บทที่66 พี่เชียนเล่อ ท่านมาแล้ว

เสียงซุบซิบของผู้คนที่มุงดูยังคงดังต่อเนื่องไปทั่วร้านราวกับคลื่นทะเลที่ซัดสาดเข้าหาฝั่ง ใบหน้าของซูหมิ่นจูซีดเผือดลงเรื่อยๆ คล้ายกับถูกกระชากหน้ากากที่ปกปิดความอวดดีออกจนหมดสิ้น นางยืนกำชุดกระโปรงสีขาวบริสุทธิ์ไว้แน่นจนมือสั่นเทิ้ม สายตาที่ก้มมองพื้นแสดงความอับอายที่นางไม่เคยได้รับมาก่อนในชีวิต

ส่วนกัวรั่วชิงยังคงยืนอยู่ด้วยใบหน้าสงบนิ่ง แต่สายตาเต็มไปด้วยรอยยิ้มเย็นเยียบที่แฝงไปด้วยชัยชนะ

ในขณะที่ความรู้สึกอับอายกำลังถาโถมเข้าใส่จนซูหมิ่นจูแทบจะทนไม่ไหว จู่ๆ เงาร่างสูงสง่าร่างหนึ่งก็เดินเข้ามาในร้านอย่างไม่รีบร้อน ผู้คนต่างหันไปมองแล้วต่างพากันแหวกทางให้อย่างรวดเร็ว เขาอยู่ในชุดผ้าไหมเนื้อดีสีครามเข้ม ชายเสื้อมีลายปักเมฆมงคลสีเงินอย่างประณีต ใบหน้าของเขาดูงดงามราวกับเทพเซียน ดวงตาคมกริบทว่าแฝงไปด้วยความเย็นชาและไร้อารมณ์ใดๆ

เป็นหวงเชียนเล่อปรากฏตัวขึ้นพอดี ซูหมิ่นจูเห็นเขาแล้วดวงตากลมโตของนางก็เป็นประกายราวกับเห็นแสงสว่างในอุโมงค์ นางรีบปล่อยชายกระโปรงชุดสีขาวตัวนั้น แล้ววิ่งเข้าไปหาเขาทันที

“พี่เชียนเล่อเจ้าคะ” เสียงของนางส