เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 400
บทที่เกี่ยวข้อง
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 401
หลินยวนกลับไปที่ห้องนอนพอเสี่ยวหวนปิดประตูเท่านั้น นางก็รีบระบายความโกรธในใจออกมาอย่างอดใจรอไม่ไหว "เมื่อครู่เจ้าเห็นใบหน้าของนางหรือไม่! นางตั้งใจทําแบบนี้!"เสี่ยวหวนก็รู้สึกว่าที่หลินยวนพูดนั้นมีเหตุผล น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเหยียดหยาม "คุณหนูใหญ่ฝึกวิทยายุทธ์มาตั้งแต่เด็ก แต่ก็ฝึกมาได้เพียงแค่แมวสามขาเท่านั้น ตอนนี้อยู่ดีๆ มาบอกว่าจะรักษาคุณชายใหญ่เซียว ด้วยความสามารถของนาง จะรักษาได้เหรอเจ้าคะ!""นางจงใจทําตัวว่านอนสอนง่ายต่อหน้าท่านแม่ แสร้งทําเป็นรู้ความ" หลินยวนพูด ในใจก็เกิดความไม่สบายใจขึ้นมา "นางอยากจะแย่งตําแหน่งนายหญิงกับข้า!"ผ่านไปนานขนาดนี้ ในที่สุดเฉียวเนี่ยนก็ได้เปิดเผยธาตุแท้ของนางเสียที!ตอนที่อยู่จวนโหว พูดจาซะน่าฟัง บอกไม่ต้องการอะไรทั้งนั้นแต่พอมาถึงตระกูลเซียว ตอนแรกก็แย่งเซียวเหิงไป ตอนนี้ยังจะมาแย่งตําแหน่งนายหญิงของตระกูลเซียวกับนางอีก!นังสารเลวนั่น!ในใจของหลินยวนเต็มไปด้วยความโกรธ ขอบตาพลันแดงก่ำเสี่ยวหวนเห็นนางเป็นเช่นนี้ ก็รู้สึกเพียงว่าคุณหนูของตนถูกรังแกแล้ว คิ้วขมวดแน่นอย่างอดไม่ได้ แต่กลับกดเสียงต่ำถามว่า "เช่นนั้น คุณหนูจะรับปากคุณชายรองช
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 402
นางฝึกอย่างจริงจังขนาดนั้น จะล้มเหลวได้อย่างไรกัน?ดวงตาทั้งคู่ของเฉียวเนี่ยนในตอนนี้จับจ้องอยู่ที่เข็มเงินสิบกว่าเล่ม ความรู้สึกของความสําเร็จอันแรงกล้าทําให้หัวใจของนางไม่อาจสงบลงได้ ราวกับนึกอะไรบางอย่างออก นางพูดอย่างยินดีว่า "ข้าจะไปหาหมอหลิว!" พูดจบก็รีบออกจากห้องไปเป็นธรรมดาที่จะไม่เห็นดวงตาที่สุกสกาวของเซียวเหอล้วนเต็มไปด้วยเงาร่างของนางที่สว่างไสวผลการเรียนของเฉียวเนี่ยนย่อมได้รับการยืนยันจากหมอหลิวและแล้ว การเรียนรู้การฝังเข็มนี้ย่อมเข้าสู่ขั้นตอนต่อไป: หาคนมาลองเข็มแม่เซียวออกหน้า จ้างเด็กรับใช้มาทดสอบเข็มด้วยราคาสูงสิบตําลึงต่อครั้งสิบตําลึง เทียบเท่ากับค่าแรงหนึ่งปีของพวกเด็กรับใช้แล้ว ชั่วขณะหนึ่ง มีผู้สมัครมาอย่างไม่ขาดสายลานบ้านของเซียวเหอก็คึกคักขึ้นมาอย่างที่ไม่ได้เห็นมานานเซียวเหอไม่ชอบความคึกคักแบบนี้ เขาจึงอยู่ในห้องและเล่นหมากรุกกับจี้เยว่แต่ไม่คิดเลยว่า ไม่นานนัก เสียงร้องโหยหวนก็ดังก้องไปทั่วจวนตระกูลเซียวเซียวเหอยังคงคิดว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นและรีบออกไป แต่เห็นเพียงเด็กรับใช้คนหนึ่งวิ่งขาเป๋และวิ่งออกไปข้างนอก ราวกับกลัวว่าถ้าวิ่งช้าเกินไปเขาจ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 403
แต่ความจริงได้พิสูจน์แล้วว่าเขาไม่สามารถทนได้เข็มที่ห้ายังไม่ตก จี้เยว่ก็เจ็บปวดจนเป็นลมไปแล้วคราวนี้แม้แต่หนิงซวงก็ยังสงสัย "คุณหนู วิธีการฝังเข็มของท่านถูกต้องแน่เหรอเจ้าคะ?"เฉียวเนี่ยนเริ่มไม่มั่นใจแล้ว รีบเก็บเข็มเงินที่ขาของจี้เยว่กลับมา แล้วมองเซียวเหออย่างอายๆ "ขอโทษนะท่านพี่เซียว ข้า พรุ่งนี้ข้าจะไปขอคําชี้แนะจากหมอชื่อดังคนนั้นดีกว่า!"พูดแล้วก็รีบเข้าไปในบ้านเมื่อประตูถูกปิดลง ความพ่ายแพ้ครั้งใหญ่ก็ถาโถมเข้ามาอย่างท่วมท้นเฉียวเนี่ยนนั่งอยู่ที่โต๊ะข้างๆ มองดูเข็มเงินหลายเล่มที่อยู่ข้างหน้าตนเองแล้วอารมณ์ของนางหดหู่มากเดิมทีนางคิดว่าเรียนรู้วิธีการฝังเข็มได้เร็วขนาดนี้ เรื่องจะต้องราบรื่นมากแต่ไม่คิดว่าการทดสอบเข็มในวันแรกก็ล้มเหลวเช่นนี้แค่เข็มเงินก็หักไปสี่ห้าเล่มแล้ว ไม่ต้องพูดถึง เด็กรับใช้สิบกว่าคนที่ไม่มีใครสามารถยืนหยัดต่อไปได้แม้ว่าจี้เยว่จะอดทนเพื่อเซียวเหอมาตลอด แต่ก็ทนได้ไม่ถึงห้าเข็มก็เป็นลมจากความเจ็บปวดถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไป นางจะฝึกสําเร็จได้อย่างไร?จะให้ไปลองกับขาของเซียวเหอโดยตรงเลยก็คงไม่ได้หรอกมั้ง?ขาของเซียวเหอไม่มีความรู้สึกเมื่ออาการ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 404
กลับพบว่า ก้อนหินก้อนนั้นหลังจากลอยออกไปก็ตกลงบนพื้นอย่างรวดเร็ว แม้แต่ลําต้นของต้นอู๋ถงก็ไม่โดน อย่าว่าแต่ฝังเข้าไปในลําต้นเลยเฉียวเนี่ยนเบ้ปาก แอบคิดในใจว่า：ไม่ได้จริงๆ ด้วยแต่ไม่คิดว่าเสียงทุ้มต่ำของเซียวเหอจะดังเข้าหู "นั่งยองๆ หน่อย"เฉียวเนี่ยนประหลาดใจเล็กน้อย แต่ก็ยังนั่งยองๆ ลงมา และครั้งนี้ เซียวเหอก็วางก้อนหินในมือของเฉียวเนี่ยนด้วยมือของเขาเองปลายนิ้วของเขาแฝงไปด้วยความเย็นเล็กน้อย พลางปรับท่าทางของนางพลางพูดเสียงเบาว่า "ไม่ว่าจะเป็นอาวุธลับอะไร ก็เน้นหนักไปที่พลังก่อน เจ้าเพิ่งเริ่มเรียน ต้องมุ่งความสนใจไปที่สองนิ้วนี้ อย่าคิดเรื่องเล็งเป้า ยิงไกลก่อน แล้วค่อยสนใจเรื่องอื่น"เซียวเหอพูดพลางขยับนิ้วจากหลังมือของนางขึ้นทีละนิด จากข้อมือ ถึงข้อศอก สุดท้ายถึงไหล่ จนกระทั่งปรับท่าทางของแขนทั้งแขนเรียบร้อยแล้ว เขาจึงพูดช้าๆ ว่า "ตอนนี้ลองอีกครั้ง"เฉียวเนี่ยนสูดหายใจเข้าลึกๆ ฟังคําพูดของเซียวเหอแล้วมุ่งความสนใจไปที่สองนิ้ว จากนั้นดีดก้อนหินออกไปอย่างแรง"ตุ๊บ!"เสียงเบาๆ ก้อนหินกระแทกเข้ากับลําต้นของต้นไม้แล้วตกลงมาเฉียวเนี่ยนมองหินก้อนเล็กที่กลิ้งตกลงพื้นด้วยความปร
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 405
วันรุ่งขึ้นพ่อเซียวแม่เซียวส่งคนไปถ่ายทอดคําสั่งให้เฉียวเนี่ยนไปพบพวกเขาที่ห้องโถงด้านหน้าเฉียวเนี่ยนคิดว่า คงเพราะเรื่องเมื่อวานที่ทดลองเข็มล้มเหลวเพียงแต่ นางคิดไม่ถึงว่า คนในวันนี้จะมากันครบขนาดนี้นอกจากพ่อเซียวแม่เซียวแล้ว เซียวเหิงและหลินยวนก็อยู่ด้วยแม้แต่เด็กรับใช้หลายคนที่ทดสอบเข็มเมื่อวานนี้ก็อยู่ด้วยยังไม่ทันก้าวเข้าไปในห้องโถงด้านหน้า เฉียวเนี่ยนก็รู้สึกเหมือนกําลังจะถูไต่สวนยังไงชอลกลหัวใจของนางจมลงอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้เซียวเหอที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ล้อที่อยู่ข้างหน้านาง ดูเหมือนจะรู้สึกถึงอารมณ์ของนาง เขาหันหน้ามาเล็กน้อยและปลอบโยนว่า "ข้าจัดการเอง"มีเขาขวางอยู่ข้างหน้า พ่อเซียวแม่เซียวย่อมไม่ทําอะไรเกินไปเฉียวเนี่ยนส่งเสียง "อืม" เบาๆ แล้วผลักเซียวเหอเข้าไปในห้องโถงด้านหน้าสายตาของเซียวเหิงตกอยู่ที่เฉียวเนี่ยนตั้งนานแล้วแม้ว่าเขาจะบังคับตัวเองให้ไม่ตั้งใจดู แต่ทันทีที่เฉียวเนี่ยนและเซียวเหอปรากฏตัว พวกเขาก็ปรากฏเข้าสู่สายตาของเขาทันทีท่าทางที่พวกเขาคุยกันนอกประตูเมื่อครู่ยิ่งทําให้เขาแสบตาเซียวเหิงไม่เข้าใจ ทําไมคําพูดเพียงประโยคเดียวของเซียวเหอถึ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 406
ได้ยินดังนั้น เฉียวเนี่ยนก็ขมวดคิ้วเล็กน้อยตัวตนของหมอประจำจวน นางย่อมไม่สามารถเปิดเผยได้อยู่แล้วกําลังคิดอยู่ว่าจะปฏิเสธอย่างไร ก็ได้ยินเซียวเหอพูดขึ้นมาทันทีว่า "ท่านหมอมีชื่อเสียงผู้นั้นเป็นผู้รักสันโดด มีวาสนากับเนี่ยนเนี่ยนถึงเรียกนางมารักษาลูก หมอหลิวไปแล้ว เกรงว่าแม้แต่หน้าหมอมีชื่อเสียงผู้นั้นก็คงไม่ได้เจอ"เมื่อพ่อเซียวได้ยินเช่นนี้ ก็อดขมวดคิ้วไม่ได้แบละพูดว่า "แล้วตอนนี้สอนนางแล้วจะทําอย่างไรได้? ไม่มีใครลองเข็ม นางก็เรียนวิธีรักษาเจ้าไม่เป็น ยุ่งไปเปล่าๆ ไม่ใช่เหรอ?""งั้นก็ไม่รักษา" เซียวเหอสีหน้าไม่แยแส ดวงตาทั้งคู่จ้องมองไปข้างหน้า แต่กลับไม่เคยมองใคร "ลูกถูกตัดสิน‘โทษ’ตั้งแต่เมื่อห้าปีก่อนแล้ว เป็นเพราะเนี่ยนเนี่ยนนําความหวังเล็กๆ น้อยๆ มา แต่ตอนนี้ด้วยความหวังเล็กๆ น้อยๆ นี้เกิดความยากลําบาก แล้วก็ต้องโทษนาง..."เมื่อพูดถึงตรงนี้ เซียวเหอค่อยมองไปที่พ่อเซียวและแม่เซียว ดวงตาที่เย็นชาคู่นั้นมีประกายแสงริบหรี่ "ข้าเป็นห่วงนาง"คําสี่คําสุดท้ายนั้นทําให้ทุกคนในห้องโถงตกใจเฉียวเนี่ยนมองเซียวเหออย่างงุนงง ไม่นึกเลยว่าเขาจะพูดคํานี้ออกมาแต่พอลองคิดดูอีกที บางทีเซ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 407
"ไม่ได้!""ไม่ได้!"เสียงทั้งสองดังขึ้นแทบจะพร้อมกันเซียวเหอหันไปมองเซียวเหิง กลับเห็นอีกฝ่ายกําลังมองเขาอยู่เช่นกันภายในห้องโถง สายตาของคนที่เหลือต่างจับจ้องไปที่ใบหน้าของทั้งสองคนอย่างควบคุมไม่ได้เด็กรับใช้เหล่านั้นเหมือนกําลังดูเรื่องสนุกอยู่ คิดแต่ว่า คุณชายใหญ่และคุณชายรองคงไม่ได้จะต่อสู้กันเพื่อนายหญิงน้อยใหญ่หรอกนะ?สีหน้าของพ่อเซียวแม่เซียวก็ย่ำแย่ถึงขีดสุด ขมวดคิ้วแน่น พ่อเซียวถึงกับแอบถลึงตาใส่เซียวเหิงเหลวไหลสิ้นดี!ส่วนหลินยวนก็ก้มหน้า ความเกลียดชังยิ่งรุนแรงขึ้นไม่ง่ายเลยกว่าจะขวางเซียวเหิงไว้ได้สักครั้ง นึกไม่ถึงว่าเขาจะยังไม่สนใจเช่นนี้อีก!นี่เอาภรรยาเอกอย่างนางไปไว้ที่ไหนกัน!แม้แต่เฉียวเนี่ยนก็ยังขมวดคิ้วอย่างเก้อเขิน กรอกตาในใจหลายครั้ง แอบด่าเซียวเหิงอยู่หลายรอบ!นางลองเข็มเพื่อเซียวเหอ เกี่ยวอะไรกับเขา?และในที่สุดเซียวเหิงก็ดูเหมือนจะสังเกตเห็นความไม่เหมาะสมของตัวเอง จึงพูดด้วยเสียงต่ำเหมือนอธิบาย "หมอย่อมไม่รักษาตัวเอง ถ้าเจ้าลองเข็ม เกิดเรื่องอะไรขึ้น พี่ใหญ่จะรู้สึกไม่สบายใจ"ข้ออ้างนี้เงอะงะจริงๆแต่เซียวเหอกลับเห็นด้วย"เหิงเอ๋อร์พูดมีเหตุผ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 408
ในใจก็อดสงสัยไม่ได้นางรู้สึกว่าหลินยวนรู้กาลเทศะมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ถ้าไม่ใช่เรื่องเกินเลย หลินยวนก็คงไม่ถึงกับไม่เห็นด้วยหรอกแม่เซียวกวักมือเรียกเซียวชิงหน่วน "เรื่องเพื่อรักษาพี่ใหญ่ของเจ้าน่ะ เมื่อวานเด็กรับใช้ในบ้านล้วนทนความเจ็บปวดจากการทดลองฝังเข็มไม่ได้ พี่รองของเจ้าบอกว่าเขายินดีที่จะลอง"ได้ยินดังนั้น ในที่สุดเซียวชิงหน่วนก็เข้าใจแล้วว่าเกิดอะไรขึ้นในเมื่อเป็นการทดสอบเข็ม งั้นก็ต้องถลกขากางเกงขึ้นแน่นอน เด็กรับใช้คนอื่นไม่เป็นไร แต่เซียวเหิงกับเฉียวเนี่ยนเคยมีความสัมพันธ์กันมาก่อน การใกล้ชิดสนิทสนมกันเช่นนี้ย่อมทําให้คนนอกคิดฟุ้งซ่านไม่ได้ยิ่งไปกว่านั้น ความคิดที่เซียวเหิงมีต่อเฉียวเนี่ยน คนทั้งจวนมีใครไม่รู้บ้าง?หลินยวนเป็นภรรยาของเซียวเหิง จะอนุญาตให้ทั้งสองได้ติดต่อกันทุกวันได้อย่างไร?ไม่น่าแปลกใจที่หลินยวนไม่เห็นด้วยแต่... ในที่สุดขาของพี่ใหญ่นางก็สามารถเห็นความหวังและสามารถลุกขึ้นยืนได้อีกครั้งเสียที!คิดแบบนี้แล้ว เซียวชิงหน่วนก็ขมวดคิ้ว ่ก่อนจะตัดสินใจทําอะไรสักอย่างเพื่อบ้านนี้ "เอาอย่างนี้ดีไหม พี่สะใภ้ใหญ่กับพี่รองมาลองเข็มที่เรือนข้า ข้าเป็นผู้หญิง หาก
บทล่าสุด
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 524
“เจ้าพูดว่าอะไรนะ!” ท่านโหวหลินตกใจมาก ลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็วฮูหยินหลินเองก็เบิกตากว้างอย่างกะทันหัน มองหลินเย่ว์ด้วยความไม่เชื่อหลินยวนก็ตกใจมากเช่นกัน ทันใดนั้นก็เข้าใจว่าทำไมหลินเย่ว์ถึงทำตัวผิดปกติเช่นนี้ก่อนหน้านี้ที่แท้ก็เพราะเรื่องนี้หรือ?เพราะเฉียวเนี่ยนตายแล้วรึ?แต่ในขณะนี้ หลินยวนไม่รู้สึกดีใจเลยแม้แต่น้อยสิ่งที่เหลืออยู่มีเพียงความตื่นตระหนกเท่านั้นเฉียวเนี่ยนตาย แล้วนางจะปัดความรับผิดชอบเรื่องของย่าเฉาได้อย่างไร?นางจะโยนความผิดให้ใคร?ทำเช่นไรดี?หลินยวนรู้สึกหวาดกลัวถึงขีดสุดแต่ไม่คิดว่าหลินเย่ว์จะพุ่งเข้ามาจับคอเสื้อของนาง “เจ้าเป็นใครกันแน่? พูดมา!”หลินยวนตกใจกลัวนางไม่เคยเห็นหลินเย่ว์ดุร้ายเช่นนี้มาก่อนน้ำตาไหลพรากออกมาไม่หยุด แต่ก็ยืนกรานว่าตัวเองเป็นบุตรสาวสายตรงแห่งจวนโหว“พี่ใหญ่ อย่าขู่ข้าเลย... ข้าเป็นน้องสาวของพี่นะ!”“หมอตำแยพูดเองกับปากว่า ข้าถูกนางสลับตัว! นางพูดเองกับปาก!”“ข้าหน้าเหมือนแม่มากเลยนะ พี่ใหญ่ ดูข้าสิ! ข้าจะไม่ใช่ลูกของแม่ได้อย่างไร!”นางปฏิเสธไม่ได้ว่าตัวเองไม่ใช่!มิเช่นนั้น ด้วยสภาพของคนในตระกูลหลินยามนี้ พวกเขาจ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 523
คิดไม่ได้แล้ว คิดต่อไม่ได้แล้ว...นางจะทนไม่ไหวแล้ว!ในขณะนั้นเอง มามาหลายคนคนที่พาหลินยวนลงไปก่อนหน้านี้ ในที่สุดก็พาหลินยวนกลับมา "ทูลฮูหยิน เอวของคุณหนูรองไม่มีปานเจ้าค่ะ"เมื่อได้ยินเช่นนี้ ย่าเฉาจึงรีบเอ่ยว่า "นางไม่ใช่ตั้งแต่แรก จะมีได้อย่างไร!"หลินยวนร้องไห้ตะโกน "ท่านแม่ ไม่ใช่เช่นนั้น! ท่านอย่าฟังคำพูดเหลวไหลของหญิงชั่ว!"ฮูหยินหลินราวกับโดนค้อนหนักทุบจนหัวเริ่มมึนงงนางไม่เคยสงสัยหลินยวนเลย เพียงแต่คนที่นางส่งไปไม่เคยได้เบาะแสอะไรกลับมาเลยก่อนหน้านี้มีช่วงหนึ่งที่นางสงสัยว่ายวนเอ๋อร์กับเนี่ยนเนี่ยนเป็นพี่น้องฝาแฝด และหมอตำแยที่ทำคลอดให้นางขโมยไปคนหนึ่งฉะนั้น นางจึงรักลูกทั้งสองคนและตัดใจจากลูกทั้งสองคนไม่ได้...นางอยากจะเชื่อว่านางคลอดลูกฝาแฝดมากกว่าที่จะสงสัยว่าหลินยวนไม่ใช่ลูกของนาง!หายใจเข้าลึกๆ หลายที ฮูหยินหลินก็ดูเหมือนจะมีแรงกลับมา จึงยกมือขึ้นและเรียกเด็กรับใช้ที่อยู่ไม่ไกลออกไป "ไป ไปตามท่านโหวกลับมา! ตามท่านโหวน้อยกลับมาด้วย!"เรื่องนี้ นางทนรับคนเดียวไม่ไหวจริงๆเด็กรับใช้รีบรับคำและจากไปทันทีแต่หลินยวนยังคงร้องไห้ "ท่านแม่ ท่านไม่ควรเชื่อคำพูดของ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 522
ชาวแคว้นจิ้งเชื่อว่าเด็กๆ เป็นของขวัญจากสวรรค์เหล่านางฟ้าบนสวรรค์เลือกครอบครัวที่เหมาะสม แล้วส่งเด็กๆ ลงมาทีละคนเด็กบางคนซุกซน ไม่ยอมลงมา นางฟ้ากริ้วโกรธ ก็เลยต้องลงมือรอยปานเล็กๆ นั่นต้องเป็นรอยที่นางฟ้าจิ้มแน่นอนส่วนรอยที่ใหญ่ขึ้นมาหน่อย ต้องเป็นรอยที่นางฟ้าหยิกแน่นอนและรอยที่ใหญ่กว่านั้น อืม ต้องเป็นเด็กที่ซุกซนมาก นางฟ้าทนไม่ไหว จึงเตะลงมาฮูหยินหลินรู้สึกเจ็บปวดอย่างยิ่งเมื่อก่อน ยามที่นางดูแม่นมเปลี่ยนผ้าอ้อมให้เนี่ยนเนี่ยน นางก็เคยพูดว่า เด็กคนนี้ต้องซุกซนมากแน่ๆ ถึงโดนนางฟ้าหยิกที่เอวเนี่ยนเนี่ยนมีปานที่เอวเมื่อคิดถึงตรงนี้ ฮูหยินหลินก็ค่อยๆ หันไปมองหลินยวน "เจ้ามีปานหรือไม่?"หลินยวนตกใจส่ายหัวไม่หยุด "ท่านแม่ อย่าฟังหญิงคนนี้พูดจาเหลวไหล..."แต่ก่อนที่นางจะพูดจบ ฮูหยินหลินก็ออกคำสั่ง "ใครก็ได้เข้ามาที! พาตัวนางออกไป ถอดเสื้อผ้าออกให้หมดแล้วหาปาน!""เจ้าค่ะ!"มามาคนหนึ่งที่อยู่ด้านข้างตอบรับและพาหลินยวนออกไปหลินยวนไม่ยอมและดิ้นรน แต่นางจะสู้แรงเหล่ามามาได้อย่างไร?ในไม่ช้า ห้องโถงด้านหน้าก็กลับมาเงียบสงบอีกครั้งฮูหยินหลินแทบจะนั่งไม่ไหวแล้ว แต่ก็ยัง
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 521
ขณะนั้น หลินยวนที่ถูกขังอยู่นอกเรือนลั่วเหมยก็เบิกตากว้างทันทีด้วยความไม่เชื่อด้านข้างมีสาวใช้กระซิบว่า "คุณหนู ท่านโหวน้อยเป็นอะไรไป ทำไมถึงดูเหมือนคนบ้าเช่นนี้? เกิดอะไรขึ้นหรือไม่?"หลินยวนขมวดคิ้วนิดๆ นางเองก็ไม่รู้แต่การที่หลินเย่ว์คลุ้มคลั่งขึ้นมาอย่างกะทันหัน กลับเป็นโอกาสที่ดีสำหรับนางโอกาสที่ดีที่จะไปแสดงความน่าสงสารต่อหน้าฮูหยินหลิน เพื่อให้ฮูหยินหลินสงสารนาง!นางรู้ดีว่าแม้ท่านโหวหลินและฮูหยินหลินจะช่วยชีวิตนางไว้ แต่พวกเขาก็ไม่ได้รักนางเหมือนเมื่อก่อนบางที วันนี้นางอาจใช้โอกาสนี้เพื่อเรียกความรักของพวกเขากลับคืนมาได้เมื่อคิดได้เช่นนั้น หลินยวนจึงไปหาฮูหยินหลินแต่ได้รับแจ้งว่า ฮูหยินหลินกำลังต้อนรับแขกอยู่ที่ห้องโถงด้านหน้าเพื่อแสดงความน่าสงสารของตน หลินยวนจึงมาที่ห้องโถงด้านหน้า โดยตั้งใจไม่มองแขกคนนั้นเลย นางเพียงแค่น้ำตาคลอเบ้าเดินไปหาฮูหยินหลินและคุกเข่าลง "ท่านแม่ ได้โปรดให้ความเป็นธรรมแก่ยวนเอ๋อร์ด้วย! ท่านพี่ไม่รู้เป็นอะไร ไล่ยวนเอ๋อร์ออกจากเรือนลั่วเหมย! ฮือๆ ๆ พี่ใหญ่ยังผลักยวนเอ๋อร์ด้วย ข้อเท้าของยวนเอ๋อร์เคล็ดเลยเจ้าค่ะ!"ฮูหยินหลินมองหลินยวนที่คุ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 520
ไม่รู้ว่าตบหน้าตนเองไปนานแค่ไหน หลินเย่ว์ก็เหมือนนึกบางอย่างออก รีบรวบรวมเศษผ้าเหล่านั้นกลับเข้าไปซุกไว้ในอกของตนแล้วลุกขึ้นเปิดประตูออกไปข้างนอกเขาต้องไปหาเนี่ยนเนี่ยนออกจากประตู ก็เห็นต้นหวยขนาดใหญ่วัยเด็ก เนี่ยนเนี่ยนชอบปีนขึ้นไปเล่นบนต้นไม้มากที่สุดโขดหินจำลองที่อยู่ไม่ไกลก็เป็นสถานที่ที่เนี่ยนเนี่ยนชอบเล่นมากที่สุดเช่นกัน ครั้งหนึ่ง นางตกจากโขดหินจำลอง ทำให้เขาตกใจแทบแย่ แต่นางกลับยิ้มร่าเริง ไม่คิดอะไรมากศาลาหลังนั้น เขาเคยเล่นหมากรุกกับนางด้วยกันครั้นที่เด็กน้อยเพิ่งหัดเล่น นางชอบเล่นตุกติกมากที่สุด หมากกระดานหนึ่ง ต้องแก้เกมเป็นสิบๆ ครั้งต้นท้อเหล่านั้น ออกผลทั้งใหญ่และหวานมาก เนี่ยนเนี่ยนจะพาบ่าวรับใช้มาเก็บผลไม้ทุกครั้ง แล้วนำมาทำเป็นขนมหวานอร่อย ยกมาให้เขาที่ห้องหนังสือด้วยตัวเองทางเดินเส้นเล็กนี้ เป็นทางที่เนี่ยนเนี่ยนเดินบ่อยที่สุดเพราะเรือนของนางอยู่ใกล้กับเรือนของเขามากที่สุด ในวัยเด็ก หากนางฝันร้าย นางจะกอดหมอนของตน พาสาวใช้อีกกลุ่มหนึ่ง วิ่งเข้ามาในห้องของเขา แล้วบังคับให้เขาต้องนอนกับนางให้ได้นางพูดว่า: มีพี่ใหญ่อยู่ข้างกาย เนี่ยนเนี่ยนถึงจะวางใจ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 519
ร่างกายของหลินเย่ว์สั่นเทาราวกับว่าเขาสามารถเห็นภาพของเฉียวเนี่ยนเมื่อสามปีก่อนที่ถูกพาตัวไปยังกรมซักล้างและร้องไห้คร่ำครวญนางไม่ยอมจำนน ไม่ยอมอยู่ที่นั่น จึงถูกมามาในกรมซักล้างเฆี่ยนตีครั้งแล้วครั้งเล่าจากนั้น นางก็นอนคว่ำอยู่ในห้องที่มีทั้งลมและฝนรั่วฉีกเสื้อผ้าบนร่างกายที่ขาดหลุดลุ่ยใช้นิ้วจุ่มเลือดจากบาดแผลเขียนทีละตัวอักษรว่า:พี่ใหญ่ ช่วยข้าด้วยหัวใจของเขาเจ็บปวดจนหายใจแทบไม่ออกหลินเย่ว์รีบพลิกเศษผ้าเหล่านั้นทีละชิ้นเกือบทุกชิ้นเขียนด้วยเลือดว่า: พี่ใหญ่ ช่วยข้าด้วยพี่ใหญ่ รับข้ากลับบ้านด้วยพี่ใหญ่ ช่วยข้าด้วยยยเป็นเวลาสามปีแล้วที่เศษผ้าเปื้อนเลือดเหล่านี้บันทึกทุกครั้งที่นางขอความช่วยเหลือ และทุกครั้งก็เป็นการขอความช่วยเหลือจากเขาหลินเย่ว์เพิ่งตระหนักว่า ในใจของเฉียวเนี่ยน พี่ใหญ่ของเขาสำคัญมากเพียงใดในใจของนาง มีเพียงพี่ใหญ่เท่านั้นที่สามารถช่วยนางได้!แต่เขาทำอะไร?ในขณะที่นางนอนคว่ำอยู่บนเตียงไม้เย็นเฉียบ ขอความช่วยเหลือจากเขาด้วยเลือดสด เขาทำอะไรอยู่?เขาจะเข้าวังขอความเมตตาจากฮ่องเต้ แต่ถูกพ่อขวางไว้ ให้เขายึดประโยชน์ส่วนรวมเป็นหลักส่วนรวม.
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 518
เขาไม่กล้าคิดต่อได้แต่บังคับตัวเองให้ดึงความคิดอันกระวนกระวายนั้นกลับมาเซียวเหิงใกล้ระเบิดแล้ว เขาจะบ้าตามไม่ได้!ดังนั้น เขาจึงสูดหายใจเข้าลึกๆ และพยักหน้า “ใช่ ต้องไม่เป็นอะไร”หลินเย่ว์ราวกับได้แรงกลับคืนมา เขาพยักหน้าและหันหลังเดินจากไปใช่ ต้องไม่เป็นอะไรรอให้เขากลับไปพักชั่วครู่ แล้วค่อยกลับมาหาเนี่ยนเนี่ยน...หลินเย่ว์ขี่ม้ากลับไป แต่ในหัวกลับปรากฏแต่ภาพขณะที่เฉียวเนี่ยนตกลงไปในแม่น้ำไกลจากเขามากไกลจนเขาไม่เห็นหน้านางชัดๆ ไกลจนเขาคว้าแม้แต่เงาของนางไว้ไม่ได้!แต่ทำไมพวกเขาถึงห่างกันได้ขนาดนี้?หรือว่าเขาค่อยๆ ผลักไสนางออกไปเอง?“ท่านโหวน้อย!”ทันใดนั้น เสียงหวานนุ่มนวลก็เรียกสติของหลินเย่ว์กลับคืนมาเขาชะงักไปครู่หนึ่ง เงยหน้าขึ้นมอง แล้วก็ตกใจที่พบว่าตนมาถึงหน้าจวนโหวตั้งแต่เมื่อใดก็ไม่รู้“ท่านโหวน้อย!”เสียงเรียกดังขึ้นอีกครั้ง หลินเย่ว์จึงสังเกตเห็นหญิงสาวคนหนึ่งยืนอยู่ไม่ไกลเขาจำนางไม่ได้แต่เห็นได้ชัดว่าหญิงสาวคนนั้นจำเขาได้ และเมื่อเห็นเขามองมาก็รีบวิ่งมาหาหลินเย่ว์ "คารวะท่านโหวน้อย บ่าวชื่อหลิ่วเหนียง เป็น...สหายของคุณหนูใหญ่ขณะอยู่ในวัง"คำว่าส
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 517
"เนี่ยนเนี่ยน!""เนี่ยนเนี่ยน!""ไม่!"เสียงดังสามเสียงดังขึ้นแทบจะในเวลาเดียวกันเซียวเหอและหลินเย่ว์ชักดาบออกมาพร้อมกัน ในขณะที่ชายหนวดเคราและเด็กหนุ่มยังไม่ทันได้ตั้งตัว พวกเขาก็ถูกปาดคอไปแล้วส่วนเซียวเหิงนั้น เขาไม่สนใจอะไรทั้งสิ้นและกระโดดลงไปในแม่น้ำฉางหยางเมื่อเห็นเช่นนั้น เซียวเหอและหลินเย่ว์จึงรีบคว้าตัวเซียวเหิงกลับพร้อมกัน"ปล่อย!" เซียวเหิงตะโกนเสียงทุ้มต่ำและดิ้นรนอย่างสุดกำลัง ดวงตาทั้งสองจ้องมองไปที่ผิวน้ำที่ราบเรียบไร้ระลอกคลื่น พยายามมองหาร่างของเฉียวเนี่ยนเขาพยายามกระโดดลงไปในแม่น้ำอย่างต่อเนื่องแต่สองมือที่อยู่ข้างกายเขาคอยคว้าเขาไว้และดึงเขากลับมาเขาจึงทำได้เพียงปัดมือเหล่านั้นออกเนี่ยนเนี่ยนยังอยู่ในแม่น้ำ เขาต้องไปช่วยเนี่ยนเนี่ยน!“เพียะ!”เสียงตบที่ดังสนั่น ทำให้เซียวเหิงได้สติเซียวเหอกำลังจับคอเสื้อของเซียวเหิงไว้แน่น เสียงแข็งกร้าวเริ่มสั่นคลอน และเอ่ยว่า “เนี่ยนเนี่ยนจะไม่เป็นอะไร! นางว่ายน้ำเป็น! สิ่งที่เจ้าต้องทำในยามนี้คือพาสมุนหานางที่ปลายน้ำ ไม่ใช่กระโดดลงไป!”หากแม้แต่เซียวเหิงก็กระโดดลงไปด้วย แล้วพวกเขาจะช่วยใคร ช่วยเซียวเหิงหรือช
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 516
“อย่าหุนหันพลันแล่น!” เซียวเหอลงจากม้าเป็นคนแรก พร้อมตะโกนใส่พวกโจรภูเขาเมื่อเห็นรอยเลือดสีแดงฉานปรากฏบนคอของเฉียวเนี่ยน หัวใจของเขาก็พลันบีบรัดเซียวเหิงและหลินเย่ว์รีบลงจากม้าตามมาติดๆสีหน้าของเซียวเหิงดูมืดมนอย่างยิ่ง และกำหมัดแน่นเขาโกรธตัวเองที่ยามนั้นทำไมไม่กำจัดพวกโจรภูเขาให้หมดสิ้น ปล่อยให้เฉียวเนี่ยนตกอยู่ในอันตรายเช่นนี้ได้ยิ่งโกรธตัวเองที่หลงกลพวกโจรภูเขา!หลินเย่ว์มองเฉียวเนี่ยนที่ถูกจับเป็นตัวประกัน จิตใจว้าวุ่น เขาตะโกนเสียงดัง "พวกเจ้าต้องการอะไร ข้าให้ได้ทุกอย่าง! ปล่อยน้องสาวข้า!"ดวงตาของเฉียวเนี่ยนหม่นหมองนางนึกไม่ถึงว่าหลินเย่ว์จะมาด้วยแล้วพลันพบว่า แม้ในสถานการณ์เช่นนี้ นางก็ยังไม่อยากเจอหลินเย่ว์ยิ่งไม่อยากได้ยินเขาเรียกนางว่า 'น้องสาว'ตั้งแต่เมื่อใดกันที่นางเกลียดพี่ใหญ่ถึงเพียงนี้?ก่อนที่นางจะครุ่นคิดมากกว่านี้ ก็ได้ยินเสียงของชายที่มีหนวดเคราตะโกนว่า "อยากให้พวกข้าปล่อยคนอย่างนั้นหรือ? ง่ายมาก! เอาหัวของเซียวเหิงมาให้พวกเรา!"เมื่อได้ยินเช่นนี้ เซียวเหอและหลินเย่ว์ก็ตกใจแต่ก็นึกไม่ถึงว่าเซียวเหิงจะชักดาบยาวที่เอวออกมาและวางไว้บนคอของตนโด
