซู่เฟินถอนหายใจเฮือกใหญ่ แค่ดวงตานางก็จำได้แล้วว่าเขาเป็นใคร

เฉิงเว่ยฉีปลดผ้าคลุมหน้า

“ข้าก็แวะมาหาภรรยาอย่างไรเล่า มาดูว่าตายหรือยัง” น้ำเสียงของเฉิงเว่ยฉีเต็มไปด้วยความกวนประสาท

“อย่ามาหาเรื่องข้าเวลานี้” นางหลับตาปากเล็ก ๆ ของนางพูดจาขู่ฟ่อเป็นลูกแมว ซู่เฟินกระชับผ้าห่มให้แน่นขึ้น ตอนนี้นางหนาว หนาวเหลือเกิน

“เป็นสามีก็ต้องดูแลภรรยา” เขากระโดดเข้าไปด้านในสุดของเตียง

ซู่เฟินสัมผัสได้ถึงความยวบยาบของเตียงนอน

“ให้ข้าตายดีกว่าเป็นภรรยาเจ้า” หญิงสาวทำท่าจะลุกออกจากเตียง แต่มือแข็งแกร่งของเฉิงเว่ยฉีรั้งนางให้กลับลงมานอน

“ข้าไม่ปล่อยให้ภรรยาตายง่าย ๆ หรอก หากเจ้าตายข้าก็จะไปฉุดวิญญาณเจ้ากลับมาจากยมโลก”

ซู่เฟินส่ายหัวกับพฤติกรรมเช่นนี้ของเขา ใครจะไปคิดว่าพระรองแสนดีจะกลายเป็นบุรุษชั่วร้ายที่สุดในเรื่องไปได้

ยามนี้เวลานี้ นางคร้านจะต่อร้องต่อเถียงกับเขาแล้ว ไว้หลังจากนี้ หลังจากร่างกายแข็งแรง กินอิ่มนอนหลับค่อยคิดต่อก็แล้วกันว่าจะเอาอย่างไรดี

อากาศคืนนี้ค่อนข้างเย็น เรือนพักหลังนี้ก็ไม่ได้อบอุ่นเท่าใดนัก บวกกับอาการไข้ ซู่เฟินที่นอนหลับอยู่บนเตียงขยับเข้าหาความอบอุ่นตามสัญชาตญาณ หญิงสาวหันไปพึ่งพิงเขาโดยไม่รู้ตัว ท่าทางของนางเหมือนลูกแมวตัวน้อยที่กำลังออดอ้อนเจ้านาย มือเล็กของนางขยับมาซุกอยู่ตรงอก เฉิงเว่ยฉียิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดี