6 ไช่เสแสร้ง

ไม่ว่าตู้หลิงจะใช้วิธีใดนางก็ไม่สามารถก้าวขาออกไปจากจวนอ๋องได้เลยสักก้าว ราวกับว่าที่นี่กลายเป็นคุกที่กักขังนางเอาไว้

ปีนหลังคา สิงไปกับสิ่งของ หรือเดินออกตามประตูแบบปกติ นางล้วนทำไม่ได้ทั้งสิ้น

กระทั่งลุงผีที่กำลังตามหาหลานผีเช่นนางผ่านมาเจอนางนั่งทำหน้าจ๋องอยู่บนหลังคาจวน

“นังหนูไปนั่งอยู่ตรงนั้นทำไมกัน” หยูเต๋อกุยตะโกนเรียก

“ท่านลุงช่วยข้าด้วย ข้าออกไปจากจวนหลังนี้ไม่ได้” ตู้หลิงตะโกนบอก

“อะไรนะ? ออกจากจวนไม่ได้ เป็นเพราะเหตุใดกัน” เป็นผีมาหลายร้อยปีผู้ชราไม่เคยได้ยินว่ามีที่ที่ผีเช่นพวกตนเข้าได้แต่ออกไม่ได้อยู่ด้วย

“ฮื้อ!!” ตู้หลิงร้องไห้ นางอยากออกไปจากที่นี่

“งั้นเจ้าก็อยู่ที่นี่ไปก่อน ข้าจะลองไปหาวิธีดูก็แล้วกัน”

ที่หยูเต๋อกุยพูดไปเช่นนั้นก็เพื่อให้นางคลายความกังวลใจ ตัวเขาเองก็ไม่รู้เช่นกันว่าจะใช้วิธีใด

ท่านลุงผีลอยหายไปแล้วทิ้งให้นางนั่งร้องไห้อยู่บนหลังคาจวน

คิดแล้วยังนึกเสียใจ นางไม่น่าอยากรู้อยากเห็นในเรื่องที่ไม่ใช่ของตัวเองเลยจริง ๆ ร่างกายของนางสามารถเดินทะลุได้ทุกพื้นที่ของจวนอ๋อง นางสามารถหลอกล่อ ใช้วิชาพื้นฐานผีที่เรียนมาจากท่านลุงได้หมดทุกกระบวนท่า มีเพียงสิ่งเดียวที่นางทำไม่ได้นั่นก็คือการออกไปจากที่นี่

ตู้หลิงคิดถึงสตรีที่หน้าสวยเหมือนกับนาง จึงลอยไปหานางที่ห้อง

“พระชายาคืนนี้ท่านจะรอท่านอ๋องหรือไม่” เสี่ยวเชี่ยนที่กำลังสางผมให้กับนายหญิงของตนเองเอ่ยถาม

“ตลกแล้วเสี่ยวเชี่ยน เจ้าก็รู้ว่าคืนนี้ท่านอ๋องจะไม่มาค้างที่นี่” ผู้เป็นพระชายานั่งทอดถอนใจ เรือนของนางอยู่ห่างไกลจากที่พักของท่านอ๋องนัก เขาน่าจะลืมไปแล้วด้วยกระมังว่านางยังมีชีวิตอยู่ที่นี่

คืนนี้เป็นคืนแต่งงานเข้าหอของมู่อันเฉิงกับไช่หลินซี สตรีที่เขาพึงใจมาตั้งแต่ยังเยาว์ ถ้าบ้านของแม่นางไช่ไม่ประสบเคราะห์กรรม ผู้ที่ได้ตำแหน่งชายาเอกก็คงเป็นนาง

“โธ่พระชายาของหม่อมฉัน” เสี่ยวเชี่ยนน้ำตาร่วง

นายหญิงของนางงดงามและแสนดีถึงเพียงนี้ เหตุใดพวกเขาถึงเอาไปเล่าลือแต่เรื่องไม่ดี

ตู้หลิงขยับกายมานั่งข้าง ๆ พระชายา ใบหน้าของนางละม้ายคล้ายกับตนอย่างแปลกประหลาด จนบางครั้งนางรับรู้และรู้สึกเศร้าเสียใจไปพร้อมกับนาง น่าเสียดายที่นางไม่สามารถออกไปจากที่นี่ ไปหาเบาะแสเรื่องที่นางและพระชายาผู้นี้มีใบหน้าคล้ายกันได้

พระชายาผู้นี้นางทั้งอ่อนโยน ทั้งเก่งงานบ้านงานเรือน งานของกุลสตรีที่เป็นชนชั้นสูงล้วนแล้วแต่ไม่มีสิ่งใดบกพร่อง ที่ตู้หลิงรู้เรื่องเหล่านี้ ก็เพราะงานฝีของพระชายาผู้ที่นางไม่รู้จักนาม ล้วนแล้วแต่ประณีต ต้นไม้ดอกไม้ในสวนล้วนถูกตัดแต่งสวยงาม ราวกับรอคอยใครสักคน

“ไปเถอะ เข้านอนกันเถอะเสี่ยวเชี่ยน” พระชายาปล่อยให้หญิงรับใช้ของตนสางผมอีกไม่กี่ที นางถึงลุกกลับไปที่เตียง

ครั้นเสี่ยวเชี่ยนปรนนิบัติเจ้านายของตนเองเรียบร้อยและออกจากห้องไปแล้ว น้ำตาที่พระชายาคนสวยกลั้นเอาไว้ จึงไหลออกมาราวกับเขื่อนแตก

“โธ่ เด็กดี เจ้าอดทนมามากใช่ไหม” ตู้หลิงรู้สึกสงสารพระชายาตัวอย่างที่สุด นางอายุแค่เท่าไหร่เอง สามีก็ไม่รัก ซ้ำยังแต่งเมียน้อยจัดงานเลี้ยงใหญ่โตไม่เกรงใจเมียเอก คนที่น่าสงสารคือสตรีที่นอนร้องไห้น้ำตาเปียกหมอนผู้นี้ต่างหาก

ผีสาวได้แต่ลูบหัวเบา ๆ ขับกล่อมให้นางหลับไป

ถ้าเป็นในโลกเมต้าเวิร์ส นางจะยุให้พระชายาหนีออกไปจากบ้านหลังนี้เสีย ฟ้องหย่าเรียกข้าเสียหายเอาไปฉีดโบท็อก ทำสวย ไปหาสามีคนใหม่ที่หล่อ หน้าตาดี มีอำนาจ มากกว่านี้ร้อยเท่าพันเท่า นางจะไม่บอกให้อดทน แต่นางจะบอกให้สู้กลับ

“โธ่เอ๊ย เป็นข้าตู้หลิงดาราเอกแห่งยุคหน่อยไม่ได้”

หลังจากส่งพระชายาเข้านอนไปแล้วตู้หลิงอดไม่ได้ที่จะแวะเวียนไปยังเรือนหอ นางเห็นแม่ไช่นั่งบีบมือตื่นเต้นอยู่ภายใต้ผ้าคลุมหน้า

“ชิ!!! อยากจะรู้ว่างดงามแค่ไหนกัน” ตู้หลิงบ่น

เวลาผ่านไปไม่ถึงหนึ่งก้านธูป บุรุษที่นางรู้ว่าเขาชื่อมู่อันเฉิงก็เข้ามาในเรือนหอ

รัศมีออร่าความเป็นพระเอกเปล่งประกาย ใบหน้าหล่อเหลา รูปร่างสูงโปร่ง มียศถาบรรดาศักดิ์ ถ้าอยู่ในยุคของนางรับรองไอ้หมอนี่ได้เป็นพระเอกเบอร์ต้นโด่งดังไปทั้งเอเชียแน่ ๆ

บุรุษตัวสูงเดินเข้าไปหาสตรีที่สวมชุดเจ้าสาวสีแดง มือของชายหนุ่มเปิดผ้าคลุมหน้าเจ้าสาวอย่างอ่อนโยน

สตรีตัวเล็กใบหน้างดงามผุดผาดปรากฏต่อสายตา ร่างกายของสตรีผู้นี้บอบบางราวกับกิ่งหลิว ดูอ่อนโยนไร้เดียงสา นัยน์ตาสีดำขลับเปล่งประกายราวกับท้องนภายามค่ำคืน

“เหมาะกับเป็นสายไอดอลเกิร์ลกรุปอยู่เหมือนกันนะเนี่ย” ผีสาววิเคราะห์ ถึงว่ามู่อันเฉิงถึงปักใจรักแต่เพียงไช่หลินซี

“ข้าคิดถึงเจ้าจังเลยซีเอ๋อ” มู่อันเฉิงประคองกอดร่างเล็กบอบบาง ในที่สุดฝันที่เขาได้ครองรักกับสตรีในดวงใจก็มาถึง

“ข้าก็คิดถึงท่าน...พี่อันเฉิง ไม่คิดเลยว่าเราสองคนจะฝ่าฟันกันมาถึงวันนี้” ไช่หลินซีเริ่มร้องไห้ น้ำตาของนางเหมือนมีชีวิต คิดอยากจะร้องเมื่อไหร่ก็สั่งให้น้ำตาไหลได้ทันที

“โธ่ เด็กดีอย่าร้องไห้ไปเลย” มู่อันเฉิงปลอบโยน “และข้าขอโทษที่ไม่สามารถแต่งตั้งให้เจ้าเป็นชายาเอกได้”

สายตาของไช่หลินซีตอนที่มู่อันเฉิงกล่าวว่าไม่สามารถให้นางเป็นชายาเอกได้ ครู่หนึ่งเต็มไปด้วยความเคียดแค้น แน่นอนว่ากิริยาเช่นนั้นย่อมอยู่ในสายตาของตู้หลิง

“อ้าว!!! สายตาของเจ้าเป็นเช่นนี้แสดงว่าไม่ได้เป็นไปตามที่พูดสินะ”     ตู้หลิงเข็ดเขี้ยวเคี้ยวฟัน ในใจรู้สึกเป็นเดือดเป็นแค้นแทนสตรีที่นอนร้องไห้อยู่ในห้องตามลำพัง

หน่อย!! นังไช่เสแสร้ง ต้องคิดจะเลื่อยขาตำแหน่งของลูกรักนางแน่ ๆ

“ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ ขอแค่ได้เคียงข้างท่านข้าก็พอใจแล้ว” ไช่หลินซีปาดน้ำตาก่อนจะเงยหน้าทำตาแป๋ว

ดวงตากลมโตที่แสนจะไร้เดียงสาของไช่หลินซี ช่างเป็นสายตาที่เอาไว้ใช้ล่อล่วงให้บุรุษทั้งหล้าให้หลงใหลเสียจริง ๆ

ระหว่างนั้นมือของมู่อันเฉิงก็อยู่ไม่สุข เขาเริ่มลูบไล้ไปทั่วทั้งร่างของไช่หลินซี ตัวไช่หลินซีก็ได้แต่ทำท่าเอียงอายเฉกเช่นสาวน้อยทั่วไป

“พี่อันเฉิง....” ไช่หลินซีพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

ร่างกายของนางถูกเขาถอดเสื้อผ้าออกอย่างอ่อนโยน

“เจ้างามเหลือเกิน” มู่อันเฉิงหยอกเอิน

ชายหนุ่มพูดหยอกเย้า ส่วนมือแกร่งก็ลูบไล้ไปทั่วเรือนกายบอบบางและประคองให้เจ้าสาวของตนนอนราบไปกับพื้นที่นอน

ตู้หลิงทนดูคู่รักหวานเชื่อมไม่ไหว ต้องรีบออกไปจากที่นั่นในบัดดล ถึงแม้จะอยากเห็นอาวุธลับของหมอนั่นมากก็ตาม