บทที่ 904

ข่าวที่ว่าเฉียวเนี่ยนถูกลอบโจมตีนี้แพร่กระจายออกไปอย่างรวดเร็ว

ตอนฉู่จืออี้รีบเร่งมาถึง แพทย์ทหารบกเพิ่งจะทายาให้เฉียวเนี่ยนเสร็จพอดี

เห็นฉู่จืออี้มา แพทย์ทหารบกรีบคำนับ แล้วกล่าวว่า “ท่านอ๋องวางใจได้พ่ะย่ะค่ะ ท่านหญิงเฉียวแค่บาดเจ็บภายนอกเล็กน้อย ไม่เป็นอะไรร้ายแรง”

ได้ยินดังนั้น ฉู่จืออี้ก็โล่งอกเล็กน้อย พยักหน้าเบาๆ

แพทย์ทหารบกจึงออกไป ส่วนสายตาของฉู่จืออี้ก็มองไปที่สือโถว “เกิดอะไรขึ้น?”

สือโถวรู้สึกกลัวฉู่จืออี้อยู่แล้ว ยิ่งเห็นสีหน้าเขาเคร่งเครียดยิ่งนัก ราวกับมีแววดุร้าย ยิ่งหวาดกลัวเข้าไปใหญ่

เขาพูดตะกุกตะกักว่า “ข้า ข้าน้อยไปเก็บสมุนไพรแถวใกล้ๆ คิดไม่ถึงว่าจะมีนักลอบสังหารบุกโจมตีท่านหญิงเฉียว...”

เป็นความผิดของเขาเอง แท้จริงเขาต้องคอยคุ้มกันท่านหญิงเฉียว แต่กลับละเลยจนเกิดเรื่องขึ้น

เห็นสือโถวทำหน้ารู้สึกผิดแทบร้องไห้ออกมา เฉียวเนี่ยนก็รีบปลอบ “ข้าต้องเป็นฝ่ายขอบใจเจ้าที่ช่วยชีวิตข้าไว้ต่างหาก”

ได้ยินดังนั้น สือโถวไม่มองเฉียวเนี่ยน กลับจับจ้องสีหน้าฉู่จืออี้แทน

และฉู่จืออี้ก็เข้าใจความหมายของเฉียวเนี่ยนดี จึงไม่กล่าวโทษอะไรอีก

เพียงถามว่า “พวกนักรบพลีชีพหรือ?”

เฉี