บทที่ 49

"เฉียวเนี่ยน" หลินเย่ว์โกรธเกรี้ยว แต่กลับถูกหญิงสาวสองคนกอดเอาไว้ ทำให้ขยับเขยื้อนไม่ได้เลยแม้แต่น้อย

เฉียวเนี่ยนก็ขี้เกียจจะต่อความยาวกับหลินเย่ว์แล้วเช่นกัน มองไปทางฮูหยินหลิน "ของกำนัลวันนี้ล้วนแต่เป็นของที่ฮ่องเต้และกุ้ยเฟยประทานให้ข้า เช่นนั้นก็ควรส่งไปยังเรือนฟางเหอของข้าเป็นธรรมดา ถูกไหม"

ของกำนัลเหล่านี้ แม้ฮ่องเต้และกุ้ยเฟยประทานให้เฉียวเนี่ยน แต่ตามหลักแล้วควรจะนำเข้าคลังของจวนโหว

แต่ในเมื่อเฉียวเนี่ยนถามออกมา ฮูหยินหลินก็ไม่อาจปฏิเสธได้ ทั้งยังรู้สึกว่านี่ก็เป็นการชดใช้ให้กับเฉียวเนี่ยนสำหรับเรื่องเมื่อสามปีก่อนด้วยเช่นกัน

ครั้นแล้ว นางจึงพยักหน้าทั้งน้ำตา "ก็ ก็ส่งไปที่เรือนเจ้าเถอะ"

ได้ยินประโยคนี้ของฮูหยินหลินแล้ว บนใบหน้าของเฉียวเนี่ยนถึงได้เผยรอยยิ้มที่แท้จริงออกมาเสียที ก่อนจะโน้มตัวลงทำความเคารพฮูหยินหลินแล้วพาหนิงซวงกลับหลังหันเดินจากไป

เห็นท่าทางได้ใจสุดจะบรรยายของนาง ดวงตาคู่นั้นของหลินเย่ว์ก็ลุกโชนไปด้วยดวงไฟ เขาถามอย่างอดไม่ได้ "ท่านแม่ ท่านให้นางไปทำไม"

ยามนี้ฮูหยินหลินถึงจะยอมปล่อยหลินเย่ว์สักที สูดจมูก "ในจวนก็ไม่ได้ขัดสนสิ่งใด ยิ่งไปกว่านั้น เดิมก็เป็