บทที่ 111

เมื่อพวกเขาเข้ามาก็พบว่าเฉียวเนี่ยนตื่นขึ้นมาแล้ว

ฮูหยินหลินขอบตาแดงก่ำ รีบพุ่งตัวเข้าไปข้างเตียง มองเฉียวเนี่ยนน้ำตาคลอเบ้า "ฟื้นแล้วหรือ? ฟื้นเสียที ฟื้นแล้วก็ดี..."

ฮูหยินหลินเอ่ย น้ำตาร้อนผ่าวไหลอาบสองแก้ม

หลินยวนสองตาแดงก่ำเดินตามมาหยุดอยู่ข้างฮูหยินหลิน จ้องมองเฉียวเนี่ยน เอ่ยเสียงสะอื้น "ท่านพี่ฟื้นเสียที ท่านแม่สวดมนต์ทุกวันไม่สูญเปล่า หากท่านยังไม่ฟื้นอีก ข้ากลัวว่าท่านแม่จะร้องไห้จนตาบอด..."

เมื่อได้ยินคำพูดของหลินยวน ฮูหยินหลินก็ยิ่งร้องไห้หนัก

เฉียวเนี่ยนขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่ไม่พูดอะไร

ในใจรู้สึกเพียงแค่สะอิดสะเอียน

นางไม่เข้าใจว่าเหตุใดคนเราถึงได้เสแสร้งถึงปานนี้

คนที่ส่งนางไปตายคือพวกนาง

คนที่ร้องไ้ห้สะอึกสะอื้นก็คือพวกนางอีก!

หากไม่ใช่เพราะมีคนไม่รู้อีโหน่อีเหน่อยู่ด้วย นางคงร้องเพลงสรรเสริญสองแม่ลูกคู่นี้แล้ว?

ขยะแขยงชะมัด

เฉียวเนี่ยนเบือนหน้าไปอีกทาง

เมื่อเห็นดังนั้นฮูหยินหลินก็ยิ่งสะอื่นหนัก นั่งลงข้างเตียงช้าๆ "เนี่ยนเนี่ยน แม่รู้ว่าเจ้าโกรธ แต่แม่อธิบายเรื่องนี้กับเจ้าได้ เจ้าอย่าเพกเฉิยแม่เลยได้หรือไม่?"

"นั่นสิเจ้าคะท่านพี่ ท่านแม่แค่..."

เสียงของหลิ