บทที่ 79

หลินยวนได้รับการปกป้องจากเซียวเหิงก็แสดงท่าทีน่าสงสารมากขึ้น นางหลบอยู่หลังเซียวเหิง ไม่แม้แต่จะโผล่ศีรษะออกมาให้เห็น

เฉียวเนี่ยนนอดไม่ได้ที่จะก่นด่าในใจ

ในใจนางยิ่งรู้สึกเบื่อหน่าย พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า "ท่านย่าคงไม่อยากเจอเจ้า เพราะฉะนั้นเจ้าควรกลับไปเสียดีกว่า!"

และไม่รู้ว่าเป็นเพราะเซียวเหิงให้ท้ายอยู่หรือเปล่า หลินยวนถึงได้มีน้ำเสียงแข็งขืนขึ้นเมื่อพูดกับเฉียวเนี่ยน นางยื่นศีรษะออกมา และถามเฉียวเนี่ยน "ท่านพี่ไม่ใช่ท่านย่าเสียหน่อย รู้ได้อย่างไรว่าท่านย่าไม่อยากพบข้า?"

ทันใดนั้น ใบหน้าของเฉียวเนี่ยนก็อึมครึม นางก้าวไปทางหลินยวนโดยไม่รู้ตัว และพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง "เจ้าจะทำเป็นจำไม่ได้จริงๆ หรือว่าเจ้าทำอะไรลงไป?"

เมื่อเห็นว่าเฉียวเนี่ยนเดินเข้ามาใกล้ หลินยวนก็นึกถึงฉากอันน่าสะพรึงกลัวที่โดนเฉียวเนี่ยนกดลงกับพื้นแล้วตบตีเมื่อวาน นางหลบข้างหลังเซียวเหิงแทบไม่ทัน มือทั้งสองกำชายเสื้อของเซียวเหิงไว้แน่น และสั่นไปทั้งตัว "ข้า ข้ามาวันนี้ก็เพื่อมาขอโทษท่านย่า"

เมื่อรู้สึกถึงความกลัวของคนที่อยู่ข้างหลังเขา เซียวเหิงก็ขมวดคิ้วเล็กน้อยและมองเฉียวเนี่ยน "ยวนเอ๋อร์สำนึกผิดแล้ว วัน