บทที่ 872

อย่าบอกนะว่าจะผิดคำพูด หนีไปกลางคัน?

เห็นสีหน้ากังวลของนาง เฉียวเนี่ยนก็อดยิ้มออกมาไม่ได้ “คนในโรงเตี๊ยมเห็นแค่พวกเราสามคนอยู่ด้วยกัน ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าหลินเย่ว์ก็อยู่ที่นั่นด้วย”

แม้แต่คนจากเมืองหลวงพวกนั้นก็คงยังไม่รู้ว่าหลินเย่ว์ออกจากเมืองแล้ว

เพราะฉะนั้น ตอนนี้หลินเย่ว์ถึงแอบอยู่ในเงามืด รอเพียงให้เฉียวเนี่ยนกับหนิงซวงปลอมตัวเป็นผู้ชายแล้วค่อยออกมา

ถึงเวลานั้น ฝ่ายตรงข้ามก็คงไม่คิดเชื่อมโยงชายสี่คนที่ควบม้ามาด้วยกันเข้ากับพวกนางได้ง่ายๆ

รอจนพวกนั้นรู้ตัวจริงของพวกนาง ก็คงจะใกล้ถึงชายแดนแล้วเช่นกัน

สามวันต่อมา รถม้าก็เดินทางมาถึงเมืองตงสืออย่างปลอดภัย

เมื่อเทียบกับเมืองหลวง เมืองตงสือก็นับว่าไม่ค่อยคึกคักนัก แต่หากเทียบกับหลายเมืองที่ผ่านมาก่อนหน้านี้ เมืองตงสือก็นับว่าคลาคล่ำด้วยผู้คนแล้ว

เสียงเรียกลูกค้าของพ่อค้าแม่ค้าข้างทางดังระงม ร้านค้าต่างๆ ก็แน่นไปด้วยแขกที่แวะเวียนมา

ผู้คนเดินขวักไขว่ไปมาบนถนน แต่กลับไม่มีใครสังเกตเห็นเฉียวเนี่ยนและพวกเลย

ลุงเกิ่งหยุดรถม้าหน้าร้านขายเสื้อผ้า เฉียวเนี่ยนกับหนิงซวงก็ลงจากรถ หันตัวเข้าไปในร้านทันที

ลุงเกิ่งจึงขับรถม้าออกไป แต่สายตากล