บทที่ 2/3

-ต่อ-

ตึกสี่เหลี่ยมพื้นผ้าแนวตั้งหรือที่ใครๆต่างเรียกกันติดปากว่า 'บริษัท' หรือที่ทำงานนั้นเอง ตอนนี้ไม่ค่อยมีพนักงานเดินผ่านไปมาเหมือนช่วงเช้า เพราะถึงเวลาทำงานของแต่ละแผนกแล้ว

พนักงานที่ทำงานกับบริษัทนี้ต่างเต็มใจที่ทำงานกันทั้งนั้น เพราะเงินเดือนของที่นี้ดีมาก ขอแค่บุคคลนั้นรู้จักหน้าที่และปฏิบัติกฎของบริษัทอย่างดีเยี่ยม และกฎเหล็กของที่นี้เลยก็คือพนักงานทุกคนของบริษัทนี้ต้องซื่อสัตย์ ห้ามนำข้อมูลของบริษัทไปเผยแผ่ให้คนนอกหรือคู่แข่งล่วงรู้เลยเด็ดขาด

ภายในห้องประชุมชั้นที่สามสิบแปดตอนนี้หัวหน้าแต่ละแผนกกำลังนั่งประชุมกันอย่างเคร่งเครียดและหนึ่งในนั้นก็รวมถึงประธานบริษัทอย่างพระราม วสุเกรียงไกร

ใบหน้าหล่อเหลาราวกับเทพบุตรเรียบนิ่งไม่แสดงอารมณ์อะไรออกมา นอกจากใช้นัยน์ตาคมไล่มองเอกสารที่อยู่ในมือด้วยท่าทางสงบนิ่ง

“ผมคิดว่าผมพอจะรู้แล้วว่าใครเป็นคนยักยอกเงินส่วนนี้ไป เอาเป็นว่าเรื่องนี้เดี๋ยวผมจะจัดการเอง ส่วนพวกคุณมีหน้าที่จับตาดูคนที่คิดว่ามีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ถ้าเห็นอะไรผิดปกติให้รีบรายงานผมหรือธนาธิปทันที

..อ่อ แล้วที่สำคัญเลยทุกคนต้องทำตัวให้เป็นปกติอย่างให้อีกฝ่ายรู้ตัวโดยเด็ดขาด เรื่องที่ผมจะประชุมก็มีเท่านี้และ มีใครสงสัยอะไรอีกไหม”

“...”

“ถ้าไม่มีอะไรแล้วก็เลิกประชุม” เสียงห้าวบอกกับพนักของตัวเองให้เลิกประชุม

พนักงานกว่าสามสิบชีวิตที่นั่งประชุมก่อนหน้านี้ลุกขึ้นจากเก้าอี้ที่ตัวเองประจำตำแหน่งอยู่ก่อนจะพากันทยอยออกจากห้องประชุมกันในที่สุด

หลังจากที่พนักงานออกกันไปได้ไม่ถึงห้านาที ร่างหนาภายใต้เครื่องแต่งกายสีดำยกเว้นเสื้อเชิ้ตสีขาวที่ตัดกับเสื้อสูทและกางเกงแสล็กก็ก้าวเข้ามาในห้องประชุม

พระรามที่กำลังจะเดินออกไปจากห้องประชุมจำต้องชะงักฝีเท้าที่กำลังก้าวไปข้างหน้า ก่อนจะถามเลขาของตัวเองที่ให้ไปทำงานพิเศษบางอย่างด้วยเสียงเรียบนิ่ง

“มีอะไรธนาธิป ดูเหมือนนายจะรีบร้อนนะ หรือยัยเด็กนั้นเป็นอะไร” พระรามเอ่ยถามคนของเขาเสียงเรียบนิ่งแต่ประโยคท้ายที่ถามถึงใครบ้างคนนั้นนัยน์ตาคมกลับวาวโรจน์ขึ้นมาอย่างน่ากลัว

“ไม่ครับ คุณหนูไม่ได้เป็นอะไร ผมแค่จะเอารูปมาให้คุณรามดู” ธนาธิปบอกกับเจ้านายตัวเองด้วยใบหน้านิ่งสนิท แต่ภายในใจนั้นใครจะรู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่กันแน่ พูดจบมือหนาก็ทำการยื่นซองสีน้ำตาลที่บรรจุรูปภาพมากมายเอาไว้ส่งไปให้เจ้านายของเขาทันที

“รูป?” พระรามพูดออกมาได้แค่นั้นก่อนจะยื่นมือออกไปรับซองนั้นมาจากคนสนิทของตัวเองด้วยความสงสัยถึงจะสงสัยมากแค่ไหนพระรามก็ไม่แสดงออกมาทางสีหน้า ใบหน้าหล่อเหล่ายังคงเรียบนิ่ง เย็นชาเหมือนเดิมไม่มีผิด

ธนาธิปไม่พูดอะไรออกมานอกจากส่งยิ้มบางๆไปให้อีกฝ่าย นัยน์ตาคมเข้มก็มองดูเจ้านายหนุ่มเมื่อเห็นอีกฝ่ายดึงเก้าข้างๆโต๊ะตัวหนึ่งออกมานั่งก่อนจะดึงเชือกบางๆสีขาวที่พันกันกับพลาสติกสีขาวรูปวงกลมเล็กๆออก จากนั้นก็หยิบรูปหลายสิบใบที่อยู่ในนั้นออกมา

ตอนแรกพระรามนั้นรู้สึกสงสัยมากว่าเป็นรูปอะไรแต่พอมองรูปนั้นดีๆกลับทำให้เขาต้องบดกรามของตัวเองด้วยอารมณ์ที่ใกล้จะระเบิดออกมา

รูปผู้หญิงหุ่นดีหน้าตาสะสวยกำลังยิ้มและหัวเราะกับผู้ชายคนหนึ่งที่นั่งอยู่ข้างๆเธอ ทั้งสองคนใส่ชุดนักศึกษากำลังนั่งคุยกันอยู่บนโต๊ะหินอ่อน ทั้งสองดูสนิทสนมกันมาก

เพราะดูจากรูปต่อมาที่ฝ่ายหญิงกำลังนั่งซบไหล่หนาของฝ่ายชายด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มแห่งความสุขนั้นเอง

ภาพนี้มันทำให้พระรามนึกอยากจะฆ่าผู้ชายที่คนตัวเล็กนั่งซบไหล่อยู่ มันทำให้เขาหงุดหงิดจนไม่มีกระจิตกระใจจะดูภาพต่อไปแล้ว ได้แต่หันไปถามคนสนิทที่ยืนอยู่ข้างๆ

“มันเป็นใคร?” เสียงเข้มเอ่ยถามคนสนิทของตัวเอง ใบหน้าหล่อเหลาบัดนี้บูดบึ้งจนน่ากลัว นี่ถ้าเจ้านายเขาบอกว่าไปฆ่าใครมาเขาก็เชื่อนะ ธนาธิปคิดในใจ

“เอ่อ ผู้ชายคนนั้นชื่ออาทิตย์ครับเป็นเพื่อนกับคุณหนู แต่ผู้ชายคนนั้นไม่ใช่ผู้ชายแท้หรอกครับ คุณรามวางใจได้”

ธนาธิปบอกกับเจ้านายเสียงเรียบ มาถึงตรงนี้หลังจากที่เห็นหน้าเจ้านาย เขาเริ่มไม่แน่ใจแล้วสิว่าที่ตัวเองทำไปมันถูกหรือผิดกันแน่

เอ่อ! ถ้าจะยังไงก็แล้วแต่เถอะ ผมก็ต้องขอโทษด้วยนะครับคุณหนู ที่ทำให้คุณหนูเจอเรื่องยุ่งยาก(ในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า) ธนาธิปเอ่ยขอโทษคุณหนูของเขาในใจ

พระรามเมื่อได้ยินสิ่งที่คนสนิทรายงานให้ฟังก็รู้สึกเบาใจไปนิดหนึ่งแต่ถึงจะไม่ใช่ผู้ชายแท้ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะยอมหรอกนะ

คิดได้แค่นั้นร่างหนาก็ลุกจากที่นั่งก่อนจะผลักประตูแล้วเดินเร็วไปทางที่ลิฟต์ นิ้วเรียวยาวกดปุ่มสามเหลี่ยมที่หันปลายแหลมลงพื้นอย่างไม่ต้องรอให้ลูกน้องบริการเลยแม้แต่น้อย ทำให้ธนาธิปที่วิ่งตามเจ้านายออกมาเกือบจะไม่ทันลิฟต์ที่เจ้านายเข้าไปใช้บริการ ยังดีที่เขาเร่งฝีเท้าเร็วอีกหน่อยไม่งั้นต้องรอลิฟต์อีกตัวแน่

“คุณรามจะไปไหนครับให้ผมไปส่งไหม?”

“ไม่ต้อง นายควรจะพักผ่อนอยู่บ้านน่าจะดีกว่า อ่อ หรือถ้านายไม่อยากว่างนักก็ช่วยสืบเรื่องยักยอกเงินของทางบริษัทแล้วกัน” เสียงเข้มบอกกับคนสนิทแค่นั้น

“แต่ว่า...” ธนาธิปตั้งท่าจะประท้วงแต่ก็ต้องเงียบเสียงลงเมื่อโดนเสียงเข้มของเจ้านายเอ่ยขัดขึ้นมาเสียก่อน

“ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้นฉันสั่งอะไรนายก็ทำไปเถอะก่อนที่ฉันจะโมโห นายคงไม่อยากเห็นเวลาฉันโมโหหรอกจริงไหม” พูดจบร่างหนาก็เดินออกจากลิฟต์แล้วตรงไปที่รถคันหรูของตัวเองอย่างเร่งรีบและไม่ถึงห้านาทีพระรามก็ขับรถออกไปจากลานจอดรถ

ทำให้คนที่ยืนอยู่หน้าประตูลิฟต์ยืนนิ่งไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร นอกจากถอนหายใจออกมากับนิสัยของเจ้านายหนุ่มของเขา

เฮ้อ~ คุณรามนะคุณราม หวังว่าคราวนี้จะไม่ทำให้คุณหนูเข้าใจผิดอีกนะครับ แต่ธนาธิปก็อดยิ้มออกมาไม่ได้กับความขี้หวงของเจ้านาย แบบนี้คุณหนูก็ไม่ต้องห่วงว่าคุณรามจะนอกใจคุณหนูแล้วนะครับ