เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 157
บทที่เกี่ยวข้อง
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 158
ท่านโหวหลินรู้สึกว่าเป็นลางร้ายเลยอดตวาดไม่ได้ "จะร้องไห้หาอะไร? การแบ่งเบาภาระราชสำนักนับว่าเป็นเกียรติของจวนโหว! เป็นเกียรติของเนี่ยนเนี่ยน!"ขณะพูด ท่านโหวหลินก็หันมองเฉียวเนี่ยนและพูดด้วยเสียงทุ้ม "จำไว้ให้ดี ไม่ว่าวันนี้จะเกิดอะไรขึ้น หมิงอ๋องสำคัญที่สุด หากท่านหมิงอ๋องไม่ได้กลับมา เจ้าเองก็...""ท่านโหว!" ฮูหยินหลินตวาดใส่ ขัดจังหวะพูดของท่านโหวหลินท่านโหวหุบปากเงียบอย่างหงุดหงิด ทว่าเฉียวเนี่ยนรู้ว่าท่านโหวหลินจะพูดอะไรเขาอยากพูดว่าหากท่านหมิงอ๋องไม่ได้กลับมา นางเองก็จะไม่ได้กลับมาเช่นกัน!ซึ่งก็จริง นางออกมาจากกรมซักล้างได้ก็เพราะจวนโหวต้องการให้แต่งงานเชื่อมสัมพันธ์กับหมิงอ๋องหากหมิงอ๋องตาย นางก็จะไม่มีประโยชน์กับจวนโหวอีกเฮอะ!เมื่อก่อนปากก็เอาแต่พูดว่าเห็นนางเป็นเหมือนลูกแท้ๆ ของท่านโหวหลิน สุดท้ายก็พูดความในใจออกมาจนได้!รู้สึกเศร้าขึ้นมาในใจนางหันมองท่านโหวหลิน นึกถึงสมัยเด็กที่ตนเองขี่คอเขาชมดาวบนท้องฟ้า ความเจ็บปวดขมขื่นใจยิ่งรู้สึกชัดขึ้นมาไม่อยากจะอยู่ร่วมชายคากับพวกเขาแล้วเฉียวเนี่ยนลุกขึ้นมา "ข้าขอออกไปสูดอากาศหน่อย"พูดจบก็เดินออกไปข้างนอกตอนเด
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 159
หลินยวนลงมือได้รวดเร็ว เฉียวเนี่ยนเกือบจะถูกลากลงไปในสระบัวทว่าเฉียวเนี่ยนกลับใช้เท้าขวายันราวสะพานหินทันอย่างเส้นยาแดงผ่าแปด นางออกแรงโน้มตัวไปด้านหลัง แขนก็ถูกดึงไปด้านหลังด้วยเช่นกันส่วนหลินยวนซึ่งหลังได้แตะกับผิวน้ำแล้ว ก็ถูกเฉียวเนี่ยนดึงกลับขึ้นมาทั้งอย่างนั้นทว่าขาสองข้างของหลินยวนกลับอ่อนยวบ ทันใดนั้นก็คุกเข่าลงตรงหน้าเฉียวเนี่ยน น้ำตาไหลพรากอย่างกลั้นไว้ไม่อยู่เฉียวเนี่ยนสะบัดมือของหลินยวนออกและถอยห่างออกไปสองก้าวอย่างรังเกียจแผลที่ถูกเต๋อกุ้ยเฟยลวกตรงไหล่ขวาก็ปวดขึ้นมามองหลินยวนร้องไห้จนควบคุมตัวเองไม่ได้ นางปวดแผลจนอดไม่ได้ที่จะตวาดใส่ "ชาติก่อนฉันไปทำกรรมอะไรไว้ ชาตินี้เจ้าถึงได้ตามจองล้างจองผลาญข้า! ข้าขอบอกเจ้าเอาไว้หลินยวน ข้ากับเจ้าไม่ได้สนิทกัน ถ้าเจ้าอยากตายนักก็ไปตายให้พ้นๆ ข้า!"คนในเรือนพอได้ยินเสียงเคลื่อนไหวก็กรูกันออกมาหลังจากเห็นเหตุการณ์บนสะพานหิน ฮูหยินหลินก็สะดุ้งตกใจจนรีบวิ่งเข้ามา "เป็นอะไร? เกิดอะไรขึ้น? ยวนเอ๋อร์...""หยุดอยู่ตรงนั้น!" เฉียวเนี่ยนตวาด หันไปมองฮูหยินหลินด้วยแววตาลุกโฉนฮูหยินหลินไม่เคยเห็นเฉียวเนี่ยนโมโหขนาดนี้ นางตกตะลึง
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 160
เพียงเสี้ยววินาที เฉียวเนี่ยนจู่ๆ ก็คว้าคอเสื้อของนางไว้ กระชากนางให้ลุกขึ้นมาไม่รอให้นางได้ทันตั้งตัวก็ผลักนางลงไปในบ่อบัวอย่างแรง"กรี๊ด!"เสียงกรีดร้อง พร้อมกับเสียงวัตถุบางอย่างตกน้ำดังขึ้น หลินยวนถูกเฉียวเนี่ยนผลักลงบ่อบัวภายใต้สายตาของทุกคนทุกคนตกตะลึง ใครต่างก็คาดไม่ถึงว่าเฉียวเนี่ยนจู่ๆ จะทำแบบนี้แต่ละคนยืนอยู่ขอบสระบัวมองหลินยวนหลินยวนตะเกียกตะกายในบ่อบัวเห็นเพียงเฉียวเนี่ยนค่อยๆ หันไปมองเซียวเหิงเขายังคงยืนอยู่ตรงนั้น ไม่ขยับแม้แต่ก้าว ไม่มีท่าทีจะเข้าไปช่วยเลยในดวงตาสีดำของเขาสะท้อนให้เห็นเพียงแต่เงาของเฉียวเนี่ยนชิ ไม่เข้ามาช่วยงั้นหรอ?เฉียวเนี่ยนตกใจเล็กน้อย จากนั้นก็เผยอยิ้มมุมปากอย่างเย็นชา จากนั้นก็เหลือบหันมองหลินยวนที่กำลังทุรนทุรายก่อนจะหันหน้าไปทางริมฝั่งขณะเดินผ่านฮูหยินหลิน เฉียวเนี่ยนก็พูดอย่างเรียบเฉย "บ่อน้ำถึงแม้จะตื้น แต่ก็จมน้ำตายได้"ฮูหยินหลินราวกับได้สติกลับมา รีบตะโกนเรียกคนให้ช่วยหลินยวนส่วนเฉียวเนี่ยนมองตรงเดินกลับไปที่ห้อง ไม่แม้แต่จะแลท่านโหวหลินที่ยืนอยู่นอกห้องหนิงซวงเอาชาร้อนมาให้ เฉียวเนี่ยนรับถ้วยชามาและนั่งลง พอสัมผัสได
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 161
อันที่จริงเฉียวเนี่ยนไม่อยากจะรื้อฟื้นความหลัง ในสายตาของหลินยวน เฉียวเนี่ยนถูกเลี้ยงเอ็นดูเอาใจใส่มา 15 ปีแต่สำหรับเฉียวเนี่ยน ช่วงเวลาความสุขตลอด 15 ปีนั้น ตอนนี้เป็นเพียงแค่คมดาบ ขอแค่นึกถึง มันก็จะเฉือนอย่างแรงบนหัวใจของนางนางบาดเจ็บไปทั้งตัว นางไม่อยากให้หัวใจต้องบอบช้ำตามทว่าตอนนี้ประตูแห่งความทรงจำได้เปิดออก ภาพแห่งความสุขในอดีตทะลักเข้ามาเหมือนสายน้ำดวงตาเฉียวเนี่ยนแดงระเรื่อขึ้นมาทันที จมูกรู้สึกระคายเคืองอย่างมากแต่นางก็ไม่อยากให้ท่านโหวหลินได้เห็นสภาพของนางนางเลยก้มหน้า ราวกับกำลังพิเคราะห์ถ้วยชาในมือ ทำเหมือนไม่มีอะไรทว่านางก็อดไม่ได้ที่จะถามกลับ "หากหลินยวนไม่เคยมีตัวตน หากข้ายังคงเป็นบุตรสาวของจวนโหว ท่านโหวหลินยังคงจะแลกเปลี่ยนตัวข้ากับท่านหมิงอ๋องอยู่ไหม?"สิ้นเสียงอันแผ่วเบา กลับเป็นความเงียบชั่วอึดใจอันที่จริงเฉียวเนี่ยนรู้สึกเสียใจหลังจากถามนางรู้สึกว่าตัวเองน่าขำทำไมนางต้องตามหาคำตอบกับเรื่องสมมุติด้วย?หลินยวนมีตัวตน นางเองก็ไม่ใช่บุตรสาวจวนโหวอีกต่อไป แน่นอนท่านโหวหลินไม่ได้เสียดายชีวิตของนางเพื่อเอาไปแลกกับเกียรติยศของจวนโหว!ขณะครุ่นคิด มุ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 162
ผู้ดูแลราชธานีชะงัก "เขาปู้โจวห่างออกไปไกลเป็นสิบลี้ ถ้าแลกเปลี่ยนตัวประกันตอนยามจึ เกรงว่าคงจะไม่ทันการ!""ออกเดินทางตอนนี้ รีบเร่งเดินทางก็คงจะยังทัน" เฉียวเนี่ยนกล่าวเสียงทุ้มต่ำแต่ว่าในวังยังไม่ทราบข่าวหนิงซวงก้าวออกมาอย่างอดไม่ได้ "คุณหนู บ่าวจะไปกับท่านด้วย! บ่าวแข็งแรง อย่างน้อยก็ปกป้องคุณหนูยามขับขันได้!"จะให้คุณหนูไปคนเดียวได้ยังไง!เฉียวเนี่ยนรู้สึกอบอุ่นใจขึ้นมา ยื่นมือออกไปลูบใบหน้าของหนิงซวง "โจรภูเขาพวกนั้นโหดเหี้ยมอำมหิต เจ้าเป็นผู้หญิงตัวคนเดียว หากตกไปอยู่เงื้อมมือพวกมัน ผลที่ตามมาคงยากจะจินตนาการ เชื่อข้า เจ้าอยู่ที่จวน""แต่...คุณหนูเองก็เป็นผู้หญิง!" หนิงซวงร้องห่มร้องไห้ ท่านโหวหลินรู้สึกราวกับฆ้อนหนักๆ ทุบลงมากระแทกหัวใจใช่ เนี่ยนเนี่ยนเองก็เป็นผู้หญิง!หากผู้หญิงตกไปอยู่ในเงื้อมมือพวกมันจะลงเอยเยี่ยงไร?สำหรับคำถามนี้ ใช่ว่าท่านโหวหลินไม่เคยคิดมาก่อนเพียงแต่...หมิงอ๋องต้องห้ามเป็นอะไรไปเป็นอันขาด!ในตอนนั้นคนจากวังก็มาถึงเป็นขันทีทั้งหมดห้าคน รูปร่างแต่ละคนผอมบาง มีสองคนดูผอมกว่าเฉียวเนี่ยนอีกขนาดเฉียวเนี่ยนยังสงสัย พวกเขาจะคุ้มกันหมิงอ๋องได
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 163
เฉียวเนี่ยนเดิมก็กลัวอยู่แล้วยิ่งสติหลุดเข้าไปใหญ่ตอนมาถึงตีนเข้า เสี่ยวลู่จึยังตามหลังนางมาอยู่เลย รอบด้านเงียบสงัด แต่ทำไมน่ากลัวขนาดนี้ นางไม่ได้ยินอะไรสักนิดเลย เสี่ยวลู่จึจู่ๆ ทำไมก็หายไปแล้ว?ทันใดนั้นก็มีเสียงเคลื่อนไหวดังมาจากในป่าตามมาด้วยเงาของคน พริบตาก็ห้อมล้อมเฉียวเนี่ยนเอาไว้ทั้งหมดสามคนล้วนปิดบังใบหน้าเป็นโจรภูเขาที่ลักพาตัวหมิงอ๋อง!พวกโจรภูเขาจ้องมองเฉียวเนี่ยน หนึ่งในนั้นเหลือบมองม้าด้านหลังของเฉียวเนี่ยน อดไม่ได้ที่จะเลิกคิ้วสงสัย "อีกคนล่ะ?"เฉียวเนี่ยนแม้จะตื่นตระหนก แต่นางยังคงหัวไว รีบแสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่องและถามกลับไป "อีกคนอะไร?""นังตัวดี! ตีหน้าซื่องั้นหรอ!" โจรภูเขาอีกคนโมโหขึ้นมา "เจ้าคนเดียวจะขี่ม้าสองตัวได้ยังไง?"เฉียวเนี่ยนสูดหายใจเข้าลึก พยายามสงบสติอารมณ์ก่อนจะพูด "ข้าขี่ม้าสองตัวไม่ได้อยู่แล้ว แต่ม้าตัวนั้นสำหรับท่านอ๋อง"พอพวกโจรภูเขาได้ยินก็มองตากัน จากนั้นก็หัวเราะขึ้นมา"เจ้าคิดว่าพวกเจ้าจะได้กลับไปงั้นหรอ?""พี่สาม นังนี่กล้ามาคนเดียว ไม่เห็นพวกเราในสายตาเลยรึยังไง?"ชายที่ถูกเรียกว่าพี่สามหัวเราะเยาะ "จะมาเพิ่มอีกสักกี่คนแล้วย
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 164
รอยแผลเป็นขวางเป็นทางบนแขนทำให้พวกโจรภูเขาตกใจเห็นได้ชัดว่าพวกเขาคาดไม่ถึงว่าผู้หญิงคนเดียว อีกทั้งยังเป็นผู้หญิงที่ดูสูงศักดิ์จะมีแผลบนตัวมากมายขนาดนี้ทันใดนั้นสายตาที่มองเฉียวเนี่ยนก็ดูเวทนาขึ้นมาส่วนหมิงอ๋องยังคงรู้สึกตื่นเต้น "พวกเจ้าดูสิ นางมันทนมือทนเท้า! พวกเจ้าพานางไปหาหัวหน้าพวกเจ้าเถอะ เขาจะต้องพอใจ! ปล่อยข้าซะ ขอร้องปล่อยข้าไปเถอะ..."แต่ใครจะรู้ มีดสั้นเล่มนั้นถูกโยนมาไว้ตรงหน้าของเฉียวเนี่ยนเฉียวเนี่ยนตกตะลึงเงยหน้ามองพี่สาม เห็นเพียงพี่สามมองนางอย่างเย็นชา "จับตัวไอลูกหมานี่ได้มาโดยบังเอิญ เดิมก็อยากจะหยั่งเชิงความคิดของฝ่าบาท แต่เห็นได้ชัดว่าฝ่าบาทไม่ได้สนใจบุตรชายของเขาคนนี้เลย เจ้าอยู่กับมันไปก็ไม่มีอะไรดี ฆ่ามันซะ แล้วไปกับพวกเรา"หมิงอ๋องคาดไม่ถึงว่าโจรภูเขาจะตัดสินใจเช่นนี้ เขากระเสือกกระสนถอนไปข้างหลังอย่างหวาดกลัว "พวก พวกเจ้าตกลงกับข้าว่าถ้าข้ายกนางให้พวกเจ้า พวกเจ้าจะปล่อยข้าไป!"โจรภูเขาข้างๆ คนหนึ่งหัวเราะเยาะขึ้นมา "หาสัจจะในหมู่โจรหรอ? ท่านอ๋องคนนี้คงจะสมองไม่ค่อยดี"หลังจากได้ยิน หมิงอ๋องก็เผยสีหน้าหมดหวังเขาหันมามองเฉียวเนี่ยนเห็นเฉียวเนี่ย
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 165
ทั้งหมดเกิดขึ้นอย่างกระทันหัน เกินความคาดหมายเกินไปฝ่าบาทส่งเสี่ยวลู่จึให้มาช่วย ทำไมเขาถึงเอามีดสั้นแทงหมิงอ๋อง?เห็นได้ชัดว่าหมิงอ๋องก็ไม่เข้าใจเขาจับมือของเสี่ยวลู่จึเอาไว้ พยายามไม่ให้เสี่ยวลู่จึกระชากมีดสั้นออกมาจากตัวเขา ดวงตาจ้องเสี่ยวลู่จึเขม็ง เลือดสดๆ กระอักออกจากปาก "ทะ ทำไม?""นางบ่าวเฉียนเอ๋อร์ถูกท่านอ๋องทรมานจนตายที่เฉิงซีเมื่อสามปีก่อน ท่านจำได้ไหม?" เสี่ยวลู่จึจ้องหมิงอ๋องเขม็ง มุมปากเผยรอยยิ้มขึ้นมา "ข้ามาล้างแค้นให้กับนาง!"แต่ในแววตาของหมิงอ๋องมีแต่ความสับสนเห็นได้ชัดว่าเขาจำนางบ่าวเฉียนเอ๋อร์ไม่ได้ท่าทางสับสนนั้นช่างบาดตาเสี่ยวลู่จึเขาลืมไปได้อย่างไร?เขาฆ่าคนสำคัญที่สุดของเขาภายในห้องเล็กๆ ที่มืดสนิท เขาลืมไปได้ยังไง!ทันใดนั้นก็กระชากมีดสั้นออกมาโดยไม่ได้สนหมิงอ๋องที่กำลังขัดขืน จากนั้นก็แทงซ้ำอีกครั้งแทงเข้าไปสี่ห้าแผลราวกับระบายความโกรธพอเห็นว่าเสี่ยวลู่จึจะแทงต่อ เฉียวเนี่ยนก็ได้สติขึ้นมาและผลักเสี่ยวลู่จึออกไปหมิงอ๋องหมดแรงล้มกับพื้น เลือดไหลนองท่วมตัวไม่หยุดเฉียวเนี่ยนรีบเข้าไปหาและกดบาดแผลของหมิงอ๋อง แววตาเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก "ไม่เ
บทล่าสุด
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 524
“เจ้าพูดว่าอะไรนะ!” ท่านโหวหลินตกใจมาก ลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็วฮูหยินหลินเองก็เบิกตากว้างอย่างกะทันหัน มองหลินเย่ว์ด้วยความไม่เชื่อหลินยวนก็ตกใจมากเช่นกัน ทันใดนั้นก็เข้าใจว่าทำไมหลินเย่ว์ถึงทำตัวผิดปกติเช่นนี้ก่อนหน้านี้ที่แท้ก็เพราะเรื่องนี้หรือ?เพราะเฉียวเนี่ยนตายแล้วรึ?แต่ในขณะนี้ หลินยวนไม่รู้สึกดีใจเลยแม้แต่น้อยสิ่งที่เหลืออยู่มีเพียงความตื่นตระหนกเท่านั้นเฉียวเนี่ยนตาย แล้วนางจะปัดความรับผิดชอบเรื่องของย่าเฉาได้อย่างไร?นางจะโยนความผิดให้ใคร?ทำเช่นไรดี?หลินยวนรู้สึกหวาดกลัวถึงขีดสุดแต่ไม่คิดว่าหลินเย่ว์จะพุ่งเข้ามาจับคอเสื้อของนาง “เจ้าเป็นใครกันแน่? พูดมา!”หลินยวนตกใจกลัวนางไม่เคยเห็นหลินเย่ว์ดุร้ายเช่นนี้มาก่อนน้ำตาไหลพรากออกมาไม่หยุด แต่ก็ยืนกรานว่าตัวเองเป็นบุตรสาวสายตรงแห่งจวนโหว“พี่ใหญ่ อย่าขู่ข้าเลย... ข้าเป็นน้องสาวของพี่นะ!”“หมอตำแยพูดเองกับปากว่า ข้าถูกนางสลับตัว! นางพูดเองกับปาก!”“ข้าหน้าเหมือนแม่มากเลยนะ พี่ใหญ่ ดูข้าสิ! ข้าจะไม่ใช่ลูกของแม่ได้อย่างไร!”นางปฏิเสธไม่ได้ว่าตัวเองไม่ใช่!มิเช่นนั้น ด้วยสภาพของคนในตระกูลหลินยามนี้ พวกเขาจ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 523
คิดไม่ได้แล้ว คิดต่อไม่ได้แล้ว...นางจะทนไม่ไหวแล้ว!ในขณะนั้นเอง มามาหลายคนคนที่พาหลินยวนลงไปก่อนหน้านี้ ในที่สุดก็พาหลินยวนกลับมา "ทูลฮูหยิน เอวของคุณหนูรองไม่มีปานเจ้าค่ะ"เมื่อได้ยินเช่นนี้ ย่าเฉาจึงรีบเอ่ยว่า "นางไม่ใช่ตั้งแต่แรก จะมีได้อย่างไร!"หลินยวนร้องไห้ตะโกน "ท่านแม่ ไม่ใช่เช่นนั้น! ท่านอย่าฟังคำพูดเหลวไหลของหญิงชั่ว!"ฮูหยินหลินราวกับโดนค้อนหนักทุบจนหัวเริ่มมึนงงนางไม่เคยสงสัยหลินยวนเลย เพียงแต่คนที่นางส่งไปไม่เคยได้เบาะแสอะไรกลับมาเลยก่อนหน้านี้มีช่วงหนึ่งที่นางสงสัยว่ายวนเอ๋อร์กับเนี่ยนเนี่ยนเป็นพี่น้องฝาแฝด และหมอตำแยที่ทำคลอดให้นางขโมยไปคนหนึ่งฉะนั้น นางจึงรักลูกทั้งสองคนและตัดใจจากลูกทั้งสองคนไม่ได้...นางอยากจะเชื่อว่านางคลอดลูกฝาแฝดมากกว่าที่จะสงสัยว่าหลินยวนไม่ใช่ลูกของนาง!หายใจเข้าลึกๆ หลายที ฮูหยินหลินก็ดูเหมือนจะมีแรงกลับมา จึงยกมือขึ้นและเรียกเด็กรับใช้ที่อยู่ไม่ไกลออกไป "ไป ไปตามท่านโหวกลับมา! ตามท่านโหวน้อยกลับมาด้วย!"เรื่องนี้ นางทนรับคนเดียวไม่ไหวจริงๆเด็กรับใช้รีบรับคำและจากไปทันทีแต่หลินยวนยังคงร้องไห้ "ท่านแม่ ท่านไม่ควรเชื่อคำพูดของ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 522
ชาวแคว้นจิ้งเชื่อว่าเด็กๆ เป็นของขวัญจากสวรรค์เหล่านางฟ้าบนสวรรค์เลือกครอบครัวที่เหมาะสม แล้วส่งเด็กๆ ลงมาทีละคนเด็กบางคนซุกซน ไม่ยอมลงมา นางฟ้ากริ้วโกรธ ก็เลยต้องลงมือรอยปานเล็กๆ นั่นต้องเป็นรอยที่นางฟ้าจิ้มแน่นอนส่วนรอยที่ใหญ่ขึ้นมาหน่อย ต้องเป็นรอยที่นางฟ้าหยิกแน่นอนและรอยที่ใหญ่กว่านั้น อืม ต้องเป็นเด็กที่ซุกซนมาก นางฟ้าทนไม่ไหว จึงเตะลงมาฮูหยินหลินรู้สึกเจ็บปวดอย่างยิ่งเมื่อก่อน ยามที่นางดูแม่นมเปลี่ยนผ้าอ้อมให้เนี่ยนเนี่ยน นางก็เคยพูดว่า เด็กคนนี้ต้องซุกซนมากแน่ๆ ถึงโดนนางฟ้าหยิกที่เอวเนี่ยนเนี่ยนมีปานที่เอวเมื่อคิดถึงตรงนี้ ฮูหยินหลินก็ค่อยๆ หันไปมองหลินยวน "เจ้ามีปานหรือไม่?"หลินยวนตกใจส่ายหัวไม่หยุด "ท่านแม่ อย่าฟังหญิงคนนี้พูดจาเหลวไหล..."แต่ก่อนที่นางจะพูดจบ ฮูหยินหลินก็ออกคำสั่ง "ใครก็ได้เข้ามาที! พาตัวนางออกไป ถอดเสื้อผ้าออกให้หมดแล้วหาปาน!""เจ้าค่ะ!"มามาคนหนึ่งที่อยู่ด้านข้างตอบรับและพาหลินยวนออกไปหลินยวนไม่ยอมและดิ้นรน แต่นางจะสู้แรงเหล่ามามาได้อย่างไร?ในไม่ช้า ห้องโถงด้านหน้าก็กลับมาเงียบสงบอีกครั้งฮูหยินหลินแทบจะนั่งไม่ไหวแล้ว แต่ก็ยัง
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 521
ขณะนั้น หลินยวนที่ถูกขังอยู่นอกเรือนลั่วเหมยก็เบิกตากว้างทันทีด้วยความไม่เชื่อด้านข้างมีสาวใช้กระซิบว่า "คุณหนู ท่านโหวน้อยเป็นอะไรไป ทำไมถึงดูเหมือนคนบ้าเช่นนี้? เกิดอะไรขึ้นหรือไม่?"หลินยวนขมวดคิ้วนิดๆ นางเองก็ไม่รู้แต่การที่หลินเย่ว์คลุ้มคลั่งขึ้นมาอย่างกะทันหัน กลับเป็นโอกาสที่ดีสำหรับนางโอกาสที่ดีที่จะไปแสดงความน่าสงสารต่อหน้าฮูหยินหลิน เพื่อให้ฮูหยินหลินสงสารนาง!นางรู้ดีว่าแม้ท่านโหวหลินและฮูหยินหลินจะช่วยชีวิตนางไว้ แต่พวกเขาก็ไม่ได้รักนางเหมือนเมื่อก่อนบางที วันนี้นางอาจใช้โอกาสนี้เพื่อเรียกความรักของพวกเขากลับคืนมาได้เมื่อคิดได้เช่นนั้น หลินยวนจึงไปหาฮูหยินหลินแต่ได้รับแจ้งว่า ฮูหยินหลินกำลังต้อนรับแขกอยู่ที่ห้องโถงด้านหน้าเพื่อแสดงความน่าสงสารของตน หลินยวนจึงมาที่ห้องโถงด้านหน้า โดยตั้งใจไม่มองแขกคนนั้นเลย นางเพียงแค่น้ำตาคลอเบ้าเดินไปหาฮูหยินหลินและคุกเข่าลง "ท่านแม่ ได้โปรดให้ความเป็นธรรมแก่ยวนเอ๋อร์ด้วย! ท่านพี่ไม่รู้เป็นอะไร ไล่ยวนเอ๋อร์ออกจากเรือนลั่วเหมย! ฮือๆ ๆ พี่ใหญ่ยังผลักยวนเอ๋อร์ด้วย ข้อเท้าของยวนเอ๋อร์เคล็ดเลยเจ้าค่ะ!"ฮูหยินหลินมองหลินยวนที่คุ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 520
ไม่รู้ว่าตบหน้าตนเองไปนานแค่ไหน หลินเย่ว์ก็เหมือนนึกบางอย่างออก รีบรวบรวมเศษผ้าเหล่านั้นกลับเข้าไปซุกไว้ในอกของตนแล้วลุกขึ้นเปิดประตูออกไปข้างนอกเขาต้องไปหาเนี่ยนเนี่ยนออกจากประตู ก็เห็นต้นหวยขนาดใหญ่วัยเด็ก เนี่ยนเนี่ยนชอบปีนขึ้นไปเล่นบนต้นไม้มากที่สุดโขดหินจำลองที่อยู่ไม่ไกลก็เป็นสถานที่ที่เนี่ยนเนี่ยนชอบเล่นมากที่สุดเช่นกัน ครั้งหนึ่ง นางตกจากโขดหินจำลอง ทำให้เขาตกใจแทบแย่ แต่นางกลับยิ้มร่าเริง ไม่คิดอะไรมากศาลาหลังนั้น เขาเคยเล่นหมากรุกกับนางด้วยกันครั้นที่เด็กน้อยเพิ่งหัดเล่น นางชอบเล่นตุกติกมากที่สุด หมากกระดานหนึ่ง ต้องแก้เกมเป็นสิบๆ ครั้งต้นท้อเหล่านั้น ออกผลทั้งใหญ่และหวานมาก เนี่ยนเนี่ยนจะพาบ่าวรับใช้มาเก็บผลไม้ทุกครั้ง แล้วนำมาทำเป็นขนมหวานอร่อย ยกมาให้เขาที่ห้องหนังสือด้วยตัวเองทางเดินเส้นเล็กนี้ เป็นทางที่เนี่ยนเนี่ยนเดินบ่อยที่สุดเพราะเรือนของนางอยู่ใกล้กับเรือนของเขามากที่สุด ในวัยเด็ก หากนางฝันร้าย นางจะกอดหมอนของตน พาสาวใช้อีกกลุ่มหนึ่ง วิ่งเข้ามาในห้องของเขา แล้วบังคับให้เขาต้องนอนกับนางให้ได้นางพูดว่า: มีพี่ใหญ่อยู่ข้างกาย เนี่ยนเนี่ยนถึงจะวางใจ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 519
ร่างกายของหลินเย่ว์สั่นเทาราวกับว่าเขาสามารถเห็นภาพของเฉียวเนี่ยนเมื่อสามปีก่อนที่ถูกพาตัวไปยังกรมซักล้างและร้องไห้คร่ำครวญนางไม่ยอมจำนน ไม่ยอมอยู่ที่นั่น จึงถูกมามาในกรมซักล้างเฆี่ยนตีครั้งแล้วครั้งเล่าจากนั้น นางก็นอนคว่ำอยู่ในห้องที่มีทั้งลมและฝนรั่วฉีกเสื้อผ้าบนร่างกายที่ขาดหลุดลุ่ยใช้นิ้วจุ่มเลือดจากบาดแผลเขียนทีละตัวอักษรว่า:พี่ใหญ่ ช่วยข้าด้วยหัวใจของเขาเจ็บปวดจนหายใจแทบไม่ออกหลินเย่ว์รีบพลิกเศษผ้าเหล่านั้นทีละชิ้นเกือบทุกชิ้นเขียนด้วยเลือดว่า: พี่ใหญ่ ช่วยข้าด้วยพี่ใหญ่ รับข้ากลับบ้านด้วยพี่ใหญ่ ช่วยข้าด้วยยยเป็นเวลาสามปีแล้วที่เศษผ้าเปื้อนเลือดเหล่านี้บันทึกทุกครั้งที่นางขอความช่วยเหลือ และทุกครั้งก็เป็นการขอความช่วยเหลือจากเขาหลินเย่ว์เพิ่งตระหนักว่า ในใจของเฉียวเนี่ยน พี่ใหญ่ของเขาสำคัญมากเพียงใดในใจของนาง มีเพียงพี่ใหญ่เท่านั้นที่สามารถช่วยนางได้!แต่เขาทำอะไร?ในขณะที่นางนอนคว่ำอยู่บนเตียงไม้เย็นเฉียบ ขอความช่วยเหลือจากเขาด้วยเลือดสด เขาทำอะไรอยู่?เขาจะเข้าวังขอความเมตตาจากฮ่องเต้ แต่ถูกพ่อขวางไว้ ให้เขายึดประโยชน์ส่วนรวมเป็นหลักส่วนรวม.
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 518
เขาไม่กล้าคิดต่อได้แต่บังคับตัวเองให้ดึงความคิดอันกระวนกระวายนั้นกลับมาเซียวเหิงใกล้ระเบิดแล้ว เขาจะบ้าตามไม่ได้!ดังนั้น เขาจึงสูดหายใจเข้าลึกๆ และพยักหน้า “ใช่ ต้องไม่เป็นอะไร”หลินเย่ว์ราวกับได้แรงกลับคืนมา เขาพยักหน้าและหันหลังเดินจากไปใช่ ต้องไม่เป็นอะไรรอให้เขากลับไปพักชั่วครู่ แล้วค่อยกลับมาหาเนี่ยนเนี่ยน...หลินเย่ว์ขี่ม้ากลับไป แต่ในหัวกลับปรากฏแต่ภาพขณะที่เฉียวเนี่ยนตกลงไปในแม่น้ำไกลจากเขามากไกลจนเขาไม่เห็นหน้านางชัดๆ ไกลจนเขาคว้าแม้แต่เงาของนางไว้ไม่ได้!แต่ทำไมพวกเขาถึงห่างกันได้ขนาดนี้?หรือว่าเขาค่อยๆ ผลักไสนางออกไปเอง?“ท่านโหวน้อย!”ทันใดนั้น เสียงหวานนุ่มนวลก็เรียกสติของหลินเย่ว์กลับคืนมาเขาชะงักไปครู่หนึ่ง เงยหน้าขึ้นมอง แล้วก็ตกใจที่พบว่าตนมาถึงหน้าจวนโหวตั้งแต่เมื่อใดก็ไม่รู้“ท่านโหวน้อย!”เสียงเรียกดังขึ้นอีกครั้ง หลินเย่ว์จึงสังเกตเห็นหญิงสาวคนหนึ่งยืนอยู่ไม่ไกลเขาจำนางไม่ได้แต่เห็นได้ชัดว่าหญิงสาวคนนั้นจำเขาได้ และเมื่อเห็นเขามองมาก็รีบวิ่งมาหาหลินเย่ว์ "คารวะท่านโหวน้อย บ่าวชื่อหลิ่วเหนียง เป็น...สหายของคุณหนูใหญ่ขณะอยู่ในวัง"คำว่าส
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 517
"เนี่ยนเนี่ยน!""เนี่ยนเนี่ยน!""ไม่!"เสียงดังสามเสียงดังขึ้นแทบจะในเวลาเดียวกันเซียวเหอและหลินเย่ว์ชักดาบออกมาพร้อมกัน ในขณะที่ชายหนวดเคราและเด็กหนุ่มยังไม่ทันได้ตั้งตัว พวกเขาก็ถูกปาดคอไปแล้วส่วนเซียวเหิงนั้น เขาไม่สนใจอะไรทั้งสิ้นและกระโดดลงไปในแม่น้ำฉางหยางเมื่อเห็นเช่นนั้น เซียวเหอและหลินเย่ว์จึงรีบคว้าตัวเซียวเหิงกลับพร้อมกัน"ปล่อย!" เซียวเหิงตะโกนเสียงทุ้มต่ำและดิ้นรนอย่างสุดกำลัง ดวงตาทั้งสองจ้องมองไปที่ผิวน้ำที่ราบเรียบไร้ระลอกคลื่น พยายามมองหาร่างของเฉียวเนี่ยนเขาพยายามกระโดดลงไปในแม่น้ำอย่างต่อเนื่องแต่สองมือที่อยู่ข้างกายเขาคอยคว้าเขาไว้และดึงเขากลับมาเขาจึงทำได้เพียงปัดมือเหล่านั้นออกเนี่ยนเนี่ยนยังอยู่ในแม่น้ำ เขาต้องไปช่วยเนี่ยนเนี่ยน!“เพียะ!”เสียงตบที่ดังสนั่น ทำให้เซียวเหิงได้สติเซียวเหอกำลังจับคอเสื้อของเซียวเหิงไว้แน่น เสียงแข็งกร้าวเริ่มสั่นคลอน และเอ่ยว่า “เนี่ยนเนี่ยนจะไม่เป็นอะไร! นางว่ายน้ำเป็น! สิ่งที่เจ้าต้องทำในยามนี้คือพาสมุนหานางที่ปลายน้ำ ไม่ใช่กระโดดลงไป!”หากแม้แต่เซียวเหิงก็กระโดดลงไปด้วย แล้วพวกเขาจะช่วยใคร ช่วยเซียวเหิงหรือช
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 516
“อย่าหุนหันพลันแล่น!” เซียวเหอลงจากม้าเป็นคนแรก พร้อมตะโกนใส่พวกโจรภูเขาเมื่อเห็นรอยเลือดสีแดงฉานปรากฏบนคอของเฉียวเนี่ยน หัวใจของเขาก็พลันบีบรัดเซียวเหิงและหลินเย่ว์รีบลงจากม้าตามมาติดๆสีหน้าของเซียวเหิงดูมืดมนอย่างยิ่ง และกำหมัดแน่นเขาโกรธตัวเองที่ยามนั้นทำไมไม่กำจัดพวกโจรภูเขาให้หมดสิ้น ปล่อยให้เฉียวเนี่ยนตกอยู่ในอันตรายเช่นนี้ได้ยิ่งโกรธตัวเองที่หลงกลพวกโจรภูเขา!หลินเย่ว์มองเฉียวเนี่ยนที่ถูกจับเป็นตัวประกัน จิตใจว้าวุ่น เขาตะโกนเสียงดัง "พวกเจ้าต้องการอะไร ข้าให้ได้ทุกอย่าง! ปล่อยน้องสาวข้า!"ดวงตาของเฉียวเนี่ยนหม่นหมองนางนึกไม่ถึงว่าหลินเย่ว์จะมาด้วยแล้วพลันพบว่า แม้ในสถานการณ์เช่นนี้ นางก็ยังไม่อยากเจอหลินเย่ว์ยิ่งไม่อยากได้ยินเขาเรียกนางว่า 'น้องสาว'ตั้งแต่เมื่อใดกันที่นางเกลียดพี่ใหญ่ถึงเพียงนี้?ก่อนที่นางจะครุ่นคิดมากกว่านี้ ก็ได้ยินเสียงของชายที่มีหนวดเคราตะโกนว่า "อยากให้พวกข้าปล่อยคนอย่างนั้นหรือ? ง่ายมาก! เอาหัวของเซียวเหิงมาให้พวกเรา!"เมื่อได้ยินเช่นนี้ เซียวเหอและหลินเย่ว์ก็ตกใจแต่ก็นึกไม่ถึงว่าเซียวเหิงจะชักดาบยาวที่เอวออกมาและวางไว้บนคอของตนโด
