บทที่ 4 การโต้เถียงระหว่างพี่น้อง (1/5)

                                                                                     4

                                                                  การโต้เถียงระหว่างพี่น้อง

            ในใจของเหอซือซือยามนี้ภาวนาให้พี่ชายของสหายมีคนมาเรียกตัวไปด่วน นางจะได้ไม่ต้องนั่งร่วมรถม้ากับเขา ถึงแม้จะรู้อยู่แก่ใจว่านางจะต้องเกาะแข้งเกาะขาพระเอกอย่างเขาเพื่อเอาชีวิตรอดไปให้ถึงตอนจบ แต่ทว่านางกลับรู้สึกว่าคนผู้นี้นิสัยแปลกประหลาด ยามเขาเอ่ยวาจา เขาเหมือนกำลังไล่ต้อนและมองนางเป็นเหยื่ออันโอชะ ทำให้นางรู้สึกว่าคนผู้นี้อันตรายไม่น่ายุ่งเกี่ยวยิ่ง ดังนั้นนางจึงขอตัวรีบกลับเพื่อไปตั้งหลักและวางแผนทำให้เขารู้สึกเอ็นดูสหายของน้องสาวเช่นนางเสียใหม่

            “โอ๊ย!” เสียงร้องเจ็บปวดของเจียงเซียวเล่อดึงความคิดของนางกลับมา ก่อนที่จะเข้าประคองสหายซึ่งทำท่าจะล้มลงได้อย่างทันท่วงที

            “เจ้าเป็นอันใดหรือไม่เล่อเล่อ”

            “เมื่อครู่เหมือนข้อเท้าข้าจะเจ็บขึ้นมา” คุณหนูเจียงเอ่ยเสียงเล็กเสียงน้อยแฝงความออดอ้อนสหาย ทำให้พี่ชายที่เดินตามหลังมาหรี่ตามอง

            “เจ้าพอจะยืนไหวหรือไม่ ข้าจะช่วยดูข้อเท้าให้เจ้า”

            “ข้าไปยืนเกาะรถม้าตรงนั้นดีกว่า”

            “ได้” นางตอบรับก่อนจะช่วยพยุงสหายไปที่รถม้าของตระกูลเหอ

            “เจ็บเช่นนี้ รีบกลับไปพักผ่อนที่เรือนเถิด” เป็นเสียงของคุณชายรองเจียงกล่าวพลางเดินเข้ามาใกล้

            “ซือซือ ข้าเจ็บข้อเท้า” เจียงเซียวเล่อไม่สนใจพี่ชายคนรอง ที่วันนี้ทำตัวไม่ถูกใจจึงหันไปออดอ้อนสหาย

            “ไหนขอข้าดูหน่อย” นางย่อตัวลงก่อนจะรั้งอาภรณ์ของสหายขึ้นเล็กน้อย

            “...” คนเป็นพี่ชายหรี่ตามองท่าทางเจ้ามารยาของน้องสาวอย่างรู้ทัน

            “เช่นนี้เจ็บหรือไม่”

            “อืม”

            “ข้อเท้าเจ้าคงพลิกเล็กน้อย ยามเดินเหินต้องระวังรู้หรือไม่” นางลุกยืนขึ้นพลางเอ่ยกับสหายเสียงอ่อนหวาน

            “รบกวนเจ้าแล้ว มือเปื้อนหรือไม่ มาเถิดประเดี๋ยวข้าเช็ดให้” กล่าวจบเจียงเซียวเล่อก็หยิบผ้าเช็ดหน้าออกมา

            “ขอบคุณ” เมื่อเห็นอีกฝ่ายปรารถนาดี นางจึงไม่ขัดข้องอันใด มุมปากมีรอยยิ้มบางประดับอยู่ยามมองสหายเช็ดมือให้

            “สะอาดแล้ว เจ้าช่วยประคองข้าขึ้นรถม้าได้หรือไม่”

            “เจ้าเจ็บข้อเท้า ควรกลับไปพักที่เรือน ไม่ใช่ออกไปข้างนอกเช่นนี้” คนเป็นพี่เอ่ยเสียงเรียบ

            “พี่รองท่านช่างใจร้ายเสียจริง ข้าเจ็บข้อเท้าเช่นนี้จะให้ข้าเดินกลับไปที่เรือนอีกหรือเจ้าคะ”

            “พี่จะให้หลี่จุนมารับตัวเจ้าไป”

            “ไม่ต้องเจ้าค่ะ อย่าไปรบกวนพี่หลี่จุนเลย ไหน ๆ ท่านก็จะไปที่จวนตระกูลเหอแล้วเช่นนั้นก็ให้ข้านั่งในรถม้า ถือเป็นการนั่งพักเท้าไปด้วย ตอนกลับจวนเราก็กลับด้วยกัน”

            “เช่นนั้นก็ขึ้นรถม้าเถิด ข้าจะประคองเจ้าเอง ตอนกลับจวนข้าจะให้รถม้ากลับมาส่งเจ้า” เป็นเหอซือซือกล่าวพลางนึกในใจว่าพี่น้องคู่นี้มิใช่รักใคร่กลมเกลียวกันหรือ เหตุใดนางถึงเห็นทั้งสองเอาแต่เอ่ยวาจาคล้ายข่มกันไปมา

            “ขอบคุณ เจ้าช่างใจดีกับข้าเสียจริง” กล่าวจบเจียงเซียวเล่อก็เอนตัวซบสหายที่ช่วยประคองตนขึ้นรถม้า

            ‘มีเจ้าไปด้วยย่อมดีกว่าต้องนั่งอยู่ในรถม้ากับพี่ชายเจ้าตามลำพัง’ เหอซือซือคิดพลางนึกขอบคุณสหายที่เจ็บข้อเท้าขึ้นมา

            เมื่อทั้งสามคนขึ้นรถม้าของจวนตระกูลเหอที่ดูเหมือนจะคับแคบลงทันตา รถม้าก็เคลื่อนตัวทันที คุณชายรองเจียงนั่งหลังตรงแล้วหลับตาลงปล่อยให้สองสาวสนทนากัน

            “ซือซือ ข้าลืมถามเจ้าเลย จวนของเจ้าอยู่ใกล้จวนหลวนโหว เจ้าเคยพบเจอโหวซื่อจื่อสกุลหลวนหรือไม่”

            “โหวซื่อจื่อหรือ เจ้ารู้จักเขาหรือ”

            “ก็พอจะเคยได้ยินว่ารูปงามและเป็นบัณฑิตที่เก่งกาจ ยามนี้ได้รับตำแหน่งเป็นผู้ตรวจการทั้งยังไร้คู่ครองและคู่หมายจึงเป็นที่กล่าวถึงไม่แพ้พี่รองของข้า”

            “กล่าวเช่นนี้จะมาหลอกถามข้าหรือว่าเขารูปงามและนิสัยเป็นเช่นไรบ้าง”

            “ข้าเพียงอยากทราบว่าเขารูปงามเช่นที่ผู้อื่นกล่าวหรือไม่”

            “ข้าไม่ได้พบเขานานแล้วเหมือนกัน ไม่รู้ว่ายามนี้หน้าตาเป็นเช่นไร แต่หากถามถึงตอนเด็ก เขาเป็นพี่ชายที่ใจดีกับข้ามากทีเดียว” นางกล่าวตามความทรงจำที่ปรากฏขึ้นมา แต่หลังจากตกน้ำเกือบตายเหอซือซือก็ไม่ได้สนทนาหรือพบเจอกับเขาอีก

            “ข้าว่าหากเขามาเห็นเจ้าในยามนี้ คงยิ่งเอ็นดูเจ้าเป็นแน่” เจียงเซียวเล่อกล่าวด้วยรอยยิ้มก่อนจะปรายตามองพี่ชายที่ขยับเปลือกตาไปมาไม่คล้ายกับคนที่หลับอยู่เลยแม้แต่น้อย

            “ป่านนี้เขาคงลืมข้าแล้วล่ะ ตอนเด็ก ๆ ข้าอัปลักษณ์ยิ่ง”

            “หากหน้าตาเช่นเจ้าอัปลักษณ์ข้าว่าในแคว้นนี้คงไม่มีหญิงงามแล้ว”

            “โอ๊ะ! นั่นคุณหนูเหริน มิใช่หรือ พี่รองนางคงมารอท่านใช่หรือไม่” เจียงเซียวเล่อรีบเอื้อมมือไปเขย่าตัวพี่ชายให้ตื่นขึ้นเพื่อมองสตรีที่กำลังจะเดินเข้าจวน