บทที่ 23/2

"..คนไข้ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้วนะคะอีกไม่เกินหนึ่งชั่วโมงเธอก็ฝืนจากยาสลบแล้วค่ะ ถ้าไม่มีอะไรแล้วหมอขอตัวก่อนนะคะ" เสียงแพทย์หญิงในชุดเสื้อกาวน์สีขาวเอ่ยขึ้นพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยนส่งไปให้ญาติ ก่อนเธอจะเดินเลี่ยงออกไปหลังจากเห็นอีกฝ่ายพยักหน้ารับรู้

พระรามพยักหน้าให้คุณหมอสาวโดยไม่ได้หันไปมองหรือสนใจอีกฝ่ายเลยสักนิด สายตาคมตอนนี้เอาแต่เฝ้ามองคนตัวเล็กที่นอนหลับไหลบนเตียงตรงหน้าเท่านั้น

ตึก ตึก..

"คุณราม ยัยเฟรชเป็นไงบ้างครับ" เสียงอาทิตย์เอ่ยถามคนตัวสูงที่กำลังเฝ้าอลิสาอยู่ดังขึ้นมาหลังจากที่เขาเพิ่งกลับมาจากกรอกข้อมูลตามที่พยาบาลบอก

และด้านหลังอาทิตย์นั้นก็มีแฟนหนุ่มของเขาอยู่ด้วยข้างหลัง

"ไม่เป็นอะไรแล้ว พวกเธอสองคนจะกลับกรุงเทพฯก่อนเลยก็ได้นะ เดี๋ยวอลิสาฉันจะเฝ้าเธอเองอ้อแล้วก็..." พระรามหันกลับไปมองอาทิตย์กับแฟนหนุ่มอีกฝ่ายด้วยสีหน้าจริงจังอีกครั้ง "..เรื่องที่โฟร์ทำวันนี้อย่าเพิ่งบอกอะไรยัยนี่ทั้งนั้น ฉันไม่อยากให้ยัยนี่รู้สึกไม่ดี"

"แบบนั้นก็ดีเหมือนกันครับ ผมก็ไม่อยากเล่าให้ยัยเฟรชรู้สึกไม่สบายใจเหมือนกัน"

"อืม แต่ไม่ใช่ผมจะปิดเรื่องนี้ไปตลอดหรอกนะ รอให้เธอฟื้นสักเดือนสองเดือนหรื