บทที่ 3 สหายของเจ้าช่างน่าเอ็นดู (5/5)

       

           “ขออภัยที่ข้ามีตาหามีแววไม่ เพราะไม่ทราบจริง ๆ ว่าท่านคือพี่รองของเล่อเล่อ ข้าจึงไม่ได้ทักทาย และวันนั้นข้าต้องขอโทษจริง ๆ นะเจ้าคะที่เสียมารยาทแย่งซื้อเสี่ยวหลงเปาจากท่าน หวังว่าคุณชายรองเจียงจะมีเมตตาให้อภัยข้าที่ไม่รู้ความเจ้าค่ะ”

            หมดกันท่าทางออดอ้อนที่ฝึกหน้ากระจกหวังให้พระเอกเอ็นดู พบเจอกันครั้งแรกว่าไม่ประทับใจแล้ว ครั้งที่สองก็ยิ่งไม่น่าประทับใจ แล้วเขาจะเอ็นดูนางได้เช่นไร

            แต่เอาเถิดตราบใดที่นางยังเป็นสหายที่แสนดีของเจียงเซียวเล่อ นางก็ยังมีเกราะปกป้องคุ้มครอง

            “แย่งซื้อเสี่ยวหลงเปาหรือ ตั้งแต่เมื่อใดกันซือซือ” คุณหนูเจียงจับมือสหายพลางเอ่ยถาม

            “ข้าเห็นว่าเจ้าอยากกินเสี่ยวหลงเปาร้านท่านป้าจางมาก วันนั้นพอเจ้าไม่สบายข้าจึงตั้งใจออกไปซื้อมาให้ แต่จนใจที่วันนั้นไปสายเสียหน่อยจึงเหลือเสี่ยวหลงเปาอยู่ไม่กี่ลูก ข้าจึงปรารถนาที่จะซื้อมันให้ได้ เลยได้เจอพี่ชายของเจ้าที่มาซื้อเสี่ยวหลงเปาเช่นกันจึงเกิดการโต้เถียงเล็กน้อย สุดท้ายข้าแย่งซื้อมาจนได้แล้วนำไปให้เจ้า”

            “เรื่องเล็กน้อยเช่นนั้น พี่รองคงไม่ถือสาสหายของข้าหรอกใช่หรือไม่เจ้าคะ”  

            “พี่ไม่ถือสาเจ้าหรอกซือซือ ดังนั้นต่อจากนี้ยามพบเจอกันพี่หวังว่าเจ้าจะทักทายพี่”

            อ่า...วาจาหวานหูของเขาทำให้นางขนลุกอีกแล้ว เขาเป็นถึงพระเอกย่อมไม่ธรรมดาอยู่แล้ว

            “เจ้าค่ะ” เหอซือซือตอบรับสั้น ๆ

        “ซือซือ หากเจ้าโชคร้ายบังเอิญเจอพี่ชายข้าด้านนอก เจ้าให้ทักทายเพียงเล็กน้อยแล้วรีบหนีไปทันที มิเช่นนั้นหากมีคนมาเห็นเจ้าสนิทสนมกับเขา เจ้าอาจจะถูกสตรีพวกนั้นปองร้าย เข้าใจหรือไม่” เจียงเซียวเล่อที่ไม่ชอบใจสายตาล้ำลึกและน้ำเสียงอ่อนหวานจนน่าขนลุกยามที่พี่ชายคนรองกล่าวกับสหาย รีบเอ่ยวาจาใส่ไคล้หวังให้สหายระวังตัวและอยู่ให้ห่างจากบุรุษที่มีสมญานามว่า ‘จิ้งจอกเก้าหาง’

            “อืม ข้าเข้าใจแล้ว” นางเป็นสตรีว่าง่ายล้วนเชื่อฟังคำของสหาย

            ท่าทางคุกคามของเขาเมื่อครู่ทำให้นางรีบตอบรับคำของสหายอย่างว่าง่าย

            “...” เขาไม่เอ่ยวาจาใด แต่สายตาที่จับจ้องนางกลับฉายแววล้ำลึกยิ่งกว่าเดิม

            “เจ้ายังไม่รีบกลับจวนใช่หรือไม่”

            “เอ่อ...วันนี้ข้าคิดว่า ข้าควรกลับจวนได้แล้ว” วันนี้ฤกษ์ไม่ดี รีบกลับไปตั้งหลักที่จวนก่อนดีกว่า

            “เช่นนั้นข้าจะไปส่งเจ้าที่จวน...”

            “เซียวเล่อวันนี้เป็นงานของเจ้า ท่านน้าที่สนิทกันบางคนก็ยังอยู่ในจวน เจ้าควรไปทักทายพูดคุยกับพวกเขา”

            “แต่ว่าข้า...”

            “สหายของเจ้า พี่จะไปส่งนางที่จวนเอง”

            “ไม่ได้...ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ วันนี้ข้านั่งรถม้ามา ไม่รบกวนคุณชายรองเจียงเจ้าค่ะ”

            “นั่นสิเจ้าคะ พี่รองไม่ต้องไปส่งซือซือหรอก ไปสนทนากับท่านน้าดีกว่าเจ้าค่ะ” เจียงเซียวเล่อที่ไม่อยากให้พี่ชายคนรองใกล้ชิดสหายรีบเอ่ยพลางเข้าไปกอดแขน

            “พี่มีเรื่องจะไปสนทนากับเหอฮูหยินเรื่องที่จะเหมาโรงเตี๊ยมของนางจัดงานชุมนุมผู้ค้าในเมืองหลวง ดังนั้นจึงอยากขอติดรถม้าของซือซือกลับไปด้วย”

            “จวนเรามีรถม้ามากมาย”

            “ยามนี้กำลังตรวจสอบและซ่อมแซมอยู่ ไม่มีคันไหนที่ว่าง ซือซือเจ้าคงไม่รังเกียจใช่หรือไม่ ที่พี่จะขอติดรถม้าไปด้วย”

            ‘แง ๆ ข้ากลัวเขา’ นางกลัวความอ่อนโยนจนน่าขนลุกของพระเอกผู้นี้

            “ว่าอย่างไรซือซือ หรือเจ้ารังเกียจ...”

            “ก็ได้เจ้าค่ะ” นางกลั้นหายใจตอบกลับไป หากไม่ตอบตกลงเดี๋ยวก็มาคาดโทษนางอีก

            “เช่นนั้นเราไปกันเถิด” เจียงเซวียนกล่าวพลางรั้งชายอาภรณ์บริเวณแขนของสหายน้องสาวให้เดินไปด้วยกัน

            “ข้าจะไปส่งพวกท่านที่รถม้า” เจียงเซียวเล่อจับมือของสหายเอาไว้ ทำให้ตอนนี้คุณหนูเหอเหมือนถูกทั้งสองคนยื้อแย่งกันอยู่

            “ก็ได้” คุณชายรองเจียงกล่าวก่อนจะปล่อยนิ้วที่คีบชายอาภรณ์ของนางเมื่อครู่ นัยน์ตาคมจ้องมองด้านหลังของสตรีทั้งสองคนอย่างไม่วางตา

            ‘สตรีเช่นเจ้าช่างน่ารักน่าเอ็นดูเสียจริง’ ยิ่งยามที่เขาแสร้งตีหน้าขรึมเอ่ยวาจา ท่าทางร้อนรนของนางช่างน่าเอ็นดู สตรีที่มองอย่างไรก็ไม่เบื่อหน่ายทั้งยังน่ารักผู้นี้ เหตุใดถึงเล็ดลอดสายตาเขาไปได้

            บุรุษที่ยืนมองภาพตรงหน้าอยู่ไม่ไกลได้แต่ส่ายหน้ามุมปากพลันยกยิ้มเจ้าเล่ห์ชั่วครู่ก่อนจะเลือนหาย พลางคิดไปว่าความชอบของสองพี่น้องตระกูลเจียงช่างมีความชอบคล้ายคลึงกันและพ่ายแพ้ให้กับความน่ารักน่าเอ็นดู

            ‘เจ้าถึงคราวต้องสนับสนุนและให้ความร่วมมือข้าเสียแล้วเจียงเซวียน’