ห้างสรรพสินค้าS ทั้งสองสาวพี่น้องช้อปกันอย่างสนุกหลังจากที่อคิณ พาทั้งมิวามาทานข้าวเสร็จแล้วนั้น ทั้งสามก็พากันเดินเข้าออกร้านเสื้อผ้า ร้อง เท้า กระเป๋าที่มีอคิณคอยถือบัตรเครดิตทำหน้าที่ป๋าจ่ายให้กับมิวา และอคิณยังใจดีจ่ายให้กับมิริณสาวน้อยที่น่าตาน่ารัก ความสวยสองสาวพี่น้องคู่นี้ ที่สวยกินกันไม่ลงเลย จนอคิณนั้นอยากจะเก็บเอาไว้ครอบครองทั้งสอง ยิ่งมองยิ่งมีเสน่าห์อย่างหน้าหลงไหลมิริณถึงกับชักสีหน้าใส่พี่สาวที่ตอนนี้มิวา หยิบ โน้น นี้นั้นเป็นว่าเล่น จนมิริณแอบตกใจ เพราะของในมือที่มิวามันทั้งเยอะและราคาแพงมากอยู่เหมือนกัน"วาซื้อเยอะแบบนี้ พี่เขาจะไม่ว่าเหรอ""หยิบมาเถอะน๊าริณ พี่คิณเขาใจดีแค่นี้ไม่ทำให้เขาล้มละลายหรอก" มิวาหันไปเอ่ยกับน้องสาว ที่มิริณไม่ยอมหยิบเสื้อผ้าของเธอมาเลยซักชุด"ถ้าริณไม่เลือกวาเลือกให้เองและกัน" จากนั้นมิวาก็ช้อปต่อและหยิบมาอีกหลายชุด ถุงกระดาษในมือของทั้งสองสาวรวมยี่สิบใบ ส่วนมากมาจากแบรนด์ดังๆ ทั้งนั้นด้านอคิณที่เดินตามมิวาออกจากในร้าน ไปยังที่ลานจอดรถ"นี้กะจะไม่ช้อปวันอื่นด้วยเลยหรือไงครับ" อคิณถามมิวาพร้อมกับ ยิ้มให้กับหญิงสาว แต่เขาก็คุ้นชินที่มิวาเป็น
วันต่อมา@โรงแรมH ร่างสูงใบหน้าอันหล่อเหลาของอรัณนั่งที่เปลข้างสระว่ายน้ำชั้นดาดฟ้าของโรงแรมหรูแห่งหนึ่ง สวมด้วยเสื้อยืดสีขาวตัวบางและกางเกงขาสั้นธรรมดาในมือยกแก้วไวน์ขึ้นมาจิ๊บด้วยท่าทีสบายเสียงเพลงดีเจเปิดดังกระหึ่ม สายตาคมเข้มกวดมองไปยังบริเวรรอบๆ ของสระว่ายน้ำ ที่มีการงานปาร์ตี้วันเกิดของอคิณ งานในค่ำคืนนี้ถูกจัดขึ้นเป็นงานปาร์ตี้แบบส่วนตัว โดยอรัณไม่ได้มางานนี้เพียงคนเดียว แต่ยังมีเรียวตะ ริก และริว นั้นจะตามมาที่หลังอีกนั้นเองจณะรอทั้งสามหนุ่ม อรัณได้นั่งดื่มกับกลุ่มเพื่อนสนิทของอคิณ ที่เขาเองก็สนิทและพอรู้จักอยู่เช่นกัน โดยที่เจ้าของวันเกิดนั้นได้เดินไปทักทายเพื่อนๆ ที่อยู่อีกกลุ่ม ภายในงานมีสาวสวยอีกมากมายที่มาในตรีม บิกินี่ วันพีซ คนที่มาในงานส่วนใหญ่ก็เป็นเซเลป และคนดัง คู่ค้าร่วมธุรกิจกับอคิณนั้นเอง"เออ ไอ้เอส ไหนวะของขวัญชิ้นโบว์แดงที่มึงบอกเตรียมไว้ให้ไอ้คิณมัน" อรัณที่นั่งดื่มอย่างเงียบๆ ก็ได้ฟังสองหนุ่มเพื่อนซี่ของอรัณที่คุยกันถึงของขวัญชิ้นพิเศษที่ได้เตรียมไว้ให้กับพี่ชายของเขา"น้องเขายังไม่ถึงวะ คืนนี้รับรอง แม่งไอ้คิณมัน จะลืมกูไม่ลงเลย""เมื่อกี้กูโทรถามผู้จัดก
อรัณในจังหวะที่เขาหันมองเด็กเอ็นที่เธอเดินเข้ามานั่งข้างผม ใบหน้าอันหล่อเหล่าถึงกับชะงักและนิ่งและตกใจ ไม่ต่างอะไรจากมิริณนัก อ่าผมคิดไม่ถึงว่าตนตรงหน้าตอนนี้จะเป็นยัยนั้น ให้ตายเถอะทำไมเด็กเอ็นโต๊ะผมถึงได้กลายเป็นเธอไปได้ ร่างสูงได้แต่สบตาคนที่หันมามองหน้าตนอย่างใกล้ชิด ยอมรับว่าตอนนี้ยัยนี้สวยและเสน่ห์ของเธอโครตดึงดูดผมเลย อรัณจ้องมองร่างบางตรงหน้าอย่างไม่ยอมละสายตาของจากมิริณเอาเสียเลย เขายอมรับอย่างไม่อายปากบาง ใบหน้าจิ้มลิ้ม ยิ่งได้มองใกล้ๆ ยิ่งรู้สึกหลงไหลอรัณถึงกับชะงักไปชั่วขณะจากนั้นน้ำเสียงหวานๆ ของมิริณก็เอ่ยขึ้นถามหนุ่มๆ"พวกคุณจะรับเครื่องดื่มอะไรดีคะ" มิริณเอ่ยพร้อมกับทำหน้าที่ชงเหล้าให้กับหนุ่มๆ โดยที่ไม่นึกจะสนใจคนที่จ้องมองหน้าของเธอเลยด้วยซ้ำ จนกระทั้งร่างบางยื่นแก้วบรั่นดีให้เรียวตะ ริก และริว ครบแต่เหลือเพียงอรัณเท่านั้นที่โดนเสน่ห์ของคนที่ตนเกลียดชัง ตกเข้าอย่างเต็ม จนถึงกับนั่งหน้านิ่งอยู่เช่นเดิม"ไอ้เชี่ยรัณ ไอ้อรัณ""ฮือ...ว่าไง" เสียงของริกทำเอาอรัณนั้นรู้สึกตัวทั้งสามหนุ่มถึงกับเหลือบมองหน้าเพื่อน และผุดยิ้มออกมา เมื่ออรัณนั้นมองสาวสวยคนตรงหน้าไม่เก็บอาการเ
ร่างบางไม่ตอบ แต่กับดิ้นให้ตัวเธอนั้นหลุดพ้นจากอ้อมกอดของอรัณ มิริณพยายามดิ้นแต่ก็ไม่เป็นผล"นี้ปล่อยฉันนะ""ฉันไม่ชอบให้ใครมาออกคำสั่ง" คนใจร้ายยังคงเอาคืนมิริณด้วยวิธีลวนลามเธอ ฝ่ามือหนาเริ่มอยู่ไม่นิ่ง มือหนาของอรัณลูบเข้าที่หน้าท้องแบนราบของเธออย่างจงใจ จนร่างบางถึงกับรู้สึกขนลุก"นี้พี่อรัณ พี่อย่าทำอะไรบ้าๆ นะ" มิริณเอ่ยชื่อเขามาครั้งแรกและมองหน้าอรัณด้วยสีหน้าอันโกรธจัด"ทำไมกลัวเหรอ เป็นเด็กเอ็นจะกลัวไปทำไม ฉันคิดว่าเธอจะชินแล้วซะอีก เป็นเด็กเอ็นไม่ใช่เหรอ เด็กเอ็นมีหน้าที่ทำอะไร หน้าที่แบบที่ฉันกำลังทำอยู่หรือเปล่า""ฉันมีหน้าที่ชงเหล้า นอกเหนื่อยจากงานชงเหล้า กอดแบบนี้ ฉันไม่รับ ปล่อยฉันคะ" ยิ่งมิริณบอกให้ปล่อยอรัณยิ่งกระชับกอดแน่นขึ้น"หึ หึ! ทำไมกลัวเหรอ" เมื่อเห็นมิริณปฎิเสธ คนตัวโตยิ่งอยากเอาชนะ มือหนาของอรัณจับเข้าที่เรียวแขนเล็กทั้งสองข้างเอาไว้ ไม่ให้ร่างบางนั้นหลุดหนี พร้อมกับยื่นใบหน้าเข้ามาใกล้ๆ คนตัวเล็กยังคงนิ่งและสบตาคนตรงหน้ามาเช่นกัน"ทำไมถึงไม่รับ กลัว หรือว่ายังไง" อรัณยังเอ่ยถามคนตัวเล็กมาเช่นนั้น"ไม่ได้กลัว ฉันแค่เลือกรับ แต่กับลูกค้าบางคนแค่เห็นหน้าฉันก็
ร่างสูงของอรัณที่แอบมองมิริณและอคิณอยู่อีกมุมของโรงแรม เมื่อเห็นอคิณเดินออกไปอรัณก็ไม่รอช้าร่างสูงจากที่คิดจะกลับคอนโดของตน กับเลือกเดินตามมิริณไปแทน ทำไมเพียงแค่คิดว่ามิริณเป็นเด็กของอคิณเขาถึงได้รู้สึกโกรธและหงุดหงิดมากถึงเพียงนี้ อรัณเดินตามหลังบางโดยที่คนตัวเล็กนั้นไม่รู้ตัว ร่างบางเดินมาหยุดที่หน้าห้องและเปิดเข้ามาในจังหวะที่กำลังจะปิดประตูลง!! ปรึก !! อรัณใช้แขนทั้งสองข้างเข้าดันประตูที่มิริณนั้นกำลังจะปิด ร่างบางที่เห็นเช่นนั้นถึงกับชะงักตากลมเปิดกว้างเปิดออกมาด้วยความตกใจ ที่เห็นอรัณนั้นยืนอยู่หน้าของเธอ และเขายังอยู่ในอาการเมากลิ่นเหล้าฟุ้งมาทั้งตัว สีหน้าและแววตาที่สื่อมาถึงเธอร่างบางรู้สึกถึงกับแปลก"พี่มีอะไรกับฉันหรือเปล่า" เสียงหวานเอ่ยถามหนุ่มรุ่นพี่ด้วยความสงสัยที่่จู่ๆ อรัณก็เข้ามาหาเธอ ทั้งทีี่เขาเป็นคนไล่เธอออกมาเสียเอง หรือเขาจะมาตามเธอไปชงเหล้าอีกน๊า เพราะนี้มันยังไม่ถึงเวลาเลิกงานของเธอ เพียงแต่เขานั่นเธอไล่ออกมาเท่านั้นเอง ร่างบางได้แต่คิดในใจร่างสูงจ้องมองคนตรงหน้า พร้อมกับผุดรอยยิ้มอันร้ายกาจออกมา แขนดันประตูให้เปิดกว้างออกมา จนร่างบางถอยหลังเข้าไปภายในห้อง
แต่เรื่องที่เขาย้ำยี่เด็กN ที่ยังบริสุทธิ์อย่างเธอ เรื่องนี้ขอเอาไว้ก่อนละกัน เมื่ออารมณ์ความต้องการมันมีมากเหนือกว่าทุกสิ่ง ร่างสูงมองส่วนนั้นของเขาและเธอที่ยังเชื่อมต่อกันมีเลือดที่ไหลซึมออกมาจากกลีบดอกไม้งามของคนตัวเล็กจะขยับต่อก็ขยับไม่ไหว เมื่อส่วนนั้นของเธอมันทั้งบีบท่อนเอ็นของเขาตนจนรู้สึกปวดหนึบๆ เข้าที่ส่วนหัว ยากที่จะขยับต่อ เข้าไปได้แค่สวนหัว ตอนนี้ความรู้สึกมันเหมือนอยู่กลางทะเลที่ไปได้เพียงครึ่งทาง เมื่อมาถึงขนาดนี้แล้วจะให้หยุด อรัณก็ทำไม่ได้เช่นกันใคร ถ้าคิดจะปล่อยเธอไปตอนนี้ก็คงจะไม่ได้ อกอวบอิ่มชี้เด้งชี้ตรงหน้า ให้ตายเถอะตรงหน้านั้นสวยหวานเซ็กซี่จับใจ สวยไปหมดสวยซะทุกตารางนิ้วถ้ารู้ว่าเธอยังคงบริสุทธิ์ไม่มีประสบการณ์แบบนี้เขาก็คงจะไม่ยุ่งให้เสียเวลา ไหนๆ ก็เลวจนเข้ามาครึ่งทางขนาดนี้แล้ว ก็ไปต่อให้สุดละกัน ร่างสูงได้แต่คิดในใจ อรัณตันสินใจดันท่อนเอ็นขนาดใหญ่เข้าหาร่องแคบของมิริณต่อจนสุดกำลัง"อดทนหน่อยละกัน มันเจ็บไม่นานหรอก พอฉันขยับถี่ๆ หน่อยร่องฟิตเธอก็จะค่อยๆ ขยายเอง จากนั้นก็ไม่เจ็บแล้ว" อรัณเองก็มืดแปดด้าน ให้ตายเถอะเกิดก็ไม่เคยร่วมเตียงกับสาวบริสุทธิ์เลยซักค
ด้านอรัณร่างสูงเดินออกมาจากห้องพักของมิริณด้วยท่าทีปกติราวกับว่าอะไรเกิดขึ้น แต่ภายในหัวยังคิดไม่ตกอาชีพเด็กN แต่ยังซิงนี้สิมันเป็นอะไรที่เขื่อยากมาก ร่างสูงคุ้นคิดก่อนที่จะเดินไปยังลานจอดรถ แต่สายตากับเหลือบไปเห็นไบรท์ที่กำลังเดินมายังลานจอดรถเข้าพอดี"อ้าว อรัณนายยังไม่กลับอีกเหรอ พี่คิดว่านาย กลับไปนานแล้วเสียอีก" ไบร์ทเอ่ยถามน้องชายของเพื่อนสนิท เนื่องจากเห็นอรัณนั้นหายออกจากงานตั้งแต่ช่วงห้าทุ่ม"อ่อ เปล่าครับ กำลังจะกลับหนะ แล้วนี้พี่ไบร์ทไม่นั่งต่ออีกหน่อยเหรอครับ""ไม่แล้ว เหลือนั่งดื่มกันต่อไม่กี่คน พี่ก็จะกลับแล้ว" ไบร์ทเอ่ยกับรุ่นน้องมา"แล้วเจ้าของวันเกิดละครับ ยังอยู่ในงานไหมครับ" เมื่อเห็นไบร์ทออกมา อรัณก็ถามถึงอคิณทันที"ไอ้คิณก็ออกไปพร้อมๆ กับนายนั้นแหละ " ไบร์ทยังเดินเข้ามาใกล้ๆ พร้อมกับตบเข้าที่บ่าไหลแต่กระชิบลงที่ข้างใบหูของอรัณมาเบาๆ"คืนนี้ไอ้คิณมีของเด็ด น้องคนนั่นไงเด็กNสวยๆ ที่ชื่อน้องมิวาไง ที่พี่บอกกับนายอะ" อรัณได้ยินเช่นนั้นถึงกับชะงักหน้านิ่ง เด็กของคิณไม่ใช่มิริณอย่างที่เขาคิดหรอกหรือ อรัณมีสีหน้าคุ้นคิดแต่ก็ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา"ไว้เจอกันนะไอ้น้อง พี่ไปละ
ร่างบางเอวเล็กของมิริณเดินถือจานข้าว เข้ามาภายในโต๊ะที่มีบีนานั่งอยู่ ในจังหวะที่ร่างบางกำลังจะตักข้าวเข้าปากนั้นสายตากับสะดุดเข้ากับคนใจร้ายที่หันจ้องมองมาทางเธอ ฉันเผลอสบตาเข้ากับสายตาคมเข้มที่จ้องมาไม่หยุด"ให้ตายเหอะทำไมเขาถึงได้มองฉันอย่างน่าเกลียดเช่นนี้ แต่นั้นใช่ว่ามิริณจะสนใจ ร่างบางเลือกที่จะนั่งนิ่งๆ และหันไปสนใจข้าวในจานมากกว่าสายตาคมคู่ดุที่จ้องมองมาที่เธอ"อ๊าย...แก ยัยริณ บีนา พวกแกเห็นนั้นไหม...กลุ่มพวกพี่อรัณมานั่งทานที่นี่ด้วย มิน่าละวันนี้โรงอาหารของนิเทศ ถึงได้ดูครึกครื้นเป็นพิเศษ กลุ่มคนดังมานั่งนี่เอง" ยัยขวัญข้าวที่ถือชามก๋วยเตี๋ยวเข้ามาทีหลัง พึ่งจะสังเกตุเห็นหนุ่มสุดฮอตของวิศวะที่นั่งถัดจากโต๊ะพวกฉัน พอเห็นหนุ่มๆ ยัยขวัญข้าวถึงกับตาลุกเปล่งประกายออกมา ไม่แปลกที่เพื่อนฉันจะเอ่ยถึงพวกเขาอยู่บ่อยๆ เพราะยัยขวัญข้าวนางเป็นแฟนคลับตัวยงของพวกพี่เขา แต่สำหรับฉันพวกพี่เขาทุกคนก็ดูนิสัยดีกันหมดแหละ แต่ขอยกเว้นไว้คนนึงก็แล้วกัน ที่นิสัยเสียเอาสุดๆ และในจังหวะนั้นร่างบางก็มองอรัณกับเช่นกัน มิริณมองอรัณด้วยสีหน้าอันโกรธจัด ทั้งโกรธและเกลียดในเหตุการณ์ของค่ำคืนนั้น เกลียดจนไ
ด้านมิริณช่วงเย็นๆ ร่างบางมักจะมาคุกตัวอยู่ที่ศาลาใต้ต้นใหญ่บริเวณหลังเรือนคนใช้ เนื่องจากบริเวรนี้มีศาลาหลังเล็กถูกตั้งอยู่ในสวนหลังบ้านที่ติดกับบ้านอีกหลังที่ถูกปิดเอาไว้ซึ่งมิริณนั้นมักจะมานั่งรับลมเย็นๆ ของต้นไม้ใหญ่ที่นี่ทุกวัน สวนถูกตกแต่งถประดับด้วยโขดหินเป็นที่นั่งเล่นและเป็นบริเวรที่เงียบสงบที่สุดมิริณที่นั่งอยู่ซักพักใหญ่ๆ เมื่อเห็นว่าท้องฟ้าในช่วงเย็นใกล้จะมืดลง ฉันแหงนมองท้องฟ้าที่ฝนเริ่มตกลงมาปอยๆ เมื่อร่างบางจึงลุกขึ้นยืนหวังจะกลับห้องพักของตน แต่ขณะที่ฉันกำลังจะเดินกลับนั้น สายตากับปะทะกับบุคคลที่ไม่คลาดคิด ร่างสูงอันคุ้นหน้าเดินเข้ามาหยุดตรงหน้าของฉัน ด้วยสีหน้านิ่งปนดุที่มองด้วยสายตาราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ มิริณที่เห็นเช่นนั่นใบหน้าหวานถึงกับชะงัก ตากลมเบิกกว้างออกมาด้วยความตกใจ ร่างบางถึงกับถอยหลังหนี!! อึก...!! คนตัวเล็กถึงกับสะอึกขึ้นมาทันที เมื่ออรัณยืนอยู่ต่อหน้าของเธอด้วยสีหน้าอันบึ้งตึงฉันที่เจอหน้าเขาอย่างไม่ทันตั้งตัวจะหลบก็ไม่ทัน ร่างบางจ้องมองใบหน้าคมสันเล็กน้อยด้วยความรู้สึกเป็นกังวลอรัณเดินเข้ามาอย่างใกล้ชิด พร้อมกับยกยิ้มเยิ้ยยันออกมาที่มุมปากหยักสา
เมื่อคิดได้ดังนั้นอรัณตัดสินใจขับรถกลับไปค้างที่คฤหาสน์ แต่ระหว่างทางที่ขับกลับนั้นกับไม่เจอรถเมล์คันที่มิริณนั่ง ให้ตายเถอะ แค่รถเมล์ทำไมถึงได้เหยียบเร็วจนเขาถึงกับตามไม่ทัน อรัณขับรถเข้ามาจอดด้านในคฤหาสน์หลังใหญ่ นี้เป็นคืนแรกที่เขากลับเข้ามาค้างที่บ้านหลังจากที่อคิณประกาศตัวพาผู้หญิงหิวเงินนั้นเขามาอยู่ในบ้านร่างสูงเดินลงมาจากรถซุปเปอร์คาร์คันหรู และเดินเข้ามาภายในตัวบ้าน แต่ในจังหวะนั้นสายตาคมกับสะดุดเข้าผู้หญิงในชุดกีฬาอันคุ้นตาที่เดินไปยังด้านหลังเรือนคนใช้ อรัณที่กำลังจะเดินเข้าบ้านถึงกับชะงัก ข้างหลังเธอเขาดูคุ้นตาเขามาก อรัณที่ก้าวขาจะเดินเธอตามไปแต่กับไม่ทัน เมื่อปิ่นสาวใช้ในบ้านที่กำลังจะเดินออกมา กับต้องตกใจ ที่เจอเงามืดๆ ของอรัณ ทำเอาสาวใช้ ถึงกับร้องเสียงหลงที่เงาของอรัณอยู่หน้าบ้าน!! ว้าย !! คุณอรัณ ปิ่นก็คิดว่าใครนะค่ะ มาไม่ให้ซุ้มให้เสียงเลยนะคะ""ทานอะไรมาหรือยังคะ ปิ่น จะได้ไปเตรียมให้ค่ะ""ทานแล้วครับ" คุณชายของบ้านตอบกลับมา แต่ขณะที่อรัณคุยกับ ปิ่นอยู่นั้น ไฟในบ้านที่สลั่ว กับเห็นเงาของใครบ้างคน ที่เดินแว่บๆ ผ่านหน้าอรัณไป เห็นข้างหลังชัดเป็นชุดพละสีแดง อันคุ้นต
เวลาล่วงเลยไปจนท้องฟ้ามืดสนิด ร่างบางเหลือบมองนาฬิกาที่ข้อมืออีกไม่กี่นาทีก็จะถึงสองทุ่ม ฉันที่ให้พี่อรัณซ้อมโบว์ลิ่งให้และแข่งกับเขา มันเป็นอาการของคนที่ทำไปอย่างไม่รู้ตัว ตั้งแต่ที่ฉันเจอหน้าเขานับครั้งไม่ถูก ที่เขานั้นหลุดรอยยิ้มขึ้นมา ให้ตายเถอะถ้าเขาทำอะไรแบบนี้กับฉันบ่อย ทุกครั้งที่เราอยู่ด้วยกัน แบบนี้มันเป็นอะไรที่อันตรายและทรมานต่อใจฉันมากมุมอ่อนโยนของคนใจร้ายที่ฉันไม่เคยเห็นมัน แต่ตอนนี้เขากับมีท่าทีแบบนั้นกับฉัน ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าตรงหน้านี้คือพี่อรัณคนเดียวกันกับคนที่มักจะเข้ามาหาเรื่องฉัน คนที่มีนิสัยเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย กำลังทำให้ฉันหลงเสน่ห์ของเขาอย่างไม่รู้ตัวและฉันกำลังจะตกหลุมไปกับเสน่ห์ใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาตั้งแต่ฉันพยายามพาตัวเองหนีมันแต่มันกับยิ่งต้องการเจอเขา ฉันควรจะทำตัวเช่นไรดี มิริณเอาแต่ครุ่นคิดเมื่อผ่านไปนานนับชั่วโมง และวันนี้อากาศค่อนข้างที่จะร้อน เหงื่อของคนตัวโตถึงกับไหลซึมออกมา เนื่องจากเป็นช่วงเลิกเรียนไปแล้ว อรัณถึงกับเดินออกไปและถอดเสื้อของตนออกจากตัว มิริณที่เห็นเช่นนั้นถึงกับชะงัก"พี่จะทำอะไรหนะ" ร่างบางเอ่ยถามด้วยความสงสัยที่อรัณนั้นถอดเสื้อ
อรัณได้แต่เสมองหน้าริวมาด้วยสีหน้าไม่พอใจที่เพื่อนนั้นเข้ามาขัดจังหวะตน สายตาคมเข้มได้แต่มองตามแผ่นหลังร่างบางที่เดินออกไปหาเพื่อนของเธอ"หึ! ไง มึงคิดจะหาเรื่องน้องเขาหรือไง" ริวเอ่ยถามอรัณพร้อมกับเหลือบมองหน้าเพื่อนสนิท ที่มองมิริณเดินออกไปจนลับตา"เปล่า กูแค่ทักทายคนเคยร่วมเตียงเฉยๆ" เสียงเข้มของอรัณเอ่ยตอบกับริว"นับวันน้องมันยิ่งสวยน่ารัก เป็นกูก็เสียดายวะ แต่ติดอย่างเดียว ที่มึงมีแพทอยู่แล้วนี้สิ" ริวเอ่ยเป็นนัยอย่างเตือนสติอรัณไม่ควรยุ่งกับมิริณ เพราะเพื่อนนั้นมีแฟนอยู่แล้ว"มีแล้วไง" ใครคิดว่าเขาจะสนละ อรัณมองหน้าริวมาด้วยความไม่พอใจ แพทไม่ใช่ประเด็นในเรื่องนี้ ตั้งแต่คบกับแพทมา ใช่ว่าเขาจะมีเธอเพียงคนเดียว อีกอย่างกับแพทเธอเป็นแฟนเขาก็จริงแต่เขาไม่เคยนอนกับเธอเลยซักครั้งเดียว"กูยังไม่เคยเห็นมึงสนใจใครเท่าน้องมิริณเลยวะขนาดว่าแพทกูยังไม่เห็นมึงตามเธอเท่าน้องมันเลย" ริวเอ่ยพร้อมกับเสมองหน้าอรัณจากนั้นทั้งสองหนุ่มก็เดินออกไปอีกห้อง เสียงสมาร์ตโฟนที่ดังขึ้นมาอรัณหยิบมาถึงกับขมวดคิ้วให้กับปลายสาย เนื่องจากหลายวันที่ผ่านมา ตั้งแต่อคิณประกาศพาคนของเขาเข้าอยู่ในคฤหาสน์อคิณและเขาก็แ
@ร้านอาหารSในช่วงเช้างานเปิดตัวบริษัทใหม่ของอคิณนั้นผ่านไปด้วยดี แต่ช่วงบ่าย อรัณและแพทกับต้องมานั่งปลอบใจนีน่า ที่ร้องห่มร้องไห้เรื่องของอคิณ อรัณเสมองใบหน้าของเพื่อนสาวคนสนิท เขาเองก็ไม่รู้จะพูดยังไงในเมื่อเรื่องเกิดขึ้นแบบนี้"น่า รัณต้องขอโทษแทนพี่คิณด้วยนะ รัณเองก็เดาใจพี่คิณไม่ถูกเหมือนกัน ว่าพี่คิณคิดอะไรอยู่ถึงได้ทำอะไรแบบนี้" อรัณเอ่ยกับเพื่อนสนิท"พอเถอะรัณน่าเข้าใจดี น่าขอบคุณรัณมากๆนะที่ยังเป็นห่วงและหวังดีกับน่า" นีน่าเอ่ยพร้อมกับบีบน้ำตาให้อรัณนั่นรู้สึกสงสารเธอ ในเมื่อเธอไม่มีความสุข อคิณเองก็อย่าหวังว่าเธอจะปล่อยเขาไปง่ายๆ เช่นกัน เธอยอมทุ่มสุดตัวขนาดนี้แล้วอคิณยังเลือกคนอื่น"แพทถามจริงเถอะรัณ ผู้หญิงของพี่คิณคือใคร รัณเคยเห็นและรู้จักเธอหรือเปล่า" แพทเป็นคนที่ฉลาด และเธอเองก็ยังสงสัยกับเรื่องของอคิณที่เธอแอบไปได้ยินมา ถ้าอคิณมีแฟนใหม่จริง ในแวดวงไฮโซเซเลป เพื่อนๆ ของเธอ ก็ต้องมีเอ่ยมาบ้างแหละ ระดับพี่อคิณมีหรือที่จะคว้าเอาผู้หญิงที่ไหนมาก็ได้ ฉันและนีน่าอยากจะเห็นหน้าผู้หญิงของพี่คิณเสียจริง ความสวย ชาติตระกูลจะเพียบพร้อมเท่ากับเพื่อนของเธอหรือเปล่า"รัณไม่รู้จัก ไม
วันต่อมาด้านมิริณหลังจากที่เรียนเสร็จ ร่างบางก็เดินลงจากตึกของคณะ"แล้วนี้พวกแกจะไปไหนกันต่อไหม หรือจะกลับกันเลย" ขณะที่เดินมาถึงตึกของคณะบริหาร ยัยขวัญข้าวก็ถามพวกฉันมา"ฉันจะไปซื้อของหลังมอนะ"ยัยบีนาตอบยัยขวัญข้าว"แล้วแกละยัยริณ แกไปไหนต่อไหม หรือจะกลับเลย" ยัยขวัญข้าวหันมาถามฉัน เพราะส่วนมากฉันและยัยขวัญข้าวเราจะเดินไปทางหน้ามอ ด้วยกัน"ฉันจะไปเอาของให้มิวาหนะ ว่าจะออกไปทางหลังตรงปากซอยยี่สิบแปด กะจะไปวินมอไซค์ตรงนั้นหนะ" ฉันบอกกับเพื่อนไป"เออ งั้นแยกกันตรงนี้เลย" ยัยขวัญข้าวหันมาบอกกับฉันและยัยบีนา จากนั้นฉันและยัยบีนาก็เดินออกมาทันที"เออริณแกจะไปนั่งวิน ซอยยี่สิบแปดใช่ไหม ฉันว่าเราเดินไปทางรัดดีกว่าไม่ต้องเดินอ้อมไปทางคณะโลจิส ไปทางใต้ตึกคณะวิศวะมันจะมีทางเชื่อมกับประตูทางออกซอย ฉันว่าเราไปทางนั้นดีกว่า" ยัยบีนาที่หันมาเอ่ยกับฉัน มิริณได้แต่เหลือบมองนาฬิกาที่ข้อมือ"จะหกโมงแล้วประตูคณะวิศวะจะไม่ปิดเหรอ" มิริณเอ่ยถามเนื่องจากอีกไม่กี่นาทีจะถึงหกโมงเย็น"ไม่หรอกประตูน่าจะปิดทุ่มครึ่ง เพราะไม่กี่วันฉันก็ไปทางนั้น" จากนั้นทั้งสองสาวก็เดินมาถึงใต้ตึกคณะวิศวะทันที ซึ่งน้อยครั้งนักท
ด้านบิดาที่เดินออกมาจากห้องทำงานจะกลับบ้านของตน ก็เจอกับบุตรชายคนเล็กที่นั่งด้วยสีหน้าเคร่งเครียดภายในห้องรับแขก"อรัณ" เสียงเข้มของบิดาเอ่ยกับบุตรชายคนเล็กออกมา"เราคงทราบเรื่องของอคิณแล้วใช่ไหม" อรัณที่ได้ยินเช่นนั้นถึงกับเสมองใบหน้าของบิดา พร้อมกับพยักหน้า"ครับ...พี่คิณเป็นเช่นนี้แล้วคุณพ่อจะเอายังไงต่อครับ" ด้านคุณอนันต์ในเมื่อเรื่องราวเป็นเช่นนี้ ผู้เป็นบิดาได้แต่ถอนหายใจออกมายาวๆ กับปัญหาที่จะตามมา!! เห้ย...!! พ่อจะลองไปคุยกับทางคุณเชิงชายดู ว่าฝ่ายนั้นจะเอายังไง จะเรียกร้องค่าเสียหายมาเท่าไหร่พ่อก็ยินดีที่จะจ่ายถ้ามันไม่ได้เหนือบ่ากว่าแรงมากนัก อีกอย่างพ่อก็เคยร่วมธุรกิจกับทางฝั่งนั้นมานานหลายปี หวังว่าพวกเขาจะเข้าใจทางเราบ้าง พ่อที่เลี้ยงลูกได้แต่ตัว อคิณคิดอะไรของเขาอยู่ ท่านก็เดาไม่ได้"นีน่าเธอเองก็น่าสงสาร และน่าเป็นห่วงมากเช่นกันนะครับคุณพ่อ" อรัณเอ่ยมาด้วยความเป็นกังวล อย่างเป็นห่วงความรู้สึกของเพื่อนสาวคนสนิท นับว่าเขาและนีน่าเป็นเพื่อนกันมาครึ่งชีวิต"เรื่องนั้นพ่อก็พอจะทราบ หนูนีน่ากลับมาแล้วใช่ไหม" อรัณได้แต่พยักหน้าให้กับบิดา คุณอนันต์ถึงกับมีสีหน้าคิดหนัก"อคิณเป
"ริณ วาท้อง " มิวาเอ่ยบอกกับน้องสาวฝาแฝดมาด้วยเสียงเศร้า มิริณที่ได้ยินสิ่งที่ไม่คาดคิดใบหน้าหวานถึงกับชะงัก"วาไม่ได้อำริณเล่นหรอกใช่ไหม" มิริณเองก็ตกใจ แต่ก็รีบเปลี่ยนสีหน้าเป็นปกติ"ไม่สิ" มิวาเอ่ยพร้อมกับมองหน้าน้องสาว"วาพูดจริงนะริณ""ยินดีด้วยนะวา ริณกำลังจะมีหลาน" มิริณเอ่ยมาด้วยความยินดี"วาไม่ได้ตั้งใจจะมีเขานะริณ แต่วาเพียงแค่สะเพร่า" มิวาเอ่ยกับน้องสาว"วาไม่ได้คิดจะทำร้ายเขา...ใช่ไหม""ไม่หรอกยังไงเขาคือลูกของวา ถึงพ่อเขาจะรับหรือไม่รับ วาก็ไม่ได้คาดหวัง เพราะวาเข้าใจอาชีพของวาและสิ่งที่วาเป็น""วาคิดจะบอกเรื่องนี้กับคุณอคิณไหม" ที่มิริณถามเช่นนั้นพักหลังๆ มิวาไม่ค่อยจะกลับห้องและยังไปค้างที่คอนโดกับอคิณจนถึงเช้าอยู่บ่อยๆ"พี่คิณเขาต้องทราบเรื่องนี้อยู่แล้ว แต่วายังคิดไม่ออกว่าจะเริ่มต้นบอกกับพี่คิณยังไงดี เขาจะรับได้หรือเปล่า วาก็ยังไม่แน่ใจ ริณก็รู้วาเป็นแค่เด็กเอ็นผู้ชายที่ไหนเขาจะมาคิดจริงใจด้วย" มิวาเอ่ยกับน้องสาวมาเสียงเรียบ เธอไม่ได้ตั้งใจจะเกาะอคิณแต่อย่างใด ที่เธอยอมเป็นของอคิณเพียงเพราะเธอรักเขาเท่านั้น รักเธอถึงยอมแต่ก็ไม่คิดว่าลูกจะมาเร็วแบบไม่ทันตั้งตัวขนาดนี
อรัณระดมจูบคนตัวเล็กไปจนทั่วทั้งใบหน้า มิริณที่โดนคนตัวโตลุกเข้ามาเช่นนั้นร่างบางถึงกับตกใจทำตัวไม่ถูกเพราะอรัณนั้นเข้ามาจูบเร็วมาก ลิ้นสากหนาแทรกเข้ามาที่โพรงปากของคนตัวเล็กได้อย่างง่ายดาย มิริณได้แต่ตุบเข้าที่อกหนาของคนตัวโต เพื่อให้อรัณนั้นปล่อยเธอ แต่ยิ่งทุบอรัณยิ่งแทรกจูบเข้ามาอย่างดุดัน ยิ่งจูบยิ่งหลงไหล กลิ่นน้ำหอมของคนตัวเล็กนั้นหอมหวานจนลืมไม่ลง ลิ้นเล็กถูกคนเอาแต่ใจเกี่ยวเข้ามาตามอารมณ์โกรธ ร่างบางถูกคนตัวโตจูบจนปากเจ๋อ อรัณจูบอย่างห้ามความต้องการและความรู้สึกของตนไม่ได้ หนึ่งเดือนที่ผ่านมาใช่ว่าเขาจะลืมเธอลง ยอมรับว่ามีแพทแต่กับมิริณยากเหลือเกินที่จะไม่พาตัวเองเข้ามายุ่งเกี่ยวคนโดนจูบได้แต่สงเสียงอู่อี้ออกมาอย่างขัดขืน เมื่อโดยคนใจร้ายจูบอย่างไม่คิดจะปล่อย ร่างบางรวบรวมกำลังทั้งหมดผลักอรัณออกจนร่างหนาชิดเข้ากับผนัง และมิริณรีบเช็ดคาบน้ำลายของอรัณที่เปรอะเปื้อนออกจากปากของเธออย่างนึกรังเกียจมิิริณเธอทั้งโกรธและน้อยใจทุกครั้งที่เจอ อรัณมักจะเข้ามาลวนลามเธอด้วยการไม่ให้เกียรติ หนึ่งเดือนที่ผ่านเธอคิดว่าเขาจะลืมเรื่องราวทั้งหมดแล้วเสียอีก ใช่ว่าเธอจะไม่รู้สึกอะไรกันคนตรงหน้า