3

“อ๊ายยย! ไอ้ผีบ้า ออกไปเดี๋ยวนี้นะ!”

เพราะเสียงฟ้าผ่าที่ดังขึ้นมาตอนนั้น ทำให้ศศินาสติแตกจนร้องตะโกนออกมาดังลั่น ดาบไม้ในมือฟาดไปที่คนบนเตียงเต็มแรงด้วยความหวาดกลัวว่าอีกคนจะเป็นผีจริงๆ

“โอ๊ย! ใครมันบังอาจนัก”

เสียงทุ้มตวาดลั่นก่อนจะผุดลุกขึ้นมาด้วยความโกรธ มือหนากุมแขนข้างขวาที่ถูกตีแล้วนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ ก่อนจะหันมามองคนที่ยืนสั่นอยู่ข้างเตียงอย่างเอาเรื่อง

“นี่เจ้า!...เจ้า…”

ใบหน้าหล่อเหลาที่หันมาทำเอาศศินาตกตะลึงอีกรอบ แต่ท่าทางที่เปลี่ยนจากโกรธเป็นตกใจนั่นก็ยิ่งทำให้ศศินาแปลกใจไปด้วยเช่นกัน เธอต่างหากที่ต้องตกใจแล้วคนที่บุกรุกห้องคนอื่นอย่างหมอนี่จะมาตกใจทำไม ท่าทางสับสนและมองไปรอบๆห้องสลับมองเธอนั้นดูยังไงก็ประหลาด ตกลงระหว่างเธอกับหมอนี่ใครควรตกใจกันแน่

“เจ้า…เป็นใครกัน”

“ฉันสิต้องถามว่าคุณเข้ามาในห้องฉันได้ยังไง”

ศศินาย้อนกลับอย่างเอาเรื่อง ดาบไม้ในมือยกขึ้นมาชี้หน้าคนบนเตียงอีกครั้ง เธอกลัวจนสั่นไปหมดแต่ต้องคุมสติไม่ให้แสดงออกมาเพราะไม่มีใครมาช่วยเธอได้ ที่แน่ๆหมอนี่ไม่ใช่ผีเพราะเธอตีแล้วเจ็บ

“นี่เรือนเจ้ารึ เป็นไปได้อย่างไรในเมื่อข้านอนอยู่ในเรือนข้า แล้วทำไมทุกอย่างมันแปลกไปหมดเช่นนี้ เจ้าใช้คาถาอาคมใดกัน หรือว่า เจ้า…เจ้า เป็นผีรึ”

“จะบ้าเหรอคุณสิผี! แล้วพูดจาภาษาบ้าอะไรของคุณโบราณชะมัด”

“ไยเจ้าถึงหยาบคายเช่นนี้เล่า”

“โอ๊ย พอที! บอกมาได้แล้วว่าคุณเป็นใคร เข้ามาในห้องฉันทำไม!”

“เจ้านั่นแหละเป็นใคร ไยจึงต้องมาทำเช่นนี้กับข้าด้วย หากเป็นผีก็ไปเสียเถอะ แล้วข้าจะทำบุญกรวดน้ำไปให้อย่าได้มาก่อกรรมที่นี่เลย”

“โอ๊ย จะบ้า! คุณเลิกพูดจาเสียสติซะทีได้มั้ย นี่มันห้องฉัน คุณนั่นแหละเป็นใครมาจากไหน”

ศศินาตะคอกออกมาอย่างหมดความอดทน เธอทั้งกลัวทั้งสับสนจนเครียดไปหมด มือที่ถือดาบไม้สั่นจนแทบคุมไม่ได้ สายตาก็เอาแต่มองมือถือที่อยู่ข้างๆคนบนเตียงด้วยความสิ้นหวัง ทำไมเธอไม่เอามันไว้ข้างๆตัวเองอีกฝั่งนะ ไม่มีใครมาช่วยได้แล้วทีนี้

“ถ้าเรือนนี้เป็นของเจ้า แล้วข้าจะเข้ามาได้อย่างไรอย่ามาพูดจาเหลวไหล เจ้าต้องการสิ่งใดก็รีบบอกมาเถอะ ไม่เช่นนั้นข้าคงต้องเรียกคนในเรือนเข้ามาจัดการเจ้าแล้ว”

“เอาสิ เรียกมาให้หมดเรือนคุณนั่นแหละ ดูสิว่าใครจะมาได้บ้าง”

“นี่เจ้ากล้าท้าทายข้ารึ เจ้าผีชั้นต่ำ!”

ใบหน้าหล่อดุดันขึ้นแล้วตวาดพลางชี้หน้าศศินาอย่างโมโห ทำเอาคนที่ทั้งกลัวทั้งเครียดพ่นลมหายใจอย่างหงุดหงิด วันนี้ก็ไม่น่าพูดกันรู้เรื่องแล้วมั้ง

“เออ! กล้าสิเอาเลย เรียกมาเลยจะได้รู้ว่าใครกันแน่เป็นผี บ้าบอ”

“บังอาจนัก ไอ้คราม! ไอ้พร้าว เข้ามาหาข้าเดี๋ยวนี้”

“ไอ้คราม! ไอ้พร้าว! พวกเอ็งหายหัวไปไหนหมดวะ มาหาข้าเดี๋ยวนี้ได้ยินหรือไม่ พวกเอ็งอยากโดนหวายลงหลังรึ!”

“พอได้แล้วมั้ง เรียกกี่คนก็ไม่มีใครมาได้หรอก นี่จะเล่นละครย้อนยุคสินะ โจรเดี๋ยวนี้แปลกดีแฮะ”

“นี่เจ้าว่าใครเป็นโจรกันแม่หญิง”

“ใครบุกรุกห้องคนอื่นก็คนนั้นแหละ ไม่ต้องพูดแล้วลุกลงมายืนดีๆถ้าไม่อยากโดนฟาดสลบอยู่ในนี้ ฉันไม่ยั้งมือนะบอกเลย”

“ไยเจ้าถึงพูดจาแปลกนัก แล้วเหตุใดถึงได้ดุร้ายเพียงนี้”

“คุณสิแปลก! พูดภาษาโบราณอยู่ได้นี่มันสมัยไหนแล้วพ่อคุณ อีกอย่างนะนี่ไม่เรียกดุร้ายนี่เรียกป้องกันตัวเถอะ”

ศศินาเถียงกลับด้วยความโมโห เธอหงุดหงิดไปหมดกับความแปลกประหลาดที่กำลังพบเจอ ยิ่งหาคำตอบไม่ได้เธอก็ยิ่งระแวงจนอยากร้องไห้ออกมา ใครไม่เจออย่างเธอคงไม่เข้าใจ การที่เราขอความช่วยเหลือจากใครไม่ได้ทั้งที่กลัวแทบตาย มันสิ้นหวังมากจริงๆ

“นั่นเจ้า ร้องไห้หรือ….ร้องทำไมกัน ข้าไม่ได้ทำอะไรเจ้าเสียหน่อย”