ตอนที่ 65 ร้องขอ [2]

“หนานจวิ้นอ๋องนี่เจ้า เฮอะ! จริงๆ เชียวไยเจ้าปล่อยให้สตรีตัวคนเดียวซ้ำยังไม่ออกเรือนไประเห็จลำบากอยู่ภายนอก ถึงที่นั่นจะเป็นร้านของนางแต่ใช่ว่าปลอดภัยคดีความของบิดานางก็ยังไม่กระจ่าง ผู้ใดอยู่เบื้องหลังรึก็ยังตรวจสอบไม่พบ ไยเจ้า ๆ ช่างแล้งน้ำใจต่อนางนัก ฮึ! เฮอะกตสีหน้าผู้เป้นย่าที่บัดนี้เกรงว่าพระองค์ทรงมีโทสะแล้วกระมัง ก่อนจะรอคอยคำตอบของอีกฝ่ายอย่างจดจ่อ ใบหน้าของฮองเฮาบัดนี้ขึ้นสี ก่อนนางจะเรียกให้นางกำนัลคู่ใจเร่งนำพัดมาพัดให้พระนางเมื่ออารมณ์โทสะในใจมีมาก

“โธ่เสด็จย่าเป็นหลานที่ผิดที่ใช้อารมณ์ แต่ข้าพยายามไปง้องอนนางแล้วแต่นางก็ยังคงเล่นตัวไม่เลิก เช่นนั้นจึงมองไม่เห็นหนทางจึงต้องอาศัยพระองค์พ่ะย่ะค่ะ” เจิ้งหนานเวลานี้เขายอมจำนนเพราะฟางเฟยนางช่างดื้อรั้นนัก เขารึก็อุตส่าห์ยอมให้นางก่อน ยอมละทิ้งทิฐิไปตามให้กลับจวนแต่นางนอกจากจะไม่กลับซ้ำยังตัดรอนเขาเสียนี่ หึ! บนเตียงกับยามลงจากเตียงช่างต่างกันลิบลับนัก! พอนึกถึงเจิ้งหนานก็ถึงกลับลอบกลืนน้ำลายพร้อมทั้งส่งสายตาออดอ้อนผู้เป็นย่า

“ง้องอน เหตุใดต้องง้องอนพวกเจ้า...เป็นอันใดกันนั้นหรือ รึมีเรื่องอะไรที่ข้ายังไม่รู้ฮึ” ไทเฮาหรี่ตามองผ