2

“ศิส่งงานไปให้ดูแล้ว พี่ช่วยตรวจให้หน่อยนะคะว่าโอเคมั้ย ถ้าจะแก้ยังไงก็บอกได้ค่ะ”

“โอเคศิ พี่ว่าระดับศิคงไม่ต้องแก้หรอก ใช้วันหยุดให้คุ้มเถอะไว้ว่างๆพี่ไปเที่ยวหานะ”

“ได้ค่ะพี่เจน”

ศศินากดวางสายจากรุ่นพี่ที่เคยเป็นพี่รหัสในสมัยเรียน เป็นคนเดียวที่พอจะติดต่อกันอยู่บ้างแต่ทั้งหมดก็เพราะเรื่องงาน ศศินาเป็นพนักงานประจำในบริษัทดังมาหลายปีตั้งแต่เรียนจบ แต่ก็รับงานออกแบบเว็บไซต์เป็นงานเสริมบ้างตามแต่จะมีเวลาพอ และส่วนใหญ่ก็เป็นรุ่นพี่คนนี้ที่หางานมาให้บ่อยๆ ด้วยความสามารถและประสบการณ์ที่สั่งสมมาหลายปี ศศินาเลยเป็นตัวเลือกต้นๆเวลาที่คนอยากจ้าง แต่เธอก็เลือกแค่งานที่อยากทำจริงๆเท่านั้นไม่ได้รับเพราะร้อนเงิน

อะไร

ก็เหลือตัวคนเดียวแล้ว จะตั้งหน้าตั้งตาทำงานจนลืมใช้ชีวิตได้ยังไง เงินสำคัญก็จริงแต่ความสุขในชีวิตก็สำคัญไม่แพ้กัน เธอต้องใช้ชีวิตที่เหลือให้ดีที่สุดเพราะวันนึงที่ไปเจอครอบครัวอีกครั้งจะได้เจออย่างภาคภูมิใจว่าใช้ชีวิตมาดีแล้ว

“วันนี้พระจันทร์เต็มดวงนี่นา แต่มองไม่ชัดเลยแฮะ”

พึมพำอยู่คนเดียวเพราะเห็นว่าบนฟ้าคืนนี้มีพระจันทร์ลอยอยู่ แต่บนตึกสูงกลางเมืองใหญ่แบบนี้ ถึงจะเห็นก็ไม่ชัดเหมือนตอนเธอเด็กๆที่มองดูนอกลานบ้านที่อยู่ต่างจังหวัดอยู่ดี ศศินาเอามือถือมาซูมแล้วถ่ายเก็บไว้เหมือนเคย ก่อนจะเปิดกล่องดนตรีที่ซื้อมาหมุนให้มันบรรเลงอยู่แบบนั้นแล้วก็มองพระจันทร์ที่ไม่ชัดนั่นไปด้วย 

จนเมื่อเริ่มดึกถึงได้ย้ายตัวเองมาที่เตียงแล้วอ่านหนังสือนิยายครึ่งที่เหลือ ตั้งใจว่าจะอ่านแค่ไม่กี่บทแต่ดันอ่านจนจบแบบที่ห้ามตัวเองไม่ได้ทุกที ความเพลียที่สะสมมาทั้งวันทำให้เธอเริ่มลืมตาไม่ขึ้น ฝนด้านนอกเริ่มโปรยปรายลงมาและตกหนักขึ้นในเวลาไม่นาน สร้างบรรยากาศให้รู้สึกง่วงกว่าเดิม

มือบางหยิบกล่องดนตรีมาหมุนแล้ววางไว้บนหนังสือที่อ่านจบตรงโต๊ะหัวเตียงให้มันเล่นกล่อมอีกครั้ง ก่อนจะผล็อยหลับไปในเวลาไม่นาน แล้วเมื่อกล่องดนตรีนั้นหยุดลงกลไกที่นิ่งก็หมุนย้อนกลับอีกครั้งด้วยความเร็วที่มากกว่าปกติหลายเท่า ท่ามกลางพายุฝนที่กระหน่ำลงมาและเสียงฟ้าผ่าดังกึกก้อง แสงสว่างวาบพาดผ่านกระจกเข้ามาจนกระทบลงบนกล่องดนตรีพอดิบพอดี

ก่อนทุกอย่างจะนิ่งสนิทราวกับว่าไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นมาก่อน หากไม่ใช่ว่าบนเตียงนั้นไม่ได้มีเพียงศศินานอนอยู่คนเดียวอีกแล้ว….

เสียงฝนจากด้านนอกทำให้ศศินายิ่งรู้สึกสบายจนอยากหลับต่อ เพราะเป็นวันหยุดเลยไม่ได้รีบร้อนต้องตื่นไปไหน แต่แรงกดทับที่เอวก็ทำเอาอึดอัดจนต้องนิ่วหน้า และเมื่องัวเงียลืมตาขึ้นมาศศินาก็เบิกตาโตด้วยความตกใจสุดขีด แรงกดทับที่ว่าคือแขนที่พาดเอวเธออยู่ และพอหันไปข้างๆก็ต้องอ้าปากค้างแทบสิ้นสติ 

มีผู้ชายมานอนอยู่ข้างๆเธอได้ยังไง!

“คุณเป็นใคร!”

ถึงจะถามออกไปเสียงดัง แต่ในใจกลับเผลอคิดไปถึงสิ่งเหนือธรรมชาติอย่างห้ามไม่ได้เพราะอีกคนสวมชุดโบราณเต็มยศขนาดนั้น แต่เพราะอยู่ตัวคนเดียวเลยต้องรีบลุกไปหยิบอาวุธที่พอช่วยได้มาถือไว้ เป็นดาบไม้ด้ามยาวที่เธอเคยซื้อมาแขวนในห้องเพราะมันเท่ดีนั่นแหละ ไม่คิดว่าวันนึงจะต้องเอามาถือป้องกันตัวจริงๆแบบนี้

ในขณะที่ศศินาระแวดระวังตัวและคิดหาทางรอดสารพัด ตัวต้นเรื่องที่อยู่บนเตียงทำเพียงงึมงำในลำคอและขยับพลิกมานอนหงายเท่านั้น ศศินายิ่งขมวดคิ้วด้วยความขัดใจ จากที่เห็นคงเป็นคนแน่ๆ แต่การแต่งตัวและโผล่มาในห้องเธอเหมือนผีขนาดนี้จะเป็นไปได้ยังไง

“นี่คุณ ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้นะ! เข้ามาในห้องคนอื่นได้ยังไง”

“ถ้าไม่ตื่นจะแจ้งตำรวจแล้วนะ”

ถึงจะขู่ไปแบบนั้น แต่ศศินากลับมองมือถือที่ถูกแขนอีกคนทับอยู่ตาละห้อย จะให้ใครช่วยล่ะ สิ่งเดียวที่ใช้ได้อยู่ไกลมือขนาดนั้นแถมยังไม่กล้าเข้าไปใกล้กว่านี้อีกต่างหาก เธออยากตีแรงๆก็กลัวอีกคนจะลุกมาทำร้ายจนไม่รอด ดูจากขนาดตัวเธอสู้ไม่ได้แน่ๆ

ยิ่งคิดสารพัดก็ยิ่งไม่เข้าใจ ถ้าเป็นโจรงัดห้องเธอคงตายไปนานแล้วเพราะหลับสนิท อีกอย่างคงไม่มานอนหลับอยู่จนถึงตอนนี้แน่ๆ แล้วโจรที่ไหนใส่ชุดโบราณแบบนี้กัน แล้วถ้าไม่ได้งัดห้องเข้ามาจะหายตัวเข้ามาได้ยังไงห้องเธออยู่ชั้นสี่สิบเจ็ดเลยนะ พอคิดแบบนี้ศศินาก็ขนลุกขึ้นมาอีกครั้งด้วยความกังวลใหม่ หรือว่า จะไม่ใช่คนจริงๆนะ…

เปรี้ยง!!