ตอนที่ 2  ห้องส่งตัวที่ดุเดือด

 

ห้องส่งตัวเจ้าสาว

“มี่อิน”

“คุณหนู เอ้ย…องค์หญิงเพคะหม่อมฉันอยู่นี่”

“เตรียมพร้อมแล้วหรือยัง”

“เตรียมพร้อมแล้วเพคะ แต่ว่าองค์หญิงเพคะ หม่อมฉันเห็นพระพักตร์ท่านอ๋องในวันนี้ เขาช่างรูปงามนัก ไม่น่าเชื่อว่าเขาจะ….”

“จะหน้าตาเช่นไรมันก็คือฆาตกรที่ฆ่าพี่สาวของข้า เจ้าออกไปได้แล้ว อย่าให้ผู้ใดเห็นเจ้าล่ะ”

“องค์หญิง จะลงมือจริงๆหรือเพคะ”

“ออกไปเถอะ ไปรอที่ที่เรานัดกัน หากว่าข้าไม่ไป นั่นแสดงว่าแผนการข้าล้มเหลว เจ้าจงรีบกลับไปชุนฮัวทันที ทรัพย์สินทั้งหมดยกให้เจ้า เข้าใจหรือไม่”

“คุณหนู บ่าวไม่อยากไปเลยเจ้าค่ะ”

“มี่อิน เรื่องนี้อันตรายมาก เจ้าจะอยู่ที่นี่ไม่ได้ หากผิดพลาด ข้าจะรับผิดชอบเองคนเดียว รีบหนีไป”

“คุณหนู แต่ว่าท่าน…”

“เด็กโง่ ข้ามีวรยุทธ์สูงขนาดนี้เจ้ายังต้องกลัวอีกงั้นหรือ”

"แต่ว่า..

“ไปเถอะ เร็วเข้า ใกล้เวลาแล้ว”

มี่อินจำใจเดินจากไปพร้อมน้ำตา เมื่อนางออกมาแล้ว ไม่นานหลังจากนั้นเจ้าบ่าวหมาดๆก็เดินเข้ามาในห้อง เฟิ่งอ๋องปิดประตูห้องส่งตัว ก่อนเข้ามาเขาไล่แม่สื่อและผู้ที่เฝ้าอยู่ด้านนอกออกไปจนหมด

 เขาหันมามองเจ้าสาวที่นั่งอยู่ที่เตียงพร้อมกับหรี่ตาลงเล็กน้อยและปฏิญาณตนเอาไว้แล้วว่าไม่ว่าภายใต้ผ้าคลุมเจ้าสาวนั่นจะหน้าตาเช่นไร เขาจะไม่มีวันใจอ่อนให้กับสตรีแพศยาจากแคว้นชุนฮัวอีก 

แค้นของถิงอัน เขาต้องสะสางด้วยชีวิตของนางเท่านั้น ในเมื่อพี่สาวนางฆ่าคนรักของเขา เช่นนั้นเขาขืนใจน้องของนางและทรมานนางอยู่ในตำหนักอ๋องนี้ นั่นก็สาสมแล้วที่พวกนางฆ่าคนรักของเขา

“พระสนม ข้าจะเปิดหน้าเจ้าสาวแล้วนะ”

“…..”

ไร้เสียงตอบกลับของคนที่นั่งนิ่งอยู่ราวกับตุ๊กตาไม้ หลินเย่นั้นรอเพียงโอกาสที่เขาจะเดินเข้ามานางจะได้จัดการเขาทันทีในมีดเดียว นางรอโอกาสนี้มาแสนนานเพื่อแก้แค้นอ๋องชั่วของฉีโจว เฟิ่งจื่อหลิงหยิบไม้มงคลมาเพื่อจะเปิดหน้าเจ้าสาว เขาค่อยๆเดินเข้ามาใกล้ๆนาง 

“ฉึบ!!”

มีดสั้นสีเงินเฉือนเฉียดคอเขาไปนิดเดียวเมื่อเขาหักหลบพร้อมกับไม้มงคลที่รับมีดเอาไว้แทน เขารัดตัวนางพร้อมกับหมุนกลับมา ใบหน้านั้นยังไม่ถูกเปิดออก แต่ภายใต้ชุดเจ้าสาวนั้นนางกลับเคลื่อนไหวได้อย่างรวดเร็วเมื่อเขาตั้งรับกระบวนท่าที่นางโจมตีมา

“พระสนม เจ้าจะฆ่าสามีตัวเองในวันแต่งงานเช่นนี้ ข้าควรจะลงโทษเจ้าอย่างไรดี”

“คนชั่ว อย่าอยู่เลย!!”

“น่าสนใจดีนี่ มีผ้าคลุมอยู่เจ้าคงไม่สะดวกสู้เท่าไหร่ ให้ข้าเปิดหน้าเจ้าก่อนดีหรือไม่”

“ข้าไม่อยากเห็นหน้าเจ้า คนน่ารังเกียจ ตายเสียเถอะเจ้าอ๋องชั่ว!!”

เฟิ่งจื่อหลิงยิ้มมุมปากขึ้นเล็กน้อยอย่างท้าทาย เขาไม่คิดว่าจะแต่งกับพระสนมที่มีวรยุทธ์เช่นนี้และยังมาเพื่อฆ่าเขาอีกด้วย แม้ว่าจะไม่รู้ว่านางจะฆ่าเขาทำไม แต่การที่นางไม่ต่อสู้เลยอาจจะทำให้เขารู้สึกผิดกับนางได้หากจะเป็นฝ่ายกระทำผู้เดียว เป็นเช่นนี้ก็ดีเช่นกัน

“ได้สิพระสนมของข้า เจ้าอยากออกกำลังก่อนจะเข้าหอก็ไม่บอก เช่นนั้นข้าจะเล่นกับเจ้าเสียหน่อยก็ได้ มาเลย!!”

“ไอ้คนเลว!!”

หลินเย่ใช้ทั้งกระบวนท่าหลากหลายในการโจมตีเขา แต่เขากลับรับนางได้ทุกท่าจนนางเริ่มโมโห ผ้าแดงที่คลุมหน้าถูกกระชากหลุดด้วยมือนางเองเพื่อจะได้มองเห็นหน้าเขาอย่างชัดเจน

 เมื่อนางดึงผ้าออก ทั้งสองได้สบตากันเป็นครั้งแรก เฟิ่งอ๋องนั้นถึงกับตะลึงไปชั่วขณะ แม้ว่าถิงอันจะงดงาม แต่ก็แทบจะไม่ได้เสี้ยวหนึ่งของนางที่ยืนตรงหน้าเขาในตอนนี้ แต่สายตาของนางนั้น…..

“เจ้าเองหรือ ไอ้อ๋องทรราช ฆ่าได้แม้กระทั่งสตรี วันนี้ข้าจะให้เจ้าชดใช้!!”

เฟิ่งอ๋องสะดุดคำกล่าวหาของนางยิ่งนัก นี่เขาไปฆ่าผู้ใดกันเล่านี่ นางถึงได้ตั้งหน้าตั้งตาฆ่าเขาถึงเพียงนี้ แต่เขาไม่มีเวลาถามเมื่อนางเริ่มพังห้องเพราะนางสู้เขาไม่ได้ 

“พระสนม เราค่อยๆมานั่งคุยกันดีๆเถอะนะ เจ้าจะเหนื่อยเปล่านะ ข้าขอเตือนเจ้า”

“หุบปาก!! ไอ้คนชาติชั่ว วันนี้เจ้าไม่ตายอย่าคิดว่าข้าจะหยุด หากเจ้าไม่ตาย ข้าก็จะตายเอง!!”

เขาหลบหมัดของนางพร้อมกับจับตัวนางได้อีกครั้ง คงเพราะเครื่องประดับและชุดที่หนักทำให้นางขยับตัวไม่ได้คล่องมากนัก อีกอย่าง นางก็คงเหนื่อยแล้วด้วยเพราะโจมตีเขามาหลายครั้ง โชคดีที่วันนี้เขาไม่ได้ดื่มสุราหนักมาก

“พอกันที ข้าไม่อยากเล่นแล้ว”

เฟิ่งจื่อหลิงหันกลับไปโจมตีนางกลับ หลินเย่ตั้งรับเขาแทบไม่ทัน สุดท้ายก็ถูกเขาจัดการและล็อกตัวนางเอาไว้ได้

“ปล่อยข้านะเจ้าคนชั่ว”

“ข้าไม่นึกมาก่อนเลยว่าพระสนมอยากจะยั่วข้าก่อนที่เราจะเข้าหอ นี่คงเป็นวิธีเรียกความสนใจแบบพิเศษของชุนฮัวใช่หรือไม่”

“ฝันไปเถอะว่าเจ้าจะได้แตะต้องตัวข้า!!”

หลินเย่ไม่รอพูดซ้ำ มีดเงินที่เคยจ้องเล่นงานเขาพาดมาที่คอหวังปลิดชีวิตตัวเอง เฟิ่งอ๋องเห็นว่านางกำลังจะทำสิ่งใดเขาจึงได้ฟาดไปที่มือนาง มีดนั้นหล่นลงพื้นทันทีพร้อมกับตัวนางที่ถูกเขาอุ้มขึ้นมาและสกัดจุดไม่ให้นางขยับตัวได้อีก

“พระสนม เจ้าดื้อเกินไปแล้ว”

สายตาดุดัน โกรธแค้นพร้อมกับน้ำตาที่ไหลหลั่งพรั่งพรูออกมาทำให้เฟิ่งอ๋องนึกใจอ่อนเมื่อนำนางไปวางที่เตียงนอนซึ่งเป็นที่เดียวที่พอจะโล่ง รอบๆห้องส่งตัว ห้องหอของพวกเขาตอนนี้กระจัดกระจายจนเละเทะไม่อาจอยู่ได้เลย

“เหตุใดจ้องหน้าข้าแบบนั้น นี่มันสายตาแบบใดกัน พระสนมเจ้าเอาแต่ตะโกนโวยวายจะฆ่าข้า นี่เจ้าคิดว่าข้าพิศวาสเจ้านักงั้นหรือ จะบอกให้นะ คืนนี้….เจ้าเองก็ต้องชดใช้ในสิ่งที่พี่สาวเจ้าเคยทำเอาไว้เช่นกัน เจ้าแพ้แล้วไม่มีสิทธิ์พูด อ้อ แล้วก็นะ หากว่าเจ้าคิดจะหนีอีก สาวใช้ที่เจ้าพามาด้วยข้าก็จะไม่ปล่อยไป หากเจ้าคิดฆ่าตัวตายต่อหน้าข้าอีก ข้าจะทรมานสาวใช้เจ้าก่อน”

สายตาที่เกลียดชังนั้นส่งให้เขาอย่างเปิดเผย เฟิ่งอ๋องมองนางที่ได้แต่มองเขาเช่นนั้น เขากลับรู้สึกแปลบๆที่หัวใจเล็กน้อย เขาและนางพึ่งเคยพบกันครั้งแรก แต่เหตุใดสายตาแห่งความเกลียดชังนี้จึงมีมากจนเขานึกโกรธจนอยากกระชากและทำลายนางเสียเดี๋ยวนี้

“เอาล่ะพระสนม ข้าจะถอดชุดเจ้าสาวให้เจ้า เราล่วงเลยเวลามานานเกินไปแล้ว เสียฤกษ์เข้าหอแล้ว ทำไม... ไม่ยอมงั้นหรือ เจ้าไม่มีสิทธิ์เลือกแล้วล่ะคืนนี้เจ้าต้องเป็นพระสนมของข้า พรุ่งนี้เราจะมาคุยกันใหม่ ทบทวนบทบาทใหม่กันอีกที เรื่องในคืนนี้ ข้าจะไม่ให้มันเกิดขึ้นอีกเป็นครั้งที่สอง และจงจำเอาไว้…”

เขาเอื้้อมมือหนานั้นมาจับคางของนางเอาไว้ พร้อมกับส่งสายตาดุดันกลับไปให้นางเช่นกัน 

“อย่าได้คิดว่าจะหนีรอดไปจากตำหนักอ๋องได้ ชีวิตนี้ของเจ้า ต้องชดใช้แทนพี่สาวเจ้าอยู่ที่ฉีโจวนี้ทั้งชีวิต!!”

ชุดเจ้าสาวค่อยๆถูกถอดออกทีละชิ้น น้ำตาที่ไหลโดยไม่มีเสียงนั้นทำเอาเขารู้สึกว่าเอาเปรียบนางเล็กน้อย แม้ว่านางสมควรที่จะได้รับโทษทัณฑ์นี้

แต่เขาเป็นขุนพลนักรบ ย่อมไม่อยากเอาเปรียบคู่ต่อสู้ โดยเฉพาะคู่ต่อสู้ที่เป็นสตรี เขาคลายจุดให้นาง ทำให้นางพูดได้และขยับตัวได้

“ไอ้คนชั่ว ชาตินี้ข้าไม่มีวัน…อุ๊บ…”

“ตุ๊บ…ๆ..ตุ๊บ  ตุ๊บ ตุ๊บ”

เฟิ่งอ๋องไม่รอให้นางได้ด่าเขาอีก ปากหนาประกบเข้าไปอุดปากนางเพื่อให้หยุดพูด ลิ้นสากหนาทะลวงเข้าไปด้านในทันทีพร้อมกับมือของหลินเย่ที่ระดมทุบตีเขาไม่ยั้ง มือหนาของเขาจับมือนางเอาไว้พร้อมกับตึงเอาไว้ด้านบน

“พระสนม ได้เวลาถวายตัวแล้ว อย่าดิ้นให้มากนัก มันจะทำให้เจ้าเจ็บตัว”

“ปล่อยข้านะไอ้สารเลว!!”