บทที่ 6 อยากแต่งงานกับพระเพลิงไหม

เกวลินนั่งรอคนพี่เข้าไปด้านในร้านมาแล้วร่วมครึ่งชั่วโมง ทั้งที่อีกคนบอกกับเธอแค่ว่าจะมาเอาของเพียงเท่านั้น ความเบื่อหน่ายทำให้ผลอยหลับไปจนไม่รับรู้อะไรรอบข้างอีก

พระเพลิงวางของที่เขาตั้งใจมาเอาไว้ด้านหลังรถ เปิดประตูมาก็เห็นน้องนอนหลับคอพับคออ่อนไปแล้ว เขาเอื้อมไปหยิบผ้าห่มที่พับเอาไว้อยู่เบาะหลังแล้วประคองให้เธอพิงกับมันแทนจะได้ไม่เจ็บ

หยิบรูปภาพที่น้องยังถือไว้ติดมือเอาเก็บใส่กระเป๋าให้ ก่อนจะเก็บมันครบทุกใบก็แอบมองดูสักหน่อย ในภาพเกวลินแสนดื้อที่กำลังแกล้งให้เขาใส่หูแมวตั้งแต่ภาพแรกจนภาพสุดท้ายที่ใส่ได้จนสำเร็จ

แอบหยิบภาพที่ดูคล้ายกันมาเก็บไว้ในกระเป๋าสตางค์แสนแพงของเขาหนึ่งใบ พระเพลิงก็ทำทีว่าไม่อยากได้ไปอย่างนั้น แต่มีรูปถ่ายคู่กับน้องเอาไว้สักใบมันก็ดีเหมือนกัน

บ้านวรหิรัญ

"ไปห้างมาทั้งที ซื้อตุ๊กตามาหรอลูก?"

"ค่ะคุณป้า แต่ว่าตัวนี้พี่เพลิงซื้อให้นะคะ" เกวลินบอกไปอย่างภูมิใจ ถึงใครต่อใครจะมองว่ามันเป็นเรื่องธรรมดา แต่ว่าสำหรับเธอทุกการกระทำของเขามันมีผลกับใจเธอเสมอ

"หนูดามาหาน่ะลูก รออยู่ในห้องรับแขก"

"จริงหรอครับแม่!" เพียงแค่รู้ว่าดารกามาหาพระเพลิงก็พร้อมจะทิ้งทุกอย่างตรงหน้าไป ถุงข้าวของทุกอย่างถูกส่งคืนมาให้เธอถือไว้เอง ก่อนเขาจะรีบเดินไปหาใครอีกคนทันที 

ฝ่ามืออุ่นของคุณป้าหทัยลูบมาที่แผ่นหลังเธอ อีกคนคงจะสังเกตได้ว่าเธอกำลังรู้สึกอะไร เกวลินเผยรอยยิ้มขึ้นมาให้คนที่ยืนลูบหลังเธออยู่ได้คลายกังวล ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลยสักนิด ท่าทีดีใจเวลาที่พระเพลิงได้เจอดารกามันเป็นสิ่งที่เธอเห็นจนชินตาไปแล้ว ถึงจะรู้สึกนอยไปบ้างแต่เกวลินคนนี้ก้าวผ่านมันไปได้สบาย

"ที่มาถึงที่นี่ เพราะอยากจะคุยเรื่องมันหรอ?" พระเพลิงได้แต่นั่งหัวเสียหลังจากได้รับฟังเรื่องที่ดารกาเล่า ก็แปลกใจอยู่ว่าอะไรทำให้อีกคนมาหาเขาถึงที่นี่ได้ ทีแท้ก็เป็นเพราะเธออยากปรึกษาเรื่องผู้ชายอีกคนที่กำลังดูใจกันอยู่

พระเพลิงรู้เรื่องที่ดารกามีคนที่กำลังคุยกันอยู่มาตลอด แต่นั่นไม่ได้ทำให้เขาใส่ใจอะไรมากนัก เขาคิดว่ายังไงเขาก็จะสามารถเอาดารกามาเป็นของตัวเองได้ เราสองคนรู้ใจกันมากจนบางเรื่องที่คนอื่นไม่รู้ แต่พวกเราต่างรู้เรื่องของกันและกันแทบทุกเรื่อง

คงเพราะเป็นเพื่อนกันมานานด้วยก็เลยค่อนข้างหาคนมาแทนในที่ของกันและกันได้ยาก ถึงสถานะของเรามันจะใช้คำว่าเพื่อน แต่ว่าเพื่อนอย่างเขาก็ดูจะเหมาะสมกับดารกามากที่สุดแล้ว

"เพลิงว่าเราควรทำยังไง?" ดูเหมือนดารกาจะไม่ได้สนใจคำถามของเขาด้วยซ้ำ หรือไม่ก็อาจจะชินไปแล้ว ทุกครั้งที่เธอถามเรื่องผู้ชายคนนี้ พระเพลิงก็จะเอาแต่บ่นแต่สุดท้ายก็ให้คำปรึกษาไปอยู่ดี

พระเพลิงรับฟังเรื่องที่คนตรงหน้างอนใครอีกคนมาแล้วหลายครั้ง แล้วครั้งนี้มันก็เหมือนกัน ดารกาเล่าว่าเธอเผลอไปงี่เง่าใส่เรื่องที่คนคุยของเธอหวงโทรศัพท์มากจนน่าสงสัยว่ากำลังจะมีคนอื่น แล้วกลัวว่าอีกคนจะโกรธก็เลยมาปรึกษาเขาว่าควรจะทำยังไงต่อ

"ก่อนอื่นเลยะถ้ามันแคร์ดาจริง มันก็คงไม่โกรธอะไรหรอก ถ้ามันจริงใจกับดา มันก็ควรรู้สิว่าต้องทำยังไงให้ดาสบายใจอ่ะ"

"แต่เราว่าเขาก็แคร์เรานะ" พระเพลิงได้แต่รอบถอนหายใจ สรุปที่มาถึงนี่เพราะต้องการคำปรึกษาหรือแค่รู้ว่าเขาเป็นคนเดียวที่พร้อมจะรับฟังทุกเรื่องของเธอกันแน่

"แล้วถ้าคิดแบบนี้จะมาปรึกษาเพลิงทำไม?" ถึงจะอยากโวยวายแต่เขาก็ชอบเธอมากเกินกว่าจะแสดงอาการแบบนั้นออกไป ถ้ารู้ว่าดารกามาถึงที่นี่เพราะเรื่องพวกนี้ เขาก็คงจะไม่รีบมาเจอ หรือทำเป็นไม่รับรู้ว่าเธอมาหาไปเลยยิ่งดี

"ปรึกษาไม่ได้หรอ เพลิงเป็นเพื่อนดานะ" ตอกย้ำจังเลยนะไอคำว่าเพื่อนเนี่ย ยิ่งฟังก็ยิ่งหงุดหงิดจนอยากจะลุกหนีไปซะตอนนี้เลย 

พระเพลิงชวนเธอเบี่ยงประเด็นไปคุยเรื่องวันเกิดเธอที่กำลังจะถึงนี้แทน จะได้ไม่ต้องนั่งหงุดหงิดทนฟังเรื่องที่เขาไม่ได้อยากรับรู้มันเลย

เกวลินเดินลงมาอยู่หลายครั้งก็ยังเห็นดารกาคุยกับพระเพลิงอยู่อย่างสนุก ถึงจะอยากเดินไปเอาน้ำดื่มมากแต่ก็ไม่อยากเดินผ่านคนสองคนในห้องรับแขกก็เลยได้แต่กลับขึ้นไปแล้วเดินลงมาใหม่อยู่อย่างนั้น และครั้งนี้ก็หนีไม่พ้นที่ต้องเผชิญหน้า เพราะเธอลงม่ในจังหวะที่พระเพลิงลงเดินมาส่งดารกาพอดี

"พี่ดาสวัสดีค่ะ" ยกมือไหว้ดารากาก่อนเพื่อไม่ให้เสียมารยาท อีกคนยิ้มมาให้เธอเหมือนอย่างเคย เกวลินมองตามพระเพลิงที่เดินไปออกไปส่งอีกคนถึงที่รถ เขาดูชอบเธอมากจริงๆ หมดหนทางที่จะทำให้พระเพลิงหันมาชอบเธอแล้วสินะ

"มายืนทำอะไรตรงนี้ละลูก?" หันไปตามเสียงก็เจอคุณลุงดนัยที่เดินลงมากจากชั้นบน เกวลินแค่ส่ายหัวปฏิเสธไป

เกวลินนั่งลงที่โซฟาห้องนั่งเล่นหลังจากคุณลุงดนัยบอกกับเธอว่ามีเรื่องอยากคุยด้วย ท่าทีเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ทำให้เธอรู็สึกประหม่าไม่น้อย

แล้วก็ยิ่งกังวลเพิ่มมากขึ้นไปอีกในตอนที่เห็นว่าคุณป้าของเธอก็เดินมานั่งลงตรงนี้ด้วย มือเล็กสองข้างถูกคุณป้ากอบกุมเอาไว้จนต้องขมวดคิ้วไม่เข้าใจ อะไรทำให้อีกคนแสดงสีหน้าราวกับเห็นใจออกมาแบบนั้น

"หนูเกลโอเคหรอลูก?"

"คุณป้าหมายถึงอะไรคะ?"

"เรื่องตาเพลิงกับหนูดาไงลูก" เกวลินได้แต่นิ่งไปก่อนจะเหลือบไปสบตากับลุงดนัยที่เหมือนกำลังรอฟังเธอพูดอยู่เหมือนกัน

"ความจริงที่ลุงไปรับหนูมาเลี้ยง ตอนแรกส่วนหนึ่งมันเป็นเพราะหนูเป็นลูกของเพื่อนสนิทลุง แล้วพ่อพ่อหนูก็มีบุญคุณกับลุงมากตอนที่ลุงลำบาก หนูพอรู้เรื่องนี้มาบ้าง่ไหม?"

ปฏิเสธไม่ได้ว่าเธอเคยได้ยินพ่อเล่าเรื่องลุงดนัยให้ฟังว่าเป็นเพื่อนสนิทที่รักกันมาก ถึงในตอนนั้นเธอจะไม่เคยเจอลุงดนัยเลย แต่พ่อก็สอนเธอมาตลอดว่าให้เคารพเขา เธอรู้ดีว่าคนตรงหน้ากับพ่อเธอผ่านอะไรมาด้วยกันบ้างจากคำบอกเล่าของพ่อเธอเอง

"แต่พอหนูมาอยู่ด้วยกันลุงก็ได้รู้ว่าก้องเกียรติมันเลี้ยงลูกได้ดีมาก หนูเป็นเด็กดี จนลุงเองก็นึกดีใจที่ได้เลี้ยงดูหนูจนโตมาขนาดนี้ แล้วก็อดคิดไม่ได้ว่าถ้าพระเพลิงมีหนูอยู่เคียงข้างไปตลอดมันต้องดีมากแน่"

"คุณลุงกำลังหมายถึงอะไรคะ?"

"เกวลิน หนูอยากแต่งงานกับพระเพลิงไหม?"

"คุณลุงคะ....."

"ถ้าหนูอยากแต่งบอกป้ากับลุงมาแค่คำเดียว แล้วเราจะจัดการให้" คุณลุงดนัยลูบหัวเธอด้้วยความเอ็นดู เรื่องที่เธอรู้สึกยังไงกับพระเพลิงดูท่าแล้วทุกคนคงจะรู้กันหมด ยกเว้นเจ้าตัวหรือเปล่านะ

"ผมไม่แต่งครับ!"