ตอนที่18เส้นทางไปตลาด

"เวลาก็ล่วงเลยมามากแล้ว เราคงต้องขอตัวก่อน ต้องขอโทษด้วยนะซินหยา วันนี้พี่ต้องพาภรรยาไปซื้อของ"

หลี่เฉินเอ่ยขึ้น น้ำเสียงราบเรียบแต่หนักแน่น คล้ายต้องการยุติการสนทนาไว้เพียงเท่านี้ และเขาก็ได้รับรอยยิ้มหวานเชื่อมจากภรรยาทันทีที่เอ่ยจบ 

รอยยิ้มนั้นงดงามราวกับดอกไม้ผลิบานยามเช้า ดึงดูดสายตาจนเขาเผลอจ้องมองอยู่ชั่วขณะ ราวกับเพิ่งเคยเห็นรอยยิ้มนี้เป็นครั้งแรก

ความอ่อนหวานที่แฝงไว้ด้วยความมั่นใจและพึงพอใจบนใบหน้า ทำให้เขาอดตกตะลึงไม่ได้

เจียงซินหยาชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะพยายามปรับสีหน้าให้เป็นปกติ เธอคลี่ยิ้มบางๆ เก็บซ่อนความผิดหวังและไม่พอใจเอาไว้มิดชิด

"อ้อ ไม่เป็นไรค่ะ ฉันผิดเองที่ไม่ได้ถามพี่ก่อน คิดว่า... จะเหมือนกับทุกที"

ประโยคสุดท้ายของเจียงซินหยาแผ่วเบา ราวกับเป็นเพียงคำพึมพำที่ไม่ได้คาดหวังให้ใครได้ยิน แต่ถึงอย่างนั้น จื่ออิงก็ได้ยินมันอย่างชัดเจน

เธอเพียงแค่ยืนเงียบ ๆ มองหญิงสาวตรงหน้าอย่างสุขุม ราวกับเข้าใจความหมายของคำพูดนั้นดี แต่ก็ไม่ได้ตอบอะไรออกไป

แม่นางเอกของนักเขียนคนนี้มีครบจบในที่เดียวจริงๆ เพราะนอกจากจะเป็นแม่ดอกบัวขาว เป็นเสี่ยวซานแล้ว ยังเป็นแม่ชาเขียว หรือที่มักเรียกกันว่า ชาเขียว อีกด้วย ชาเขียวที่ไม่ได้หมายถึงเครื่องดื่มหอมๆ แต่เป็นคำเปรียบเปรยถึงผู้หญิงที่ทำตัวดูนุ่มนวล อ่อนหวาน เป็นมิตรกับทุกคน แต่แท้จริงแล้วมีเจตนาแอบแฝง โดยเฉพาะกับผู้ชาย มักทำให้ดูเหมือนตัวเองเป็นฝ่ายถูกกระทำหรือเป็นผู้เสียสละ ทั้งที่บางครั้งตัวเองนั่นแหละคือคนที่สร้างปัญหา

และจื่ออิงก็แทบจะกลอกตาด้วยความเหนื่อยหน่าย เมื่อเจียงซินหยายังคงเล่นละครไม่เลิก

"เดี๋ยวฉันเดินกลับไปขึ้นรถประจำทางเองก็ได้ค่ะ แม้จะช้าสักหน่อย แต่ก็คงไปทำธุระได้ทันเวลา"

น้ำเสียงของเธอเจือแววลังเลเล็กน้อย รอยยิ้มเศร้าปรากฏบนใบหน้างาม ดูแล้วน่าสงสารจับใจ

บรรยากาศตกอยู่ในความเงียบชั่วขณะหนึ่ง ก่อนที่หลี่เฉินจะพยักหน้าเล็กน้อยเป็นเชิงรับรู้

"ถ้าอย่างนั้น อาอิง เราไปกันเถอะ"

หลี่เฉินเอ่ยขึ้นเสียงเรียบ ก่อนจะหันไปจัดแจงอุ้มบุตรสาวขึ้นนั่งบนเบาะเสริมด้านหน้าจักรยาน

จื่ออิงแทบจะกลั้นหัวเราะไม่อยู่ เมื่อเห็นสีหน้าตกตะลึงของเจียงซินหยา หญิงสาวดูเหมือนคาดไม่ถึงว่าหลี่เฉินจะพูดแบบนั้นออกมา

นี่หล่อนกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่

คิดว่าพูดออกมาแบบนั้นแล้วหลี่เฉินจะเสนอตัวไปส่งอย่างนั้นหรือ

หรือคิดว่าเขาจะยอมเปลี่ยนใจให้หล่อนไปแทนภรรยาอย่างเธอ

น่าขันเสียจริง

จื่ออิงเพียงยิ้มบาง ๆ มองสีหน้าของเจียงซินหยาผ่านหางตาเพียงแวบเดียว ก่อนจะเดินตามสามีที่กำลังเข็นจักรยานออกไป

หลี่เฉินชะงักไปเล็กน้อยเมื่อเดินมาถึงหน้าประตูรั้ว เขาหันกลับไปมองคนที่ยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม ราวกับไม่คิดจะจากไป ซึ่งทำให้จื่ออิงต้องมองตาม

"เอ่อ ซินหยา"

เจียงซินหยาเงยหน้าสบตากับหลี่เฉิน ดวงตาคู่นั้นฉายแววสั่นไหว เธอยังคงคลี่ยิ้มบาง ๆ ทั้งที่หัวใจเต้นระรัว ด้วยคิดว่าเขาอาจเปลี่ยนใจ หรืออาจมีคำพูดบางอย่างที่ทำให้เธอยังมีหวัง

"พวกเราต้องไปกันแล้ว คงต้องขอปิดประตูก่อน"

เพียงคำพูดสั้น ๆ แต่กลับทำให้รอยยิ้มบนใบหน้าของเจียงซินหยาหุบลงทันที สีหน้าของเธอแข็งค้างไปชั่วขณะ ก่อนจะรีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติ 

"อ้อ ขอโทษด้วยค่ะ"

เสียงตอบรับของเธอเบาหวิว แฝงด้วยความผิดหวังที่ไม่อาจปิดซ่อนได้ เธอจำต้องก้าวออกจากลานบ้านอย่างเสียไม่ได้

หลี่เฉินเพียงพยักหน้ารับเบา ๆ แล้วปิดประตูรั้วลงโดยไม่เอ่ยคำใดอีก

จื่ออิงมองเหตุการณ์ตรงหน้าด้วยแววตาสั่นระริก ริมฝีปากเม้มเข้าหากันแน่น เพราะกลัวจะหลุดขำออกมา ก่อนจะส่งยิ้มบาง ๆ ให้เจียงซินหยา 

หญิงสาวยกมือขึ้นโบกลาเบา ๆ ท่าทีของเธอเรียบง่ายและดูเป็นมิตร แต่กลับให้ความรู้สึกเหมือนการประกาศชัยชนะกลาย ๆ หลังจากนั้น จื่ออิงก็หันไปเกาะเอวสามีเอาไว้ เมื่อเขาเริ่มปั่นจักรยานออกไป โดยมีบุตรสาวนั่งอยู่ด้านหน้า

เจียงซินหยายืนนิ่งอยู่กับที่ กัดฟันแน่นขณะจ้องมองแผ่นหลังของทั้งสามค่อย ๆ ลับหายไปจากสายตา ภายในอกรู้สึกหนักอึ้งจุกแน่นไปหมด มือเล็กกำแน่นจนสั่น ดวงตาคุกรุ่นด้วยความรู้สึกไม่ยินยอม

เธอไม่ยินยอม

ทำไม

เธอทุ่มเทและพยายามมามากมายขนาดนี้แล้วแท้ ๆ 

ริมฝีปากของเธอถูกกัดแน่นจนซีดขาว ได้แต่กล้ำกลืนความเจ็บปวดลงไปอย่างยากเย็น

คิก คิก คิก...

หลังจากที่ปั่นจักรยานออกมาได้ไม่ไกล เสียงหัวเราะใสกังวานก็ดังขึ้นจากทางด้านหลัง คลอไปกับสายลมที่พัดผ่านขณะที่จักรยานเคลื่อนไปข้างหน้า

หลี่เฉินเลิกคิ้วขึ้น ก่อนจะเอ่ยถามโดยไม่หันกลับไปมอง

"ดูคุณจะมีความสุขจังเลยนะ"

น้ำเสียงของเขาเรียบเรื่อย แต่แฝงไปด้วยความหมั่นไส้ปนเอ็นดู รู้สึกได้เลยว่าภรรยาของเขากำลังอารมณ์ดีเป็นพิเศษ

"ก็ฉันกำลังมีความสุขจริงๆ นี่นา"

จื่ออิงตอบเสียงใส รอยยิ้มยังไม่จางหายจากใบหน้า พอคิดถึงสีหน้าบิดเบี้ยวของเจียงซินหยาจึงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา

หญิงสาวระบายลมหายใจออกมาแผ่วเบา ปล่อยมือจากเอวสอบของหลี่เฉิน ก่อนจะค่อย ๆ อ้าแขนออกกว้าง ปล่อยให้สายลมเย็นปะทะใบหน้า เส้นผมพลิ้วไหวตามแรงลม พร้อมกับความรู้สึกอิสระที่หลั่งไหลเข้ามาในหัวใจ

เธอไม่เคยรู้สึกสดชื่นแบบนี้มาก่อน

"จับดี ๆ เดี๋ยวก็ตกลงไปหรอก"

เสียงทุ้มของหลี่เฉินดังขึ้น เต็มไปด้วยความกังวลปนเอ็นดู

จื่ออิงหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะลดมือลงมาจับเอวเขาไว้อีกครั้งอย่างว่าง่าย เพราะตอนนี้จักรยานกำลังแล่นไปบนถนนลูกรังที่ขรุขระอยู่ไม่น้อย

แม้เส้นทางจะไม่ราบรื่นนัก แต่ในใจของเธอกลับรู้สึกสงบอย่างประหลาด

"เหยียนเหยียน ดูสิจ๊ะ สองข้างทางตอนนี้สวยมาก ๆ เลย"

จื่ออิงพูดกับบุตรสาวตัวน้อยที่นั่งอยู่ด้านหน้า แม้รู้ดีว่าเด็กน้อยไม่อาจที่จะตอบโต้กลับมาได้ แต่เธอก็อยากพูดคุยกับลูก อยากให้หนูน้อยรับรู้ถึงความรัก ความอบอุ่น และความใส่ใจจากเธอ อยากให้ลูกมีส่วนร่วมในทุกๆ อย่าง

เหยียนเหยียนกะพริบตาปริบ ๆ ดวงตากลมโตใสแจ๋วจับจ้องไปยังทิวทัศน์สองข้างทางราวกับกำลังสำรวจสิ่งรอบตัวอย่างที่มารดาบอก ขณะที่ล้อจักรยานหมุนไปช้า ๆ ผ่านทุ่งนาและบ้านเรือนเล็ก ๆ ในหมู่บ้าน

"ลูกกำลังมองอยู่"

เสียงทุ้มอบอุ่นของหลี่เฉินเอ่ยบอกเธอเบาๆ เขามองดูเด็กหญิงตัวน้อยก่อนจะยกยิ้มบาง ๆ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความอ่อนโยน ราวกับกำลังซึมซับช่วงเวลาแสนสงบสุขนี้ไปพร้อม ๆ กัน

จื่ออิงยกยิ้มขึ้น หัวใจพลันอบอุ่นขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูกกับความใส่ใจเล็กๆ น้อยๆ ของหลี่เฉิน 

สายตามองธรรมชาติสองข้างทางด้วยดวงตาเป็นประกาย บรรยากาศของชนบทจีนในยุค 80 ท้องทุ่งกว้างไกลสุดลูกหูลูกตา แปลงนาเขียวขจีสลับกับผืนนาที่เพิ่งถูกเก็บเกี่ยวจนเห็นฟางข้าวกองเป็นหย่อม ๆ ต้นไม้ใหญ่ยืนต้นสูงตระหง่านให้ร่มเงา บางจุดมีต้นหลิวที่กิ่งไหวเอนไปตามสายลม

กระท่อมไม้และบ้านอิฐหลังเล็ก ๆ ตั้งเรียงรายอยู่ไม่ไกลจากถนน บางบ้านมีควันไฟลอยอ้อยอิ่งจากปล่องเตา บ่งบอกว่ากำลังหุงหาอาหารอยู่ เด็ก ๆ วิ่งเล่นกันอย่างสนุกสนานข้างรั้วไม้ไผ่ บางคนกำลังวิ่งไล่จับกัน ขณะที่บางคนช่วยผู้ใหญ่ตักน้ำจากบ่อหรือไล่ต้อนฝูงเป็ดลงสระน้ำ

ริมทางมีแผงลอยเล็ก ๆ ของชาวบ้าน วางขายผักสดที่เพิ่งเก็บมาจากสวน ตะกร้าไม้ไผ่บรรจุไข่ไก่สด ๆ และผลไม้ตามฤดูกาลส่งกลิ่นหอมชวนลิ้มลอง ถนนเป็นทางลูกรังที่มีร่องรอยของล้อเกวียนผ่านไปมา ม้าและล่อบางตัวถูกผูกไว้ใต้ต้นไม้ริมทาง รอเจ้าของที่กำลังทำงานอยู่ใกล้ ๆ

เสียงนกกระจิบร้องประสานกับเสียงลมที่พัดผ่านยอดข้าว กลิ่นอ่อน ๆ ของดินและหญ้าตัดใหม่ลอยมาตามลม ทำให้จื่ออิงเผลอหลับตาสูดหายใจเข้าเต็มปอด รู้สึกผ่อนคลายเมื่อได้ซึมซับความงดงามของชีวิตที่แสนเรียบง่ายแต่มีเสน่ห์ของชนบทในยุคสมัยนี้