Share
บทที่ 57 ผมอยากกินคุณทั้งตัวและพาคุณไปทุกที่ที่ผมไป
Related chapters
พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก บทที่ 58 ผมทำให้คุณเจ็บรึเปล่า หัวใจของคุณเต้นแรงมาก
เบียงก้าลืมตาที่มีน้ำตาขึ้น แก้มของเธอแดงราวกับสีของดอกกุหลาบ ในขณะที่เธอมองดูชายตรงหน้าอย่างสับสนดวงตาที่เฉียบคมของลุคเต็มไปด้วยความหลงใหลในขณะที่จ้องมองลึกลงไปในดวงตาของเธอ พวกเขาเงียบไปครู่หนึ่ง เขาไม่รู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่ ดังนั้น เขาจึงก้มลงจูบเธออีกครั้งเบียงก้าลืมตาขึ้นในขณะที่เธอกำลังจมดิ่งลงในจูบอันแสนดูดดื่มของชายผู้นั้นเธอมองเห็นจมูกที่สูงสง่าและคิวที่ลึกล้ำที่แตกต่างไปจากผู้ชายทั่วไป ภายใต้แสงไฟสลัวในยามค่ำคืน ความละเอียดอ่อนของเขานั้นช่างขัดแย้งกับตัวตนของเขายิ่งนักมือที่ใหญ่โตของชายผู้นั้นโอบที่ศีรษะของเธอพร้อมกับคางที่เชิดขึ้น จุมพิตอันเร่าร้อนของชายผู้นั้นไล่ลงไปที่เขาคอจนไปถึงเนินอกของเธอ…“อืม…” เบียงก้าถูกบังคับให้เงยหน้าขึ้นมองดูเขา ริมฝีปากอันเร่าร้อนของชายผู้นั้นทิ้งรอยเอาไว้บนผิวหนังของเธอ ในขณะที่เขายังคงรูปไร้ร่างกายของเธอต่อไปความเร้าอารมณ์ระหว่างพวกเขาค่อย ๆ แข็งแกร่งขึ้นเบียงก้ามีประสบการณ์เพียงเล็กน้อย โดยเฉพาะในเรื่องของการจูบ ในขณะที่ลุคเป็นคนเดียวที่ทำมันอย่างต่อเนื่องแรงกระตุ้นจากเขาส่งผ่านมาหาเธอเบียงก้าหลับตาลงครู่หนึ่ง จากนั้นชายผู้น
พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก บทที่ 59 ดูเหมือนว่าผมจะยังป้อนคุณไม่พอนะ
ทันทีที่เบียงก้าพูดคำว่ามีนัดดูตัว เธอก็ไม่แปลกใจเลยที่เธอจะได้เห็นคิวที่คิ้วขมวดอย่างไม่พอใจของชายผู้นั้นที่ดูน่ากลัวขึ้นเล็กน้อย“ปล่อยฉันไปเถอะ มันไม่มีประโยชน์อะไรที่คุณจะรั้งฉันเอาไว้!”ราวกับว่าเธอไม่ได้พูดกับลุค แต่เธอเพียงแค่พูดให้ตัวเองได้ยินลุคเบิกตากว้างในทันที เบียงก้าถูกกดลงบนขาของชายผู้นั้น เธอเม้มริมฝีปากแน่นในขณะที่เธอแทบจะขาดอากาศหายใจหลังจากนั้นไม่นาน มืออันใหญ่โตของชายผู้นั้นที่เอวของเธอก็หลุดออก ในขณะที่มืออีกข้างหนึ่งที่กำลังกุมข้อมือของเธอเอาไว้ก็คลายลง...เธอถูกปล่อยแล้ว ในที่สุด เบียงก้าก็เป็นอิสระ ใบหน้าของเธอว่างเปล่าเธอลุกขึ้นและจัดระเบียบเสื้อผ้าของเธอ จากนั้นเธอก็หยิบกระเป๋าของเธอขึ้นมาแต่เมื่อเธอเปิดประตูรถ ชายผู้นั้นก็โผงผางเข้ามาด้วยอารมณ์ที่หึงหวง เขาลากเธอกลับมา จากนั้น เขาก็โยนเธอลงบนที่นั่งบนรถอีกครั้ง “ไปดูตัว แต่ทำไมถึงนุ่งน้อยห่มน้อยแบนนี้ล่ะ? นี่เป็นแผนการของคุณเพื่อการยั่วยวนผู้ชายอย่างนั้นเหรอ?” ลุคพูดจาข่มขู่เธอดวงตาที่สับสนของชายผู้นั้นจ้องมองลึกเข้าไปในดวงตาที่ตื่นตระหนกของเธอเบียงก้าได้ยินคำพูดที่ขุ่นเคืองเหล่านั้นเธอ
พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก บทที่ 60 เธอนั่งลงบนตักของเขา
สิบนาทีต่อมา…“ฉัน ฉันทำไม่ได้” เบียงก้ากล่าวด้วยท่าทางที่ตกใจและดวงตาที่เบิกกว้างลุคกดร่างกายของเขาเข้ากับเธอ ริมฝีปากอันเย้ายวนของเขากดลงบนริมฝีปากที่บอบบางและอ่อนโยนของเธอเล็กน้อย ริมฝีปากของเขาแตะกับเธอเบา ๆ ร่างกายของเธอสั่นเทาในขณะที่เขารอการตอบสนองจากเธอ“ฉัน…ฉัน…” เธอหลับตาแล้วพูดขึ้นว่า “ฉัน ฉันทำไม่ได้...คุณอย่า...”ลุคมองดูหน้าอกที่สั่นเทาของเธอ จากนั้น เขาก็ลุกขึ้นนั่งในที่นั่งคนขับของเขา ชายผู้นั้นเลื่อนกระจกรถลงและจุดบุหรี่ขึ้นมาสูบ ราวกับว่าเขาทำมาเป็นพันครั้งแล้ว เขาเหลือบมองออกไปภายนอกและพ่นควันบุหรี่ เขายกนิ้วอันเรียวงามของเขาขึ้นมาและกดเข้าที่ขมับที่เจ็บปวดของเขาลุคยินดีรอจนกว่าที่เธอจะพร้อมจูบเขาหลังจากเติบโตมาได้ยี่สิบเก้าปี เรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ ที่เขาเคยได้รับ ก็มากกว่าจำนวนโรงแรมที่เธอเคยได้นอนเสียอีกอย่างไรก็ตาม เขาไม่เคยปล่อยให้เรื่องนี้รบกวนจิตใจของเขาและทำตามใจชอบเหมือนที่ผู้ชายคนอื่น ๆ ที่คงจะได้ในสิ่งที่พวกเขาต้องการไปแล้วเช่นเดียวกับที่เธอเคยพูด ทั้งหมดที่เขาทำคือทำให้ผู้หญิงวิ่งเข้าหาเขาโดยที่เขาไม่จำเป็นต้องกระดิกนิ้ว ไม่ว่าจะเป็นผู้หญิงอวบหรื
พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก บทที่ 61 เบียงก้าพบกับรุ่นพี่ครอว์ฟอร์ดอย่างเป็นทางการเสียที
"มานัดบอดนี้ ฉันก็คงจะไม่ได้มองหาอะไรเป็นพิเศษหรอกค่ะ"เธอแค่อยากจะออกจากสถานนี้ให้ไวที่สุดเท่าที่จะทำได้ก็เท่านั้นเธอรู้สึกเครียดมากขึ้นเมื่อลุคนั่งอยู่อีกฝั่งเหมือนเทวดาผู้พิทักษ์“คุณไม่มีผู้ชายในแบบนี้ที่คุณชอบเลยใช่ไหมครับ? ถ้างั้น ผมขอเล่าประวัติของผมให้คุณฟังก็แล้วกัน” ในขณะนั้น โทรศัพท์มือถือของลีออนข้างถ้วยกาแฟก็ดังขึ้น “ขอโทษนะครับ แต่ผมต้องรับสายนี้”หลังจากที่ลีออนพูดเช่นนั้น เขาก็ลุกขึ้นยืนเบียงก้าถอนหายใจด้วยความโล่งอกถึงกระนั้น เธอก็ไม่กล้าพอที่จะขยับเขยื้อนใด ๆ เพราะกลัวว่าจะเผลอกันไปเจอสบตากับชายหนุ่มโต๊ะข้าง ๆลุคเองก็ไม่ได้ขยับเขยื้อนอะไรมากมายเช่นกัน เขาเพียงแค่อ่านหนังสือพิมพ์และจิบกาแฟรสขมเป็นครั้งคราวหมายเลขนั้นแสดงชื่อ "ป้าอลิสัน"ลีออนรับสาย“ลีโอ นัดบอดเป็นยังไงบ้าง หลานป้า?” อลิสันถามอย่างกังวลใจและต้องการทราบผลการนัดดูตัวครั้งนี้โดยเร็วที่สุดลีออนเหลือบมองเบียงก้าซึ่งนั่งอยู่คนเดียวห่างออกไป และพูดอย่างเหลือทน “ป้าอลิสัน ผู้หญิงคนนี้สวยเหลือเกินครับ แต่ผมไม่อยากทำร้ายจิตใจเธอเลย”เมื่ออลิสันได้ยินว่าเขาพูดเช่นนั้น เธอเริ่มมีอารมณ์ขึ้นมา “ท
พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก บทที่ 62 ความลับของลุค
เบียงก้าเงยหน้าขึ้นและมองลุคตาไม่กะพริบหลังจากช่วงเวลาอันยาวนานผ่านไป ตอนนี้มันรู้สึกราวกับว่านาฬิกาได้หยุดหมุน เธอแทบจะกลับมาเป็นปกติอย่างที่เคยไม่ได้เลย และอารมณ์ที่เกินบรรยายยังคงปลุกเร้าเธออย่างถึงที่สุดภายใต้ขนตายาวและสั่นเทาของเธอ ดวงตาคู่นั้นเต็มไปด้วยน้ำตาลุค ครอว์ฟอร์ดคือรุ่นพี่ครอว์ฟอร์ดคนนั้นความสงสัยในใจของเธอเมื่อในอดีตแตกต่างอย่างสิ้นเชิงจากภาพที่ประจักษ์ตรงหน้าเธอผู้ชายคนนี้เปลี่ยนไปมากตลอดหลายปีที่ผ่านมา และเธอเองก็เช่นกัน…โชคดีที่หลายปีผ่านไป จากสนามของโรงเรียนจนไปสู่สังคมการทำงาน ชุดนักเรียนที่กว้างและหละหลวมไปจนถึงชุดทำงานมืออาชีพ ตลอดเวลาที่ผ่านมา เธอยังคงได้พบกับชายผู้ครอบครองหัวใจดวงน้อย ๆ ของเธออยู่เสมอน่าเศร้าใจเหลือเกิน ตอนที่เธอออกจากโรงเรียนมัธยมไป ชีวิตเธอไม่ได้ราบรื่นอย่างที่ควรและเธอก็ชักนำตนเองเข้าไปสู่คำว่ามลทินอีกด้วยเมื่อทั้งสองเผชิญหน้ากัน เบียงก้าก็จำจุมพิตอันร้อนแรงที่พวกเขาทำร่วมกันในรถเมื่อไม่นานได้ ทันใดนั้น อารมณ์รุนแรงและเร่าร้อนผุดขึ้นในใจเธอ แต่กลับไม่กล้าแสดงออกมาเธอไม่สามารถอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้ดูเหมือนว่าเวลาจะหมุนย้อ
พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก บทที่ 63 เอาอกเอาใจผู้หญิงที่ฉันชอบทุกวัน
เบียงก้าไม่สามารถทนฟังเรื่องราวได้อีกแล้ว"ฉันขอตัวไปห้องน้ำก่อนนะ" เธอวางแก้วลงแล้วลุกขึ้นเธอยอมรับ! เธออิจฉา และหึงหวงอย่างมากในช่วงยี่สิบสี่ปีที่ผ่านมา เธอไม่มีความสุขเลยนับตั้งแต่พบว่าแท้จริงชีวิตเป็นอย่างไร เธอไม่รู้ว่าอะไรทำให้เธอมีความสุข สมัยยังเด็ก มื้ออาหารทุกมื้อของเธอช่างเย็นชืดและเธอยังถูกเด็กคนอื่นรังแกอีก และจากนั้นสมัยมัธยมปลาย เธอถูกเพื่อนร่วมชั้นทั้งล้อเลียนและตำหนิต่าง ๆ นานาเธอรู้ตั้งแต่อายุยังน้อยว่าเธอไม่มีสิ่งที่เด็กคนอื่นเขามีกันตอนที่เกิดมานั่นคือแม่หากเป็นสิ่งที่คนอื่นต้องอ้อนวอนและทำงานหนักเพื่อสิ่งนั้น เธอรู้ว่าเธอไม่มีทางได้สิ่งนั้นมาครอบครองเหมือนลุค ครอว์ฟอร์ด ในที่สุด เธอก็กลายเป็นผู้ใหญ่และถึงวัยที่ทุกคนบอกว่าเป็นวัยแห่งอิสระและเสรีภาพ เธอไม่เคยรู้สึกถึงอิสระหรือความสุขจากสิ่งเหล่านั้นเลย ทั้งหมดที่เธอมีก็เป็นเพียงโซ่ตรวนแห่งความจริงอันโหดร้ายเพียงเท่านั้น‘เบียงก้า ชาติที่แล้ว เธอคงทำบาปทำกรรมเอาไว้หนักหนาพอตัวสินะ‘นั่นคือเหตุผลที่เธอต้องใช้กำลังทั้งหมดที่มีเพื่อไถ่บาปที่ผ่านมาของเธอในชีวิตนี้’ในคฤหาสน์มีห้องน้ำอยู่ทุกหนทุกแห่ง ไม่ว
พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก บทที่ 64 ชายที่พร้อมจะเป็นสามีของเธอในทุกเมื่อ
หญิงสาวทุกคนหลงรักกับคำสารภาพเช่นนี้แน่นอนจากจุดเริ่มต้นของความสัมพันธ์ หญิงสาวคนหนึ่งไม่ต้องการอะไรนอกจากความเอาใจใส่และความรู้สึกมั่นคงและปลอดภัยเบียงก้ารู้ดีว่าลุคคาบช้อนเงินช้อนทองมาเกิด และหญิงสาวที่เขาจะแต่งงานด้วยต้องมีสถานะชั้นชนสูงที่ทัดเทียมกับเขาด้วยเช่นกันน่าเสียดายที่เธอไม่ได้มีฐานะทางครอบครัวที่เป็นเช่นนั้นเลยดังนั้นแล้ว เส้นทางแห่งความรักของพวกเขาจึงถูกลิขิตไว้แล้วว่าจะไม่มีทางมาบรรจบกันหากคำสารภาพเช่นนี้เกิดขึ้นเมื่อสองสามปีก่อน เรื่องทุกอย่างก็คงจะจบลงด้วยการเลิกราเพราะเขาอยู่ในวัยที่จำเป็นต้องเชื่อฟังพ่อแม่และยังไม่มีอิสระมากพอ มีคนที่เกี่ยวข้องมากเกินไปและมีปัจจัยที่ไม่แน่นอนมากเกินไปถ้าเช่นนั้น ความรักของทั้งสองก็รังแต่จะทรมานพวกเขาเพียงเท่านั้น ถึงกระนั้น พวกเขาอาจสานสัมพันธ์ความรักของทั้งสองไปอย่างลับ ๆ ก็ได้ แม้ว่าความรักแบบนั้นจะเหน็ดเหนื่อย แม้จะแข็งแกร่งตั้งแต่แรก แต่ความเป็นจริงข้อนี้คงจะบดบี้ให้พวกเขากลายเป็นเศษเล็กเศษน้อย สิ่งที่เหล่านี้จึงทำให้พวกเขานั้นมีแต่ก้มหน้ายอมจำนนและเดินไปตามทางของตนเพียงเท่านั้นคงหลงเหลือเพียงแต่บาดแผลบาดลึกที่ถ
พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก บทที่ 65 ชายหนุ่มผู้คลั่งรัก
ผู้อาวุโสครอว์ฟอร์ดยืนถือไม้เท้าอยู่ในสนามหน้าบ้านพลางกวาดสายตามองจากระยะไกล เมื่อหลานชายของเขากลับมาพร้อมกับใบหน้าที่ดูแปลกพิกล ชายชราก็รู้ว่ามีบางอย่างเกิดขึ้น ในที่สุดหนุ่มหล่อพราวเสน่ห์แสนบ้าบิ่นก็มีคู่ครองเสียที!เรนนี่ปีนป่ายขึ้นบนหลังของพ่อเธอ เธอยืนเขย่งปลายเท้าและเอียงคอมองดู เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนหวานว่า "พ่อคะ หนูไม่รู้มาก่อนว่าพ่อใช้วีแชทด้วย"เรนนี่รู้ว่าคุณปู่ทวด คุณย่า คุณย่าซูซาน และอาหลุยส์มีวีแชททุกคนยกเว้นพ่อ และเธอไม่เคยเห็นเขาใช้วีแชทมาก่อนเลยลุคนั่งบนโซฟาพร้อมกับขมวดคิ้วขณะจ้องหน้าจอโทรศัพท์อย่างจดจ่อและกังวลเขาไม่ได้รับคำตอบจากเบียงก้า'หรือคำตอบนั่นคือไม่?' ในขณะนั้นเอง หลุยส์ก็ลงมาชั้นล่าง เมื่อเขาได้ยินว่าลุคมีวีแชทแล้ว เขาเดินเข้าไปหาพี่ชายด้วยความประหลาดใจและเหลือบมองจากด้านข้าง "นี่นายยังไม่ตั้งรูปภาพโปรไฟล์ด้วยซ้ำ"ลุคปิดหน้าจอที่แสดงการแชทของเขากับเบียงก้าลงและทำหน้าบูดบึ้ง'ทำไมเธอไม่ตอบล่ะ?'“คุยกับผู้หญิงงั้นเหรอ?” หลุยส์นั่งอีกฝั่งของโซฟา เขาดูเหมือนเด็กรวยที่ยกเท้าพาดบนโต๊ะขณะที่สายตาจับจ้องไปยังพี่ชายหน้าเย็นชาที่อยู่อีกฟากหนึ่ง “รู
Latest chapter
- พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก บทที่ 207 ครอบครัวทั้งสี่คนนอนอยู่ด้วยกัน
- พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก บทที่ 206 คุณเมารึเปล่า
- พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก บทที่ 205 ลุคแสดงความรักต่อหน้าสาธารณชน
- พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก บทที่ 204 เขาอยากครอบครองเธอใจจะขาด
- พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก บทที่ 203 ทำไมคุณถึงขี้อายนักเล่า ผมก็เห็นทุกอย่างไปหมดแล้วนิ
- พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก บทที่ 202 ตัณหาอันแรงกล้าในยามเช้าของลุค
- พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก บทที่ 201 เจ้านายเอาใจใส่ภรรยาของลูกพี่ลูกน้องมากเลยนะ
- พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก บทที่ 200 ทำไมเจ้านายถึงมาเร็วจังล่ะ
- พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก บทที่ 199 เธอกลายเป็นผู้หญิงของลุค ครอว์ฟอร์ด
