บทที่ 5 นอนละเมอ 1/2

บทที่ 5

นอนละเมอ

ขณะที่จางเสี่ยวมี่นั่งอยู่บนหลังม้าโดยตกอยู่ในอ้อมกอดของเซียวจ้าน นางนั้นรู้สึกอึดอัดเป็นอย่างมาก แผ่นหลังเล็กเกร็งจนรู้สึกเมื่อยขบเพราะการที่นั่งไม่สบายบนหลังม้า หากนับจากชาติก่อนจนถึงชาตินี้นี่เป็นครั้งแรกที่นางใกล้ชิดกับบุรุษถึงเพียงนี้ ในชาติก่อนก็มุ่งแต่ทำงานโดยไม่ได้สนใจมองบุรุษใดเลย ส่วนในชาตินี้นางกับหวังหมิงผู้เป็นอดีตคู่หมั้นนั้น แม้แต่มือยังไม่เคยได้จับเลยสักครั้ง แต่ในตอนนี้เซียวจ้านผู้ที่นางเพิ่งพบกันเป็นครั้งแรกกำลังกักขังนางในอ้อมกอดของเขา

เสียงหัวใจอันหนักแน่นมั่นคงของเซียวจ้านเต้นแรงจนแม้แต่จางเสี่ยวมี่ยังได้ยิน หญิงสาวยืดแผ่นหลังเล็กนั่งหลังตรงพยายามไม่ให้ตัวเองโดนตัวเขามากนัก แต่เหมือนว่าสวรรค์จะไม่เป็นใจนักเพราะเวลานี้ร่างกายของทั้งสองมันแนบชิดจนแทบจะหลอมรวมเข้าด้วยกันอยู่แล้ว

"อย่าเกร็ง"

น้ำเสียงทุ้มต่ำเอ่ยขึ้นเบา ๆ ข้างใบหูเล็ก ลมหายใจกรุ่นร้อนถูกพ่น มาถูกใบหูเล็กจนจางเสี่ยวมี่รู้สึกขนลุกซู่ 

"ข้าไม่ได้เกร็งเจ้าค่ะ"

"อืม..."

เซียวจ้านจับสายบังเหียนม้าข้างเดียวแล้วบังคับม้าให้ผ่อนแรงวิ่งช้าลงกว่าปกติมาก ก่อนที่เขาจะถือวิสาสะเอื้อมมือมาจับเอวเล็กคอดของหญิงสาว ใช้แรงเพียงนิดก็ดันหน้าท้องของนางมาทางด้านหลังเป็นผลให้จางเสี่ยวมี่เอนกายซบไปที่หน้าอกแกร่งของเซียวจ้านโดยไม่ได้ตั้งใจ

"อ๊ะ!"

จางเสี่ยวมี่สะดุ้งตัวด้วยความตกใจ นางพยายามจะเอนกายไปด้านหน้าแต่กลับถูกเซียวจ้านจับตรึงไว้เช่นนั้น โดยที่เขาโน้มใบหน้าจนริมฝีปากหยักลึกปัดผ่านมาเกือบโดนแก้มเนียนใสอย่างจงใจ

"อย่าดื้อ ถ้าตกลงไปข้าจะทิ้งเจ้าไว้ที่นี่"

นี่เป็นประโยคที่ยาวที่สุดที่เซียวจ้านเอ่ยกับจางเสี่ยวมี่ มุมปากหยักลึกยกสูงขึ้นเล็กน้อยเมื่อได้เห็นสีหน้าที่หงุดหงิดของหญิงสาว และในตอนที่เขาโน้มหน้าลงมานั้นทำให้จมูกโด่งเผลอไผลสูดดมกลิ่นกายสาวโดยไม่ได้ตั้งใจ กลิ่นกายของนางช่างหอมกรุ่นคล้ายกับดอกไม้ป่า และในเวลาเดียวกันยังให้ความรู้สึกสดชื่นด้วย

"ข้าไม่ได้ดื้อสักหน่อย"

จางเสี่ยวมี่เอ่ยพึมพำเสียงเบากับตนเอง แต่เพราะเซียวจ้านนั้นเป็นผู้ฝึกยุทธ์เขาจึงได้ยินที่นางเอ่ยบ่นอย่างชัดเจน ดวงตาคู่คมทอประกายเอ็นดูเมื่อมองหญิงสาวที่เอนกายพิงหน้าอกของเขา 

ฉับพลันเซียวจ้านก็ได้เปลี่ยนเส้นทางเป็นอีกทางหนึ่ง และบังคับม้าให้วิ่งไม่เร็วมากนักเพื่อที่จะให้นางไม่ต้องปะทะกับลมแรง ๆ ในยามกลางคืน สายลมเย็น ๆ ที่ปะทะใบหน้างาม กอปรกับได้นั่งท่าที่สบายทำให้จางเสี่ยวมี่ได้เผลอหลับไปโดยไม่รู้ตัว ศีรษะเล็กเอนเอียงไปมาก่อนจะเอนซบตรงไหล่แกร่งของเซียวจ้าน

ชายหนุ่มผู้อยู่แต่ในสนามรบมาเกือบทั้งชีวิตเผลอยิ้มขัน เมื่อเห็นหญิงสาวผล็อยหลับไปแล้วจึงได้กอดเอวของนางเอาไว้ด้วยมือข้างเดียวแน่น ส่วนอีกข้างก็คอยบังคับม้าให้วิ่งไปในความเร็วที่เขาต้องการ

หย่งหมิ่นที่ควบม้าตามมาด้านหลังก็แปลกใจเป็นทุนเดิมอยู่แล้วที่เจ้านายเปลี่ยนเส้นทาง เขาจึงได้ควบม้าเข้ามาใกล้หวังจะเอ่ยถามเพื่อให้คลายความสงสัย แต่ยังไม่ทันเอ่ยปากพูดสิ่งใดกลับถูกเซียวจ้านมองมาด้วยสายตาดุดัน พร้อมกับยกนิ้วขึ้นมาแตะที่ริมฝีปากหยัก หย่งหมิ่นแปลกใจเพียงชั่วครู่เดียวก่อนจะเข้าใจ เหตุเพราะได้เห็นว่าตอนนี้คุณหนูจางผู้นั้นได้หลับใหลสู่ห้วงนิทราไปแล้ว ทั้งยังอยู่ภายใต้อ้อมกอดของเจ้านายเขาเสียด้วย

ครึ่งชั่วยามผ่านไปทั้งหมดก็ได้มาถึงยังหน้าถ้ำที่มีคนเฝ้าอยู่ก่อนแล้ว องครักษ์กว่าสิบนายคุกเข่าคารวะเซียวจ้านด้วยท่าทางนอบน้อม ก่อนจะแยกตัวกันไปอารักขาโดยรอบเพื่อความปลอดภัย พวกเขาคือกำลังสำคัญของเซียวจ้าน ทุกคนล้วนถูกฝึกมาเป็นอย่างดีโดยเฉพาะให้เก็บสีหน้าและคำพูดของตนเอาไว้ ไม่ว่าจะเห็นสิ่งใดก็อย่าได้แม้แต่สงสัยหรือเอ่ยถามขึ้นมา

เซียวจ้านอุ้มจางเสี่ยวมี่ที่ยังคงหลับอยู่ลงมาจากหลังม้า เขาพานางเดินเข้าไปยังภายในถ้ำที่ภายนอกมืดมิด แต่เมื่อเดินลึกเข้าไปกลับพบว่าทางเดินนั้นได้มีคบเพลิงถูกจุด และตั้งเอาไว้อยู่ตามผนังถ้ำเพื่อให้แสงสว่าง ยิ่งเดินลึกเข้าไปจนสุดทางกลับพบว่าภายในถ้ำนั้นมีข้าวของเครื่องใช้อย่างครบครัน ไม่ว่าจะเป็นเตียงตั่งที่มีม่านผ้าไหมเนื้อดีทิ้งตัวลงมา โต๊ะเก้าอี้หนึ่งชุดพร้อมกับกาน้ำชาและอาหารง่าย ๆ สองสามอย่างที่มีควันลอยกรุ่นออกมา

หากจางเสี่ยวมี่ตื่นขึ้นมาคงจะประหลาดใจเป็นแน่ นางคงไม่คิดว่าจะมีคนใช้ถ้ำมาเป็นที่พักอาศัยซึ่งเปรียบเสมือนบ้านเช่นนี้ 

ชายหนุ่มค่อย ๆ วางร่างของจางเสี่ยวมี่ลงบนที่นอนอย่างนุ่มนวล จากนั้นก็คลี่ผ้าห่มที่ทำจากขนแกะคลุมทับที่ร่างกายของนางอย่างแผ่วเบา ในตอนที่เขาจะเดินจากไปก็จำได้ว่านางได้รับบาดเจ็บที่ข้อเท้าด้วย เขาจึงเลิกผ้าห่มขึ้นแล้วตรวจดูที่ข้อเท้าของนาง ก่อนจะหยิบผงยาในขวดหยกเทลงไปที่ข้อเท้าเล็ก ตามด้วยเอาผ้าสะอาดสีขาวพันที่ข้อเท้าของนางเอาไว้

"อื้อ..."

จางเสี่ยวมี่ขยับกายเล็กน้อยด้วยความไม่สบายตัว นางพลิกตัวไปมาด้วยความกระสับกระส่าย ฝ่ามือเล็กปัดป่ายไปทั่วก่อนจะจับถูกมือของเซียวจ้าน นางดึงมือของเขาเอามาแนบกับแก้มของตนแล้วก็หลับต่อไปทั้งอย่างนั้น...

จางเสี่ยวมี่นั้นมีนิสัยอย่างหนึ่งในยามนอนนั่นคือนางจะต้องนอนกอดตุ๊กตาเสมอ นิสัยนี้ติดมาตั้งแต่ยามเป็นลูกหว้าในชาติแรก ต่อมาเม่อได้กลายมาเป็นจางเสี่ยวมี่นางก็ยังคงมีนิสัยการนอนเช่นนี้อยู่