3 - ZINN | ซินน์-ดอง?

คุณพ่อโทรหาใคร… หัวใจฉันเต้นรัว เมื่อคุณพ่อเห็นว่าฉันมองสงสัย คุณพ่อก็ลุกขึ้น เดินไปที่ห้องทำงานแทน

              เห็นแบบนั้นฉันก็รีบวิ่งไปถามคุณแม่ทันที

              “คุณแม่ คุณพ่อจะทำอะไรซินน์ ไม่ส่งซินน์ไปอยู่ที่อื่นนะคะ นะคะ ซินน์ไม่ไปนะ ยังไงซินน์ก็ไม่ไป” คุณแม่มองฉันด้วยความเป็นห่วง ก่อนจะเดินไปนั่งถอนหายใจยาว ๆ ที่โซฟา

              “ทำไมลูกถึงชอบเที่ยวซินน์ ไปได้ทุกวัน ลูกคิดว่าที่แอบ ๆ ไปคุณพ่อไม่รู้เหรอ บ้านเรามีกล้องวงจรปิดแทบทุกมุม”

              “แต่หนูไปกับเพื่อนสนิททั้งนั้น ไม่เคยยุ่งกับผู้ชายที่ไหนเลยนะคะ แต่ไปดริ้งค์และก็เต้น รีเล็กซ์ ๆ ไงคะคุณแม่ ฮือ ๆ คุณแม่ต้องช่วยซินน์นะ นะคะ”

              คุณแม่ส่ายหน้าเบา ๆ แล้วหันไปทางอื่น

              “แม่ช่วยไม่ได้ เลิกขอร้องแม่เถอะ”

              ‘ครืน ครืน ครืน~’ ฉันกำลังจะเดินไปหาคุณแม่อีก แต่ต้องหยุดชะงัก เมื่อคุณแม่ยกมือปราม เพราะมีสายเข้า

              “ว่าไงหวาน... โอ้ยแก ฉันสุดจะทนแล้ว ฉันพยายามแล้ว ที่เราคุย ๆ กันไว้ ฉันว่ามันถึงเวลาแล้วล่ะ อืม... คุณเซ็นคุยกับหมอนายอยู่ เดี๋ยวก็รักเองล่ะ เอาไปได้ไหม คุณเซ็นเครียดมาก จะว่าฉันใจร้ายก็เถอะ ยกให้ฟรี แถมที่ดินด้วย”

              แม่ฉันพูดเรื่องอะไร? ขายที่เหรอ คุยกับฉันก่อนไม่ได้รึไง ฉันกลัวใจคุณพ่อเนี่ย!

              “แกจะโขกสับยังไงก็เชิญ ใช่ไง... เย็นนี้เหรอ อืม ได้ เจอกัน”

              คุณพ่อคุณแม่คงเสร็จธุระกับฉันแล้วมั้ง ฉันจึงตัดสินใจเดินกลับไปที่ห้อง หยิบกระเป๋า จะออกไปเจอเพื่อน ๆ ซะหน่อย

              “ไม่ต้องไปไหน เย็นนี้นัดทานข้าวกับบ้านป้าหวาน” ป้าหวาน บ้านน้ำปั่น?

              “อ้าวน้ำปั่นกลับจากอังกฤษแล้วเหรอคะ?”

              “ไม่ แต่พี่ชายแฝดสองคนกลับมาแล้ว” แล้วเกี่ยวอะไรกับฉัน ฉันไม่เห็นรู้จัก หน้าก็ไม่เคยเห็น เอ๊ะหรือเคย ฉันจำไม่ได้้ รู้แค่ว่าน้ำปั่นมีแฝดพี่ชายอีกสองคน

              “คุณแม่ไปเถอะค่ะ ซินน์จะไปช้อปปิ้งกับไออุ่น”

              “ไม่ได้!” คุณแม่รีบเดินมาขวางทางฉันทันที

              “ซินน์ไม่รู้จักพวกเขานิคะ ไปก็นั่งเงียบ คุณแม่คุณพ่อก็คุยกับบ้านนั้นอย่างเดียว ไว้น้ำปั่นกลับจากอังกฤษ ซินน์ค่อยไปดีกว่าค่ะ”

              คุณแม่เอามือนวดขมับตัวเองเบา ๆ

              “ทำไมจะไม่รู้จัก เล่นด้วยกันตั้งแต่เด็ก ๆ ลืมแล้วเหรอ นาวา นาวินไงลูก… ที่ป้าหวานส่งไปเรียนอังกฤษตั้งแต่เด็ก ๆ แล้วลูกก็ร้องไห้ตาม ขี้มูกโป่ง”

              เอิ่ม… นาวา นาวิน...

              คุ้น ๆ แต่นึกหน้าไม่ออก สรุปว่าไม่รู้จัก จำไม่ได้ลืมไปหมดแล้ว!

              “ไม่ไปดีกว่าค่ะ ซินน์ไปก่อนนะคะ”

              “ซินน์...” แล้วคุณพ่อก็เดินออกมาจากห้องทำงานพอดี!

              “คะ… คุณพ่อ” ฉันพยายามยิ้มตอบคุณพ่อ แต่คุณพ่อกลับขมวดคิ้วใส่

              “ที่พ่อพูดไม่ฟังใช่ไหม... ไปเตรียมตัว เธอจัดการลูกด้วย” คุณพ่อเอ็ดฉันเสร็จ ก็หันไปบอกคุณแม่

              ฉันจึงเดินไปกอดคุณพ่อแทน…

              “คุณพ่อคะ ซินน์ขอโทษค่ะ”

              “ไปแต่งตัว...” แต่คุณพ่อกลับแกะมือฉันออก ก่อนจะเดินเข้าห้องทำงาน แบบไร้เยื่อใย

              ฉันจึงจำใจทำตามที่คุณพ่อสั่ง คุณแม่จับฉันแต่งตัวหวานมาก ใส่เดรสสีชมพูยาวเลยเข่า ใส่เครื่องเพชรเล็ก ๆ น่ารัก อย่างกับจะพาฉันไปออกงานสังคมยังไงอย่างงั้น

              นี่แค่ไปทานข้าวกับบ้านป้าหวาน… ทำไมจัดเต็มจัง

              “สวยมากเลยลูกสาวแม่ ป่ะ ๆ ไปโชว์คุณพ่อกัน คุณคะ คุณ…” แม่ดึงมือฉันเดินไปห้องทำงานคุณพ่อ ค่ะ เอาที่ท่านสองคนสบายใจแล้วกัน

              “ซินน์… ถามคุณพ่อด้วยนะว่าซินน์สวยไหม” คุณแม่กระซิบฉันเบา ๆ แหม มีบทให้ฉันพูดด้วย ตายจริง

              ‘ก๊อก ก๊อก ก๊อก’ พอคุณแม่เปิดประตูเข้าไป ก็เห็นคุณพ่อนั่งอ่านหนังสืออยู่

              จนคุณแม่สะกิดฉันให้พูด โอเค ทำตามบท พูดก็พูด

              “คุณพ่อคะ ซินน์สวยไหมคะ” ฉันจับกระโปรงสีชมพูหวาน หมุนให้พ่อดู

              “มาหาพ่อมา...” ฉันเดินไปใกล้ ๆ คุณพ่อ ที่นั่งมองฉันอยู่ คุณพ่อเรียกไปหาด้วย หายโกรธแล้วแน่ ๆ

              “ไปเปลี่ยนชุดใหม่...” อ้าว! คุณแม่ได้ยินแบบนั้นก็กลอกตามองบนทันที

              “อะไรของคุณ แค่นี้ก็พอแล้ว หวงลูกมากเกินไป ตั้งแต่เด็ก ๆ แล้วนะ ดูสิตอนโตเสียคนไปหมด”

              เสียคน! ฉันยังไม่ได้เสียคนนะ ฉันทำหน้าบึ้งใส่คุณแม่ แต่ไม่กล้าเถียง เพราะความผิดตัวเองดองเยอะไปหมด

              จนคุณพ่อยอมใจอ่อน ลุกขึ้นถอนหายใจไปเปลี่ยนชุด คุณแม่ก็ด้วย จัดเต็มพอ ๆ กับฉัน... จริงจังขนาดนี้เลย?

              ฉันได้แต่นั่งรอเงียบ ๆ อยากโทรไปเมาส์น้ำปั่น แต่น้ำปั่นคงนอนอยู่ เวลาห่างกันตั้งเจ็ดชั่วโมง เรียนเสริมวิชาชีพอะไรก็ไม่รู้ตั้งหกเดือน ฉันเหงาปากจะแย่แล้ว!

              ฉันรอนานสองนาน จนพี่ชายฝาแฝดฉันเปิดประตูเดินหน้านิ่งเข้ามา

              “ออกงานอะไรซินน์ แต่งตัวเวอร์” เห็นไหม ใครก็มองว่าเวอร์!

              “ไปทานข้าวกับบ้านป้าหวาน พี่เวียร์ไปไหม ไปนะ ๆ ซินน์จะได้มีเพื่อนคุย” ฉันรีบลุกไปเกาะแขนพี่ชายฝาแฝดตัวเองทันที แต่หน้าพี่ฉันกลับบอกบุญไม่รับซะงั้น

              “ไปเถอะ เหนื่อย” แกะมือฉันออก เปิดประตูเข้าห้อง แล้วปิดใส่หน้าฉัน!

              เนี่ย! เพราะแบบนี้ไง ฉันถึงออกไปเที่ยว อยู่บ้านก็ไม่เห็นมีใครอยากคุยกับฉันสักคน

              ตอนนี้คุณพ่อคุณแม่ออกมาแล้ว เราไปกันสามคนจริง ๆ พี่ชายฉันเหนื่อยมาก ยังไงก็ไม่ยอมไป…

              จนเรามาถึงภัตตาคารร้านนึง... คุณแม่เดินมาจับมือฉันแน่น ก่อนจะลูบผมฉันเบา ๆ จนฉันรู้สึกแปลกใจ

              “แม่กับคุณพ่อหวังดีกับลูกนะซินน์…” ฉันมองคุณแม่งง ๆ สลับกับคุณพ่อที่ยืนเงียบ ไม่มองหน้าฉัน

              “ทำไมเหรอคะ? มีอะไรรึเปล่า” คุณแม่ไม่ตอบ ยิ้มให้ฉันเบา ๆ ก่อนจะเดินจับมือฉันเข้าไปในร้าน

              เข้ามาถึงก็เห็นป้าหวาน คุณลุงนายนั่งอยู่ ฉันรีบยกมือไหว้ทันที จนหันไปเห็นผู้ชายสองคน... ผู้ชายคนนั้น… เอ๊ะ! ผู้ชายในผับ! นาวิน นาวิน... ใช่! ไอ้ผู้ชายคนนั้นคนที่ไทม์แนะนำให้รู้จัก เขาคือพี่ชายฝาแฝดน้ำปั่นเหรอ นี่อ่ะนะคนที่ฉันเล่นด้วยตอนเด็ก ๆ

              เขาเองก็มองฉันตกใจเหมือนกัน ก่อนที่เราจะรีบหันไปทางอื่นทั้งคู่ เพราะเผลอสบตากันเข้า

              “นั่งก่อน ๆ แหม ๆ ลูกสาวแกสวยเหมือนแกเลย” ป้าหวานยิ้มกว้าง ก่อนจะจับไม้จับมือฉัน ชมใหญ่

              “ขอบคุณค่ะ ไม่ได้เจอป้าหวานตั้งนานเลย น้ำปั่นก็ด้วย คิดถึงมาก ๆ เลยค่ะ”

              “น่ารักจริง ๆ นี่หนูซินน์ นาวา นาวิน พี่ชายแฝดน้ำปั่นจ้ะ หนูจำได้ไหมคะ... ตอนเด็ก ๆ เล่นด้วยกันไง แต่ป้าส่งสองหนุ่มไปเรียนก่อน ที่บ้านเราไม่มีธุรกิจร่วมกันเลยไม่ค่อยสนิทกัน ฉะนั้นเรามาดองกันดีกว่านะ ฮ่า ๆ”

              ดอง? ฉันหันไปมองคุณแม่ คุณแม่ยิ้ม และบีบไหล่ฉันเบา ๆ คืออะไร ฉันกับนาวา นาวิน อะไรนั่น เรางง กันใหญ่ แล้วอีตานาวินก็มองมา พร้อมกับทำหน้าเซ็งใส่ฉัน

              “คืออะไรเหรอคะคุณป้า... ดอง?”

              “หนูซินน์ชอบคนไหน เลือกเลยจ้ะ” ฉันตกใจ จนรีบหันไปมองคุณพ่อคุณแม่ แต่พวกท่านกลับนั่งยิ้ม!

              “หวานแกก็ตรงไป ฮ่า ๆ กินข้าวกันก่อนดีกว่า” ใครจะกินลง ฉันกินไม่ลงแล้ว ที่ป้าหวานพูดหมายความว่ายังไงเนี่ย? ดอง คือแต่งงาน แล้วให้เลือกใคร... สักคน

              เฮ้ย! นี่มันไม่ใช่การเล่นหม้อข้าวหม้อแกงนะ เราไม่ได้รักกัน ตอนเด็ก ๆ อาจจะรู้จักกัน แต่ตอนนี้ฉันไม่สนิทเลย จำไม่ได้ด้วยซ้ำ...

              ฉันนั่งเงียบ พูดไม่ออก ให้ผู้ใหญ่เขาทานอาหาร คุยกันเรื่องธุรกิจ โอ้ย... ขออย่าให้เป็นอย่างที่คิดเลย! ฉันไม่อยากแต่งงาน ฉันอยากเลือกแฟนเอง! ถ้าบังคับให้ฉันแต่งงานนะ ฉันโกรธจริง ๆ ด้วย!