บทที่ 4 บุรุษผู้ช่วยเหลือ 2/2

หย่งหมิ่นที่เพิ่งจัดการเก็บกวาดพวกโจรข้างนอกได้เดินเข้ามายืนอยู่ด้านหลังของผู้เป็นนาย ก่อนจะเดินไปตรวจสอบศพที่คาดว่าเป็นหัวหน้าโจรป่าที่พวกเขากำลังไล่ล่าอยู่

"ตายแล้วขอรับนายท่าน"

"พูด!!"

คิ้วกระบี่เลิกขึ้นเป็นคำถาม จางเสี่ยวมี่ที่เพิ่งจะได้สติจึงได้เอ่ยตอบไขข้อข้องใจให้แก่ผู้ที่มาใหม่

"ข้าถูกพวกมันจับตัวมาเจ้าค่ะ และเป็นข้าที่ใช้ปิ่นนี่สังหารมันด้วยตัวเอง สาวใช้ของข้าหลบหนีไปได้กำลังตามคนให้มาช่วยข้าเจ้าค่ะ"

"เอ่อ...เช่นนั้นแม่นางเป็นผู้ใดหรือขอรับ"

หย่งหมิ่นเอ่ยถามแทนผู้เป็นนายที่ปากหนักเหลือเกิน ดูจากสายตาก็รู้ได้ทันทีว่าเบื้องหลังของสตรีผู้นี้จะต้องไม่ธรรมดาเป็นแน่

จางเสี่ยวมี่ลังเลเล็กน้อย แต่เพราะเห็นท่าทางของหย่งหมิ่นจึงคิดว่าเขาน่าจะเป็นทหาร และเมื่อกวาดสายตาไปทางด้านหลังก็เห็นว่ามีกลุ่มคนสวมใส่ชุดเกราะดั่งทหารชาญศึกที่นางเคยพบเมื่อชาติก่อน

"ข้ามีนามว่าจางเสี่ยวมี่เป็นบุตรสาวคนโตของท่านเสนาบดีกรมคลัง จางอี้อิน!"

"ฮ้า...ข้าน้อยเสียมารยาทแล้วต้องขออภัยคุณหนูจางด้วยขอรับ ข้าน้อยมีนามว่าหย่งหมิ่นขอรับ"

จางเสี่ยวมี่พยักหน้ารับ ก่อนที่สายตาจะหันไปมองบุรุษที่ยังถือดาบจ่อที่คอของนางอยู่เช่นนี้

"ท่านไม่คิดจะลดดาบลงก่อนหรือเจ้าคะ"

เขาลดดาบลงตามคำขอของนาง ก่อนจะส่งดาบคืนไปให้กับหย่งหมิ่น

"เซียวจ้าน"

"...?"

นี่คือเขาบอกชื่อนางเช่นนั้นหรือ ตระกูลเซียว ตระกูลแม่ทัพแห่งทิศอุดร หรือว่าเขาจะเป็นบุตรชายของท่านแม่ทัพใหญ่เซียว เช่นนั้นนางก็ควรจะผูกมิตรกับเขาไว้จะดีกว่า

"ที่แท้ท่านก็คือคุณชายเซียว ข้าขอบคุณคุณชายเซียวมากที่ให้การช่วยเหลือข้าในวันนี้เจ้าค่ะ"

จางเสี่ยวมี่ยอบกายคารวะเป็นการขอบคุณอีกฝ่าย หากว่านางหันไปมองหย่งหมิ่นสักน้อยคงจะต้องนึกประหลาดใจกับท่าทีของเขาเป็นแน่ เพราะตั้งแต่หย่งหมิ่นได้ยินคำว่าเจ้านายเอ่ยบอกนามนั้นออกไป เขาก็อ้าปากค้างด้วยความตกตะลึง คิดไม่ถึงเลยว่าเจ้านายของเขาจะเอ่ยนามนี้ออกมา สายตาที่หย่งหมิ่นมองไปทางจางเสี่ยวมี่จึงมีประกายแปลกประหลาดขึ้นมาแวบหนึ่ง ก่อนจะเลือนหายไปราวกับไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน

"เรื่องเล็กน้อย" เซียวจ้านเอ่ยตอบอย่างไม่ใคร่จะใส่ใจนัก

เมื่อทุกอย่างจัดการเรียบร้อยแล้ว ทั้งหมดจึงคิดจะเดินทางไปพักแรมยังที่อื่น ส่วนตรงนี้ก็ให้ทหารจัดการกันไป

ในตอนนี้เองจางเสี่ยวมี่ได้มาขอร้องเซียวจ้าน นางนึกเป็นห่วงจื่อลู่ยิ่งนัก มิรู้ว่าสาวใช้ตัวน้อยของนางจะเป็นอย่างไรบ้าง จะตามอาซ่งมาช่วยได้หรือไม่ หรือว่าจะเกิดอันตรายขึ้นกับนางอีกเพราะป่าแห่งนี้ก็ไม่น่าไว้ใจนัก

"เอ่อ...คุณชายเซียวเจ้าคะ ข้ามีเรื่องอยากจะรบกวนท่านสักเล็กน้อยเจ้าค่ะ คือว่าสาวใช้ของข้าเจ้าค่ะ"

เซียวจ้านหันไปมองหย่งหมิ่นแล้วพยักหน้า ทันทีที่หย่งหมิ่นเห็นสัญญาณนั่นจึงได้เอ่ยกับจางเสี่ยวมี่ ด้วยเขารู้ดีว่าเจ้านายของเขานั้นประหยัดถ้อยคำยิ่งนัก ต้องเป็นเขาอยู่ร่ำไปที่ต้องมาเป็นปากให้แก่เจ้านาย

"เรื่องนี้คุณหนูจางอย่าได้เป็นกังวลไปเลยขอรับ คุณชายของข้าจะส่งคนไปแจ้งเรื่องของท่านว่าตอนนี้ท่านปลอดภัยแล้ว แต่เพราะว่านี่เป็นยามกลางคืนไม่สะดวกในการเดินทางไกล และคุณหนูจางเองก็บาดเจ็บ ด้วย คุณชายจึงคิดจะเชิญคุณหนูจางไปพักด้วยกันยังป่าฝั่งโน้น โดยพรุ่งนี้เช้าคุณชายจะเป็นคนไปส่งคุณหนูจางเองขอรับ"

"ขอบคุณคุณชายเซียวมากเจ้าค่ะ"

จางเสี่ยวมี่หันไปเอ่ยคำขอบคุณ แต่กลับได้รับแค่การพยักหน้าตอบกลับมาเท่านั้น

"ไป!"

"เจ้าค่ะ"

นางรู้แล้วว่าเขาเป็นบุรุษประเภทไม่ชอบพูดสิ่งใดให้มากความ เขาจะเอ่ยแค่คำสั้น ๆ เท่านั้น นางต้องมาตีความหมายเอาเองว่าหมายความว่าสิ่งใด การที่เขาเป็นเช่นนี้ก็ดีเหมือนกันเพราะนางเองก็ไม่อยากเอ่ยสิ่งใดออกไปนัก

ทั้งหมดเดินออกมาหน้าวัดร้าง ในตอนที่จางเสี่ยวมี่กะเผลกขาเดินไปอย่างเชื่องช้านั้น นางหยุดมองศพของพวกโจรที่คิดจะย่ำยีนางด้วยสายตาเรียบเฉยเย็นชา ในเมื่อมุ่งหวังจะทำร้ายผู้อื่นก็ต้องเตรียมใจถูกทำร้ายเช่นเดียวกัน

"ช้าจริง"

เซียวจ้านหันกลับมามองด้วยความรำคาญใจ จากนั้นจึงเดินเข้ามาช้อนร่างอันบอบบางของจางเสี่ยวมี่เข้ามาในอ้อมแขนแข็งแรง แล้วพานางเดินไปยังม้าที่ถูกผูกเอาไว้ไม่ไกลนัก

คราแรกนางขัดขืนเล็กน้อย แต่เพราะเห็นสีหน้าหงุดหงิดของเขาและตอนนี้นางยังต้องพึ่งพาเขาอีกมากจึงได้นิ่งเสีย ปล่อยให้เขาอุ้มนางไปยังม้าตัวโตสีดำ

เซียวจ้านไม่ได้เอ่ยสิ่งใดเลยแม้แต่คำเดียว เขาจัดการวางร่างของจางเสี่ยวมี่ให้ขึ้นไปนั่งบนหลังม้า ส่วนตัวเขาเองก็กระโดดขึ้นมาซ้อนหลังนาง ท่อนแขนที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามเอื้อมมาจับสายบังเหียนด้านหน้า ก่อนจะกระตุกสายบังเหียนแล้วพุ่งทะยานไปด้านหน้าตามเส้นทางที่กำหนดไว้

หย่งหมิ่นอมยิ้มกับท่าทางของผู้เป็นนาย แล้วจึงหันมาสั่งการทหารยศน้อยให้จัดการที่นี่ให้เรียบร้อย ส่วนตัวเขาก็ได้ควบม้าติดตามผู้เป็นนายพร้อมด้วยทหารคนสนิทอีกสี่คน

ทั้งหมดมุ่งหน้าไปยังถ้ำแห่งหนึ่งที่อยู่ไม่ไกลจากที่นี่นัก หากควบม้าด้วยความเร็วปกติก็จะใช้เวลาราวหนึ่งเค่อ แต่ไม่รู้ทำไมไยทุกอย่างจึงดูเชื่องช้านัก กว่าทุกคนจะมาถึงยังที่หมายก็ใช้เวลาไปกว่าครึ่งชั่วยาม...